K-I-S-S. [OPEN]

North stond met zijn handen in zijn zakken te kijken naar de informatie die vlak voor de grot stond opgesteld. Het was een bord wat zei dat je er niet mocht skaten, niet mocht fietsen en dat je er niet mocht eten. Oké, dat laatste had hij verzonnen, maar die twee vorige stonden er wel. Waarom zou je er in godsnaam niet mogen skaten? Dan ging je toch veel sneller vooruit? North haalde zijn schouders op naar Petal, welke hem ook verbaasd aankeek. De Pokémon leek ook niet helemaal te begrijpen waar het allemaal op sloeg en nietsvermoedend liepen de twee naar binnen. ‘Kijk, nu kun je pas echt zien hoe lelijk je bent!’ zei North enthousiast waarna hij naar de spiegel wees. Het werd gevolgd door een harde klap tegen zijn achterhoofd. ‘Niet cool,’ mopperde hij terwijl hij over zijn achterhoofd wreef en Petal boos aankeek. De Pokémon had een glimlachje om zijn lippen en North vermoedde dat de Pokémon het allemaal best wel oké vond. North draaide zijn hoofd beledigd weg van de Pokémon met een ‘Hmm!’-geluidje. Petal draaide met zijn ogen. ‘De vorige keer toen je dat deed liep het ook verkeerd af,’ zei North grijnzend refererend naar die keer dat Petal met zijn ogend draaide en vervolgens met zijn gezicht tegen de rotswand van Glittering Cave liep. North was zo erg bezig met Petal dat hij niet zag dat er een glad gedeelte was. Het gevolg was dus dat hij uitgleed. Maar in plaats van dat hij op zijn rug viel, maaide hij met zijn armen in de lucht en schoof hij naar voren. Hij kwam tot halt bij een persoon en tot overmaat van ramp viel hij als een plank naar voren waardoor zijn lippen contact maakten met die van de ander. Oké, nu snapte hij waarom je hier niet mocht skaten. Wat een ramp, zeg!

North hoorde een maar al te bekend geluid. Hij had het namelijk de vorige keer ook gehoord toen hij in een hotel stond in een half verlaten gang. Hij was halfnaakt geweest en had een handdoek om zijn lijf gehad die tot overmaat van ramp ook nog eens op de grond was gevallen. En als dat al niet erg genoeg was geweest, stond er ook nog een jongen recht achter hem waar hij tegen geleund had toen hij zijn handdoek opraapte. En nu was hij met een jongen aan het zoenen. ‘Mijn eerste kus helemaal verpest,’ zei hij op een huilerige manier. Wist de jongen veel dat het niet zijn eerste kus was. Die had hij allang achter de rug. Dat was met een meisje in Kanto geweest die hij erg leuk had gevonden. Op een dag waren ze verdwaald geraakt in Diglett’s Cave. Er was een Diglett op haar afgekomen en hij had haar gered en daarna hadden ze gezoend en… oké, zo was het wel weer genoeg. Het verhaaltje vertellen was voorbij. Net als de jongen voor hem veegde hij zijn lippen af met zijn hand en keek de jongen met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Een etentje?’ vroeg North. ‘Nah, ik ga altijd meteen voor het echte werk.’ Hij lachte en bewoog zijn wenkbrauwen op en neer. Petal zuchtte, stak zijn roede uit en gaf North een ferme dik tegen diens achterhoofd. ‘Au,’ zei North waarna hij met een pruillip over zijn achterhoofd wreef en naar Petal keek. Waarom moest zijn o zo lieve Pokémon hem altijd pijn doen? Zo dom was die opmerking niet eens en wie weet zou de jongen er wel om kunnen lachen. ‘Voordat je wilde fantasieën krijgt,’ waarschuwde North, ‘ik gleed gewoon uit dankzij dat gladde ijs en had de pech om zo terecht te komen. Of het geluk. Of hoe jij het ook wilt noemen.’ Een huivering ging door North bij het idee de jongen het ‘geluk’ zou noemen. Hij begreep dat er mensen waren die op hetzelfde geslacht vielen, maar hij viel daar niet bepaald onder. En hij wilde het ook niet proberen. Hij had respect voor de mensen die het wel leuk vonden, maar hij bleef toch liever bij de meisjes. Of gewoon bij helemaal niemand, want zo geweldig was hij daar nu ook weer niet in. ‘Maar ik ben trouwens North en dat daar is Petal, aangenaam kennismaking.’ Zoals verwacht stak Petal onmiddellijk zijn roede uit naar de jongen. North fronste zijn wenkbrauwen, schudde zijn hoofd even en wachtte vervolgens op antwoord.

