The one that got dissapointed [Manolo of Alex]

Ambrette Town. Dat was zijn huidige bestemming. Waarom? Het aquarium had wel interessant geklonken in zijn oren. Misschien gaf het hem een idee van welke waterpokémon hij in z’n team wilde en dan was het alleen nog maar een kwestie van het vinden van de pokémon. Manolo had bij Arceus geen idee wat hij verder van plan was; of hij het dan wilde vangen of stelen, maar dat zag hij dan wel. Met Hades aan zijn zijde liep hij nonchalant met zijn handen in zijn zakken door de straten van Ambrette. Hij was het aquarium zojuist gepasseerd, maar dat kwam omdat er nogal een erg lange rij te zien was en hij had geen zin om daarop te wachten. Dus besloot hij even ergens anders heen te lopen en daar een tijdje te spenderen, in de hoop dat de drukte dan wat was afgezwakt tegen de tijd dat hij er weer terug naartoe ging.

“Waar wil je heen, Hades?” vroeg de jongen aan zijn pokémon. De gasbol dacht even na, maar kwam uiteindelijk bij de conclusie dat hij geen idee had wat hier allemaal te beleven was. Manny merkte aan de blik van zijn pokémon dat hij geen antwoord op zijn vraag ging krijgen. “Er is een strand. Daar kunnen we wel heen,” stelde hij voor. Het leek in eerste instantie geen aanlokkelijk aanbod voor Hades –want hij had niet echt veel aan het strand – maar aangezien er niks anders te beleven was, vond hij het niet erg. Het werd echter anders dan ze hadden verwacht, want het strand was vanaf hier al erg klein en Manolo wist niet of hij de moeite wel wilde doen om naar beneden te lopen. Gelukkig besloot afleiding zich op zijn pad te tonen in de vorm van een blonde knul, die zo te zien net van het strand af kwam. Sociaal als hij was, stak de bruinharige jongeman zijn hand omhoog. “Yo,” begroette Manny de vreemdeling. “Geen idee of je ergens heengaat, maar ik zoek wat tijdverdrijf. Zin om ons te vermaken?” vroeg hij, vervolgens wijzend met zijn duim naar de Gastly naast hem.    

De blonde jongen begroette hem en nam Manolo vervolgens in zich op. Hij wist eerlijk gezegd niet wat hij van het staren moest denken, maar het liet hem in ieder geval niet zo ongemakkelijk voelen als de rest van de mensheid, al vroeg hij zich wel even af of dit kwam vanwege zijn geslachtsoriëntatie. Manny besloot er maar niet al te diep op in te gaan en vestigde zijn aandacht op de woorden van de blonde knul. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. “Geen idee. Ben je van hier? Misschien weet je wel een leuke plek om rond te hangen.” Een café of iets bijvoorbeeld. Al moest het natuurlijk wel zo goedkoop mogelijk. De enige rede dat hij echt naar het aquarium kon, was omdat de entree gratis was. “Zonder al teveel geld te besteden, het liefst,” voegde Manolo er nog aan toe. Straks kwam de jongen aanzetten met iets verschrikkelijk duurs en dat kon hij niet permitteren. De jongeman besefte zich algauw dat de blonde knul gewoon blonde knul voor hem was, dus besloot hij zich maar voor te stellen. “Ik ben trouwens Manolo,” begon hij, vervolgens wijzend naar zijn Gastly. “En dat is Hades.”

De blonde vreemdeling bekende niet echt van hier te zijn en ergens stelde het Manolo wel teleur, maar in een stad als deze had hij moeten verwachten dat er veel toeristen op afkwamen, zeker wanneer er een groot aquarium te vinden was waar je gratis in kon. Zijn aandacht werd getrokken door de laatste bestemming die de knul opnoemde, waarop hij nonchalant met zijn hand wuifde. “Schrijf die laatste maar even op je buik,” begon hij droog. “Er staat een rij van hier tot aan Vaniville Town om daar naar binnen te kunnen. ‘k Wilde er ook heen, maar ik bedacht me toen ik die rij zag.” Nee, dat was echt geen pretje. Wachten vond hij prima, maar niet op die manier. Bovendien had hij dan alleen Hades gehad om hem bezig te houden en hoewel hij best lol kon trappen met zijn Gastly, belandde hij liever niet in de problemen. Op het aanbod dat de vreemdeling voor hem zou betalen om wat anders te doen, keek Manny hem verbaasd aan. “Ben je gek?” reageerde hij meteen op een toon die niet meteen grappend was bedoeld. Het was eerder vrij serieus. Was die knul met hem aan het flirten? Als dat echt het geval was, dan was de jongen bereid hetzelfde te doen, zelfs al was hij op het moment niet echt op zoek naar een vaste relatie.

