Slimy Spaghetti ||&open.

Rave grijnsde als een boer met een extreme ontsteking in zijn tanden terwijl ze nog een hap in haar mond stak. Opnieuw leek het even alsof ze over haar nek kon gaan maar ook deze hap wist ze door te slikken en sloot haar ogen. Gewoon omlaag houden Rave het gevoel trekt wel weg. Zintuigen uit en doorgaan dat was het belangrijkste wat ze zich maar kon bedenken. Gewoon door gaan. Nee Rave was niet het type op snel op te geven. Iets dat haar nog al vaak in de problemen bracht en met haarzelf constant verder pushen had ze ook haar lichaam iets teveel aangetast. Het was duidelijk te zien in het shirtje dat ze aan had hoe haar armen vol zaten met littekens. Constante training zowel lichamelijk als mentaal. Met of zonder haar pokemon hadden haar lichaam flink aangetast maar goed, ze zag haar lichaam dan ook als niets anders dan een wapen dat gebruikt moest worden. Littekens voor haar waren slechts een teken dat ze haar eigen wedstrijden overleefd had. "Niet bepaald nee." Grinnikte ze zachtjes nog een hap nemend en slikte die een beetje moeilijk weg voor ze opkeek naar hem. "Beter dan dit spul tho maar het is weg te krijgen. Dus waar ga je mij zo op tracteren?" Ze grinnikte zacht compleet verzekerd dat ze zou gaan winnen.

Hij had het goed geraden. Ze bevestigde het vermoeden dat haar ouders geen keukenprinsesjes waren, maar maakte wel gauw genoeg duidelijk dat het beter was dan het spul wat ze nu voorgeschoteld had. Aiden was dan ook verbaasd dat ze al wat binnen had gekregen. Hij had verwacht dat de eerste hap haar te veel zou worden. Dat ze het uit walging uit zou spugen. Maar, ze hield vol. Het was een heuse accomplishment. “Ah,” zei Aiden, toen het meisje hem vroeg waar hij haar zo meteen op trakteren ging. “Als, áls, je weet te winnen,” zei hij, doelend op het feit dat er nog vrij veel lag om op te eten. Het was niet zo dat de onderliggende happen beter waren. In tegendeel. Het ging niet zo snel, dus tegen de tijd dat de laatste happen naar binnen gingen, was het nog kouder (als dat al mogelijk was). “Dan mag je he-le-maal zelf kiezen wat je hierna hebben wil.”

Ze grijnsde breed. Zich afvragend hoe hij nu naar haar zou kijken terwijl ze het eten wanhopig naar binnen probeerde te werken. Hoewel het haar absoluut niet goed viel hielt ze zich toch maar wanhopig vast aan de hoop op beter voedsel dat er aan zat te komen. Alles helemaal zelf kiezen. Hmm dat klonk perfect in haar oren en ze begon nog breder te grijnzen terwijl ze door at. "Ik hoop dat je beseft dat je dan blut bent uiteindelijk?" Ze grijnsde even maar sloot haar mond toen de eerste brokken spagetti omhoog kwamen in haar keel en ze slikte het weer in haar ogen sluitend.