Adrenaline ;; OPEN

Ragya rende met Aldrei over de daken, ze leefde er zowat. De nacht scheen boven haar en het zachte schijnsel van de maan liet haar vuurrode haren glimmen en de pels van Aldrei goud oplaaien. De Ninetales en haar eigenaar leken veel op elkaar terwijl ze via de daken een weg naar beneden vonden. Lange passen en uitgestrekte sprongen. Ze hadden dan wel een klein appartementje maar die was zo slecht onderhouden dat de roodharige liever op de straten bleef. Gelukkig had ze er wel de plek haar Eevee daar te laten slapen, Refur was immers nog jong. Aldrei gromde kort en keek haar aan met diens koude blik, hierna nam ze de weg van planken en kratten naar beneden. Ragya volgde door enkele sprongetjes naar beneden te gaan. Ze hing haar rugzak weer recht en volgde haar pad over de straten van Lumiose City. Het was rustig, mensen waren bang maar zelf had ze hier weinig last van. Ze moest iets doen in de nacht als ze niet kon slapen toch? Maar plots viel er iemand letterlijk uit de lucht. Zeker, ze had dit niet verwacht, maar meer dan een opgetrokken wenkbrauw kwam er niet van af. Naast gromde Aldrei kort, gehumeurd als altijd en met een dodelijke blik op de vreemde gericht. Haar Ninetales was hierin bijzonder kritisch, ze haatte alles en deed haar best dit zo duidelijk mogelijk te maken. De brunette was iets ouder als zijzelf en zoals verwacht groter. Toch leek het haar niet te deren toen ze omhoog keek om haar ogen die van de vreemde te laten ontmoeten. 'Dat was een intro' merkte ze droogjes en kalm op.

Haar rode ogen namen de ander in zich op. Snel en 's avonds buiten, dan bleven er nog weinig opties over. Gewone burger viel af en ze kon nu dus alleen maar kiezen tussen een Team Rocket lid of een eigenhandige dief. Zelf behoorde ze waarschijnlijk tot de laatste categorie. Ze stal alleen wat ze nodig had, denk aan eten, tassen, kleren. Haar leren jack en de zwarte rugzak die ze droeg waren beiden 'gevonden'. Daarbij luisterde ze graag af en was ze een ware stofvinger, ze kon alles laten branden en alles met vuur. Bij diens woorden glinsterde haar typische uitdaging in haar ogen, een kleine grijns sierde haar gelaat. 'Ik denk dat ik onder het tweede val, of ik moet toevallig hier op sollicitatiegesprek kunnen?' Haar accent viel kort op aangezien deze het eind van de zin dieper maakte, maar er lag een humoristische toon in. De waarheid was dat ze twijfelde over deze groep, aangezien ze wel steeds bekender werden. Ze had zelfs al enkele leden van deze groep ontmoet en gezien dat ze zeker niet allemaal rasidioten waren. Maar ze was nog niet overtuigt dat ze er zichzelf een voordeel mee deed. Ze wist dat kracht in nummers lagen, en kracht had ze met haar 'dreigende' 1.60 zeker nodig. En de echte kracht lag in angst, en die verspreide zich ook als vuur op olie. Naast haar keek Aldrei nog onverbiddelijk kil naar de ander, haar kop trots geheven. Het leek Ragya een hele mooie ervaring hoe Aldrei zou reageren als ze ineens in een team kwamen. Daarbij was ze zelf ook nog niet zo gewillig in bevelen opvolgen, maar ze zou wel zien. Ze wou eerst de meid voor haar afwachten. Wie weet wat die zou uitvoeren.

Ragya grijns verbrede zich bij de reactie van de vreemde, ze had gelijk, mensen laten schrikken was inderdaad leuk. Aldrei daarin tegen keek verbaast naar haar, gromde onwillig en kek toen mokkend vooruit, alsof ze zich afvroeg waar ze dit aan had verdiend. Zelf wist ze ook niet helemaal waar ze mee bezig was, maar het leek haar een goed begin dat ze bekent werd bij in ieder geval enkele leden. En dat het duidelijk was dat ze dit team niet nodig had en ze wist dat ze bij het team gemist kon worden. Op haar laatste woorden gleed de wenkbrauw weer omhoog. En dat zei een lid van een schurken organisatie. Zeer geloofwaardig. 'Heel geloofwaardig' bracht ze koeltjes uit. 'Maar ik denk dat ik val onder de meerderjarige die de regels overtreden. Maar ik zoek wel verder.' Ze veegde haar haren uit haar gezicht. Hierna keek ze veelzeggend langs de ander heen om haar sceptische blik hierna weer op de brunette te laten vallen, alsof ze al plande om weer door te lopen. Haar geduld was niet oneindig en als dit gesprek zo zou verlopen was ze zo weer op pad. Afwezig begon ze met een lucifer te spelen, ze liet het houtje snel langs haar mauwen gaan zodat het vlam vatte en doofde het dan weer even snel. Haar handen bleven niet graag stil.

