Slimy Spaghetti ||&open.

Aiden had het gevoel dat hij bedrogen was. Met een walgende blik keek hij naar het bord slijmerige spaghetti dat zich voor hem bevond. Het eten was koud en toen hij het had teruggestuurd, had hij het idee dat hij het nog kouder had teruggekregen. Als excuus voor het koude maal had hij wat brood gekregen met kruidenboter, maar hij had het idee dat de harde stukjes in het brood geen noten waren, maar gewoon duidelijk maakten dat het alles behalve vers was. Hij voelde zich bedrogen. Op de afbeeldingen was alles heel goed geweest en nu kwam hij hier… Even pakte hij zijn neusbrug tussen duim en wijsvinger en hij besloot op te staan, om het bord voor de neus van een werknemer neer te gooien. Hij hoorde iemand in het restaurant praten over hoe deze zaak in diskrediet gebracht zou worden door de service, maar veel kon het Aiden niet schelen.
Toen hij op zijn weg naar buiten echter een persoon tegen kwam, kwam hij recht voor dit persoon tot stilstand. “Als je ergens niet wil eten, dan is ‘t hier,” zei hij rustig. “Ik heb het idee dat ik jonger ben dan het brood wat ze je hier proberen te voeren.” Hij had immers niet het idee dat dit persoon zou genieten van het eten hier.

|| Open~
~ 8 word challenge

Haar maag rommelde en met een zacht zuchtje liet Rave haar hand op haar buik rusten. "Ik weet het, ik weet het, ik wil ook voer." Mompelde de jonge meid zachtjes voor ze haar ogen sloot. Ja dat ze honger had viel niet te ontkennen, het probleem was echter waar precies zou ze eten kunnen vinden voor een fatsoenlijke prijs. Sinds Rave in haar eentje was vertrokken, zonder echt na te denken over wat ze nodig had, was ze veel vergeten, waaronder een fatsoenlijke hoeveelheid geld. Dus tja, puntje bij paaltje was ze al een paar uur in haar nieuwe leven gaan zitten smeken om geld. Wat een geweldig goed begin. Nu enkele maanden later had ze nogsteeds nauwelijks genoeg om zichzelf te vullen en haar eens strak afgetrainde lichaam begon meer en meer te vervagen. Soms had ze geluk en kon ze zichzelf een aantal weken verwennen maar dan was ze weer zo dom om al het geld dat ze had uit te geven en op zo'n moment te komen als dat ze nu had. Al op haar lip bijtend keek ze naar de kleine hoeveelheid die ze in haar hand vast had en hief haar hoofd op. Er zat hier niet veel verder op een restaurant dat er relatief goed uit zag en ook niet al te duur was. Ze kon daar wel kijken, het was altijd de moeite waard. Met nieuwe hoop als instelling duwde ze een glimlach op haar gezicht en liep naar het restaurent dat een stuk dichterbij had gezeten dan ze eigenlijk had gedacht. Wat een meevallers zeg. Zodra ze echer naar binnen liep liep ze al bijna meteen tegen een jonge man op die leek te vertrekken. Normaal zou het haar niet veel interreseren maar haar hoofd schoot iets omhoog bij zijn woorden. Het was al vreemd dat een wild vreemde tegen haar begon te praten maar wat hij zei was nog vreemder. "Oh?" Ze keek even langs hem heen het restaurant in dat er toch echt prima uit zag. "Misschien wouden ze jou gewoon niet bedienen, zou me niet verbazen hoor." Een speels glimlach sierde haar lippen toch niet helemaal zeker van of ze nou wel haar zuur verdiende geld hier moest uitgeven of dat het personeel echt gewoon een hekel had aan zijn gezicht.
-hope ya don't mind c:

Normaal zou het hem niet heel veel uit maken, maar het simpele principe dat hij hier een betalende klant weg kon slepen deed hem goed. Deze zaak was gewoon afgrijselijk. Aiden was geen zeurpiet en at eigenlijk alles wat hem voorgeschoteld werd, maar het leek erop dat dit niet eens gekookt werd. Het was alsof ze de restanten van andere restaurants maar in een grote magnetron hadden gegooid die half werkte, om het vervolgens op zijn bord te gooien. Zouden ze eigenlijk wel koks achter hebben, of zou het een grote bijeenkomst zijn van kleine kindertjes die te weinig betaald kregen en gezocht werden door hun ouders?
De woorden van het meisje deden hem opkijken en hij hief een wenkbrauw op. “Nou,” zei hij rustig, aan de kant stappend zodat het meisje zich erlangs zou kunnen zetten als ze het wilde. “Dan zou ik zeggen, neem het risico. Verspil hier het geld wat je net zo goed zou kunnen uitgeven aan een maaltijd die je zowaar naar binnen kan krijgen,” ging hij, bijna uitdagend, door en hij keek haar geamuseerd aan, benieuwd wat het meisje doen zou. Als het echt een Tauros was, dan zou ze het misschien nog wel ‘ns proberen.

