The one that got dissapointed [Manolo of Alex]

Jun vertelde alleen een beetje te kunnen stijldansen en Manolo wist niet waarom, maar hij kreeg sympathie voor deze jongen. “Als je wilt, kan ik je wel wat bijleren een keer,” vertelde hij de blonde knul. Hij had eigenlijk niet verwacht nog meer op te trekken met Jun, maar als het lot hem daartoe bracht, wie was hij dan om dat tegen te houden? Wie weet werden ze nog goede vrienden. Misschien zelfs vrienden met extra’s, als hij het geflirt van Jun eens bekeek. Om zijn eigen geflirt natuurlijk ook niet te vergeten; want de jongen zag er natuurlijk erg aantrekkelijk uit in zijn ogen. “Ik kan niet beloven dat je echt iets bijgeleerd krijg, maar dat is dan een risico die je voor jezelf moet nemen,” voegde Manny er grijnzend aan toe. Niet omdat hij zelf niet zo goed kon dansen, maar de ander moest er wel voor openstaan. Hij had het wel eens geprobeerd; één van de tweeling wilde leren dansen. Die kreeg het voor elkaar, maar toen de ander om hulp vroeg, ging het grandioos de mis in. Het resultaat: De één had een date voor het schoolbal en de ander kon nog steeds niet dansen. Jun sloeg zijn arm om de middel van Manolo en de jongeman gaf hem een grijns als reactie. Dit was veel te gezellig, maar dat pakte alleen maar positief voor hem uit, niet?

Jun wilde het in ieder geval wel proberen met hem. Alleen met hem, want de blonde jongen gaf aan dat hij alleen van Manolo dansles wilde als de jongeman ook zijn danspartner was. Hij lachte even en knikte instemmend, om aan te geven dat hij het wel van plan was. “Uiteraard,” voegde hij er nog aan toe. Toen hij een knipoog van Jun kreeg, grijnsde Manny veel betekend naar hem. Helaas wendde het gesprek een andere kant op toen hij opeens natte voeten kreeg, waardoor hij omlaag keek en merkte dat de vloer onder water stond. Manolo hief verbaasd een wenkbrauw. Waar kwam dat vandaan? Even wisselde hij een blik met zijn Gastly uit; zijn amberkleurige ogen vervolgens glijdend naar het einde van de gang in de grot. Opeens hoorde hij gegil komen van die kant, waarop een aantal mensen hun kant op kwamen gerend en de grot zo weer verlieten. Meteen op zijn hoede, en het geluid opvangend van golvend water, keek hij Jun verwachtingsvol aan. Deze sprong letterlijk in zijn armen, waar Manny op reageerde door zijn armen onder het lichaam van de jongen te verplaatsen. Dit gebeurde meer uit automatisme.

Voor hij er echter daadwerkelijk op kon reageren, zag hij aan het einde van de gang nog meer water op hen afkomen. Héél veel water. Manolo’s mond zakte even van verbazing open, waarop hij zich per direct omdraaide met Jun nog in zijn armen, en besloot een sprintje te trekken achter de overige mensen aan. Wat. De. Hier had hij zich niet voor ingeschreven. Al helemaal niet voor het dragen van Jun. “Ik wil niet vervelend zijn,” begon Manny dan ook lichtelijk gefrustreerd. “Maar ik ben niet bepaald een gewichtheffer.” Voor hem was de jongen zelfs zwaar; al helemaal omdat hij nou niet bepaald van nature testosteron kon aanmaken en dat was toch wel het belangrijkste ingrediënt voor het kweken van spieren.

Jun sprong beschaamd weer uit zijn armen en bood zijn excuses aan, welke Manolo hoofdschuddend weg wuifde. Voor hij echter zijn hand weer terug aan zijn zijde kon hebben, pakte de blonde jongen die vast en werd hij achter hem aan meegetrokken. Oh, ja. Ze werden achtervolgd door een gigantische vloedgolf. Waar die ook vandaan had mogen komen. Manny waagde een blik achterom en zag dat ze bijna werden ingehaald, maar toen voelde hij dat hij aan de kant werd getrokken, wederom door Jun. De jongeman liet zijn hand los en beide stonden nog na te hijgen van hun sprintje van zonet. “Bedankt,” sprak Manny toen hij weer op adem was gekomen. Hij rechtte zijn rug en draaide zijn schouder los. Vervolgens vloekte hij bijna hardop. “... Ik had mijn Abra kunnen inzetten. Die had ons kunnen teleporteren.” Had hem waarschijnlijk ook een hoop zweet bespaard. Bah. Hopelijk stonk het niet al te erg nu. Over Abra gesproken... Waar was zijn Gastly? Verward keek Manolo om zich heen en kreeg toen de schrik van zijn leven door Hades, die vlak voor zijn neus tevoorschijn poefte en hem met uitgestoken tong aanstaarde. “Arceus, doe dat nooit meer,” sprak hij de Gastly streng toe. Waarschijnlijk was Hades er al vandoor voordat de twee jongens begonnen te rennen. Mooi dat Manny op zijn pokémon kon rekenen als het erop aankwam. “Bedankt voor de hulp, trouwens.” De Gastly stak zijn tong iets verder uit. Jun vertelde toen dat ze het mooi op tijd hadden gehaald en vroeg waar ze nu voor zouden wegrennen. “Hopelijk niets,” merkte de jongen op. “Ik heb het niet zo op rennen.”

