Flowers

Natuurlijk kon ze het niet laten om ook een bezoekje te brengen aan het stadje van de bloemen en jippie yay, iedereen gelukkig. Ugh, was voor te braken man. Na even kort rondgekeken te hebben was de stad al zo goed als beu gezien. Ze had het liefst Steak boven gehaald, maar tussen al dat volk zou dat een beetje uit de hand lopen en ze was nu ook niet zo geïrriteerd dat ze mensen door wilde. Nee, ze gek was ze nog niet. Zou ze waarschijnlijk wel nog worden, maar nu was nu. Tja, ze zou nog zien wat ze later zou doen. Ze zuchtte even zachtjes en besloot maar even in een steegje te verdwijnen en daar met haar rug tegen de muur te gaan staan. Na enkele tellen liet ze zich door haar benen zakken en zuchtte ze zachtjes. Haar handen gleden over haar wangen heen, waar ze kort over de tekens gingen. Ze zuchtte nogmaals. Haar mauwen zakten wat naar beneden door de magische krachten die men zwaartekracht noemde. Ze knipperde even langzaam en staarde toen naar de kasseien waar ze momenteel opzat. Na enkele tellen keek ze echter terug naar de muur tegenover haar. Haar benen opgetrokken, haar handen op haar buik gelegd. ze zuchtte nogmaals en liet een zacht gesnuif horen. Even liet ze haar oogleden over haar ogen gaan. Ja, wat moest ze nu doen. Ze wist het niet echt. Ze verveelde zich gewoon. Ze kon eigenlijk wel Steak bovenhalen. Ja, ze veranderde nogal snel van mening, maar daarvoor was ze Axelle en niet een of ander hyperactief kind. Na enkele tellen opende ze haar ogen terug. Haar blauwe ogen waren gericht op de donkere muur en ze zuchtte even. Niet dat ze iets anders had verwacht, nee, helemaal niet. Ze wilde eigenlijk gewoon iets interessant zien. Niet dat er hier iets was dat haar een beetje kon entertainen... Na enkele telen schoten haar ogen wat meer open en verscheen een grijns op haar lippen. Dat was het! Ze grinnikte even kort en kwam overeind. Misschien moest ze zelf maar wat gaan doen, misschien wat adrenaline door haar aderen laten gaan. De kick die erbij kwam was iets gezond. Nuja, niet zo, maar wel in haar geval en ze vond het zalig. Dus ze pakte de Pokéball van de Steak en liet de Bouffalant in een rode straal eruit. De bruine POkémon stond al snel voor haar en snoof zachtjes. Ze grinnikte even en knikte naar de grote straat. "Kijk Steak, drukte," En dat was genoeg om de stier te laten brullen en de steeg uit te lopen. Even keek Axelle hem na, maar ze grinnikte al snel en bleef even staan, haar armen over elkaar slaand. Na enkele tellen hoorde ze al wat gegil en grinnikte ze zachtjes. Dus toen ze de eerste mensen voorbij zag rennen en toen de grote Bouffalant voorbij zag stuiven, besloot ze maar eens weg te gaan. Met rustige stappen kwam het kleine meisje de donkere steeg uit. Al snel zag ze de chaos die in de straat aan de gang was. Het was dan ook heel snel leeggelopen, enkele eenlingen renden nog hard weg. Ah, misschien moest ze dan echt wel helemaal weg. Met een grijns draaide ze zich om en sprintte ze weg. Met snelle passen en armen naar achter geslagen rende ze weg. Ze was gemaakt om te rennen, vooral om te sprinten. Voor haar grote had ze best lange benen, wat het rennen, springen en andere dingen heel gemakkelijk en soepel voor haar was. Ze grinnikte even en versnelde nogmaals waarna ze al snel in de buitenrand van het kleine dorpje was. Daar vertraagde ze snel en hijgde ze zachtjes. Met rustige stappen wandelde ze verder over het gras heen. Toen ze klaarstond draaide ze zich naar het dorpje om en stak ze twee vingers in haar mond waarna ze luid floot. Toen liet ze al snel de twee dingen uit haar bek gaan en staarde ze even naar het straatje waar ze uit was gekomen. Het duurde niet lang of de koe had al geantwoord met een luid gebrul. Al snel schoot het dier uit de straat en kwam deze met klapperende hoeven op haar af. Maar ondanks het feit dat het erg intimiderend uitzag, reageerde ze toch niet. Ze sloeg enkel haar armen over elkaar en keek kort naar de Pokémon die al snel vertraagde en voor haar tot stilstand kwam. Even lachte ze naar de Bouffalant en liet ze haar hand over zijn kapsel gaan. Even sloot de koe zijn ogen en loeide hij zachtjes, genietend. Goed zo, hij was een brave wilde stier geweest. De grunt was erg trots op hem geweest. Naja, trots, gewoon blij dat hij die stomme losers had weggejaagd. Even zuchtte ze zachtjes. Oh, wat was hij toch een prachtbeest.

Na enkele tellen had ze dan toch eindelijk de Pokémon gevonden die ze eens tegenover zich wilde hebben. Het was echter maar eenzijdig, want de Flabébé had haar nog niet opgemerkt. Wat wilde ze hiermee? Vermorzelen natuurlijk. Ze grinnikte even. Plat op de grond, woop. Na enkele tellen knikte ze naar Steak, die meteen naar voren schoot aan een snelheid ongekend. Een Horn Attack raakte de kleine Pokémon goed en dit raakte zo'n vier keer, dat was ook mooi meegenomen, hm? Ze grinnikte even toen de kleine Fairy Type trillend haar oogjes opende en wel meteen een Vine Whip uitvoerde. Oeh. Toen deze het afro kapsel van haar Pokémon raakte gebeurde er niks. Hij was immers immuun voor grass type moves. Hij had de ability Sap Sipper en dat was een erg interessante en leuke ability om mee te klooien om eerlijk te zijn. Na enkele tellen besefte de Flabébé opeens dat het geen effect had op haar tegenstander en haar oogjes werden groot. Ja, maar nu was Steak erg, erg sterk. Even grijnsde de grote stier kort en ook Axelle kon het niet laten even te grinniken. "Horn Attack," De ogen van de kleine Fairy werden nog groter en al snel vloog deze, samen met haar bloempje weg en verdween deze in een struikje niet ver van het duo. Beide staarden kortstondig naar de plant, maar bleven stil. Ah, dat was ook weer een mooi gevecht geweest.

{Open}