Een lach verliet North’s mond. Omdat hij zelf vaak zijn mening vrij direct zei, kon hij wel tegen dat soort opmerkingen. Bovendien had hij het gevoel dat de jongen ook wat meer aan de humoristische kant was en hij dus niet alles al te serieus moest nemen wat er werd gezegd. Mooi zo. Hij was zelf niet het meest serieuze type. Hij kon het wel zijn, maar hield er meestal gewoon van om grapjes te maken en lol te maken met Petal. Als daar iemand anders betrokken bij was, was dat voor hem ook goed. Hij grinnikte even op de woorden van de jongen. Het leek erop dat ze het wel met elkaar zouden gaan vinden. ‘Dames zitten lastig in elkaar,’ zei hij nog vlug op wat de jongen eerder had gezegd. Als dames van romantiek hielden, moesten ze niet bij hem zijn. Hij was eerder goed in romantiek verpesten dan dat hij het zelf kon creëren. Volgens Petal zou hij waarschijnlijk toch weer opmerkingen maken die ze helemaal niet leuk zou vinden en daardoor zou de date waarschijnlijk een ramp worden. Hij liet echter in het midden of het wel zijn eerste kus was of niet. Als de jongen een beetje nadacht, begreep hij heus wel dat het niet zo was. North moest nu ook weer niet bepaald zeggen dat er echte avonturen voor hem hadden ingezeten, maar zoenen nog wel. Hij was gewoon niet de persoon voor van die romantische liefdesavonturen, nam hij aan. Het duurde niet lang tot hij te weten kwam dat de Gastly verderop Hades noemde en de jongen zelf Manolo. Manolo. Dat klonk… buitenlands. Hij wist niet zo goed wat hij van de naam moest denken, had het dan ook nog niet vaak gehoord. Maar ja, wie liep er dan eigenlijk ook verder nog rond met de naam North? Niet veel mensen, als je het hem vroeg. Zijn ouders waren gewoon creatief geweest, nam hij aan. ‘Ja, ik denk dat het inderdaad een ontmoeting wordt om nooit meer te vergeten,’ beaamde North licht grijnzend. Ook nam hij zich nu voor dat hij Reflection Cave zou vermijden vanaf nu. Tenzij er natuurlijk leuke dames waren die hij kon zoenen. Hij dacht even na. Nah, zelfs dan nog niet. ‘En wat kwam je hier nog doen buiten gezoend worden door een wildvreemde?’ Hij grijnsde heel even. Petal ging op zijn kont zitten en keek hun afwachtend aan. ‘En zijn er hier nog meer zo’n gladde stukken? Ik brak m’n nek bijna,’ mompelde hij vervolgens, waarna hij wachtte op antwoord.

