Spend your $$$

Wat was het heerlijk om weer bewoond gebied te zien! Kayin kon niet geloven dat ze het zo lang buiten had volgehouden zonder zware heimwee. Natuurlijk wenste ze constant dat haar ouders in de buurt waren, maar het was nog niet zo erg geworden dat ze ook echt weer terug was gelopen, of naar huis had gebeld. Elke keer als ze daar aan begon te denken had ze Clementine zo stevig mogelijk geknuffeld, en dat hielp op een vreemde manier altijd. De knuffels van haar moeder en zussen kon het niet aan tippen, maar het was een aardige vervanging. Bovendien was het het enige wat ze nu kon krijgen, dus deed ze het er mee.

Het eerste wat Kayin deed bij het aankomen in de stad, was zoeken naar een plaatsnaambordje. Hierop stond dat ze in Oldale Town was. Een dorp dus, niet een stad. Het zag er inderdaad een stuk rustiger uit dan Rustboro City of de andere steden waar Kayin was geweest met haar ouders. Ze vond de sfeer die er hing eigenlijk wel fijn. Dat drukke was ze nooit fan van geweest, daarom vond ze het ook fijn dat haar ouders wat afgelegen woonden van de stad. De mensen zagen er ook vriendelijk uit, al durfde het kleine meisje nog steeds niet zo goed op iemand af te stappen. Dat zou ze echter wel moeten doen, want ze kende de weg in het dorp absoluut niet. Daarom zocht ze de meest vriendelijk uitziende persoon uit, een vrouw met lang, blond haar, en vroeg haar de weg naar het Pokécenter. Wat schijnbaar niet ver van hier was. Ze bedankte de vrouw en huppelde met Clementine achter zich aan naar waar de vrouw haar gestuurd had.

Eén Pokécenter bezoek later kwam Kayin weer fris en vrolijk naar buiten. Wat best vreemd was, aangezien zij niet was behandeld. Het was puur dat ze zich goed voelde dat ze zoiets verantwoordelijks in haar eentje kon doen. Clementine zag er net zo opgefrist uit als haar trainster en ook dat deed Kayin goed. “Heb je zin om te trainen?” vroeg het donkere meisje aan haar Pokémon, terwijl ze voorzichtig haar hand over het wezen haalde. Die maakt een enthousiast geluidje wat volgens Kayin maar één ding betekende: een keiharde ja. Een brede glimlach sierde Kayin’s gezicht. “Ik wil nog een klein dingetje doen, maar daarna gaan we meteen trainen.” Een minder enthousiast geluid werd door Clementine gemaakt, maar het klonk wel instemmend dus hoefde Kayin zich er geen zorgen om te maken.

Het donkerharige meisje had gelukkig onderweg naar het Pokécenter een winkel gezien waar ze even wilde kijken. Het was een winkel met allerlei handige gadgets voor trainers. Eigenlijk had ze niet verwacht om zo’n winkel in een dorp te vinden, maar dat was des te meer reden om er binnen te kijken. Toch twijfelde ze even voor ze de deur open duwde, al was dat meer omdat ze zich af vroeg hoe druk het binnen was dan omdat ze het winkeltje niet vertrouwde.

Gelukkig viel de drukte mee – sterker nog, er was maar één andere klant, en deze was al aan het afrekenen. Kayin kon dus in alle rust rondkijken zonder zich zorgen te maken om de drukte. Haar eerste indruk was dat het ontzettend vol was. Dingen stonden opgestapeld tot aan het plafond en alle vitrines waren ook zo vol geduwd dat je bijna niet meer kon zien welk prijskaartje waar bij hoorde. Waarom dit was, was haar een raadsel. Het leek haar sterk dat er zo veel klanten langs kwamen in het dorp dat het nodig was om zo’n grote voorraad te hebben. Misschien was het een inkoopfout geweest. Kayin kon nog veel meer mogelijke redenen bedenken, maar werd afgeleid omdat er iemand door de winkel riep. “Hallo daar! Ben je ergens naar op zoek?”
Even was Kayin verward en vroeg ze zich af of de man achter de kassa het tegen haar had, maar de andere persoon was inmiddels vertrokken dus het moest wel zo zijn. “Uhm. Niet specifiek?” antwoordde ze twijfelachtig. De man grijnsde. “Als je hulp nodig hebt, laat het me maar weten.”