De vreemdeling stelde zich vervolgens voor als Jun. Een vrij korte naam, maar daardoor erg makkelijk te onthouden. Mooi. “Wat dacht je hiervan, Jun,” begon Manolo vervolgens. “We gaan eerst naar de Glittering Cave en als we nog energie over hebben, dan kunnen we wel naar het Aquarium. Deal?” Hij keek vragend naar de jongen, zijn wenkbrauw opgetrokken in een vragende frons, terwijl hij geduldig op een antwoord wachtte. “Dan hoe jij niks te betalen en heb ik niet het gevoel dat je mijn broek uit wilt hebben.” Dit keer sprak hij het wel luchtig en grappend uit naar Jun. Misschien zelfs uitdagend als je goed genoeg luisterde.  

Jun was origineel op zoek geweest naar het aquarium. Manolo knikte op de jongen zijn woorden, scheef grijnzend op het soort van indirecte compliment dat hij had gekregen. “Ja, eigenlijk wel ja,” reageerde hij. Wat moest de mensheid toch zonder hem, niet? Manny verwachtte eerlijk gezegd wel een knipoog, maar meer dan een glimlach kreeg hij niet. Het was wel duidelijk dat Jun een echte flirt was, al kon hij zo één, twee, drie niet eruit afleiden of de jongen überhaupt wel doorhad dat hij met een transgender knul stond te praten. De blonde jongen stemde in met zijn idee en Manolo’s ego was weer even gestreeld, want hij had een goed idee gehad. Hij lachte om de volgende opmerking van Jun, al werd hij toch een stukje serieuzer toen het aanbod zelf ook wat serieuzer stond. Hij grinnikte echter nog na, voor hij daadwerkelijk zijn mond open deed om antwoord te geven op het voorstel.

“Bedankt, maar nee bedankt,” begon de getinte jongen. Hij wisselde even een blik uit met Hades en richtte toen zijn ambergekleurde ogen terug op Jun. “Ik ben niet zo’n groot fan van zwemmen, omdat ik dan mijn meidenlichaam weer moet bekijken.” Zou dit genoeg zijn om te laten merken dat hij trans was? “Operaties zijn zo duur, snap je? En om met deze binder aan te zwemmen... Dat is een negatief, meneer,” voegde hij eraan toe. Hij grijnsde breed, aangevend dat hij het niet erg vond om dit te bekennen of om het erover te hebben. En mocht de jongen vies van hem worden, dan zocht hij wel weer iemand anders op om zijn middag mee te besteden. Zo simpel ging het namelijk bij hem. “Bovendien heb ik geen zwemspullen bij me.” Naakt zwemmen vond hij niet erg, maar of hij dat zo snel met een vreemde zou doen? Dan moest toch minstens wel één dinertje zijn geweest.

Manolo had veel reacties verwacht, maar het commentaar dat hij dapper was juist niet. Hoezo was hij dapper? Kon hem het wat schelen wat anderen van hem zeiden, zolang hij zelf maar gelukkig was en met zichzelf kon leven. Voor hij kon bekomen van die verbazing, vroeg Jun waarmee hij aangesproken wilde worden. “Nou, hoe zie ik er nou voor je uit?” reageerde hij, een kleine grijns rond zijn lippen. Hij spreidde zijn armen en keek de blonde jongen afwachtend aan. “Ik vind mezelf trouwens niet zo heel dapper. Ik weet gewoon hoe ik mensen hun mening van me af moet zetten,” vervolgde hij, zijn grijns van zijn gezicht verdwenen en een serieuze blik in zijn ogen. Nee, als hij echt moest luisteren naar anderen, dan had hij al lang en breed make-up op en een rokje aan. Bah. Niks voor hem. Dat anderen het wilden vond hij prima, maar hem niet gezien. De jongen besloot de aandacht weer op iets anders te plaatsen, want hoewel hij zijn ervaringen graag deelden, kon dat ook onderweg naar de grot waar ze heen wilden. “Niet om het één of het ander, maar weet jij de weg naar die Cave van je? Onderweg beantwoord ik al je vragen.” Hij grijnsde weer naar Jun en wachtte af op een antwoord, want hij wilde nu toch eigenlijk wel vertrekken.        

