Hospital Flowers

Een zacht, piepend geluid zorgde er voor dat Tiffany iets sneller uit haar trance werd ontwaakt dan anders het geval zou zijn geweest. Ze herkende het geluid van series en films. Nooit had ze gedacht dat geluid ook voor zichzelf aan te moeten horen - hooguit op een absurd hoge leeftijd. Het duurde dan ook even voor het tot haar doordrong dat dit geluid inderdaad voor haar was bedoeld in plaats van iemand voor wie ze het ziekenhuis nu bezocht. Al even langzaam kwam ze tot het besef dat de gebeurtenissen die ze voor nachtmerries aan had gezien helemaal niet door haar onderbewustzijn waren gevormd. Ze had echt tegen Team Rocket gevochten. Iets te letterlijk.

Slaperig was een understatement voor hoe ze zich voelde, maar een beter woord kon ze er op het moment niet voor vinden. Ze bracht haar linker arm - die nog wel een hand bevatte - naar haar gezicht en wreef de slaap uit haar ogen. Omdat het efficiënter zou zijn om dit met twee handen te doen bracht ze ook haar niet-dominante arm naar haar gezicht, om vervolgens geen tweede hand tegen haar huid te voelen. Ergens had ze gehoopt dat het verliezen van een arm wel een verbeelding was geweest, maar helaas was haar nu bewezen dat die hoop voor niets was geweest. Een golf van misselijkheid trok door haar heen en ze hoorde het piepen van het apparaat naast zich versnellen. Beelden van de Charizard die zich zonder enige twijfel op haar stortte drongen haar gedachten binnen en lieten haar ademhaling versnellen. Nog geen minuut later verscheen er een zuster aan haar bed die haar meteen instructies gaf om te kalmeren. De brunette gehoorzaamde zonder tegenspraak.

Ze kreeg een glas water in haar handen gedrukt en er werd haar uitgelegd waar ze was. Mauville City. Haar arm was in Lilycove City verbonden omdat dat zo snel mogelijk moest gebeuren, maar daarna was ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht welke betere technologie had om haar zo goed mogelijk te verzorgen. Ze was ongeveer vierentwintig uur buiten westen geweest. Dit was grotendeels vanwege het bloedverlies en de pijn, maar kwam ook omdat Tiffany zich emotioneel had uitgeput. Behalve dat had ze haar ribben ook flink toegetakeld gekregen. Ze had geluk dat er niks kapot was.

“We hebben helaas niet kunnen proberen om je arm er terug aan te zetten. De wond is erg ruig en het was belangrijker dat het verbonden werd gezien de grote hoeveelheid verloren bloed. Hij is wel binnen gebracht, dus hij zal niet door een wildvreemde worden meegenomen.” Even zag Tiffany voor zich hoe één van haar collega’s de arm oppakte en tevergeefs achter Ra aan bracht. Ze kreeg het voor elkaar om zich geamuseerd te voelen door het aanzicht, al werd dat overstemd door walging. Zelfs zij zag in dat dit niet iets om te lachen was. “Enig idee wie dat was?” vroeg Tiffany, hopend de persoon te kunnen bedanken. De zuster schudde haar hoofd en zei haar dat er geen naam gegeven was. Deze ranger had blijkbaar meteen een oproep van de base gehad en was er vandoor gegaan.