Het gevoel dat ze nu wel iets moest kiezen waar ze naar op zoek was knaagde aan haar, en hard ook. En eigenlijk was er wel iets wat ze wilde hebben… maar hadden ze dat hier wel? De enige manier om er achter te komen was, helaas, vragen. “Nou…” begon ze, terwijl ze zich iets verder naar de man toe verplaatste, maar niet zo dichtbij kwam dat ze zich ongemakkelijk voelde, “heeft u ook vishengels?” De man keek haar verbaasd aan. Dat was vast geen goed teken. “Vishengels? Natuurlijk. Wat voor type wil je?” Oh help. Verwachtte de man echt dat het tienjarige meisje verstand had van vishengels? Ze haalde haar schouders op. “Het beste wat u heeft?”

“Ik denk niet dat je dat kan betalen.” De man had een zachtaardige ondertoon in zijn stem, al vond ze zijn woorden best gemeen. “Oh,” reageerde ze zachtjes. Schijnbaar voelde de man zich nu schuldig, want hij begon opeens met haar te onderhandelen. “Ik kan wel wat van de prijs af halen voor je, maar dan mag je dat tegen niemand zeggen en het kan niet meer dan 1000 zijn, anders lijd ik verlies. Ik denk alleen niet dat je 23000 bij je hebt, dus als ik jou was zou ik voor een goedkoper model gaan, eentje geschikt voor kids.” Kayin begreep waarom de man dacht dat ze het niet kon betalen, maar voelde zich alsnog beledigd. De neiging om een spelletje aan te gaan met de man was groot. Als ze haar geld contant had gehad, had ze dat ook zeker gedaan. “Ik wil die andere. De betere. En maak er maar 30000 van. Pin betalen.” Een lieflijk glimlachje stond op haar gezicht terwijl ze toekeek hoe de man verward het bedrag intikte. Het kleine meisje haalde haar pas tevoorschijn en binnen enkele tellen was de vishengel betaald. De man was nog steeds in de war, maar betaald was betaald, dus moest hij haar de hengel wel geven. “Weet je hoe hij werkt?” Kayin knikte en pakte de hengel van hem over. Het was best een klein ding. Hoe kon dit zo duur zijn? Oh well. “Dank u wel, meneer. U krijgt de groeten van de familie Winfrey. Kom, Clem.” Pas bij het noemen van haar achternaam scheen het kwartje te vallen. Zijn blik werd echter alleen maar ongeloviger. Kayin vond het een beetje overdreven. Ze was immers een heel gewoon kind. Alleen een beetje rijk. Met haar nieuwe vishengel en Clementine bij haar, verliet ze de winkel weer, de man nog even verbaasd achter zich latend.

Vol enthousiasme ging het meisje weer op pad. Dit keer op zoek naar een goede plek om te vissen. Een klein meertje aan de rand van Route 102 was uiteindelijk haar doelwit geworden. Ze gooide de dobber van de hengel het water in, met Clementine naast zich klaar in de aanvalshouding. En nu was het wachten tot ze beet had…

Het kostte Kayin slechts 10 minuten voor ze een mening had gevormd over vissen. Het was eigenlijk doodsaai. De neiging om haar tekenblok er bij te pakken en wat te gaan schetsen was groot, maar ze moest haar concentratie er bij proberen te houden als ze iets wilde vangen. Wat ze wel deed, was gaan zitten. Na tien minuten voelde ze haar benen namelijk al stijf worden en ze wilde zich de pijn in haar benen niet voorstellen als ze hier een uur zou moeten blijven staan. Alhoewel, zou ze wel zo lang blijven staan? Het doel was om te trainen, en dat kon niet echt als de vissen niet wilden bijten. Dan zou ze beter het gras in kunnen lopen en op zoek naar andere Pokémon.

