{Killian} Glass Balloon

Ze had zich van de muur afgeduwd en in zijn ooghoeken zag hij hoe de roze smurrie veranderde in een of andere armbandje dat zich om haar pols had gevormd. Handig zeg, al had hij nooit zo geloofd in de kracht van een ditto. Ze konden transformeren, de aanvallen van de ander overnemen, maar maakte hen dat sterk? Nee, want de stats bleven gewoon hetzelfde. Haar woorden zetten hem zover om zichzelf tegen de muur af te zetten en achter haar aan te stappen. "Ho, je taak overnemen? Ik dacht het toch even van niet." Gromde hij, terwijl hij gewoon achter haar aanstapte. "Ik moet patrouilleren." Zijn ogen boorden in haar lichaam toen hij haar volgde, terwijl hij - uit gewoonte omdat hij nooit echt zonder een pokémon patrouilleerde - de pokéball van zijn shinx tevoorschijn haalde en deze eruit liet. De pokémon leek meteen naar hem te gehoorzamen en naast hem te gaan lopen, zoals hij dat altijd al had gedaan. "Dus, waar moet jij vanavond patrouilleren?" Arceus, hij kon vervelend zijn, maar hij vond het wel grappig. Gewoon even het bloed onder de nagels van dit meisje uithalen.

Hij had zijn handen uit zijn broekzakken gehaald en keek even opzij naar zijn Shinx, die alerter was geworden door het feit dat de vrouw ook een pokémon uit haar ball had gehaald. Het suggereerde dat ze hem niet vertrouwde, maar dat maakte hem vrij weinig uit. Als hij haar had willen aanvallen of pijn had willen doen, dan had hij dat allang gedaan. Hij mocht dan wel iemand zijn die speelde met zijn slachtoffers, maar hij was niet zo dom om een teamgenoot aan te vallen. Plagen daar in tegen, deed hij nog best vaak. Het was dan ook niet echt een misdaad, de meeste team rocket leden konden er wel tegen, maar hij was erachter gekomen dat dit meisje zich enorm aan het ergeren was op het moment. "Ah mooi zo!" Zei hij, met een scheve glimlach op zijn gezicht toen ze hem vertelde dat ze in stegen ging patrouilleren. "Stegen zijn mijn ding," hij deed gewoon alsof zijn neus bloedde en ging gewoon door met hun 'gesprek'. Het was immers heel goed duidelijk dat het meisje hem niet mocht en omdat het zo duidelijk was, trok ze hem zowat aan. Hij vond het wel leuk om iemand eens flink te irriteren, namelijk. Vooral als de persoon hem zelf niet aanstond.

De jongen haalde een wenkbrauw op bij haar volgende woorden en leek haar even kort te bestuderen. Alsof hij zich wel afvroeg of ze de steegjes alleen aan zou kunnen. "Weet je dat wel heel zeker?" Zei hij, er duidelijk aan twijfelend dat zo'n meisje zoals haar, iemand aan zou kunnen in haar eentje. Haar graspokémon zou vast ook niet veel hulp bieden, hou d'r een lucifer bij en weg is het, was Killian's mening over dat soort pokémon. Hij liep dan ook gewoon achter haar aan het steegje in. Gewoon om haar verder te treiteren. "Ik ga voor de zekerheid gewoon mee, ik wil het niet op mijn geweten hebben dat een teamgenoot iets overkomt." Arceus, het maakte hem helemaal niks uit of haar iets overkwam of niet. Hij wilde haar gewoon op de zenuwen werken, want iets dat veel spannender was dan dit, zou hij vanavond toch niet meer tegenkomen.

Hij moest flink afremmen toen het meisje abrupt stopte en zich naar hem om had gedraaid, om te voorkomen dat hij tegen haar zou aanbotsen. Met een schuine glimlach keek hij haar aan, terwijl hij wachtte op wat ze ging zeggen. Al snel werd hem toegebeten wat nou precies zijn probleem was. Hij grinnikte zachtjes en schudde met zijn hoofd. "Wat mijn probleem is?" Herhaalde hij haar, een wenkbrauw wederom ophalend. Het was een trek van hem, een gewoonte om dat te doen. Zo toonde hij vaak zijn interesse, verbazing en in dit geval droop de sarcasme van zijn gezicht af. "Oh, lieverd, jij bent het probleem." Zei hij, grinnikend. "Ik wilde zien welk knopje ik moest drukken om je uit je kast te jagen, zo te zien heeft het gewerkt." Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar aan, observeerde haar, afwachtend wat haar reactie hierop zou zijn.