Iets voor de volgende keer. Manolo trok een gezicht, hopend dat een volgende keer toch wel vermeden kon worden. Eén keer bijna verdrinken door een vloedgolf was wel genoeg. “Waar kwam dat überhaupt vandaan?” vroeg hij zich hardop af, zijn blik glijdend naar de grot waar alles nog kleddernat was door de grote hoeveelheden aan water. Hier en daar lag een plas water waarvan Manny gokte dat het minstens een meter of twee diep was. Een portaal naar de hel, ofzo. Er stroomde nog steeds een brede straal water de grot uit. Jun grapte om de volgende keer dan dansen voor te stellen en dat bracht eindelijk weer een glimlach rond zijn lippen. “Graag.” Hoewel dat ook beweging was, was het een manier om zichzelf van frustraties te ontdoen. Dat was rennen op zich ook wel, maar dat lag eigenlijk aan de persoon zelf en niet aan de sport. Manolo kreeg frustratie van rennen en ontdeed zichzelf ervan door dansen. “Misschien is de rij naar het aquarium nu minder, hoewel ik liever even geen water meer zie voor de dag,” mompelde hij tegen de blonde jongen. Straks moesten ze daar ook nog uitrennen vanwege een vloedgolf.

Het voorstel om even op een terrasje te gaan zitten werd gemaakt en Manolo keek dankbaar naar de blonde jongen. “Graag,” reageerde hij, al was hij niet van plan veel te drinken. Terrasjes vielen vaak erg duur uit en veel centen had hij nou eenmaal niet. “Maar als je water gaat bestellen, dan ben ik weer weg.” Een grijns verscheen op zijn gezicht, aangevend dat hij zijn gebruikelijke, plagende bui weer terug had gevonden. Manny wuifde met zijn hand en begon toen van de grot weg te lopen, terug richting de stad waar ze een terrasje konden kiezen. Of er veel keuze zou zijn wist hij niet, want hij had er daarnet niet echt op gelet. “Weet jij een leuk plekje? Ik heb namelijk geen flauw idee,” lachte de jongen. Het koste hen minder lang om van de grot terug in Ambrette aan te komen, want nu liep sowieso Manolo wat sneller. Hoe eerder hij kon zitten en dat hele gebeuren in de grot kon vergeten, hoe beter.

Jun zou geen water kopen, lachte hij, waardoor ook Manny hartig moest lachen. Als de blonde jongen water wilde, dan hield hij hem echt niet tegen. Het was ook niet anders dan als een grapje bedoeld. Zijn metgezel scheen echter geen idee te hebben voor een terrasje en net als Jun keek hij om zich heen. Er werd al snel naar een café gewezen vlakbij het strand en Manolo wilde er al op aflopen, maar de blonde jongen stuitte op het strandgedeelte vanwege het water. Manny grinnikte, schudde zachtjes met zijn hoofd en opende zijn mond om erop in te kunnen gaan. “Hoeft niet, hoor. Als het water maar daarachter blijft, vind ik het prima.” Een tsunami was toch niet voorspelt en dan zou het water zich al teruggetrokken moeten hebben. Zonder verder nog wat te zeggen, stapte de bruinharige knul op het terrasje af en bleef ervoor staan. “Waar wil je zitten, monsieur?”

De grinnik ontging hem niet, maar een verdere reactie kwam niet van Jun. Zonder iets te zeggen, liep de blonde knul naar een tafeltje in de schaduw en Manolo volgde hem geluidloos. Hij nam tegenover de jongen plaats en liet een instemmend geluid horen toen de blonde knul weer begon te praten. Het was een geluid dat het beste te beschrijven was als een lage grom en/of kreun, maar erg erin had hij niet. “Dat hebben we wel verdiend, ja,” reageerde hij, terwijl hij zichzelf wat liet zakken in zijn stoel en met zijn benen wijd uit elkaar ging zitten. Als een ware jongeman. Die niet goed was opgevoed. Yep. Hij pakte de kaart met de prijzen van het tafeltje op en bestudeerde het zorgvuldig, al ging hij het waarschijnlijk bij een colaatje houden. Dat was meestal één van de goedkoopste dingen. Daarom stak hij de kaart uit naar Jun en ging hij wat rechter zitten, maar toen hij zich wat besefte, grijnsde hij breed naar de blonde jongen. “Hey. Do a line of coke with me?” Ha. Wat was hij toch grappig.