Met een zucht legde ze haar hoofd op de palm van haar hand, terwijl ze met de andere hand de hengel stevig vasthield. Clementine had betere concentratie dan zij, want de Surskit keek nog steeds geboeid naar de dobber. Even vroeg het donkere meisje zich af of haar Pokémon misschien zelf interesse had om toe te bijten. Het was immers een water Pokémon. Sterker nog, als Kayin het zich goed herinnerde, waren Surskit ook in dit gebied te vangen. Dat was eigenlijk het enige wat ze wist van de water Pokémon in route 102. Op het land wist ze wel meer Pokémon op te noemen: Poochyena, Zigzagoon, Wurmple… Allemaal Pokémon die ze ook kende van haar thuis. Haar thuis, wat ze nu toch wel een beetje miste.

Kayin zonk volledig weg in haar gedachtestroom. Besef van tijd had ze niet meer. De hengel had ze lang niet zo goed meer beet als eerst, en het was dan ook een wonder dat het voorwerp niet uit haar handen werd getrokken toen er een Pokémon aan hing. Het duurde heel even voor Kayin door had wat er gebeurde, en als Clementine niet had staan gillen had ze misschien ook niet door gehad wat ze had moeten doen. Lichtelijk in paniek begon ze de lijn binnen te halen. Voor een klein meertje had ze hem behoorlijk lang gelaten. Misschien dat het daarom zo lang had geduurd. Toen ze vond dat de lijn kort genoeg was, haalde ze de Pokémon met al haar kracht binnen. Ze viel hierdoor achterover op haar kont, waarschijnlijk vlekken makend in haar kniebroek, maar daar dacht ze momenteel niet over na. Het enige waar ze aan dacht, was de Pokémon die ze binnen had gehaald, en dat was…

Tja. Wat was dat? Het was blauw en zwart en had een grappig gezichtje. Kayin moest haar Pokédex er bij pakken om te weten hoe het heette. Die opende ze, liet ze de Pokémon scannen en begon vervolgens vrolijk te praten over de Pokémon die zonet was opgevist.
“Tympole, de kikkervis Pokémon. Tympole zendt ritmische subsonische geluidsgolven uit door met zijn wangen te trillen. Deze golven kunnen worden gebruikt om te communiceren.”
Tympole dus. Kayin stond op, legde haar Pokédex aan de kant, en nam een actieve houding aan. Tijd voor die welverdiende training. “Clementine, doe een Bubble Beam!”

Clementine gehoorzaamde en een straal van wie weet hoeveel bubbels schoot richting de Tympole. Het kikkervisje ontweek de aanval niet waardoor de bubbels raakten, maar kreeg niet veel schade. Oeps, dit was natuurlijk een watertype Pokémon, dus dan hadden water aanvallen minder effect. Kayin was dat even vergeten. Ze had nu echter haar beurt al gebruikt, dus was het aan de Tympole om aan te vallen. Wat hij deed zag Kayin eerst aan voor een Sing aanval, maar Clementine viel niet in slaap. In plaats daar van kreeg ze schade, dus was het een ander soort zing aanval. Hoe heette die ookalweer? Kayin kon er niet snel genoeg op komen, want ze moest verder aanvallen wilde ze de Tympole verslaan. “Quick Attack!” was haar volgende zet. Met een flinke vaart schoot Clementine op de Tympole af. Gelukkig raakte ze, want anders zouden ze erg achter liggen in het gevecht. Het level en de specificaties van de Tympole kende Kayin niet, dus moest ze maar hopen dat ze sterk genoeg waren om het beestje te verslaan. Die viel nu Clementine aan met een Supersonic. “Clem nee!” riep Kayin geschrokken. Verwarring was heel naar, zeker in een situatie als deze. Kayin had geen idee of Clementine nog een aanval van de Tympole aan kon. Ze kon echter niet opgeven. “Clementine, doe een Quick Attack op zijn linker kant!” riep Kayin wanhopig. Haar Pokémon scheen haar te horen, maar in plaats van de Tympole aan te vallen, deed ze de Quick Attack recht het meer op.

