K-I-S-S. [OPEN]

North grijnsde bij het vooruitzicht dat Manolo en hij echt gingen proberen om zijn Pokémon te koppelen aan iemand. Hij wist zeker dat Petal dan zou proberen om te ontsnappen aan hem als hij lag te slapen. Zijn Pokémon hield echt ontzettend veel van het feit dat North hem veel vrijheid gaf en het zou dus best gevoelig liggen als hij opeens een vriendin had. Dan moest hij dingen gaan doen waar hij geen zin in had en als het dan ook nog eens de Pokémon van iemand anders was, moesten ze een langeafstandsrelatie houden. Daar zou de Ivysaur vast geen zin in hebben. Op dat vlak leek hij echt helemaal op North. Als North ooit nog een vriendin zou krijgen, zou hij toch wel aan zichzelf willen garanderen dat hij het meisje minstens twee keer in de week kon zien. Wat dus als je een trainer was onmogelijk was, want je reisde overal naartoe omdat iedereen verschillende doelen had. Toch had North heus wel opgemerkt dat Petal interesse toonde in de Sylveon van Arryn, een meisje die hij laatst had ontmoet. Niet dat hij zoiets tegen Petal zei, want dan ging deze toch maar ontkennen. ‘Nee jij dan, met je prachtige getinte huid,’ zei North en hij trok een pruillipje alsof hij jaloers was op Manolo’s getinte huid. Hij vond van zichzelf dat hij niet kon klagen. Ondanks dat als je zijn achternaam zou horen dat je toch echt zou denken dat hij meer getint was dan dit, was North best blij met zijn huidskleur. Hij zat niet echt tegen het bleke aan, maar was ook niet al te getint. Het zat er zo net tussenin dat hij in de winter last kreeg van lichtelijk rode wangetjes van de kou. Waar hij door zijn vorige vriendin altijd geplaagd mee was geweest. Arceus, soms miste hij haar wel. Hij richtte zijn blik op Manolo zodat hij er niet al te veel meer over na zou denken en haalde zijn schouders op. ‘Je hebt hier in de buurt Geosenge Town, maar daar kun je alleen wat stenen bekijken. Een eind verderop heb je Cyllage City waar ze fietsen verhuren. Daar schijnt ook een grote berg te zijn waar je vanaf kunt fietsen.’ Zijn ogen begonnen te glimmen bij dat idee en zonder dat hij het echt in de gaten had – of het in de gaten wilde hebben, liet hij het zo maar benoemen – keek hij Manolo haast smekend aan alsof hij wilde zeggen dat dat het ideale plan was voor vandaag. ‘Oh, kom op, stel je voor. Wij tweeën van die berg af gaan en lol hebben. En alle mensen die voor ons moeten uitwijken.’ Petal trok een gezicht alleen al bij het idee. Hij had zijn roede inmiddels teruggetrokken nadat hij had ontdekt dat de Gastly niet echt handen had om het aan te nemen en ging, duidelijk beschaamd zijnde omdat hij niet goed was in dit soort dingen, gauw naast North zijn been zitten.

North ging zo op in zijn eigen enthousiasme dat hij in eerste instantie niet doorhad dat Manolo het geen leuk idee vond. Zijn ogen begonnen te glimmen bij het idee dat ze samen de berg op zouden fietsen, hun helm extra moesten bevestigen en vervolgens naar beneden gingen. Hij kende de gevaarlijke heuvel van Cyllage City en dat was geen pretje als je daar de controle over je fiets verloor. Aan de andere kant was het wel leuk om iemand te zien vallen, al zeker als je een camera bij je had. Toch ging North voor de zekerheid aan Petal vragen of deze onderaan de helling kon staan zodat ze opgevangen konden worden. Het was pas toen Manolo niet echt enthousiast reageerde dat North zich verbaasd zijnde omdraaide naar de jongen. Hoe kon je van een heuvel fietsen en bellen naar mensen zodat ze zouden uitwijken nu in godsnaam niet leuk vinden? Hij had gedacht dat hij het ultieme plan voor hun had bedacht, maar daar dacht Manolo anders over. Ook Petal was niet echt enthousiast te krijgen en North reageerde door met zijn ogen te rollen. ‘Jullie zijn echt zo saai,’ zeurde hij vervolgens terwijl hij als een klein kind zijn armen over elkaar heen sloeg. Hij dacht dat hij jonger was dan Manolo, dus was het niet zo’n probleem om kinderachtig te doen. Bovendien was van het idee om van een berg af te fietsen en mensen bijna omver te rijden ook behoorlijk kinderachtig, maar dat maakte North niks uit. Hij was jong voor iets en als hij het vandaag niet zou kunnen doen, zou hij het op een andere dag zeker wel doen. En hij hoopte dat hij iemand kon vinden die zo gek zou zijn om met hem mee te doen. Maar wacht, hij ging Manolo heus wel overtuigen, hoor! ‘Oh, kom op,’ bracht hij uit terwijl hij naast de getinte jongen ging staan en hem een elleboogstootje gaf. ‘Het wordt harstikke leuk. We huren een fiets en helmen en rijden een paar heuveltjes af. Ondertussen kunnen we kinderen of oudere mensen die van de heuvels vallen smakelijk uitlachen en Petal zal wel voorkomen dat wij vallen.’ Hij keek zijn Pokémon aan om hulp te krijgen, maar deze zette verontwaardigde ogen op en draaide zijn kont naar North toe. ‘Ook goed, dan vang ik je wel op,’ zei North en rolde met zijn ogen. Daarna draaide hij zich enthousiast zijnde naar Manolo op en wachtte op een reactie.