Manolo kon niet anders dan in de lach schieten toen Jun een antwoord gaf op zijn vraag. “Zo zie ik mezelf ook graag, ja,” grinnikte hij als reactie. “Fijn dat anderen dat ook zo vinden.” Zijn mondhoeken krulden op tot een plagerige grijns en hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen. Misschien dat vandaag toch nog leuker ging uitpakken dan Manny in eerste instantie gedacht had. Hij had het in ieder geval naar zijn zin met de blonde jongen en hij bleek een goede luisteraar te zijn, want hij onderbrak z’n verhaal over moed niet. Ja, hij mocht deze knul wel, zelfs al leek het een regelrechte charmeur. Maar dat vond Manolo ook niet erg, want een vaste relatie was alles behalve wat hij op het moment zocht. Dat liep voorheen al in de soep, dus had hij het voor nu opgegeven. “Nou, leid de weg dan maar,” reageerde de jongen met een brede grijns, zijn tanden ontbloot. Op het voorstel hoefde hij niet eens na te denken, want dat was meer dan een prima voorstel. “Klinkt goed, klinkt goed,” sprak Manny. Hij kon op het moment niet meteen een vraag bedenken voor Jun, maar dat zou zo wel komen.

Wederom liet Manolo een lach klinken op de vraag van de blonde jongen. “Weet je zeker dat je er dan met mij heen wilt?” vroeg hij als wedervraag. Telde dat als zijn vraag voor deze ronde? Ah, stik, nou dan moest hij maar weer een rondje wachten. Vragen beantwoorden vond hij net zo leuk als ze beantwoord krijgen, dus wat dat betreft zaten ze wel gebakken. Zich beseffend dat hij er nog een grap bij kon gooien, richtte Manny zijn blik op zijn Gastly. “Hades kan heel jaloers worden, hoor.” De gasbol keek hem verward aan en als hij kon fronsen, dan had hij dat gedaan. Manolo begon meteen te grinniken. Wat was zijn pokémon toch af en toe een idioot. Kon niet eens de grapjes van zijn trainer begrijpen. “Zullen we dan maar?” begon de jongen zodra hij was uitgelachen. Alles leuk en aardig, maar hij was nu wel nieuwsgierig naar die grot.  

De jongen gaf zo’n lach aan Manolo dat hij even verward was wat het betekende. Hij wist onderhand dat Jun een echte flirt was, maar bedoelde de blonde knul er ook iets mee? Als hij zo doorging, dan kreeg het uiteindelijk wel een betekenis, al was het waarschijnlijk geen permanente. “Nou, dat ga ik niet ontkennen,” grijnsde Manny nog als reactie op de opmerking over Juns gekheid. Hoe gekker hoe beter, was het echter. Toch? Net op dat moment besloot de jongen een arm om hem heen te slaan. In eerste instantie schrok hij er inwendig van; lichaamscontact was hij niet echt meer gewend. Toch was het niet zichtbaar, want hij genoot er altijd wel van. Daarom sloeg hij de hand ook niet weg. “Ah, kijk, daar heb je het al,” begon Manolo, zijn ogen op Hades gericht. “Zie je die blik? Dat is eentje van pure haat.” Eerder pure verwarring, want die arme Gastly snapte er echt niks meer van. Waar had zijn trainer het over? Hij? Jaloers? Nooit van z’n leven. Zocht die kerel maar een ander slachtoffer voor zijn fratsen.

Jun wees vervolgens naar de bergen en vertelde dat het die kant op was, volgens hem. Manolo was nogal sceptisch over de ‘volgens mij’, maar besloot er verder niet op in te gaan, want Jun wist het waarschijnlijk beter dan hem. De jongen liet hem al los en begaf zich richting het gebergte, waarop Manny een laatste blik met zijn Gastly uitwisselde en achter de blonde knul aan liep. “Goed,” opperde hij zodra hij weer naast zijn metgezel liep. “Jouw beurt voor een vraag.” Zo werd het tripje naar de grot toch nog wat interessanter, niet waar? Anders was het maar zo saai.