In een moment van stilte liet de brunette haar blik voorzichtig opzij gaan. Haar bedoeling was om uit het raam te staren, maar in plaats daar van vielen haar ogen op een stel bossen bloemen en kaartjes. “Is dat allemaal voor mij? Na één dag?” Tiffany was gewend om in het spotlicht te staan. Ze had er niet bij stil gestaan dat dat na een verwonding als dit ook nog zou gelden. De zuster begon te glimlachen en knikte. “Wij als personeel zijn niet toegestaan om je kaarten open te maken, ongeacht hoe benieuwd we zijn.” Dat dit een stille hint was voor Tiffany om de kaartjes te openen begreep ze niet. Haar instinct was toch al om de bovenste van het kleine stapeltje te pakken en het open te scheuren, waarbij ze opnieuw geconfronteerd werd met de missende arm. “Verdomme,” vloekte ze mompelend. Ze staarde een halve minuut naar het kaartje, bedenkend hoe ze dit moest oplossen. De zuster was haar voor. “Natuurlijk mogen we het wel openen als de patiënt er toestemming voor geeft?” Haar vragende toon impliceerde dat ze nu om die toestemming vroeg, en deze keer begreep de brunette wel de hint. “Oh. Nou, vooruit, bij deze.” Ze stak haar hand met het kaartje er in uit naar de dame, wie het aanpakte en kundig opende. Even vroeg Tiffany zich af of ze het ook meteen zou lezen, maar dat deed ze niet. Tiffany kreeg netjes het kaartje terug, zodat zij de tekst er in kon lezen.

Lieve lieve Tiffany,
Arceus, wat schrokken wij toen wij gebeld werden! Alle beterschap van de wereld toegewenst! We missen je enorm! Laat je zo snel mogelijk van je horen?

Liefs,
Pap en mam xx

Ze las de tekst minstens drie keer. Ze begreep elk woord en voelde ook geen verbazing of iets dergelijks, maar wilde de liefde van haar ouders simpelweg zo diep mogelijk in zichzelf opnemen. Haar ouders. Ze had er niet eens bij stilgestaan wat zij wel niet zouden vinden van haar idiote actie. Het enige waar ze aan had kunnen denken was Ra. Als ze niet plotseling overspoeld werd door emoties voor haar ouders had ze zich nu afgevraagd waar de Charizard was. Het enige waar ze nu aan kon denken was dat ze haar ouders wilde bellen.

Maar wat moest ze zeggen? Moest ze toegeven dat ranger zijn gevaarlijk was? Dat wist ze al, dat vond ze juist één van de leukere dingen er aan. Het was onvoorspelbaar. Dat ze gehandicapt zou raken had ze nooit kunnen voorzien. Haar ouders hadden niet meer gedaan dan een kleine waarschuwing geven dat ze het zeker moest weten voor ze zich inschreef, in een andere regio notabene, maar ze hadden nooit echt laten merken dat ze tegen de keuze waren. Dat betekende dat ze haar nu ook niet zouden dwingen om te stoppen, toch? Wilde Tiffany eigenlijk wel doorgaan met dit werk?

De zuster scheen door te hebben dat Tiffany zich niet goed meer voelde. De hartslagmeter had hier waarschijnlijk een bijdrage aan geleverd. Ze begon opnieuw tegen Tiffany te praten, en hoewel ze heel veel vragen stelde gaf de brunette even geen antwoord met woorden. Haar stem trok haar al genoeg uit gedachten om het kaartje weer weg te leggen. De tranen slikte ze in. Huilen was zwak. Zodra ze haar rug weer tegen het kussen legde liet ze pas weer woorden over haar lippen rollen, al kon het eigenlijk beter als struikelen beschreven worden. “Ik wil even alleen zijn.” Gelukkig begreep de zuster waarom. “Goed, dan kom ik over een half uurtje weer bij je kijken,” beloofde ze, voor ze de kamer verliet en daarmee Tiffany weer alleen liet. Ze wilde inderdaad alleen zijn, maar had eigenlijk geen flauw idee waarom. De stilte maakte haar emoties alleen maar minder dragelijk.

Nog geen tien seconden nadat de zuster de kamer had verlaten begon Tiffany zich af te vragen hoe ze zo stom kon zijn om haar te vragen weg te gaan. Ze had niks nodig verder. Haar bed was goed zacht, haar maag voelde nog te gedraaid om ook maar iets van eten aan te kunnen, en ze kon haar dorst lessen met het glas water wat ze gekregen had. Het waren haar gedachtes, emoties en herinneringen die haar plaagden en zo vreselijk lieten voelen dat ze bijna gek werd van zichzelf. Ze werd zelfs boos van het zonlicht wat door het raam naar binnen scheen en daar was werkelijk niks verkeerds aan.