Met een schuin oog keek North opzij naar Petal en snoof. Vuile verrader dat het dan ook was! North had echt wel gedacht dat juist Petal uit heel zijn team hem niet in de steek ging laten, maar de Pokémon had het tegendeel al bewezen door zo kwaad te doen. De Pokémon had nog steeds zijn kont naar North gedraaid en de bruinharige vermoedde dat Petal hem zelfs expres wat meer in de lucht stak om zijn afgunst voor North’s idee meer te laten blijken. ‘Soms ben je echt een meid,’ was North’s smalende reactie waarop de Pokémon het toch niet kon laten om even over zijn schouder naar zijn trainer te kijken en zijn ogen kort samen te knijpen. Vervolgens draaide hij zijn hoofd weer met een afkeurend geluid weg, maar North’s aandacht was al getrokken door Manolo. Hij gaf een knikje ten teken dat hij toegaf dat dat inderdaad wel een leuk gedeelte was van de dag en dat Manolo misschien toch niet zo saai was als hij beweerde, maar het feit dat de jongen geen helmen wilde huren en geen fietsen wilde hebben om van die bergen te gaan was gewoon… North’s pupillen verwijdden zich toen hij Manolo’s woorden hoorde en zonder zichzelf in te houden begon hij opgewonden in zijn handen te klappen waardoor voorbijgangers hun raar aankeken. ‘No way!’ bracht North eerst ongelovig uit, maar hij bedacht zich dat Manolo zijn woorden waarschijnlijk terug zou trekken als hij te veel ruimte kreeg en daar moest de bruinharige toch wel even een stokje voor steken. ‘Laten we gaan!’ riep hij direct. En snel draaide hij zich om, wenkte Petal en Manolo en wees naar voren. Cyllage City was nu niet meer ver. Een paar stenen later en ze zouden eindelijk van deze route zijn. Hij zag Petal nog net een laatste verontwaardigde blik op Manolo werpen en richtte zijn blik toen weer naar voren. Hij zag een paar huisjes en het strandgedeelte van Cyllage City al opdoemen in de verte en legde het laatste afstandje rennend af. ‘Ik zie jullie bij de fietsenwinkel!’ riep hij over zijn schouder, waarna hij zijn tocht daadwerkelijk naar de fietsenwinkel voortzette.