North had kort zijn hoofd geschud toen Manolo had gevraagd aan hem of hij soms een romanticus was. Dat was hij dus absoluut niet. Hij wist zeker dat als hij met een meisje zou moeten daten dat ze binnen het uur weg zou zijn omdat hij zo vreselijk was. Hij kon geen romantische opmerkingen maken, zou het alleen maar verpesten met zijn gedrag en had bovendien ook helemaal geen zin om zich uit te sloven voor een meisje. Een net pak knelde bij zijn kont en maakte hem ongemakkelijk, zich formeel gedragen was te moeilijk voor hem en ook wilde hij Petal niet alleen laten. Die arme Petal die zonder hem dood zou gaan van verdriet. Eerlijk gezegd dacht hij dat Petal echt zou feest vieren als hij even alleen gelaten zou worden door North, maar goed. Toen Manolo opmerkte dat hij in alles insloeg als een bom, maakte North een korte buiging. 'Dankjewel, mijn eerste en waarschijnlijk ook enige fan,' liet hij er dramatisch op volgen. Hij grijnsde toen Manolo vertelde over zijn Gastly. Die Gastly klonk al even erg als Petal. Petal sloeg hem namelijk vaak op zijn achterhoofd met zijn roede zonder dat hij daar direct een aanleiding toe had. 'Dat probleem ken ik,' zei hij dan ook op een fluistertoon tegen Manolo waarbij hij vooral niet toevallig heel vaak in Petal's richting blikte zodat de Ivysaur zijn oogjes tot spleetjes samen kneep. 'Mijn Ivysaur slaat me namelijk altijd voor niks tegen mijn achterhoofd.' Hij trok een pruillip en toen Petal raadde waar het over ging, draaide deze kort met zijn ogen en stak hij zijn roede uit om North weer een tik tegen zijn achterhoofd te geven. 'Au!' riep North dramatisch en overdreven uit. 'Zie je wel?' Hij keek met grote ogen naar Petal. 'Saur,' zei deze, waarna hij North de rug toekeerde. North draaide zijn hoofd met een beledigde 'puh!' weg. Nog een reden waarom hij nooit een meisje zou moeten daten was omdat hij gewoon niet serieus kon zijn. Een serieus gesprek met hem voeren ging moeilijk en in paniek was hij eigenlijk zelden, behalve dan als er iets met Petal gebeurde. 'Maar goed,' zei hij. 'Laten we dan maar gewoon een kant op lopen en hopen dat het goedkomt.' Hij zei het doodleuk en liep vervolgens expres de verkeerde kant op. Petal gaf zichzelf een facepalm met zijn roede en liep zijn trainer achterna met een verontschuldigende blik op Manolo.

North huiverde bij het idee dat hij ooit gelikt zou worden door een Gastly. Hun tongen leken hem erg nat te zijn en niet erg lekker aan te voelen. Maar ja, dat was Petal’s roede ook niet. Soms sloeg Petal heel zachtjes, maar andere keren heel hard. Dat was waarschijnlijk als hij North’s opmerking echt niet door de beugel vond kunnen gaan. De bruinharige jongen had daar zelf niet al te veel last van. Hij vond het normaal dat hij de dingen zei hoe ze waren en dat hij daar dan eens iemand mee kwetste… tja. Dat kon gebeuren. Maar wat moest hij dan doen? Zwijgen en die persoon voor altijd met dezelfde fout rond laten lopen? Dan was het ook weer niet goed. Maar ja, in deze wereld was niets goed wat hij deed, want Petal bleek hem altijd maar weer opnieuw te slaan. Snif snif. Hij kantelde zijn hoofd lichtelijk toen Manolo vroeg waar hij vandaan kwam. Hij grinnikte binnensmonds. Er waren al zoveel mensen die hem dat hadden gevraagd tijdens zijn ontmoeting met hun. Uiteraard vond hij het nooit saai om over Kanto te praten. Zeker niet nu hij kon bevestigen dat hij trotse eigenaar was geworden van een Squirtle en enkel nog een Charmander nodig had om het volledige starter-team van Kanto te vervolledigen. ‘Ik ben van Kanto,’ zei hij tegen Manolo. ‘Echt direct het eerste stadje in de regio, Pallet Town genoemd. Het lijkt op Vaniville Town, maar is in verhouding veel kleiner.’ Hij grinnikte, want Pallet Town was vergeleken Vaniville Town echt wel klein. Pallet Town had ook meteen een soort van grasgedeelte dat leidde naar Viridian City terwijl Vaniville Town een heel mooie houten poort had waar je doorheen moest om naar Aquacorde Town te gaan. ‘Het is er echt prachtig en ik zou er je zeker over vertellen als je er geïnteresseerd in bent. Maar eerst wil ik wel eens weten waar jij van afkomstig bent.’ Hij keek Manolo glimlachend aan. Doordat hij dat deed, had hij niet in de gaten dat hij een stuk ijs naderde. Het gevolg was dat Petal hem niet op tijd kon waarschuwen en North met maaiende armen over het stuk ijs gleed. ‘Oh, I’m good,’ sprak hij toen hij aan de overkant van het ijs kwam en hij stak zijn hand droog op naar Manolo.

