The Distance~ (Killian Wolf)

Arceus, je wilde niet weten hoe erg hij zich verveelde. Hij zou zo in slaap kunnen vallen midden op de straat, zo saai was het hier in deze stad. Duidelijk geen plek voor de zwartharige jongen, maar hij kon er vrij weinig aan doen om hier toch rond te hangen. Het was dan ook een feit dat hij naar andere gebieden moest gaan, daar even wat onderzoek ging doen en misschien weer wat moois terug kon brengen naar Lumiose City en Team Rocket. Helaas had hij nog vrij weinig meegemaakt op deze dag en net op het moment dat hij had besloten om terug te keren en zijn weg baande door de straat - de zee al in zicht hebbend vanaf het punt waar hij nu stond - zag hij een meisje achter een kaart aan rennen. Ze had groene haren, dat hem deed denken aan dat meisje Ivy waar hij een bloedhekel aan had, maar voor de rest was ze heel anders. Ze was jonger, een beetje maar, en had één blauw oog en één roze. Daarnaast was ze een stuk kleiner dan hem, een groot stuk zelfs. Ze rende een tussen de twee gebouwen die daar stonden in en hij stapte er met grote passen op af. Misschien dat zijn dag toch wel wat minder saai af zou lopen. Hij kon nog net haar laatste woorden horen: dat scheelde niet veel. Met zijn hand leunend tegen een van de muren, ging hij in de opening van de steeg staan. Zijn postuur blokkeerde meteen het kleine beetje zonlicht dat erin viel. "Wat scheelde weinig?" Zei hij, iets in zijn blik voorspelde niet veel goeds.

Ze zei iets met een kaart, maar dat had hij allang door. Hij had haar immers erachter aan zien rennen en dat had hem ertoe gebracht om achter haar aan te gaan. Steegjes waren zijn ding, zoals hij wel vaker had gezegd. Zoals hij ook had vermeld bij Ivy. Hij grinnikte zachtjes toen ze vroeg of ze langs mocht en rustig kwam zijn lichaam in beweging. "Maar natuurlijk," een nonchalante beweging volgde en met zijn hand gaf hij haar aan dat ze langs mocht, terwijl hij zijn rug naar een van de muren draaide en haar met zijn rode kijkers aankeek. Hij zou haar echter nooit zover laten komen, want zo dom was hij niet. Dit was een doodlopend steegje en kon nog wel eens voor iets leuks zorgen. Nee, ze zou niet uit dit steegje kunnen komen, want zodra ze ook maar dichtbij genoeg was, zou hij haar weg weer blokkeren. Om het kleine beetje hoop die ze zou krijgen om hier weg te kunnen komen, helemaal kapot te gooien.

Hij had haar nooit ver laten komen en tot die conclusie zou het meisje vast ook zijn gekomen toen hij uit zijn momentele positie schoot en haar met een stevige klap tegen de muur aan duwde. De Growlithe aan haar zijde gewoon negerend. "Sorry, te laat." Glimlachte hij, bijna wreed. Alsof ze te langzaam had gelopen en zijn geduld was gestopt. Hij wierp zijn blik even op de hondachtige. "Als je wilt dat je trainer niks overkomt dan blijf je lief. Braaf beest." Hij had een Steelix die hij zo uit zijn pokéball kon roepen en daar wilde de hond niet tegenover komen te staan. Dat grote beest zou zo ver kunnen gaan tot het vermoorden van een ander, en Killian zou dat toestaan. Pokémon waren niet belangrijk voor hem, vooral deze hond niet van deze trainster. Of wat ze ook mocht zijn. Hij duwde haar terug verder de steeg in, om ervoor te zorgen dat hij niet veel problemen zou krijgen met de autoriteit hier. Daar had hij geen zin in. "So dear," zei hij grijnzend. "Je hebt zeker niks interessants op zak dat je aan mij kan geven?" Het was een simpele suggestie voor haar om hieruit te komen. Hij kon natuurlijk ook gewoon die Growlithe meenemen, maar daar had hij vrij weinig interesse in. Als hij ergens mee aan wilde komen, dan was het iets bijzonders. Een shiny, een starter, wat dan ook. Iets waar hij Allison mee kon laten opkijken.

