[the one that evolveld [Josh Bentley]

Het was een dinsdag ochtend, echt mooi weer was er niet voor spelt. Maar dat maakte Leah helemaal niks uit. Ze vond het soms wel lekker in een bos te trainen of gewoon op een open veld als het regende. Gelukkig hadden haar Pokémon er ook niet altijd een probleem mee. Na een ontbijtje en rustig wakker geworden te zijn. Besloot ze er op uit te gaan. Toevallig was ze in Odale Town, waar genoeg gras plekjes waren. Waar ze even kon gaan trainen met haar Pokémon voor hun eerste gym gevecht. Onder tussen was haar Shinx al level veertien, wat betekende dat die bijna zal moeten evalueren als het goed was. Iets waar de roze harige vandaag op wou focussen, misschien was Lucky dan ook wat streken van hem kwijt. Wat het meisje natuurlijk ook ergens hoopte van niet.

Eenmaal een goed plekje gevonden met hier en daar en pokémon in de buurt. En een donker bedreigende lucht boven hun hangend, gooide Leah de bal van haar Shinx op de grond. “Hallo door kereltje, zin om vandaag verder te trainen?” vroeg ze , terwijl ze naar de grond zakte en hem een aai over de bol gaf. Natuurlijk vond de blauw harige dit fijn en maakte vrolijke geluidjes. In de tussen tijd keek Leah even om zich heen of ze een pokémon zag. Ze ging voor de Zigzagoons vandaag had ze al gauw besloten. “Oke, vandaag gaan we op Zigzagoons jagen,” vertelde ze tegen Lucky. Hij had er al zin in en begon er goed voor te staan. Ook hield hij zo veel mogelijk Zigzagoons in de gaten, zodat hij zo snel mogelijk kon reageren.  

Ergens had Leah wel zin in een uitdaging, en ze had een vermoede dat haar Shinx daar ook wel in staat voor was. Ze zag een groepje Zigzagoons met elkaar spelen, het waren er drie bij elkaar. “Oke Lucky, laten we ze kennis maken met een ander spelletje,” begon ze “Doe Spark,” vervolgde ze. Ze zag haar Shinx op de Zigzagoon’s af rennen en zich in de tussen tijd op laden. Het was een mooie aanval wat Lucky deed. Natuurlijk moest haar Pokémon een echt  spel van maken en begon plagerig weg te rennen, waardoor de Zigzagoons hem volgde en hem proberen aan te vallen. Leah kreeg al gauw door dat ze allemaal Headbutt probeerde te doen tegen haar Shinx.  Maar het leek Leah een slim plan als haar Shinx weer omdraaide en een Spark weer tegen de Zigzagoon’s . “Oke, nog een keer Spark,” commandeerde de roze harige weer. Haar Pokémon draaide zich inderdaad om en liep tegen de groep in met zijn Spark.  Lucky raakte ze weer en dit keer was er een Zigzagoon ook  gauw genoeg om een aanval te doen.

De Headbutt die Lucky kreeg, deed iets raars met hem. Leah keek nogal bezorgend naar de pokémon die op eens veel licht begon te geven. Maar al gauw had ze door dat haar pokémon aan het evalueren was. Iets wast ze nooit had meegemaakt, aangezien haar Skitty niet op een bepaalde level evalueerde. Haar Skitty had een speciale steen nodig, omdat te doen. Maar ze hadden er al eens over gehad, en toen kwamen ze op de conclusie dat Lolly een Skitty wou blijven. Natuurlijk kon ze nog van gedachte veranderen en dat mocht ook van Leah. Maar ergens verwachte ze dat het niet ging gebeuren.  Door de vele licht wat er van Lucky afkwam, waren de Zigzagoons er van door gegaan. Wat Leah ergens wel jammer vond, maar ook wel weer fijn.

Gelukkig was zijn pokémon al gauw verandert in een Luxio. En wat nog een mee valer was is dat hij nog steeds even vrolijk keek. Hij keek wel even verbaasd naar zijn pootjes en de lange plukken haar die nu aan zijn gezicht hingen. Maar ook hij was er gauw te vrede mee. Hij sprong vrolijk in de lucht en rende toen op Leah af. “Oh nee,” zei Leah zachtjes, en daar lag ze op de grond. Een Luxio was een veel grotere en zwaardere pokémon dan een Shinx. Vooral als die zijn kinderlijke trekjes niet kwijt was. Tenminste dat dacht de roze harige dat het kinderlijke trekjes waren. Maar blijkbaar zijn het gewoon karakter eigenschappen. Lucky stond al gauw met zijn twee voor poten op het meisje en begon haar gezicht af te likken. “Haha, ja ja ik weet dat je me lief vind,” reageerde ze vrolijk terug. “Maar je begint nu wel te zwaar te worden om op me te staan,” vervolgde ze. Terwijl ze de twee zachte pootjes van  haar pokémon pakte en van haar af probeerde te tillen. Echt veel beweging kwam er helaas niet in, maar de blauwe harige had gelukkig zelf al gauw door. Dat het niet meer zo fijn was voor haar trainster.

