De balans in Sara’s team was flink veranderd sinds de evolutie van Vanilla en vangst van Cocoa. De witharige had meteen bij terugkomst in het Pokécenter al door dat dit grote invloed op haar team zou kunnen hebben en binnen enkele dagen was haar duidelijk hoe erg de schade was. Cinnamon was niet meer het middelpunt van de aandacht. De Braixen verdiende dat naar Sara’s mening ook niet met hoe hij zich de laatste tijd gedroeg, maar toch deed het haar pijn om te zien hoe hij zich steeds meer afzonderde. Sara had verwacht dat ook Meringue last zou hebben van het nieuwe aandachtspunt, maar zij was juist degene die de rest aanspoorde om met Cocoa en Vanilla om te gaan. Marzipan had vanaf het begin al meer aandacht besteed aan Sara dan aan de andere Pokémon, maar had blijkbaar besloten om meer met ze om te gaan na de veranderingen. De enige die echt nauwelijks anders behandeld werd was Gelato, hoewel de tijd die hij met Vanilla doorbracht wel drastisch was verminderd. Ja, er was veel geschoven in posities in haar team, en de witharige vroeg zich af of het positieve in dit geval sterker zou zijn dan het negatieve.
Zich er echt mee bezig houden deed ze echter niet. Ze dacht er veel aan wanneer ze haar Pokémon allemaal tegelijk los liet, maar daar hield het bij op. Ze was veel te druk met het uitstippelen van haar reis en het trainen voor de tweede gym. Het besluit wie ze zou gebruiken in het gevecht stond al vast. Cocoa en Vanilla mochten deze keer laten zien wat ze waard waren. Een ander had er mogelijk niet voor gekozen om het nieuwste teamlid te gebruiken in een gymgevecht, en hoewel Sara dat wel kon begrijpen als diegene nog moest wennen aan de vechtstijl van de Pokémon, vond Sara het in dit geval niet nodig. Cocoa en zij hadden nauwelijks moeite gehad om hun draai in het vechten te vinden en Sara was er zeker van dat de gras Pokémon het gevecht aan kon.
De avond voor het gevecht was een moeilijke. Om geld te besparen had ze een kamer ingenomen in het Pokécenter in plaats van een hotel. De kwaliteit was verbazingwekkend voor een gratis slaapruimte, en Sara had dan ook geen moeite met de ruimte. De zenuwen hielden haar wakker. Haar Pokémon schenen hier weinig problemen mee te hebben. Natuurlijk kwam dat omdat de meesten niet meededen aan het gevecht, maar ook Cocoa die wel mee zou doen lag te snurken in haar bed. Vanilla was de enige die naast Sara wakker was, en de witharige had sterk het idee dat dit juist door haar eigen zenuwen kwam, en niet omdat de Pokémon zich zorgen maakte.
Vanilla ging naast Sara zitten, die op de rand van haar eigen bed plaats had genomen. Haar bloedoranje ogen keken de witharige zorgelijk aan. Sara wist dat ze zich niet nonchalant kon opstellen over haar gevoel met Vanilla in de buurt. Sinds haar evolutie kon ze emoties niet zo goed meer aanvoelen als Ralts, maar ze had van nature die kracht blijkbaar ook al. Nog een reden waarom Sara haar zo vertrouwde.
“Weet je Vanilla, ik heb geen idee waar ik me eigenlijk druk om maak,” sprak Sara op fluistertoon, om de anderen niet te wekken. “Ik heb het volste vertrouwen dat jij en Cocoa het aan kunnen. En toch ben ik bang dat één van jullie overmeesterd gaat worden. Bang dat ik jullie de fout in stuur.” Vanilla legde haar handje tegen Sara’s arm, wat haar aandacht trok. De witharige keek haar aan. Er werden geen woorden meer gesproken, maar de gezichtsuitdrukking van Vanilla zei genoeg. Het kwam wel goed. Een voorzichtige glimlach vormde zich om Sara’s mond. “Je hebt gelijk. Dank je wel. Ga maar slapen.” Vanilla bleef nog enkele tellen zitten voor ze Sara’s advies opvolgde. Sara vermoedde dat ze in deze tijd checkte of het echt wel goed was, en het stelde haar gerust dat de Kirlia er zelf positief naar keek. Hopelijk was het genoeg om Sara rustig in slaap te krijgen. Ze ging liggen, sloot haar ogen, en zakte na een half uur in een diepe slaap.