Met een half opgetrokken wenkbrauw keek ze nogmaals het restaurant binnen. Het zag er goed uit en echt, er leek haar niets mis met het gehele restaurtant. Nee het lag waarschijnlijk echt aan de man voor haar neus al leek hij haar ook niet de slechtste die er was. Zodra hij een stap opzei zette grinnikte ze zachtjes en bracht haar groene ogen terug in contact met de zijne. Met een ontspannen glimlach keek ze hem aan. Was hij haar nou aan het uitdagen echt? Zachtjes grinnikte ze en rekte zichzelf uit voor ze haar handen in haar zakken stopte. Ze was even iets kleiner als hij was maar niet veel, alsnog zorgde het er wel voor dat ze omhoog moest kijken naar hem. Een grijns gleed over haar lippen die haar strak witte tanden iets ontblootte en leunde achterover. "Oh is dat een uitdaging?" Ze grinnikte zacht. Als er iemand was die van uitdagingen hielt was zij het wel en nou ja, misschien was er zelfs een gratis maal mee te strikken? Haar maag maakte een knorrend geluid en geiriteerd legde ze haar hand op haar buik hopend dat hij het niet gehoord had. Voor haar was honger een zwakte, en als er iets was wat ze absoluut niet wou was dat wel zwak overkomen tegenover een vreemde en dan al helemaal deze gast.

De grijns die over haar lippen gleed deed Aiden voor een moment fronsen. Ze vroeg hem of het een uitdaging was en zijn wenkbrauwen gleden wat omhoog, zijn blik geamuseerd op haar gericht houdend. Af en toe vroeg hij zich toch echt af of het door de vrouwenhormoontjes kwam dat ze zo Tauros waren. Jongens leken veel makkelijker te zijn. Een zuchtje kwam uit zijn mond en hij keek even het restaurant in. “Misschien,” zei hij rustig. “Ik zie je met alle plezier hun smerige eten opeten,” vervolgde hij, voor hij even langs haar naar buiten keek. “Of je wandelt mee naar een plek waar ‘t eten zowaar naar binnen te krijgen is,” merkte hij op. Hij was absoluut geen verlegen persoon en een meisje wat zowaar niet verlegen wegging of hem uitschold was soms toch nog wel welkom. En als ze geen zin had om er al heen te lopen, zou hij met plezier toekijken. Dan was het nog hopen dat ze het naar de bediening toegooide, want veel beter dan dat verdienden ze niet hier.

Ze trok een wenkbrauw op bij zijn zucht. Als hij zich nu als een of andere emo ging gedragen was ze zo weg. Hoewel ze weinig te besteden had had Rave nu echt zin in een beetje lol. En ja, koude, smerige dingen eten stond voor een groot deel bekend als lol bij Ravenna. Ze was dan ook echt absoluut niet het typische meisjes meisje dankzij haar jeugd met als enige vriend haar oudere broer was ze echt als een halve jongen opgegroeit en dat was eigenlijk precies de manier waarop Rave zou willen leven. "Hmm, ik weet iets beters." Ze duwde heel even de nagel van haar duim tussen haar lippen en beet er zachtjes op terwijl ze naar hem keek. "Als het werkelijk zo erg is denk je zeker dat ik het niet naar binnen krijg, dus kunnen we mooi een dealtje daarover sluiten hmm?" Ze grijnsde. "Krijg ik het wel naar binnen gaan we alsnog ergens anders heen en betaal jij, gaat het over iemands gezicht betaal ik." Ze trok een wenkbrauw op en keek hem vragend aan. Met wat geluk en hopend dat haar lege maag elk soort voedsel zou accepteren zou ze als hij ja zei zo twee maaltijden krijgen en dat was iets dat Rave absoluut wel zag zitten.

Ze wist iets beters. Aiden hief zijn wenkbrauwen. Nu was hij toch wel benieuwd. Ze had ook saai kunnen zijn en weg kunnen lopen of zelfs dom genoeg zijn om alsnog haar geld hier uit te geven. Toen ze dan ook haar woorden sprak, kwam er een geamuseerde snuif uit zijn neus. “Je zou hierna nog honger hebben?” vroeg hij, toch enigszins onder de indruk. Zijn mondhoeken trokken licht naar beneden in een minder lelijke vorm van de Not Bad-meme. “Ik vind ‘t prima, maar dan wil ik het je wel he-le-maal op zien eten.” Weer die geamuseerde grijns die over zijn lippen trok. “Dan mag je als je wint ook nog ‘ns kiezen waar je wat wil eten,” grijnsde hij. Ja, dit kon nog wel eens interessant worden.