Toen ze eenmaal opgestaan was gaf ze een aai over Lucky en zei “Zie jou nou eens mooi geworden zijn.” Terwijl ze door bleef gaan met hem te aaien, terwijl ze een vriendelijke glimlach gaf. Ergens wou ze nu wel proberen of ze vlechten kon leggen in de zwarte plukken uit zijn gezicht. Maar ging het maar niet doen, aangezien ze dan iets terug kon verwachten. Ze bleef de Luxio nog even aan kijken, en bedacht zich toen hoe hoog hij zal zij als hij een Luxray was. Misschien was die dan wel sterk en hoog genoeg om haar te dragen. Dan kon het meisje gewoon op de rug van haar pokémon zitten, terwijl hij haar overal naar toe bracht. Leah beeldde het zich in, maar zag het al gauw fout gaan. Want was als zij op zijn rug zit en hij zin heeft om te spelen. Dan is Leah de klos en wordt ze waarschijnlijk van zijn rug af gegooid. Ze haalde de gedachte al weer gauw uit haar hoofd en keek zijn pokémon aan. “Dit is wel genoeg training voor vandaag niet?” vroeg ze aan Lucky. Die al gauw mee eens was met de roze harige.

Leah had zich maar net omgedraaid, of er lag al een jongen voor haar. Ze keek een beetje verward, naar de jongen die inmiddels al weer over eind zat. Natuurlijk had ze wel voetstappen gehoord, maar echt lette ze er niet op. Het gebeurde namelijk vaak zat dat er iemand voor bij rende, of voor bij liep. Het jongetje begroete haar grijnzend, waardoor Leah ook moet lachen “Hallo,” reageerde ze terug. “Ga je vaker op deze manier zitten op de grond?” vroeg de roze harige terug. Ze kon het namelijk niet laten om niet de opmerking te maken. Ze nam even en kijken naar de pokémon die de jongen bij zich had. Het waren alle drie pokémon wat ze nog niet eerder gezien had. Natuurlijk wel op tv of in een spel van haar, maar nooit in het echt. Daarna ging haar blik weer naar het jongetje die er ook nog al jong uit zag. Maar blijkbaar wel veel plezier in het leven had, aangezien ze kon herinneren dat de voetstappen renend klonken.

De jongen wat voor haar voeten was komen zitten, stond op en zette zijn Azurill langs hem neer. Met een grijns op zijn mond vertelde hij dat het zijn bedoeling niet was. Ergens kon Leah dat wel begrijpen, waarschijnlijk was de hij gewoon gezellig met zijn pokémon aan het spelen. Tenminste zo idee kreeg de roze harige, wanneer ze naar zijn Pikachu en Vulpix keek. Wat beiden ook een grijns op hun gezicht hadden. Leah vond het altijd leuk om kinderen van jonge leeftijd te zien spelen met hun pokémon. Mensen vergeten al gauw dat je van jongs af aan al een goeie band kan opbouwen met een pokémon.

Blijkbaar wist de jongen niet wat voor soort pokémon de roze harige had. Aangezien hij zijn Pokédex er bij pakte. Erg vond Leah het niet, ze kon wel begrijpen dat hij haar niet wou vragen. Wat voor pokémon het was, daarlangs sloeg zijn Pokédex ook meteen op. Dat hij een Luxio ontdekt heeft.

Hoe de jongen zich zelf voor stelde, vond Leah wel schattig. Maar echt tijd om zich zelf voor te stellen had ze nog niet. Aangezien de Pikachu van de jongen zich nou wou voorstellen. Leah glimlachte even naar dat de jongen klaar was en zei “Aangenaam kennis te maken.” Leah graaide alvast naar haar pokéball. Want ze vond dat haar Skitty ook mee mocht doen met de kennismaking. “Ik ben Leah, en dit is mijn Lucky de Luxio,” ze hield even een pauze en gooide nog een pokéball de lucht in. “En dit hier is Lolly de Skitty.” Beiden haar pokémon maakte een vrolijk geluidje.

Al gauw had haar Skitty het door dat Lucky geen Shinx meer was. En sprong op de rug van het beestje, iets wat Leah al verwacht had wat ze zal doen. Gelukkig reageerde Lolly niet raar over verward. Aangezien ze niet er bij was toen haar pokémon evalueerde.