Let it derp

"Ah, vandaar." Ze knikte even naar hem. "De groep waar hij is opgegroeit heeft hem verstoten en hij wordt vaak aangevallen door hen om zijn blauwe kleur," vertelde ze. "Laatst zat hij vast in een grot, toen liep het een beetje fout," En ze lachtte even nerveus... Heel fout.

De groenharige knikte langzaam bij haar woorden. "Oh jeetje." begon zijn stem, waarna hij al snel vervolgde, misschien net iets té optimistisch voor dit onderwerp "Hopen dat die snel gezond word." Nathan had gewoon zowaar een gave dat hij verkeerd kon reageren op een verkeerd moment, dat was gewoon hem.

Hij knikte. "Oh jeetje." zei deze en ze knikte even bij deze reactie, dat kon hij wel zeggen ja. "Hopen dat die snel gezond word." Ze knikte kort naar hem. De eerste keer dat ze hem naar een Pokémon Center had gebracht, had de zuster zo raar naar haar gekeken, stom wijf. "Ik hoop het ook, de zusters in het Pokémon Center kijken me altijd raar aan als ik met hem binnen kom,"

"Ik hoop het ook, de zusters in het Pokémon Center kijken me altijd raar aan als ik met hem binnen kom," weer fronste de jongen, hij deed dat wel vaak zeg. "Wat, dat is ook raar." vaag boeltje maar zeg, als het hem werd gevraagd. Het was toch volkomen normaal als je een zpokémon ging helen in een Pokémon center?

Ze knipperde even kort met haar ogen en bleef hem aankijken. "Wat, dat is ook raar." Ze zuchtte even zachtjes. "Naja, ik denk dat ze denken dat ik hem mishandel of iets dergelijke," zei ze dan maar. ze was achterlijk, maar niet zo achterlijk. Ze was gewoon minder slim dan de gemiddelde mens. Ze wist best wel wat ze dachten van haar... Ze verstonden het gewoon niet.[/b]

Dit maakte het enkel nog meer onduidelijker, ze mishandelde hen, dachten hun? "Maar waarom denken hun je dan dat je hem mishandelt als je terugkomt?" echt, het maakte maar geen kloppend plaatje in zijn hoofd. Het was gewoon een erg vaag geval. Waarom konden sommige mensen zo dom zijn?

Ze keek Nathan kort aan, alsof ze bemoedigende woorden van hem zou krijgen. Ze kende hem, die zouden net komen. Dat wist ze heel zeker hoor. "Maar waarom denken hun je dan dat je hem mishandelt als je terugkomt?" Ze schudde even kort haar hoofd. "Ik ben nog maar een keer naar een Pokémon Center gegaan, de andere keren was het materiaal dat ik bij me had," legde ze uit. "Maar gewoon... Die blikken... Ze deden me daar aan denken," murmelde ze zachtjes terwijl ze haar ogen van hem sloeg, ze deed gewoon haar best...

Er verscheen een ietwat bezorgde blik op zijn gezicht, jeetje, iemand probeerde haar best om een Pokémon te verzorgen en dan krijgt ze dit. "Stank voor dank." wist hij echter enkel te zeggen, heilige Arceus. Echt waar, hoe was het ook te geloven "Echt, sommige mensen." hoe konden mensen ook nog zo.. zo. Slecht denken van een mede mens, niet iedereen en alles wat leefde dat een slechte bedoeling.

"Stank voor dank." Ze keek hem aan. Nou ze deed het voor de Gible, niet voor de mensen... Maar tja, als hij het zo zag, haar niet gelaten. "Echt, sommige mensen." Ze knikte even. "Mensen kunnen soms zo... Zo..." ze kon de woorden niet vinden. "Stom zijn," zei ze dan maar simpel. wat schelde ze het ras toch simpel uit, zoals zij was, simpel.

Nathan knikte kort dat mensen echt stom kunnen zijn "Daar zeg je me wat." de jongen, hij had wel onderhand genoeg stomme, domme en nog veel meer soorten mensen ontmoet. Sommige waren echt belachelijk. Niet normaal meer zeg. Kort strekte hij zich uit, de jongen stond best lang stil en zijn spieren leken het daar niet mee eens te zijn

De groenharige knikte kort naar haar, ze had immers gelijk, wist ze best wel. Ze haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. Oh, wat had ze er toch veel voor over een dag zonder mensen te leven. "Daar zeg je me wat." Ze keek hem kort aan. Toen Nathan zich uitrekte, besefte ze even dat lawrence dicht achter hem stond en hem geniepig aan aan het kijken was. "Waag het niet," zei ze, lichtjes uitdagend.

Ineens voelde hij de blik van de Krookodile op zich en ook merkte de jongen dat de krokodil wel erg dichtbij stond, waarna de blondine als snel sprak dat hij het niet moest wagen. War was die van plan, al liet Nathan er niets van merken stond hij klaar om zo nodig actie te ondernemen. Als hij de Krookodile nu lang genoeg in actie had gezien, had Nathan het gevoel dat de Krookodile maar al te graag in iets wou bijten. Nee, liever niet.

Even liet de krokodil zijn tong langs zijn bek gaan, die versierd was met parelwitte tanden die fel blinkten in de zalige zob die op hun viel. Een giftige blik van het meisje, let de Krookodile even opkijken en al snel kromp hij ineen, zich op vier poten zettend, om vervolgens zich om te draaien en niet langer aandacht te bieden aan de mensen. Even zuchtte ze zachtjes, srom beest. "Hij is echt zo'n achterlijk beest," grijnsde ze kort waarna ze even met een plagerige blik keek naar Law, die haar kort aankeek en toen even zuchtte en ook even naar haar lachte.

"Hij is echt zo'n achterlijk beest," juist ja.. De jongen had echt eigenlijk wat er precies aan de hand was, al had de groenharige er wel een vaag vermoeden van. "okay.."het was duidelijk dat hij in de war was. Misschien zou een ander onderwerp het wat gemakkelijker maken "zullen we anders een oefengevechtje ofzo houden?" stelde hij voor met een glimlach op zijn gelaat.

"okay.." zei de jongen kort en ze keek even naar hem. Maar meer reactie dan dat had ze niet echt over dit domme onderwerp. "zullen we anders een oefengevechtje ofzo houden?" stelde hij voor waarna een lach op zijn lichaam verscheen. Langzaam bukte ze, greep ze het ei van de grond en knikte ze ondertussen. "Klinkt goed," zei ze. "Lawrence?" wel meteen keek de Krookodile op bij het horen van zijn naam. Ze grijnsde even naar hem, eens zien wie hij zou inzetten.