De geamuseerde snuif die uit zijn neus leek te komen liet haar zachtjes grinniken en zijn vraag zorgde er alleen maar voor dat ze met haar ogen rolde. Als hij dacht dat ze zo'n klein maagje had dan zat hij goed fout en het leuke was ook nog eens dat ze dat kon bewijzen. "Hmm dat zullen we wel zien nietwaar?" Ze grinnikte zacht en negeerde zijn meme face al liet het haar binnenmonds zacht lachen. Het was jammer dat ze niet haar holocaster nu vast had anders had ze even snel een foto gemaakt. Wie weet zou hij de nieuwste rage online kunnen worden maar ja, verspilde kansen. "Helemaal op hmm, komt goed." Een zelfverzekerde grijns gleed over haar lippen die zijn grijns matchte en ze knikte. "Klinkt als een goed plan, lets do this." Ze rekte zich even uit en liep naar binnen naar de menu kaart kijkend terwijl ze haar handen opnieuw in haar zakken stak. "Goed dan. Om het eerlijk te maken, kies jij maar wat ik naar binnen moet werken." Vanuit haar ooghoek keek ze naar hem, een speelse grijns haar lippen sierend. Het zou hem waarschijnlijk nog echt gaan verbazen ook wat ze allemaal kon doen en dan vooral naar binnen kon werken als ze haar gedachte er echt naar zette.

Dat zouden ze nog wel zien. Aiden hief zijn wenkbrauwen geamuseerd. “Klinkt prima,” zei hij. Als ze dacht dat het een goede deal was… Hij vond het nog wel interessant klinken en keek met plezier toe hoe ze het naar binnen probeerde te werken. Als hij dat mocht zien om haar daarna te trakteren, kon hij er nog wel mee leven. Immers leek het erop dat ze dan nog vrij goed gezelschap was. Ze accepteerde dan ook om het helemaal op te eten en zei dat het klonk als een goed plan. Oké, prima.
Om het eerlijker te maken mocht hij kiezen wat ze naar binnen mocht werken. “Pasta carbonara,” zei hij. Dat was immers wat hij had genomen en het had gesmaakt naar… Hij wilde het niet eens vergelijken, het was gewoonweg ranzig. “Dus, neem plaats en bestel.” Een geamuseerde grijns trok over zijn lippen. Oh, ja. Hij zou heel onschuldig met een veel te groot binnenpretje tegenover haar gaan zitten en wachten op het moment waarop ze zich realiseerde hoe smerig het was.

Met een zachte grijns trok ze de vingerloze handschoenen van haar handen en stak die weg in haar tas voor ze haar jas rustig uittrok en met de gratie van een engel gewoon neersmeet ze grinnikte en nam plaats naast haar spullen waarvan ze stiekem hoopte dat er niets stuk was maar liet het niet merken terwijl ze achterover leunde en even rondkeek. De opdracht was meer dan duidelijk. Een vol bord 'heerlijke' Pasta Carbonara naar binnen werken en een feestmaal zou volgen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn, ze was haar moeders kookkunst gewend. (Ja er was een rede waarom papa lief altijd kookte in huize Dreyar.) Met in haar achterhoofd de gedachte aan wat ze kon winnen werden haar ogen langzaam strak en ze keek hem recht aan. De bediening kwam al snel aangelopen en Rave grijnsde zachtjes. "Een maal Pasta Carbonara en en karaf water." De bestelling was snel gemaakt en het meisje liep al even snel weer weg terwijl Rave het mes oppakte en lite balanceren op haar vinger. "Ravenna is trouwens de naam. Ravenna Dreyar." Tja, als hij haar mee uit eten zou moeten nemen hierna kon hij toch maar beter op ze minst haar naam weten. Al kwam hij daarmee wel al verder dan heel veel andere.