Ondanks dat ze zich zo overspoeld voelde, weigerde ze om een traan te laten. Als ze van plan was om haar ouders zo te bellen kon ze het niet gebruiken dat haar stem trillerig of gebroken klonk en dat zou het zeker doen als ze haar emoties de vrije loop liet. Ze wist dat kracht niets te maken had met wel of niet huilen, maar ze haatte het gevoel en ze haatte dat iedereen en hun moeder op het moment de kamer binnen kon komen en je zal net zien dat dat precies was op het moment dat ze haar tranen de vrije loop liet.

Alsof het universum haar gedachtes wilde bevestigen, klonk er een verwarde stem uit de deurpost. Tiffany keek op, een frons op haar gezicht - maar geen boze. Cecille was wel de laatste persoon die ze verwacht had te zien hier in Mauville City en al helemaal niet met zo’n enorme bos bloemen. Een grimas vormde zich rond de lippen van de brunette. “Yo,” begroette ze droogjes. “Wat een lief gebaar, maar volgens mij heb ik daar al genoeg van.” Ze wees met de duim van haar enige hand naar de bossen bloemen die zich verzameld hadden op haar kastje. Dat herinnerde haar aan de kleine stapel kaarten die ze nog open moest maken. Echt geneigd om er een kijkje naar te nemen voelde ze niet. Ze had nu een reden om het uit te stellen, anyway. Ze had bezoek.

De bloemen waren voor Sara. Eigenlijk had Tiffany moeten weten dat ze niet voor haar zouden zijn en daar was ze op zich ook niet verbaasd om, maar wat haar wel verbaasde was dat de vriendin van Cecille dus iets was overkomen wat ernstig genoeg was om ook in een ziekenhuisbed te belanden. “Oh shit, wat naar,” reageerde ze dan ook. “Nu je ‘t zegt, ik wist niet eens dat je in Hoenn was. Dacht dat je in Kalos de gyms aan het uitdagen was.” Voor iemand die Cecille als één van haar beste vriendinnen beschouwde had ze best weinig contact met de blondine.

Toen haar gevraagd werd wat er was gebeurd, gebeurde er iets vreemds met Tiffany. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Moest ze het uitgebreid vertellen en over de overname beginnen? Of kon ze beter alleen zeggen dat ze ernstig gewond was? Eigenlijk wilde ze helemaal niet de nadruk op haar arm leggen, maar dat was waarschijnlijk wel wat Cecille wilde weten. Ze betrapte zichzelf er op dat ze wat somber voor zich uit aan het staren was en besloot daarom maar gewoon iets te zeggen. Dan was ze er sneller van af. “Well, ik kan je ‘t hele verhaal wel vertellen als je tijd hebt, maar euh…” Ja. ‘Uh’. En nu? Nu hief ze het in verband gehulde stompje maar een stukje omhoog zodat Cecille kon zien wat het resultaat was. Het verhaal er achter kon waarschijnlijk beter nog even wachten. Ze zou het waarschijnlijk wel vertellen als er naar gevraagd werd, maar als het niet hoefde kropte ze het liever op.

Het voelde niet goed dat de spraakzame Cecille plotseling zo stil was. Wat een kracht dat stompje wel niet had, zeg. Het brak niet één, maar twee van de sterkste personen die Tiffany kende in een oogwenk. Ze liet haar arm weer zakken en probeerde zelf iets te verzinnen om de sfeer weer wat te verlichten, maar het lag allemaal zo zwaar op haar schouders dat ze de neiging had om zichzelf onderuit te laten zakken en door het bed heen te verdwijnen. Ze hield van aandacht, en ze wilde ook absoluut niet dat Cecille weg ging, maar man wat was het moeilijk om te verhullen dat ze kapot was. De blondine mocht haar kwetsbaarheid niet zien. Nou, daar had Tiffany mooi pech, want alleen een dooie zou niet door hebben dat ze zichzelf niet was.