Het was nu niet bepaald dat Manolo’s betekenis over dat hij uit Kanto kwam hem echt zo erg getraumatiseerd had of had doen laten schrikken, maar hij overdreef graag en wilde Manolo graag plagen. ‘Had je maar niet moeten zeggen dat je uit Lavender Town kwam. Ik schrok me dood,’ zei hij en hij legde overdreven een hand op zijn hart. Petal draaide overduidelijk met zijn ogen naar zijn trainer en North schoot in de lach. Hij keek echter quasi verdrietig naar de Pokémon en voelde zich gewoon niet begrepen door het ding. Petal negeerde dat echter en keek naar Manolo. Hij had zijn roeden al uitgestoken, maar deze leken niet nodig te zijn en North grijnsde bij Manolo’s opmerking. ‘Als ze uitglijden heb je juist nog meer gezeik met ze,’ grapte hij. Hij moest eerlijk toegeven dat hij niet echt van kinderen hield. Hij vond ze druktemakers en irritant. Hij wist echter wel dat als hij een kind in zijn buurt zou hebben die zou huilen, hij er alles aan zou doen om hem of haar weer te laten lachen. Meestal door een act op te zetten waarbij hij Petal belachelijk maakte en waarbij Petal hem een klap op zijn achterhoofd gaf. Ja, zoals je misschien al kon raden, had hij al veel kinderen in zijn leven blij moeten maken. Dat kwam namelijk omdat hij ze eerst altijd aan het huilen bracht met zijn directe opmerkingen en zijn eerlijkheid. Maar zeg nou zelf: die kinderen waren toch ook veel te eerlijk?! Hadden ze maar niks over zijn lievelingstrui moeten zeggen. North draaide zijn gifgroene ogen naar Manolo. ‘En heb je al veel mooie plekken in Kalos gezien?’ vroeg hij omdat hij niet goed wist wat hij anders moest vragen. ‘Ik durf te wedden dat je niet zo’n mooie mensen als ik hebt gezien. Je moet je vast vereerd voelen dat je een zoen van me kreeg.’ Hij grijnsde en begon ondertussen met zijn ogen naar een uitgang te speuren. Petal rolde opvallend zijn ogen naar Manolo en keek, samen met zijn trainer, mee naar een uitgang.

North had enkel kort op een mysterieuze manier gegrijnsd naar Manolo toen deze zijn vraag stelde of het een ongeluk was of dat het echt een grapje was. Dat mocht hij voor zichzelf beslissen. Het was niet dat hij mysterieus kon grijnzen of zo, maar goed. En hij dacht ook niet echt dat Manolo er slecht van zou slapen als hij geen antwoord gaf op de vraag. Bovendien had hij een veel belangrijkere vraag gesteld en leken Manolo’s gedachten nu daar op gericht te zijn. North vermoedde dat het wel eens kon zijn dat hij een vriendschap kon ontwikkelen met deze jongen. Hij had redelijk droge humor net als hemzelf en reageerde overal wel chill op. Bovendien bleken ze over veel dingen – zoals over die kinderen – hetzelfde idee te hebben. Je had natuurlijk ook nog van die types die dol waren op kinderen en die elk slecht woord jegens hun afstraften met een argument dat nergens op trok. Zo had hij er al wel enkelen meegemaakt omdat hij zijn afkeer voor kinderen nu niet echt verborg. Het antwoord van Manolo op zijn vraag liet hem een grinniken. ‘Ik vind ook dat ze een standbeeld van mij hadden moeten maken,’ zei hij met zijn kin in de lucht. Petal maakte een geluid dat leek op een combinatie van een zucht en een grom. Ach. Hij was gewoon jaloers dat hij niet de looks van zijn trainer had. Toch moest hij nog steeds een mooie vrouwelijke Pokémon voor Petal vinden, want anders werd het nooit wat met zijn Pokémon. ‘Ik snap je punt,’ zei hij en hij draaide zijn hoofd naar Manolo, maar deze keer lag er een serieuze blik in zijn gifgroene ogen. ‘Ik reis vooral omdat ik dan sociale contacten heb. Gebieden ontdekken en trainen is vooral bijzaak.’ Hij glimlachte naar Petal en gaf hem een aaitje over zijn kop. ‘Maar uiteraard weerhoudt het reizen met niet van mijn officiële missie: een vriendinnetje zoeken voor deze chagrijn.’ Petal keek hem boos aan, maar voordat hij North weer kon slaan met zijn roede, rende deze al gillend als een meisje weg. Wat overigens redelijk grappig klonk omdat hij het ten eerste niet kon en ten tweede zijn stem in de hoogte schoot. North wenkte Petal en Manolo naar de uitgang. Eindelijk frisse lucht!