{ Ik heb geen idee waar dit topic naar toe gaat :'3

Nou bedankt, grote was ook niet alles. Toen madame ook in de lach schoot liet ze haar blik koel op de ander. Ragya was normaliter rustig en kalm, al had ze ook haar opvliegers. Vandaag had ze immers het geluk dat ze haar rust kon blijven behouden en rustig wachtte tot de ander zich weer hervatte. Ze was wijs genoeg er verder niet op in te gaan. Haar handen speelden met de vlam van de lucifer, ze kon er zonder veel moeite haar vingers in steken, het groter en kleiner maken of plots weer op later vlammen. Jammer genoeg gingen lucifers niet zo lang mee en moest ze hem uiteindelijk doven, waarna ze het houtje brak en op de grond liet vallen. Toen ze ineens geheel ondervraagd werd wachtte ze tot de woorden stopte en liet haar geamuseerde blik op de ander glijden. 'Misschien een rondje lopen, genieten van het weer, brandje stichten' somde ze verveeld op. 'Ik ben blij dat je je zo zorgen maakt over me maar ik ben een grote meid, en het was me totaal niet opgevallen' sprak ze als de onschuld zelve, ze had de nadruk op grote meid gelegd, een beetje zelfspot in haar stem. Aangezien Ragya niet boven huiselijk geweld stond was ze benieuwd hoe deze avond af zou lopen.

Ach ach, was mevrouw nu ineens angstaanjagend bezig? Tuttut, dat was toch geen vriendelijke begroeting of wel dan? Op al diens woorden bleef ze daar kalm staan, de hoeveel geamuseerdheid in haar rode blik groeide. kijk dít was leuk om te zien. De meid voor haar mocht wel ouder zijn, ze had kinderen gezien met meer geduld. Toen mevrouw nog close kwam bleef ze rustig staan, een grijnsje nog op haar gelaat. Arm dom kind, waarschijnlijk iemand die dacht dat je alleen pokémon kon gebruiken om jezelf te verdedigen. 'Ach, wat ben ik bang fjársjóð.' Dramatisch en droog duwde ze de ander naar achteren waarna ze naar Aldrei knikte. Deze stond op, keek nog eens kil naar de vreemde en rende toen weer de daken op, om daar op haar te wachten. 'Nog een fijne nacht fjársjóð, ik zal er ook van genieten' Met een hairflip draaide Ragya zich om, rende lenig via de planken en kratten weer terug de daken op en keek naar Aldrei. Deze gromde nogmaals kort en het tweetal begon weer te lopen. Ze moesten van de straten af, dus ze deden niks fouts. Daarbij maakte het Ragya niet uit wat de ander deed, ze liep op haar gemakje weer weg. Blijkbaar niet ontdaan door de bedreiging. Ze vond de meid ook eerder lachwekkend dan angstaanjagend.

Op rustige wandelpas liep ze over de daken, dit kon enkel bij de tussenwegen en kleiner gelegen huisjes van de stad. Aldrei sjokte voor haar uit maar hielt haar oren nog steeds in haar nek. Ragya geloofde niet dat ze hiermee klaar was van de vrouw. Ze geloofde niet in de makkelijke uitweg. Maar het bleef toch verdacht stil, het enige wat zorgde waardoor ze op haar hoede bleef was het zachte gegrom van haar pokémon. Natuurlijk was het dier altijd humeurig en gromde ze vaker aan een stuk door. Toch was ze er benieuwt naar.. Ze liep vastberaden en zonder twijfel, alsof ze deze weg kende uit haar hoofd. Maar het duurde niet lang voor ze begon te rennen, in haar sprint sprong ze over de opening tussen twee daken en volgde de stabiele weg in deze snelheid. Aldrei rende voor haar uit, soms van route wisselend door naar een ander dak te springen. Al met al ging het tweetal soepel vooruit en was Ragya niet meer dan lichtjes wantrouwend over de ander.