Dat… was op zich niet heel slecht. Clementine kon ook vechten vanaf het water. De Tympole vast ook. Die sprong dan ook heel snel alweer het water in, vanaf waar hij een Bubble Beam afvuurde. “Ontwijk het Clem!” Blijkbaar had het water Clementine opgefrist, want ze functioneerde weer normaal. Dit bracht een brede grijns op Kayin’s gezicht. Ze had weer hoop. Clementine ontweek de aanval, dus nu was het weer haar beurt. “Nog een Quick Attack, deze keer van boven!” Clementine sprong op van het water en gebruikte haar Quick Attack recht naar beneden. Ze raakte de Tympole en Kayin vermoedde dat ze hem zo diep mogelijk het meertje in duwde, want het duurde een paar tellen voor ze weer boven kwam. Ook de Tympole kwam weer naar boven, maar deze was duidelijk uitgeschakeld. Oeps. Kayin voelde zich een beetje schuldig voor de Pokémon. Ze stapte naar het water toe en met de hulp van Clementine haalde ze het wezen uit het water. Ze zocht vervolgens in haar tas naar een medicijn wat ze bij zich had waarmee de Tympole er meteen weer bovenop zou komen. Ze spoot het spul op hem, wachtte geduldig, en zag toen de energie weer in hem terugkeren. “Sorry van het gevecht. Je mag weer vrij gaan,” sprak ze hem zoetjes toe. De Tympole liet zich dat geen twee keer zeggen, want hij sprong meteen het water weer in en verdween uit het zicht.

Nu de Tympole weg was, kon Kayin haar hengel er weer bij pakken en een volgende poging tot vissen doen. Deze keer ging ze vast op haar billen zitten, zodat ze geen last van haar benen kreeg. Ook kortte ze de lijn wat in. Misschien ving ze nu sneller een volgende vis.

Gelukkig kostte het deze keer minder tijd om een vis aan de lijn te krijgen. De eerste tien minuten verliepen ongeveer hetzelfde als eerst. Het begon met goede moet, wat langzaam veranderde in verveling. Nog vijf minuten meer en de dobber begint opeens te bewegen. Meteen sprong Kayin op, blij met haar ‘snelle’ vangst, en haalde de lijn in. Het ging zwaarder dan eerst, maar omdat ze de lijn niet zo lang had gelaten kostte het minder tijd. Met een stevige ruk kreeg ze een Pokémon boven het water. Een rode vis, die ze meteen herkende als Magikarp. Ondanks dat ze al meer over deze Pokémon wist dan over de Tympole, koos ze er toch voor om haar Pokédex er bij te pakken en wat meer informatie te vragen.
“Magikarp, de Vis Pokémon. Omdat het lijkt of Magikarp niets doet behalve rondspartellen, beschouwen sommigen hen als zwak, maar het zijn eigenlijk hele sterke Pokémon die kunnen overleven in water ondanks hoe vuil het is.”

Kayin liet deze informatie even bezinken. Ze had inderdaad gedacht dat Magikarp niet heel zinvolle Pokémon waren. Haar moeder had er ook een paar in een vijver en die ging ze wel eens voeren, maar ze had ze nog nooit echt iets interessants zien doen. Desalniettemin vond ze het geen stomme Pokémon. Er moest iets heel goed mis zijn als Kayin een Pokémon voor stom uitmaakte.

“Clem, ben je er klaar voor?” vroeg ze haar Surskit. Was het oneerlijk om tegen de Magikarp te vechten terwijl hij zich buiten het water bevond? Misschien. Ze kon echter niet hele grote schade aanrichten met haar Surskit, dus wat dat betreft viel het ook wel weer mee. Misschien dat de Magikarp ook een aanval kende die haar schade kon doen. Dan was de eerlijkheid redelijk gelijk. “Doe een Quick Attack!” Clementine reageerde snel op haar trainster en schoot op de Magikarp af met een witte straal achter zich. Hun tegenstander spartelde maar wat op de grond, en het was dan ook geen wonder dat hij meteen werd geraakt. Veel schade leek het niet te doen, maar hij was wel even gedesoriënteerd van de klap.
Kayin wist het niet zeker, maar het leek er op dat zijn eerste aanval een Splash was. Hij spartelde in elk geval nog even agressief en ze had niet het idee dat er iets anders zou gebeuren. Daarom nam ze al snel de keuze om een volgende aanval te gebruiken. “Bubble Beam!” Clementine vuurde een straal bubbels af. Opnieuw een rake aanval. Ook deze aanval deed geen grote schade, maar nu begon Kayin wel te zien dat de Pokémon zich zwakker voelde. Als Clementine net zo’n eindtreffer kon maken als met Tympole, dan hoefde ze nog maar één aanval te doen. Magikarp gebruikte opnieuw Splash – wat Kayin deed vermoeden dat dat zijn enige aanval was – en het donkere meisje bereidde zich voor op de laatste move. Ze had al een ideetje.