De kasseien onder zijn voeten waren de beste kasseien ooit. In tegenstelling tot Geosenge Town kon je hier tenminste lekker op rennen zonder dat je gelijk in graspollen vast kwam te zitten. Ja, hij had natuurlijk geprobeerd om samen met Petal een sprintje te trekken in Geosenge Town, maar was uiteraard weer vast komen te zitten in een graspol en was vervolgens gestruikeld. Petal had hem niet uitgelachen, maar North had aan de blik van de Pokémon gezien dat het niet veel gescheeld had. North kon het hem echter niet kwalijk nemen, want als Petal bijna op zijn bek gegaan zou zijn zou hij waarschijnlijk ook heel hard gelachen hebben. North had geen idee wat Manolo achter hem aan het doen was. Hij ging er van uit dat ze beiden op een drafje wel zouden volgen, want net als Petal had Manolo er niet bepaald als iemand uitgezien die enthousiast achter je aan zou komen rennen. Petal was al helemaal niet zo. Die vond het enthousiasme van zijn trainer niet bepaald aanstekelijk en de rest van zijn team eigenlijk ook niet, behalve Hydro dan misschien. Een glimlach kwam om zijn lippen toen hij al bijna bij de fietsenwinkel stond, maar plots verschenen Manolo en Petal daar al. Huh? North trok een vreemd gezicht, maar zijn ogen vernauwden zich toen hij zag dat er een Abra naast Manolo stond. Waarschijnlijk had Manolo zijn Abra tevoorschijn geroepen om een Teleport uit te voeren en had Petal hem natuurlijk gevolgd zonder protesteren. Als de Pokémon ergens sneller kon zijn dan North dan zou hij die kans altijd aangrijpen, al was het maar om hem te pesten. ‘Verraders!’ riep North dramatisch toen hij uiteindelijk bij Manolo, Petal en Abra aankwam. ‘Dat is niet eerlijk,’ vervolgde hij zuchtend. ‘Jij mag niet deelnemen aan de volgende gym,’ zei hij doodleuk tegen Petal. Deze rolde met zijn ogen en North zuchtte nog eens dramatisch. ‘Nou goed, ik vergeef het jullie. Laten we de fiets gaan halen!’ Zijn enthousiasme was weer teruggekeerd en alsof er niks gebeurd was, stapte hij de winkel binnen. Direct liep hij naar de balie toe om de fiets te regelen en na vijf minuten stond hij met een glimmende knalgele fiets in zijn hand. ‘Oké, laten we daar beginnen?’ Hij keek vragend naar Manolo en wees naar de hoogst mogelijke afdaling van Cyllage City.

Terwijl hij wachtte op Manolo’s antwoord keek hij met een vrije trotse blik opzij naar de fiets. Als hij niet zo’n eerlijke burger was, had hij waarschijnlijk al een plannetje in zijn hoofd beraamd waarin hij de fiets zou stelen. Oké, dat plannetje had hij om eerlijk te zeggen dus al daadwerkelijk in zijn hoofd beraamd, maar er was nog een verschil tussen iets in je hoofd beramen en het dan ook nog daadwerkelijk uitvoeren. Natuurlijk was North een veel te eerlijke burger om zoiets te doen, maar… Ja, hij wist het gewoon niet, die knalgele kleur was zo verschrikkelijk cool! ‘Een echte fietser fietst helemaal naar boven tot hij bij zijn bestemming is!’ riep North dapperder uit dan hij zich voelde. ‘Maar jij kunt natuurlijk je Abra gebruiken. En neem die luie donder ook maar mee.’ Hij maakte een vaag gebaar naar Petal. ‘Bovendien moet ik de versnellingen nog wat uitproberen. Ik zie jullie boven!’ En met die woorden sprong hij op zijn fiets, zwaaide hij enthousiast en reed weg. De trappers gingen veel zwaarder dan hij gedacht had en hij zette de versnelling eentje naar beneden. De trappers werden al lichter, maar North draaide met zijn ogen en ging gelijk drie versnellingen naar beneden. Hierbij kon hij eerlijk verklaren dat hij nog net niet op zijn gezicht ging: de versnellingen sloegen zo snel aan dat zijn benen algauw doorbogen en hij zijn evenwicht bijna verloor. Tot overmaat van ramp was hij ook nog eens met zijn stuur uitgezwenkt waardoor hij vlak bij de rand van de helling kwam. Een paar steentjes vielen op akelige, onheilspellende wijze naar beneden toen North een ruk aan zijn stuur gaf zodat hij weer recht op het pad kwam. Vervolgens moest hij aan zijn fietsbel rukken omdat een oud vrouwtje in de weg stond. Het oude vrouwtje stak haar vuist boos naar hem op, maar dat zag North al niet meer omdat hij de hoek om sloeg. Hij moest zeggen dat als je gewend raakte aan de versnellingen dat het wel ging. Hij kwam niet veel later aan bij de helling waar hij aannam dat Manolo en Petal al waren. ‘Oké, spring maar achterop,’ zei hij zonder te kijken of de jongen er daadwerkelijk ook was. Hij zette de voorkant van zijn fiets al bij de zeer steile helling en wachtte tot Manolo achterop zou springen.