En toen liet Cecille de sfeer omslaan. Tiffany zag haar bewegen en stond op het punt te snauwen dat ze weg moest blijven, maar de woorden bleven op de knot in haar keel hangen en voor ze het wist werd ze omhelsd. Zo werd het wel heel moeilijk om haar pijn te verhullen. “Verdomme.” En toch sloeg ze haar armen ook om de blondine heen en stond ze heel even toe dat ze gebroken en niet oké was en dat zij nu eens degene was die hulp nodig had. Ze bleef stil terwijl ze een paar tranen over haar wangen liet rollen.

Uiteindelijk werd de omhelzing verbroken. Tiffany wist niet of zij dat deed of Cecille maar het gebeurde. Dat haar gezicht misschien nog wat vochtig was negeerde ze zelf compleet en ze hoopte dat de ander dat ook zou doen. “En nu ga je verdomme je vriendin opzoeken,” droeg ze op. “Die wacht waarschijnlijk al de hele dag op die bloemen.” Dat de dag nog maar jong was was bijzaak.

Cecille deed veel te lief. Tiffany kon het niet meer aan. Het frustreerde haar, maar tegelijkertijd luchtte het haar op om even iets van haar emoties los te kunnen laten. Ze liet het maar niet te lang duren, want anders dacht Cecille straks nog dat ze een zielenpoot was. Ondanks dat ze wel enorm met haar verwonding zat, kon ze het niet hebben dat mensen op deze manier medelijden met haar gingen krijgen. Dat wilde ze niet. Ze wilde waardering en complimentjes, geen ‘oh wat erg voor je!!!!’. Blegh.

Daarom vond ze het ook niet leuk dat de blondine haar tranen wegveegde. Ze leek wel een klein kind. Ze stond het alleen maar toe omdat ze niet de trut wilde zijn die haar tegenhield. Vervolgens maakte ze het nog erger door haar een bloem te geven. Toch haalde ze het ding niet weg toen de steel achter haar oor geduwd werd, zodat de bloem in haar haren zou blijven hangen. Dat kwam omdat ze alsnog probeerde om het positief in te zien: het stond haar vast wel goed. “Ja, die heb ik,” beantwoordde ze de vraag. Ze had het ding verbazingwekkend genoeg nog nauwelijks aangeraakt sinds het ongeluk. Misschien was het beter als ze maar wel wat mensen informeerde dat ze nog leefde. Al had het nieuws dat schijnbaar ook al gedaan. “Ik kan alleen niet meer zo snel typen, heh…”

Het ergste was misschien wel dat Tiffany niet eens wist waar ze behoefte aan had. Normaalgesproken had ze alles zo perfect uitgestippeld, en nu voelde ze zich leeg en zwak en nutteloos. Ze wilde dat mensen bij haar kwamen en haar vertelden dat ze fantastisch was, maar ze zou hen alleen maar willen zeggen dat dat niet waar was, en tegelijkertijd zichzelf er van weerhouden om dat daadwerkelijk te doen omdat ze niet wilde dat mensen haar zwak vonden. Ze werd moe van haar eigen tegendraadsheid en besloot eigenlijk dat als Cecille weg was ze maar beter weer kon gaan slapen in plaats van die kaarten te lezen die naast haar bed stonden. Ze had nog even de tijd nodig om alles te verwerken.

Toen haar sterkte werd gewenst, vormde zich maar één reactie in haar hoofd. “Jij ook, met Sara.” Ze kon nu wel zielig lopen doen, maar daar werd ze zelf niet veel beter van. Alles wat ze dacht werkte in tweestrijd met hoe ze normaal was. De zielige gedachtes kwamen ook eigenlijk pas nadat ze haar reactie al gegeven had, dus had het geen zin om ze alsnog er uit te gooien. Cecille had duidelijk haar eigen problemen. Het compliment liet haar zwakjes glimlachen. “Slijmbal,” kaatste ze terug. Opnieuw een neutrale reactie, in tegenstelling tot haar gebruikelijke opschepperij. Zelfs zij had door dat ze zichzelf niet was en het voelde vreselijk.

