Een bestelling. Dat was waarom Oskar zich vandaag in Aquacorde Town bevond. Het was geen bestelling van hemzelf, maar van zijn oudere broer die in het fossielen centrum werkte. Oskar had gevraagd wat voor bestelling het was, maar zijn broer had hem elke keer gezegd dat het geheime zaken waren waar hij niks over kwijt mocht, zelfs niet aan familieleden. Dit had er voor gezorgd dat Oskar minder vrolijk op pad was gegaan. De neiging om het pakje te openen zodra hij het eenmaal in zijn handen had was ook groot, maar het zou opvallen als hij het plakband loshaalde en hij wilde niet dat zijn broer hem niet meer met dit soort boodschappen vertrouwde. Hij werd er namelijk wel mee beloond, door bijvoorbeeld het avondeten voor een week te mogen kiezen. Voor een ander betekende dit misschien niet veel, maar Oskar hield van eten, dus was het het altijd waard.

Het pakje zat in een plastic zak die hij in zijn hand droeg, terwijl hij in de andere zijn Holocaster hield. Voor hem stond zijn Furret, Peridot, op haar vier pootjes naar hem te kijken. “Kijk eens aan Perry, het is nauwelijks middag en we zijn al klaar.” Hij glimlachte kort naar haar, waarna zijn aandacht weer naar zijn scherm ging. “Als ik het goed lees, hebben we nog een paar uur voor we terug naar huis moeten. Is er een specifiek iets wat je wil doen?” Zo’n vraag stellen aan zijn onvoorspelbare Furret was nooit veilig, maar Oskar zou altijd zijn Pokémon laten kiezen als het kon. Die onvoorspelbaarheid bracht bovendien avontuur in zijn leven, en hoewel hij meer een huismus dan een avonturier was vond hij het op zijn tijd absoluut geen probleem. Peridot leek even na te denken, en wees toen met haar poot naar een winkeltje. Het was aan de andere kant van de straat waardoor Oskar niet kon zien wat er verkocht werd, maar hij had al een vermoeden. Peridot vond het al een week tijd voor een nieuw speeltje. Oskar was het hier echter niet mee eens, maar kon haar idee niet afwijzen zonder zeker te weten dat hier Pokémon speelgoed werd verkocht.

Dus accepteerde de jongeman maar en bracht hij zich naar de overkant van de straat. Daar werd het hem duidelijk dat het inderdaad om een speelgoedwinkel ging. Hij zuchtte luid, zodat Peridot het zou horen. “Maar ik ga niks kopen, oké?” Peridot haalde haar schouders op, alsof ze er van overtuigd was dat ze hem wel over kon halen. De twee betraden de winkel, beide niet doorhebbend dat het pakje voor het Fossielen Centrum eenzaam op straat achter bleef.