Fishy fish!

Manolo wist niet wat hij in Aquacorde deed. Wellicht dat hij aan de drukte van Lumiose wilde ontkomen en eens wat wilde bezichtigen, maar dat excuus kon hij voor zichzelf niet gebruiken. Hij was te lui. Te lui om ergens heen te willen om dat te gaan bekijken. Natuurlijk was er nog altijd het aquarium in Ambrette waar hij een keer heen was gewandeld, maar meer dan één keertje per jaar de toerist spelen deed hij eigenlijk niet. Nee, Manny was hier om een andere rede. Hij was van zijn pad gedwaald en hier per toeval terecht gekomen. Meer zat er niet aan vast. Momenteel zat hij te kijken naar een visser. Of, nou ja, visser? Het was een klein meisje. Hij schatte haar rond de tien jaar, waarschijnlijk ouder dan dat, maar zeer zeker geen veertien. Zojuist had ze een Magikarp gevangen en Manolo en Hades konden nog net de neiging om te lachen weerstaan. Nu had ze echter een Poliwag aan de haak geslagen en de jongeman bleef geboeid staan kijken naar het gevecht... Voor zover het een gevecht te noemen was. De waterpokémon schrok en verdween in het water, waardoor een potentiële strijd om vrijheid opeens in rook was opgegaan. Of, beter gezegd, in het water viel. Dat was een gezegde, toch? Ah, hij was niet goed in woordgrappen. Het meisje moest wel teleurgesteld zijn, of niet soms? Manny besloot haar maar wat moed in te praten. Als hij iets prijsde in deze wereld, dan was het wel het harde werk van anderen. “Jammer van die Poliwag,” sprak hij droog zodra hij in de buurt stond, zijn handen nonchalant in zijn broekzakken gepropt. Het was toen pas dat hij de glimlach rond haar lippen opmerkte. Huh, ze had geen moed nodig. Ach, hij kon toch wel een gesprekje aangaan met haar? Zelfs al was ze een heel stuk jonger dan zijn gebruikelijke gesprekspartners.  

Hij wist bij Arceus niet welke pokémon het meisje eigenlijk bij zich had. Het leek op een geit, maar verder kwam hij niet. Manolo herkende het wel, want het was het jaar van deze pokémon volgens een bepaalde, oude horoscoop, maar op de naam van het ding kon hij niet komen. Het meisje begroette hem vrolijk met ‘meneer’. Mooi, zij zag het tenminste wel. Je had namelijk kinderen die dachten slim te zijn door door zijn ‘vermomming’ heen te kijken. Deze echter niet. Nee, dit kind was veel te druk met vertellen over die Poliwag en ene Momo. Manny ging ervan uit dat ze met Momo haar eigen pokémon bedoelde. Ze was veel te vrolijk naar zijn smaak, maar dat was nou eenmaal kindeigen. Toen ze echter een zielig gezicht opzette, kon hij niet anders dan meeleven. Hij wist nog wel hoe vervelend het voor hem was dat hij geen eigen pokémon kon hebben. “Is dat zo?” glimlachte hij geamuseerd toen het meisje hem vertelde dat Momo al sterk was. Hij gokte eerlijk gezegd van niet, maar hij kon het natuurlijk ook mis hebben. Kids waren immers makkelijk te paaien en ze waren ook eenvoudig vermaakt. Manolo keek verrast op toen het meisje grote ogen opzette en vervolgens angstig begon te spreken. Hij volgde haar blik naar Hades, die nietsvermoedend droog naar het meisje staarde. Manny brieste bijna geamuseerd van het lachen, maar toen besloot hij het spelletje mee te spelen. Vlug draaide hij zich naar de Gastly, deinsde hij achteruit richting de twaalfjarige en toverde een geschrokken gezichtsuitdrukking tevoorschijn. “Oh nee! Dat ding achtervolgt me al de hele tijd!” bracht hij uit. “Kun je me helpen van hem af te komen? Momo kan hem vast wel verslaan!” Hades keek hem verraden aan. Blijkbaar had hij toch één en één bij elkaar op kunnen tellen en begreep hij de situatie nu iets meer. Maar dat was niet zijn probleem meer. Dit was zijn wraak op al die grapjes van Hades.

