Stupid bird

<sub>Jensen liep rustig door Oldale Town, met het ei dat hij sinds kort had onder zijn arm. Harry vloog ook ergens rond, maar hij wist niet precies waas. In ieder geval kwam de pokémon naar verloop van tijd wel terug, dat was altijd bij Harry. Jammer. Jensen zou het niet zeer erg vinden moest de pokémon na een tijd niet meer terug komen.
Met iets glimmend in zijn bek kwam de Murkrow vervolgens terug vliegen om te landen op de jongen zijn hoofd. Het was sinds een tijd de vaste slaapplek van de vogel pokémon geworden. Echt goed keurde Jensen het niet maar als hij wat probeerde liep hij weer een week lang met een rode plek op zijn hoofd rond. Hij had al lang geleerd om de pokémon gewoon zijn zin te geven. Geen verstandige keuzen want de pokémon dacht dat hij zich nu alles kon periteren. ‘He?’ klonk er bij Jensen wanneer een klein hangertje voor zijn gezicht kwam te hangen. Snel greep hij dat vast en een verontwaardigd geluid kwam bij Harry vandaan. ‘Hoe kom je hier nu weer aan?!’ Jensen klonk alles behalve blij. Straks had de pokémon dat hangertje van iemand gestolen. Arceus! Die pokémon was gewoon onmogelijk.

OOC: for Mabel</sub>

Mabel sprintte achter Amy aan, de Zoroark achtervolgde op haar beurt weer een Murkrow. Het was zo dat Amy het armbandje van haar trainer had bekeken en die, heel handig, had laten vallen toen ze schrok van een vogel. De Murkrow had zijn kans gezien en het ding meegenomen. Nu rende de Zoroark op haar vier poten achter de pokémon aan, wat zeldzaam was aangezien ze zich meestal vermomde als mens en op haar achterpoten liep. Mabel had meer moeite haar pokémon bij te houden, Amy was echt snel al rende ze expres niet snel genoeg om uit haar trainers zicht te verdwijnen. Als Zorua deed ze dat meestal andersom. De Zoroark rende de hoek om en.. maakte een slide om niet tegen iemand aan te botsen. Mabel kwam ook om de hoek en zag Amy overeind krabbelen. De Murkrow was er ook, de vogel zat op iemands hoofd die het armbandje vast had. Nu deed ze wel veel moeite voor dat ding, maar de Keystone zat er aan vast en die had ze nodig voor Silver. "Sorry, maar mag ik die terug?" vroeg ze, nog steeds bijkomend van het rennen, aan de jongen. Amy ging naast haar trainer staan en keek de Murkrow argwanend aan, dief!

_{Een pokémon. Dat was het eerste dat de hoek om kwam stormen, en Jensen verloor haast zijn evenwicht omdat hij zo hard schrok. Hij moest enkele stappen achteruit zetten om vervolgens te zien dat er ook een meisje bij kwam te staan die haar juweel terug wilde hebben.
De blik die hij kreeg van het grote ding - pokémon - stond hem niet aan. Zijn handen hield hij wat voor zich, als een teken dat de pokémon zich rustig moest houden. ‘Z-ze gaat niks doen hoop ik? Het is niet mijn schuld dat het domme ding wat steelt,’ sprak hij terwijl dat zijn ogen van het meisje naar de pokémon schoten. Het ei nam hij maar weer steviger vast om het zeker niet te laten vallen. Voor de veiligheid stak hij het maar weg in zijn rugzak. ‘Je krijgt het wel terug,’ zei Jensen terwijl dat hij zich snel probeerden te herstellen en de ketting - of wat het was - terug te krijgen door naar de pokémon te grijpen. Volgens hem was het ook de eerste keer dat het effectief lukte, want hij wist het zwarte ding vast te pakken en meteen begon die kwade geluiden te maken. ‘Ik hoop dat het nog heel is.’ Harry hield zijn gestolen goed ondertussen stevig in zijn bek hield.}

Mabel wierp even een blik op Amy, de Zoroark gromde een moment geïrriteerd en nam toen haar illusievorm van een mens aan. "Ik ga niemand aanvallen," bromde ze met haar blik nog steeds op de Murkrow gericht, misschien ook wel, lag aan het gedrag van de dief. Mabel had meer aandacht voor de Keystone, die was op het moment belangrijker dan een geïrriteerde pokémon, aangezien je de speciale stenen niet in elke sierwinkel kon krijgen. "Ik denk het wel, Keystones geen niet zo snel kapot," antwoordde Mabel met een blik op de Murkrow, dichtbij wilde ze niet komen, de vogel maakte haar al nerveus met zijn wilde gedrag. "Moet ik anders helpen?" stelde Amy op een veel te onschuldige manier voor, alsof ze helemaal niet van plan was iets uit te halen als ze de kans had. Mabel zuchtte en wierp de Zoroark even een vermoeide blik toe, erg aardig was ze meestal niet tegen vreemden. Het meisje zette haar tas aan de grond en dacht even over wat ze moest doen, Silvester en Mercy zouden niet echt kunnen helpen. De Pidgeot was niet echt een pokémon voor dit soort situaties, wel geschikt voor dreigende of rustige. En Mercy had schrik van alles wat onder haar ability kon lijden. Toch moest ze de Lopunny eens uit haar bal halen, sinds ze in slaap was gevallen was ze er niet uit geweest, dat was alweer een paar uur geleden. En dat terwijl de Lopunny ervan hield om vrij rond te lopen, zolang ze zich maar binnen een meter afstand van haar trainer bevond.