Het meisje ging zitten en Aiden nam tegenover haar plaats, het vriendelijk afwimpelend toen hij werd aangekeken. Nee, hij wilde hier absoluut niets meer eten. Gadverdamme. Hij zou nog een voedselvergiftiging oplopen. Maar, als zij de weddenschap zo graag aan wilde gaan, wie was hij dan om haar te stoppen? Hij keek dan ook geplezierd toe hoe de serveerster weer weg liep en richtte zijn blik op het meisje voor zich. Ze stelde zich voor als Ravenna. Ah, ja. Het was wel voor het eerst dat hij met iemand in een restaurant zat zonder de naam van diegene te weten. “Aiden Stark,” stelde hij zichzelf daarom voor. “Leuk je te ontmoeten, Ravenna. Ben benieuwd hoe sterk je maag is,” zei hij met een grijnsje. Want, ja. Stiekem was hij ook echt heel nieuwsgierig of ze dit al binnen kon houden, maar als ze dat voor elkaar kreeg had ze toch wel wat respect verdiend. Het zou toch wel een mooie eerste indruk zijn als ze alles uit spoog.

Rave had haar lach in moeten houden het moment dat de man die recht tegenover haar was gaan zitten de mogelijkheid op een bestelling had afgewezen. Zachtjes schudde ze met haar hoofd en rolde met haar ogen voor ze haar kin op haar hand liet leunen en hem even aankeek vanuit haar ooghoek. "Aiden hmm." Een glimlach gleed rond haar lippen Het was een simpele genoege naam die zou ze wel onthouden. Rave was een nachtmerrie als het om namen ging en ze had ooit eens een vriendschap gehad met een meisje van een jaar zonder haar naam eigenlijk te weten. GElukkig was die er nooit achter gekomen maar het had haar stress genoeg verzorgd. Een grijns gleed over haar lippen zodra het 'voedsel' voor haar neus geplaatst werd en ze trok even haar wenkbrauw op. De geur die er van af kwam was sowieso al een geur die ze niet bepaald bij Pasta zou plaatsen. "Oh." Ze snoof even. Was dat een vleugje pokemon voer wat ze rook? Dit kon toch niet serieus zijn.. Waar was ze mee ingestemd? Ze zuchtte zacht en nam wat pasta op haar vork en keek strak naar Aiden. "Het hele bord hmm." Ze grijnsde zacht en stak de vork in haar mond.

Oh. Dat was haar reactie toen ze het bord voorgeschoven kreeg en Aiden lachte kort. “Oh, ja,” grijnsde hij net wat te geamuseerd. Zou ze het onderschat hebben? Hij zou dit niet eens aan Tyrion geven en dat was wat eten betrof echt een goorlap. Heilige Arceus, hij was bang zijn Charizard te verliezen als hij dit hele bord leeg zou eten. Daarom keek hij het meisje ook weer geamuseerd aan toen ze herhaalde dat het hele bord moest en de vork in haar mond stak. “Ja, het héle bord moet leeg. En het helpt als je het daarna ook binnen houdt,” glimlachte hij onschuldig. Hij had zowaar respect dat ze het nog niet op had gegeven. De lucht die van het bord af kwam liet hem immers wat naar achteren zitten. Walgelijk voer dat het was. Nee, dit kreeg je bij hem voor geen goud naar binnen.

Haar groene ogen werden langzaam donkerder terwijl ze opstaarde naar Aiden die duidelijk leek te genieten van het feit dat zij dit sppul naar binnen moest werken maar Rave was nu al zo ver gegaan in de weddeschap dat ze absoluut niet terug zou krabbelen. No way hij zou de lol niet krijgen van haar zien stoppen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar hem ondertussen nogsteeds de vork in haar mond te bang om het eigenlijk te proeven maar zijn woorden dwongen haar bijna om haar de veiligheid van de vork te verwijderen uit haar mond en sloot haar ogen terwijl ze begon te eten. Een trilling gleed over haar rug van walging maar ze slikte het in en staarde hem strak aan. "Dit noem jij een uitdaging?" Ze grinnikte zachtjes terwijl ze het smerige spul binnen probeerde te houden en vol goede moed meer op haar vork schepte. "Last van een zwakke maag toevallig?"

Het meisje at er zowaar van. Het leek niet helemaal van harte te gaan, maar ze had zowaar het risico genomen en de vork in haar mond gestoken. Het was al verder dan hij zou komen voor een kleine prijs als het betalen van een extra maaltijd, maar goed. Haar vastberadenheid kon hij ergens wel waarderen. In ieder geval was het vermakelijk om te zien. Toen ze dan ook vroeg of hij het een uitdaging noemde en vroeg of hij een zwakke maag had, hief hij een wenkbrauw op. “Als je hier niet van spugen moet…” Hij fronste even. “Je ouders waren geen helden in de keuken, zeker?” Misschien was ze dit soort… kots wel gewend op haar bord. Wie zou het zeggen. Hij kreeg als kind voornamelijk kant en klare maaltijden of at met kennissen mee. Zijn moeder dronk alleen maar en zijn vader liet gewoon wat geld achter zodat hij iets kon halen.