Hij had haar zover terug de steeg in gedrongen dat ze uiteindelijk met haar rug tegen de muur aan stond. Ingesloten en zonder enige mogelijke kans te ontsnapping. Niet als hij zo bleef opletten en iedere beweging die ze maakte registreerde. Ze zei dat ze niks had, helemaal niks. Hij ergerde zich eraan dat al die trainers die ze te pakken had gekregen, allemaal niks bij zich hadden. Niks interessants, niks bijzonders dat hij van hen kon afpakken. De Growlithe leek niet bepaald een pokémon te zijn waar Allison blij mee zou zijn. Ze had iets groters en sterkers nodig, of iets wat speciaal was. Geen domme pup. "Mhm als je denkt daarmee weg te komen dan heb je het goed mis." Zijn blik gleed naar haar tas, maar hij kon bijna raden dat er niks in zou zitten. Ze zou niet tegen hem liegen hierover en ze leek niet bepaald de meest ervaren trainster, áls ze er überhaupt eentje was. Haar Growlithe leek niet eens een aanval te durven maken. Hij duwde haar zo ver mogelijk tegen de muur aan. "Hoe heet je?" Haar naam kon hij later nog eens gebruiken, wie weet als ze zou verschijnen in Lumiose. Wie weet had ze dan iets beters bij zich. Iets wat hij mee kon nemen.

Tsugumi. Dat was nou eens een naam die moeilijk te onthouden was, arcues, wie noemde haar kind nou zo? Veels te moeilijk voor hem, hij zo de eerste drie letters onthouden. Tsu. Ja, perfect, niemand heette zo en zo zou hij haar vast niet vergeten. Bovendien leek ze veel op Ivy, met die groene haren van haar, en zou hij haar vast snel kunnen zien als ze in Lumiose terecht was gekomen. Toen ze echter, al stamelend, erover begon of ze niet iets anders aan hem kon geven, trok hij kort zijn wenkbrauw omhoog. "En wat zou dat anders kunnen zijn?" Zei hij, nu lichtelijk geïnteresseerd in wat ze hem te bieden had.

Ze had hem de hele tijd in doodse stilte aangestaard en zelf maakte de zwartharige jongen geen enkele aanstalten om verder te praten. Hij kon aan haar blauwe en roze ogen zien dat ze aan het denken was en dat liet hij gewoon maar even gebeuren. Een uitweg vinden kon ze toch niet, daar was ze te klein en te zwak voor en hij had haar vrij stevig bij haar schouders vastgegrepen. Zoals hij dat wel vaker deed, terwijl hij zijn handen misschien net iets te strak en stevig om haar schouders geklemd hield. Hij keek even naar de uitgang van de steeg toen de dame opeens snauwde en haar stem door de steeg heen gleed. Arceusverdomme, kon die meid niet wat zachter praten. Dreigend kwam hij dichterbij met zijn hoofd, totdat hij zijn mond bij haar oor had. "Arceusverdomme!" Gromde hij, haar steviger tegen de muur aanduwend. "Ik zweer het dat als je nog een keer zo hard praat je hier niet zo gemakkelijk meer vanaf komt." Hij had geen zin in politie op zijn hielen, niet nu hij veilig in Lumiose was en het risico nam om toch nog gevangen te worden. Dan zou hij niet alleen zijn team teleurstellen, maar voor Lenier, zijn baas. "En waarom ik niemand anders lastig val, lieverd?" Hij had zijn hoofd alweer teruggetrokken maar stond nog steeds vrij dichtbij. "Zie jij iemand anders dan?" Hij grijnsde breed, bijna wreed. "Gelukkig voor jou ben ik geen ordinaire dief, schat. Vertel mij eens, ben jij een trainer?" Hij haalde zijn wenkbrauw op en wachtte op haar antwoord. Het was vrij logisch dat ze weinig nuttigs bij zich had, ze leek immers nog een beginnende trainer. Of wat ze ook mocht zijn.