Ze claimde al heel hard te hebben getraind. Voor een moment geloofde Manolo het dan ook echt, totdat ze zei dat ze al vier dagen een trainer was. Vier dagen? Hij wist niet in wat voor een wereldje het meisje leefde, maar in de zijne was vier dagen niet heel lang. Desondanks kon hij het niet helpen dan er verder op in te spelen. Nog even en mensen zouden hem nog als een prima vaderfiguur zien. Bah. “Vier hele dagen al?” reageerde hij verbaasd. “Dan ben jij zeker goed op weg.” Een brede grijns sierde zijn gezicht, terwijl hij probeerde te besluiten of hij het meisje nou voor de gek hield of dat hij haar daadwerkelijk aanmoedigde. Verbazingwekkend genoeg was dat laatste zeer makkelijk. Of dit kwam omdat ze zelf zo energiek leek, daar zou Manolo het antwoord nooit op weten. Waar hij het antwoord wel op wist, was dat zijn Gastly hem vanavond waarschijnlijk ging negeren. Toen de vreemdelinge vertelde dat Hades een stom spook was, moest de jongen echt op zijn tong bijten om niet te gaan grinniken. Stom spook, dat was hij zeker. Oké, niet altijd. Soms was hij wel handig.

Na de serieuze toon van het meisje keek hij toch even verrast op. Wacht, wat was ze van plan om te doen? ... Oh. Oh. Manolo had het te laat door om te reageren en Hades was dom genoeg om te wachten op een instructie van degene die hem had verraden. De arme Gastly kreeg de volle laag. Het was een geluk dat grastype aanvallen niet veel effect hadden, al kon Manny wel merken dat die geit veel sterker was dan hij eruit zag. Hades wierp zijn trainer een dodelijke blik toe en de jongen begon geforceerd te lachen. “Ah, nu is de grap er denk ik wel vanaf, huh, Hades?” vroeg hij aan zijn partner. Die blik veranderde niet. Die bleef hetzelfde. Manolo zuchtte. “Eh, ho maar,” gaf hij aan, terwijl hij zijn blik op het meisje richtte en zijn handen omhoog hief. “Die spook is eigenlijk mijn pokémon. Hades. Een Gastly,” legde hij kort uit. “En ik heet Manolo,” voegde hij er na een korte stilte aan toe. Hopelijk was de gasbol niet al te gewond van de aanval, maar als dat zo was dan had Hades wel anders gepiept, toch?

Ze vertelde dat ze eerst geen trainer mocht worden van haar ouders. Manny hief een wenkbrauw vragend omhoog, want ze leek toch wel ouder dan tien. Was dat niet de standaard leeftijd van jonge trainers om erop uit te gaan? Het meisje vertelde vervolgens over een hoop rode R’en. Euh... Wat? Als in, wandelende letters? Gigantische, rode R’en. Nee, dat was niet logisch. Maar wat bedoelde ze... En toen klikte het. Team Rocket. Ze kwam vast uit Lumiose. Best ironisch dat haar ouders haar lieten reizen om dan weg te zijn van Team Rocket en nu stond hun dochter vlak voor een lid. Manolo zou haar echter niks doen. Niet alleen omdat die Momo vrij sterk was – en dat normaal gesproken erg verleidend was voor een ander lid – maar ook omdat het waarschijnlijk haar enige pokémon was. Hij wist nog wel hoe down hij was omdat hij niet op reis kon, want hij had geen pokémon. Dat wilde hij een ander kind niet aandoen. “Luister maar goed naar je ouders en pas goed op Momo, dan doet hij dat ook voor jou,” vertelde Manny met een klein grijnsje. “En ik zou maar uit de buurt blijven van die rode R’en. ’t Zijn allemaal chagrijnige mensen die niet van vrolijke kinders houden.” Oké, bij hem viel dat wel mee. Maar het was ook een waarschuwing die het meisje hopelijk begreep.

