Memories~ (Nathan Malone)

Winding Woods, alweer. De jongen kwam er altijd terug. Eerste keer was hij hier Riddle tegengekomen, tweede keer iemand die zijn Pokémon bomen uit de grond liet duwen en de derde keer die 'perfecte' gast. Wie weet wat het deze keer zou zijn, wouden waren vreemde dingen, daar was hij zeker van. Chryses liep vrolijk achter zijn trainer aan, nieuwsgierig om zich heen kijkend. Goede Pokémon, voor de verandering bleef het ding wel aan zijn zijde. Om welke reden het ook mocht zijn, de jongen was extreem pissig, vooral op mensen. Waarom? Arceus mag het weten. Hij kon niet boos zijn op Pokémon, zo was dat nu eenmaal bij hem, maar het voelde nu net alsof hij tegen elk mens extreem kon gaan uitvallen, zo niet erger. Toen hem ineens iemand opviel, keek de jongen voor een seconde op. Toen Nathan zag wie het was, besloot hij om maar om te lopen want zelfs al was hij pissig, de groenharige wou haar niet ermee lastigvallen.

Ja hoor, het lukte Chryses weer om haar aandacht te trekken door vooruit te lopen en Riddle te laten struikelen. Great. Pissig dat hij al was, liep de jongen naar de Shinx toe om het ding op te pakken. "Gaat het?" blijf klam Nathan, ga niet afreageren op Riddle. Toch was in zijn stem lichte ergernis te horen, vooral over het feit dat hij in een gesprek zou gaan moeten komen. Waarom bleef hij nog staan, serieus.

Zijn humeur stond op onweer, wat wel duidelijk de merken was. Riddle leek het echt absoluut niet te merken dat hij zo pissig was, iets wat misschien slecht voor hen beide kon gaan aflopen. Er werd hem nieuwsgierig gevraagd sinds wanneer hij Chryses had, iets waardoor de groenharige moest gaan zuchten. "Gevangen in Hoenn." verklaarde de groenharige kortaf, zijn irritatie opbouwend. In zijn achterhoofd bleef de opdracht van Marcus hangen die hij destijds had gekregen, nog een paar dagen de tijd had de groenharige. Het mocht maar snel afgehandeld zijn, anders had hij er geen enkele kans tot aan toe.

He, eindelijk ging er bij haar een belletje dat hij niet echt ervoor in de stemming was. Er werden wat stappen naar achteren gelopen door haar, heel slim was dat. Al zou het vrijwel onmogelijk zijn, imiterend lijken met een totaal niet valse Shinx in zijn hand, lukte het hem toch. Hij werd met de seconde kwader, maar toch lukte het hem niet om echt direct kwaad te zijn op Riddle op in welk geval, nu niet meer. "Komt het je misschien bekend hier voor?" misschien dat als hij normaal met haar een gesprek kon gaan voeren zonder dat Nathan controle verloor, zou er nog wel een kans zijn van tot rust komen.

Deels, alleen omdat het toen donker was wist ze er niet meer veel van. Zijn irritaties om niets wegdrukkend glimlachte hij kort, al was het niet echt super vrolijk "Ik ook maar deels, vooral omdat ik hiet toch een tijd niet ben geweest." en maar goed ook, de Winding Woods was echt een plek die hij te vaak bezocht. Misschien daarom zijn irritatie. Ach, wat maakte het uit. Nu was hij al in het woud, dus er kon vrij weinig aan worden veranderd. "Dit is trouwens Chryses, kortweg Chrys." stelde de jongen de Flash Pokémon in zijn armen voor. Beter doen, voordat hij het ging vergeten.

Toen Riddle de Shinx over zijn kopje aaide, klonk er een vrolijk grommetje van het ding. Gek beest dat het ook was zeg. Toen het echter ineens uit zijn armen sprong, fronste de groenharige kort. Wat was Chrysis nu weer van plan. Het maakte weinig uit, zolang het beest maar niet ging afdwalen, dat zou namelijk vreselijk worden. "Dus, wat deed jij hier vooral?" gewoon pure nieuwsgierigheid en om misschien wat kalmer te worden.

Gewoon wat wandelen, ja, dat was natuurlijk ook nog een optie. Al snel leek het er op dat zij de vraag wou terugkaatsten, maar doordat de Eevee in haar handen ineens in zijn gezicht vloog kreeg ze daar weinig kans tot toe. Meteen spurtte het bruine ding weg, wat maar goed was voor diens leven ook. Hij was al daarvoor pisnijdig, dus dit hielp er niet echt bepaald veel mee. Adem in, adem uit. Het was langzaam aan te zien hoe hij zichzelf probeerde te kalmeren, maar tot veel succes had het niet. And nope. Toen ontplofte de bom. Zijn handen balden zich tot vuisten, een, twee, drie. Tellen in zijn gedachten om rustiger te worden hielp niet echt. Er kwam een licht maniakale grijns op zijn gezicht, alsof er iets was overgeslagen dat hem zo liet veranderen.