It's not Delivery, it's DiGiorno [ feat. Lana ]

Ga maar hobbelen.
Ja daag. Hij was arm, maar hij was niet gek. No way in hell dat hij zomaar even een wandelingetje naar Ambrette Town ging maken. Het was al erg genoeg dat hij meer verdiende aan dit tripje heen en terug dan aan het anderhalve uur werk wat hij ervoor af moest zeggen - eh, waarvoor hij zich ziek moest melden (zijn baas had nooit wat gehoord over minimumlonen, jammergenoeg), maar hij ging het verdomme niet voor d’r lopen.
Nee, Bob had een veel beter idee. Iets wat minder lopen inhield, en hem ook geen geld kostte; het openbare vliegsysteem wat door zijn universiteit was opgezet. Technisch gezien waren de Fletchinders bedoeld voor excursies en noodgevallen, maar let’s face it; zo gebruikte helemaal niemand ze. De Pokémon waren veel te makkelijk om even snel mee te nemen voor een familiebezoekje, of een date, of in Robin’s geval, om een zak Pokébrokken naar een vreemde in Ambrette te brengen.

Het enige nadeel aan het plan was dat hij nu met iets wat hij het best als zadelpijn kon omschrijven door het stadje hobbelde. Zijn lichaam was niet gebouwd op Pokémon rijden, of de beesten nu vlogen of liepen. Bob’s dijen gingen gewoon niet akkoord met de houding en de beweging die erbij hoorde.
Vandaar dat hij met een gezicht als een frowny emoji aankwam bij het museum waar hij zijn “klant” zou ontmoeten. De jongen besloot maar op een bankje vlakbij te gaan zitten en door zijn tas te gaan rommelen om zijn HC te vinden. Toen hij haar een berichtje had gestuurd, leunde hij zijn hoofd naar achteren.

Beter dat dit het waard was, of hij zou heel chagrijnig zijn. Nog chagrijniger dan normaal.

Hij was een beetje mensen gaan kijken. Het was best amusant, zeker aangezien dit museum veel verschillende gasten kreeg. Van slecht vermomde grunts tot oude dametjes die hun kleinkinderen meenamen, het was best een spektakel. Iedereen had zijn eigen levens, was onderweg naar hun volgende bestemming, en Bob mocht ze voor een paar seconden zien voordat ze permanent uit zijn leven verdwenen. Best een raar idee. Veel te diep voor het luie kijken van mensen wat hij aan het doen was, en waarschijnlijk niet waar hij aan dacht terwijl hij zijn bebrilde ogen over de mensenmassa liet glijden.
Die ogen pikten een blondine die hij vaagjes herkende eruit. Aan haar pas te zien lag haar bestemming bij hem, dus zij moest Annie's... vriendin. Zij moest Annie's vriendin zijn. Bob glimlachte ongemakkelijk, zich afvragend of hij nu op moest staan om haar te begroeten, of dat hij haar misschien moest erkennen met een zwaai, of iets anders. Hij wist dat zij hem gezien had, maar wist zij dat hij haar gezien had?
Ah, het innerlijke dialoog van een nerveuze student.

Uiteindelijk landde Lana (die Robin nog niet kende als Lana, dus dubde hij haar maar Blondie) met een sprong recht voor zijn neus. Hij was niet opgestaan. Hij had niet gezwaaid. Bob had gewoon awkward geglimlacht, en deed dat nu nog steeds, want hij was een loser.
"Uh." Hij trok een gezicht. "De lucht." Boo. Lame. Zelfs de schrijver kan niet meer om die grap lachen, en zij maakt hem zelf, dus je weet al hoe laat het is. Tijd om deze onlogische gedachtentrein te stoppen en terug te gaan naar wat belangrijk is: Lana en Bob en het voeravontuur.

Robin schudde zijn hoofd even, als excuus voor zijn slechte pun-probeersel, en lachte toen werkelijk. "Eh, ja. Baby Grasstype." De jongen, die nog steeds op z'n kont zat, begon door zijn tas te rommelen. Door losse lolly's en een hoop snoeppapiertjes heen vond hij uiteindelijk de (niet superdure, maar ook niet supergoedkope, precies zoals ze het gevraagd had) zak met Pokébrokken. "Het was in de uitverkoop." meldde de jongen afwezig, het pak naar Lana uithoudend. "M'n Cacnea vind het erg lekker, maar zij is niet echt een baby meer, dus ik kan je niet vertellen hoe goed het is."