“Clementine, gebruik die boom om vaart te maken met Quick Attack,” sprak Kayin, terwijl ze met haar hand naar een boom in de buurt wees. Clementine scheen even te aarzelen, maar deed toen toch wat haar was opgedragen. Ze snelde op de boom af, sprong er tegenaan en zette zich vervolgens hard er van af. Veel sneller leek ze niet te gaan, maar schijn kon bedriegen. Gelukkig raakte ze de Magikarp, die samen met Clementine het meertje in viel. Kayin deed geschrokken een paar stappen naar het water toe en keek er in. Haar Pokémon kwam al snel boven, maar Magikarp kon ze niet vinden. “Waar issie?” vroeg ze verward. Clementine schudde haar kop. Ze wist het niet. Jammer. Kayin ging weer op haar kont zitten. “Nou ja. Je hebt in elk geval een beetje kunnen trainen.” Ze pakte de vishengel weer op, fikste de lengte van de draad en ging klaar staan om hem weer uit te gooien. “Nog één keertje,” meldde ze, waarna ze de hengel naar achteren haalde en naar voren gooide. De dobber belandde iets verder dan hiervoor. Wie weet wat ze deze keer zou vangen.

Kayin wilde niet nadenken over de tijd die verstreek, maar kon het niet laten om zich toch af te vragen hoe lang het nou eigenlijk duurde. Een horloge had ze wonderlijk genoeg niet. Haar vader had het wel eens aangeboden, maar ze vond horloges niet handig omdat ze altijd vergat om ze om te doen. Ze had het geprobeerd, een jaar of twee terug, maar ze had hem twee keer gedragen en daarna niet meer. De tijd kon ze op zich wel bekijken op haar Holocaster, maar ze durfde de hengel niet los te laten. Stel dat er een vis toehapte, dan was ze meteen haar dure hengel kwijt. Niet dat ze er niet zo nog eentje kon kopen, maar ze deed toch liever zuinig met haar spullen. Als ze niet zuinig was, dan konden haar toekomstige kleinkinderen niet genieten van het fortuin van de Winfreys, en dat gunde ze haar toekomstige familie toch maar wel.

Kayin vroeg zich ook af of Clementine ergens over na dacht tijdens het wachten. Ze zag er heel geconcentreerd uit, maar het was onmogelijk dat ze zo lang haar aandacht bij één ding hield. Toch? Of was Kayin de enige met het probleem dat haar gedachtes alle kanten op liepen? Nee, dat kon niet. Zoals haar moeder haar altijd zei, je bent nooit de enige. Je bent nooit alleen. Maar gold dit ook voor Pokémon? Kayin vermoedde van wel, maar ze wist dan nog steeds niet of Clementine dezelfde drukke gedachtes had als zij, of dat ze daadwerkelijk rust in haar hoofd had terwijl ze intens naar de dobber staarde.

Kayin wilde het al bijna opgeven. Ze was hier zeker al anderhalf uur, voornamelijk omdat ze de eerste keer zo lang op een vangst had moeten wachten, en begon zich eigenlijk geïntimideerd te voelen door haar omgeving. Zo nu en dan liep er ergens een trainer voorbij, maar daar mocht ze van zichzelf geen aandacht aan besteden zolang haar dobber in het water lag. Natuurlijk vroeg ze zich dingen af. Hoe zagen ze er uit? Wat voor Pokémon hadden ze? Wat dachten ze van haar, en herkenden ze haar misschien als een Winfrey kind? Waarschijnlijk niet. Ze had net zo’n gedachtestroom afgesloten en de hengel in haar andere hand over gepakt, toen er hard aan getrokken werd. Whoa! Dit was de grootste vis tot nu toe, dat kon niet anders. Kayin moest meteen de hengel met beide handen vastgrijpen en staan op haar benen, anders werd ze het water in getrokken. Haar hengel boog gevaarlijk ver door, maar ze wist dat hij het kon houden. Dit was de beste hengel die er was, natuurlijk brak die niet door een simpel visje.