De geit staakte zijn aanval zodra zijn trainer daar opdracht toe gaf. Manolo bekeek de schade even en constateerde dat Hades nog wel kon overleven, mits hij niet nog eens het doelwit werd van Seed Bomb. Zijn metgezel voelde zich overduidelijk schuldig, waar Manny toch even zachtjes om moest grinniken. Niet om haar uit te lachen. Integendeel, hij waardeerde de verontschuldiging, zelfs al was het zijn eigen schuld. Hades kon het ook wel waarderen. “Geeft niet, ik maakte het er een beetje zelf naar,” sprak de jongen dan ook. “Hades is niet boos op je.” Eerder boos op hem. De spookpokémon besloot dan ook een wraakplan uit te voeren zodra zijn trainer niet oplette door naar het meisje haar naam te luisteren. De Gastly verscheen vlak achter Manolo en gaf hem een ferme lik in de achterkant van zijn nek, waardoor er meteen een rilling over zijn lijf liep. Hè jasses. “Ben je nou helemaal lekker?” vroeg hij geïrriteerd aan de pokémon. Dit was precies waarom Hades daarnet die Seed Bomb naar zijn harses had gekregen.

Holly zou gehoorzamen. Manolo twijfelde er niet aan dat het meisje naar hem zou luisteren, want als ze dat niet zou doen, dan zou het al per ongeluk zijn. Zo’n typetje leek ze hem wel. Iemand die deed wat haar gevraagd werd, maar dat het soms misliep door iets anders. “Meneer?” herhaalde hij echter. “Zo oud ben ik nou ook weer niet. Zeg maar Manny,” grijnsde hij naar het meisje. Meneer liet hem zo... Volwassen klinken. En hoewel hij zich toch al drie jaar een volwassene mocht noemen, was hij er nog niet aan gewend. “Die mensen zijn boos, omdat...” ging hij verder, waarna hij zijn blik nadenkend op de lucht richtte. Tja, waar was heel Team Rocket eigenlijk boos om? De gang van zaken. Allemaal van die ingewikkelde dingen. “Daar hoef je je eigenlijk niet druk om te maken. Vraag het ze maar niet na, misschien worden ze dan nog bozer.” Het aantal chagrijnige grunts binnenin Team Rocket was schrikbarend hoog. Hij kon ook wel eens kwaad zijn om iets, maar om continu gefrustreerd te zijn? Hem niet gezien.

Hades keek verbaasd naar het meisje en schudde zijn hoofd – of beter gezegd, gehele lichaam – op de vraag van Holly. Nee, hij was boos op zijn trainer. Waar hij nu dus een kwade blik op wierp. Manolo scheen het allemaal maar grappig te vinden. Maar het lachen was hem snel vergaan. Toen Holly een opmerking maakte over Growlithes was het dit keer Hades die begon te grinniken en niet de jongen. “Was hij maar een Growlithe,” mopperde de jongen. “Dan had ik vast minder last van ‘m. En was hij ook een stuk trouwer.” Daar stonden die beesten immers om bekend, hun loyaliteit. Om te zeggen dat Hades dat was, moest wel een hele slechte grap zijn. Er verscheen echter al snel een gevaarlijke grijns rond zijn lippen. “Hoor je dat, Hades?” sprak hij tegen de Gastly. “Ik geloof dat ze ook wel een lik van je wilt.” De gasbol verlaagde zich naar Holly’s niveau en zweefde op ooghoogte van het meisje. Maar likken deed hij niet. Dat was slechts voor Manolo weggelegd.