North had lachend bijdehand willen antwoorden dat hij een kristallen beeld van zich wilde laten maken, maar hij had instemmend geknikt toen Manolo zijn keuze had gemaakt over hoe hij zijn standbeeld uit wilde laten zien. Brons zou ook wel leuk zijn, hoewel dat niet direct met zijn huidskleur te maken had. Kristal trouwens ook niet, maar als mensen het beeld ooit van hem wilden kopen, kon hij er een flink geldbedrag voor vragen. Ze hadden echter te snel een serieus gesprek terug aangeknoopt, dus had North net gedaan alsof hij er uitgebreid over na moest denken. De vraag over wat Petal’s type was had hij natuurlijk wel nog gehoord. Zodra Manolo buiten stond, begon North zijn hersenen te kraken over wat Petal mooi vond. Zoals altijd besloot hij om eerst een belachelijk antwoord te geven. ‘Zijn voorkeur gaat uit naar Ponyta’s,’ zei hij zo serieus mogelijk waarop hij een verontwaardigde grom hoorde van Petal. En dat was niet alleen omdat hij te klein was voor een Ponyta, maar ook omdat hij totaal niet hield van vuur en North dat wel wist. North stak lachend en verontschuldigend tegelijkertijd zijn handen op naar zijn Pokémon toen deze er weer uitzag alsof hij North weer een harde klap wilde verkopen met zijn roede. ‘Petal gaat meer af op innerlijk, maar een lieve Pokémon zou wel handig zijn,’ zei North grijnzend, waarop de Ivysaur bevestigend knikte. ‘Oh en nog even over dat standbeeld…’ North liet een dramatische stilte vallen en begon vervolgens geluiden te maken die sterk leken op een spannend, mislukt geluidje dat je hoorde tijdens een thrillerfilm. Met zijn vingers tikte hij op zijn bovenbenen zodat er een hol geluid ontstond omdat zijn benen nou eenmaal te veel uit spieren bestonden. Of uit vet. Geen idee. ‘Ik zou voor kristal gaan, maar goud zou een mooie tweede plaats verdienen,’ zei hij tevreden zijnde. Petal’s ogen bleven even kort op zijn trainer hangen, maar gleden daarna naar Manolo. Meestal hield de Pokémon zich afzijdig van trainers die North ontmoette en bouwde hij nooit een band met hun op, maar zijn instincten waarschuwden hem voor iets aan deze trainer. Hij had echter geen idee waarom, want North leek het gewoon goed te kunnen vinden met hem. Het zou vast komen door heel dat gedoe met die rare mannen de laatste tijd in Lumiose City, vermaande hij zichzelf. Dan begon hij dingen te zien die er niet waren. Hij wist dat North naïef was op sommige momenten, maar toch ook weer niet zo naïef dat hij bevriend zou raken met iemand die niet zou deugen? Nee, hij moest zich niet zo’n zorgen maken. En dus besloot Petal om kennis te maken met de Gastly van Manolo door zijn roede naar hem uit te steken en vriendelijk te kijken. ‘Zo, waar gaan we nu naartoe?’ vroeg North vrolijk die niks had opgemerkt van Petal’s twijfel.