Dit simpele visje bleek echter niet zo simpel te zijn. Met al haar kracht lukte het de donkerharige om haar vangst uit het water te krijgen. Het was een ontzettend dik beest, en Kayin vermoedde dat het een Wailmer was door hoe het er uit zag. Ze had deze Pokémon nog nooit eerder in het echt gezien. Alleen maar van verhalen en op tv. Om het zeker te weten, pakte ze haar Pokédex er bij.
“Wailmer, de Bal Walvis Pokémon. Wailmer houdt er van om mensen te laten schrikken door water in zijn lichaam op te slaan, en het vervolgens naar buiten te drijven door zijn neusgaten.”

Nou, de Wailmer had haar zeker laten schrikken, maar niet door water uit zijn neus te spuiten. Kayin was eerder geschrokken van zijn enorme omvang. Hoe paste dat in een meertje? Ze nam gelukkig niet alle tijd om na te denken over wie weet wat, en ging in plaats daar van meteen in de aanval. “Clementine, gebruik een Bubblebeam!”
De straal bubbels schoot op Wailmer af, en raakte hem volop. Een kritieke treffer was het helaas niet, en het deed ook niet veel schade door het type nadeel, maar dat deerde niet. Ze had in elk geval haar eerste aanval geraakt. Wailmer viel terug aan met een Water Gun. Ook deze aanval raakte, en Clementine werd naar achteren geduwd, maar ze kreeg niet bijzonder veel schade. Kayin vermoedde dat de schade die de twee aanvallen hadden aangericht ongeveer hetzelfde was. Misschien moest ze over gaan op iets anders.

“Oké, en nu een Quick Attack!” riep ze. Clementine volgde het bevel op en schoot met de bekende witte straal achter zich op Wailmer af. Opnieuw een rake klap, en deze keer leek het meer te doen dan de Bubblebeam, zoals Kayin had verwacht. Heel veel meer deed het echter niet. Er was alleen een schrammetje ontstaan op de plek waar ze hem had geraakt. Waimer sloeg vervolgens toe met een Astonish. Kayin wilde Clementine opdragen om het te ontwijken, maar had daar niet meer de tijd voor. De aanval raakte, en opnieuw kreeg Clementine schade, al begon Kayin nu te zien dat Clementine meer schade had dan Wailmer. Natuurlijk, want haar Surskit had hiervoor ook al gevochten en ze had haar niet geheeld. Stom. Ze wilde echter wel zien of Clementine het gevecht nog kon winnen. “Nog een Quick Attack!” riep ze, en Clementine gehoorzaamde. Ze raakte de Wailmer op een andere plek dan hiervoor, waardoor er een tweede schram ontstond. “Goed zo!” Wailmer gebruikte zijn beurt om een Rollout aanval te doen. Kayin zag meteen wat dit betekende, want Clementine was deels Bug type en steen aanvallen waren daar super effectief tegen. “Clementine probeer te ontwijken!” Kayin klonk van streek, wat Clementine bezorgd scheen te maken. De Surskit kon de Rollout niet op tijd ontwijken en werd hard geraakt. Het was niet genoeg om haar uit te schakelen, maar Kayin had er eigenlijk wel genoeg van. Ze kon het beter nu stoppen dan haar Pokémon écht pijn te moeten zien lijden. Ze rende dan ook voor de Wailmer Clementine nog een keer kon raken naar voren, riep zo luid ze kon “Stop!” en ging voor Clementine staan. De Wailmer, die waarschijnlijk niet zo makkelijk uit zijn rol kwam, veranderde zijn koers, en rolde in plaats van tegen Kayin aan terug het water in waar hij uit kwam. Het donkere meisje wachtte nog even om te zien of hij echt weg was, en keerde zich toen tot Clementine. Ze hurkte bij de Pokémon neer en tilde haar vervolgens op in haar armen. “Ik denk dat het wel genoeg is zo. Goed gevochten,” sprak ze haar zachtjes toe. Clementine had een dankbare blik in haar ogen. Het was allemaal goed zo. Kayin keerde terug naar Oldale Town om Clementine te laten behandelen in het Pokémon Center. Haar reis, en training, vervolgde ze morgen wel weer.