Erger dan haar gedrag was de stilte. Het was niet moeilijk om te beslissen om haar plan om te gaan slapen daadwerkelijk uit te voeren. Ze liet zich onderuit zakken op bed en slaakte een diepe zucht. Wat ze met zichzelf aan moest dacht ze wel weer over na als ze haar ogen weer opende.

En toen hoorde ze stappen en werd dat moment vervroegd. De chagrijnige blik op haar gezicht was daar alleen maar omdat ze dacht dat het bezoek niet voor haar was maar voor een andere patiënt. Die blik maakte plaats voor verbazing toen ze het vloeiende rode haar langs een wel heel bekend gezicht zag – een gezicht waarvan haar hart net iets sneller ging kloppen en er een golf van warmte door haar heen trok. Meteen zat ze weer overeind, onbegrip genesteld in haar ogen. Was het echt? Was Jane hier gekomen? Maar zij had al die tijd in Kalos gezeten… Het leek haast niet mogelijk.

Maar het was wel mogelijk. Wat ze zei was heel simpel en klonk iets anders dan hoe Tiffany zich haar stem herinnerde, maar het was absoluut de stem van Jane. De verbazing spoelde van haar gezicht en maakte plaats voor dankbaarheid. Om een of andere reden was dat wat ze voelde bij het horen van die stem. “Hey,” reageerde ze zachtjes terug. Ze had niet eens door gehad dat haar hand was vastgepakt, maar toen ze het eindelijk door kreeg en haar blik op het gebaar liet rusten voelde het niet onaangenaam. Het herinnerde haar wel aan het missen van haar andere hand, wat ze subtiel probeerde te verbergen door haar stompje wat naar achteren te verplaatsen. “… Wat doe jij hier?” vroeg ze vervolgens, een poging doend om nonchalant te klinken, alsof ze de precieze reden niet allang door had.

De vraag was zo makkelijk over haar lippen gerold, dat ze niet eens door had gehad wat voor antwoord het teweeg zou brengen. Bij het vragen had ze verwacht dat het gesprek wat volgde haar zou opvrolijken. Alsof ze even kon vergeten wat er aan de hand was en ze het over het weer konden hebben of over een nieuw ontdekte Pokémon. Toen de realiteit weer inkickte, begon Tiffany zich pas af te vragen wat ze geprobeerd had te bereiken. Natuurlijk was Jane hier vanwege het ongeluk. Ze was kapot. Niet meer te helen. Nog maar half de persoon die ze ooit was, zo niet minder.

Het kostte haar daarna ook meer moeite om zich beter te voelen, ondanks dat ze dankbaar bleef dat de roodharige de tijd had genomen haar te bezoeken. Ze probeerde iets te verzinnen waarmee ze het gesprek de richting op kon sturen waarmee het zo kon worden als ze wilde, maar daar kreeg ze de kans niet voor. Er werd een opmerking gemaakt waarmee de dankbaarheid die ze had gevoeld naar het puntje van haar tenen zakte en elk teken van een glimlach weer van haar gezicht werd geveegd als een canvas waar de verf van af gespoeld werd. Ja, ze had gehuild. Nee, dat wilde ze niet toegeven. Het was zwak en zinloos. Ze bereikte er niks mee, behalve dat ze anderen in haar pijn meetrok. Toen haar naam werd genoemd, gleed er een rilling door haar lichaam heen. Ze had gehoopt dat na het tegenhouden van de overname haar naam alleen maar in vreugde door het volk zou galmen. Dit was precies het tegenovergestelde van waar ze om had gevraagd.

“Please. Stop.” Tiffany draaide haar hoofd richting het raam. Ze fronste, alsof dit zou maskeren dat ze zich rot voelde. Haar hand terugtrekken deed ze nog net niet. “Ik hoef niet te horen hoe kapot ik ben. Dat weet ik zelf goed genoeg.” Dat ze erg rot deed had ze zeker door en het maakte haar alleen maar bozer.