Ze kwam wat dichterbij, vast met de bedoeling hem duidelijk te maken dat ze alles behalve geïntimideerd door hem was. Hij vernauwde zijn kijkers bij haar woorden en schudde zachtjes met zijn hoofd. "Helaas voor jou zit die al op de juiste plaats," ach, hij vond het leuk om mensen uit te testen, te observeren. Ze had het er zelf naar gemaakt dat hij zo tegen haar deed. Misschien moest ze zich de volgende keer wat meer open stellen als hij haar iets vroeg, wat beter antwoorden en wat meer van haarzelf weg geven. Dan hoefde hij niet al die moeite doen om al haar knopjes in te drukken en haar uit te testen als een klein kind. "En veel nuttigs gebeurt er deze avond niet, om eerlijk te zijn. Iets interessants ben ik ook niet echt tegengekomen." De laatste zin duidde erop dat hij haar niet bepaald interessant vond, want dat was ze ook niet. Hij had geprobeerd wat interessants uit haar te halen, maar dat was tot nu toe niet gelukt.

Hij had de steek onder water terug kunnen verwachten toen hij zijn zin had uitgesproken en dat gebeurde ook. Zo voorspelbaar was ze. "Dankuwel," zei hij, de sarcasme droop bijna van zijn woorden af. Nonchalant maakte hij er zelfs een buiging bij, zo eentje die iemand maakte aan het einde van een toneelstuk. "Ik kan het best interessanter maken, als je wilt." Hij kwam een stap dichterbij en fronste. "Maar dat zal ik maar niet doen, hé?" Hij bleef weer stilstaan. Zijn Shinx stond vlak bij hem, gespannen zoals hij altijd was. Het ene moment keek hij op naar zijn baasje, dan naar de persoon die voor zijn baasje stond en dan weer naar de pokémon van de andere trainer. Hij was altijd al een zenuwpees geweest, misschien kwam dat ook wel door Killian's harde opvoeding.

Hij keek naar de slangachtige pokémon die zich om de benen van zijn trainer had gevormd. Goh, alsof hij daar bang voor moest zijn. Hij kon zijn Steelix van negen meter ook om hem heen laten rollen als hij bescherming wilde. Die pokémon van Ivy was een kleine worm tegenover zijn Steelix. Hij sloeg zijn armen weer over elkaar en keek haar weer aan. "Goh, wat maakt me dát bang zeg." Zei hij, alles behalve onder de indruk. Zijn stem toonde juist het tegenovergestelde, verveling eerder. "Ik moet eerlijk toegeven dat ik je niet eens gevraagd heb om je naam, dus, hoe heet je?" Misschien kreeg hij het er wel uit. Misschien niet. Ach, zoveel maakte het eigenlijk niet uit voor hem.

Het meisje imiteerde zijn bewegingen en sloeg haar handen net zo rustig over elkaar heen en met haar opgetrokken wenkbrauwen leek ze hem bijna wel uit te dagen op dat moment. Hij negeerde het volkomen, maar het was toch vermakelijk om haar zo te zien staan. Ze probeerde stoer te zijn, maar ergens dacht hij dat ze dat niet was. Niet veel meisjes konden stoer zijn, dit leek haar zo'n nep-stoer type persoon. Iemand die hij hoe dan ook zou kunnen breken, vast wel. Ze stelde haarzelf voor als Ivy en kort knikte hij. Niet bepaald een naam die hij vaker had horen langskomen, dus hij bedacht zich dat het best veilig was om zijn eigen naam ook te zeggen. Die hoorde je immers ook niet vaak. "Killian," zei hij stug. Na verloop van tijd verbrak hij maar de stilte. "Misschien moeten we dan maar verder gaan lopen, een staarwedstrijd houden hier lijkt me niet zo'n goed idee." Misschien konden ze dan wat nuttigs doen, wat interessants. Want iets heel interessants zou hij vast niet krijgen uit het meisje. "En wees maar niet bang ofzo, mijn gezicht is me veel te dierbaar om aangevallen te worden door een leaf tornado." Gromde hij, terwijl hij weer begon met lopen. Ze zou hem vast niet volgen, maar eigenlijk maakte het hem op het moment ook vrij weinig uit. Zo interessant was ze toch niet meer.