Zo diep zelfs, dat ze haar wekker niet hoorde en in plaats daar van gewekt werd door een poot die in haar gezicht sloeg. Direct vloog Sara overeind en keek ze geschrokken en geïrriteerd om zich heen. “Cinnamon!” riep ze kwaad naar de Pokémon naast haar bed. Die wees op zijn beurt naar de telefoon die op het nachtkastje lag en luid aan het piepen was. “Oh.” Sara strekte haar arm naar het nachtkastje uit en pakte haar mobiel, om de wekker er van uit te zetten. “Dank je voor het wekken, Cin, maar dat mag de volgende keer ook met minder geweld.” Cinnamon haalde zijn schouders op, met een uitdrukking die ergens tussen beledigd en ‘whatever’ in lag, en draaide zich vervolgens om om zich bij de rest te voegen. Iedereen was al wakker. Waarschijnlijk door het geluid van de wekker. Sara voelde zich lichtelijk schuldig hier om, al was het wel de bedoeling van een wekker dat iedereen er wakker van werd. Daarom bood ze ook niet haar excuses aan, en stond ze in plaats daar van op uit bed.
“Goedemorgen iedereen! Zin in het gevecht, Cocoa? Vanilla?” De twee aangesproken Pokémon keken elkaar met een glimlach aan en knikten naar het meisje. Met een brede glimlach ging Sara zich dan maar omkleden en zette ze wat voer voor haar Pokémon neer als ontbijt. Zelf was ze te misselijk om te eten, dus hield ze het bij een ontbijtdrankje. Ze pakte haar spullen in en keerde alle Pokémon terug in hun Pokéballs zodra ze klaar waren met eten. Ze konden beter hun energie sparen nu.
De wandeling naar de gym was kort, maar zenuwslopend. Sara had het niet erg gevonden om één van haar teamleden naast zich te hebben, maar stond er bij dat het beter zo was. Als de zenuwen nu erger waren, viel het straks vast mee. Even die narigheid uit haar systeem werken en dan kon ze er vol tegenaan. Ze trad de gym voorzichtig binnen, dankbaar dat de deuren gewoon geopend waren en de gym niet heel toevallig op de dag van haar gevecht gesloten was. Eenmaal binnen keek ze echter wat twijfelachtig om zich heen. De gym was gevuld met klimwanden. De gymleider was nergens te bekennen.
Nog steeds om zich heen kijkend stapte Sara langzaam naar voren. Was dit een slechte grap, of was er echt niemand? De gym was wel open geweest, dus het kon niet zijn dat er niemand was. Misschien kon ze zijn aandacht op een of andere manier trekken.
“Hallo? Is er iemand aanwezig?” riep ze, twijfel en zenuwen doorklinkend in haar stem. Daar moest ze echt aan gaan werken. Ze kon niet met zo’n trillerige stem bij de achtste gym aankloppen.
Even leek het of er geen reactie kwam, waardoor Sara schrok toen er dan toch nog een stem klonk. “Hier boven!”
Door de schrik merkte Sara niet meteen wat er geroepen was en keek ze eerst om zich heen, voor ze door had dat het geluid van boven was gekomen en ze zich wel voor haar gezicht kon slaan. Ze zag er vast uit als een idioot. Een lachertje. De man die bovenaan de hoogste klimmuur te zien was, grijnsde volgens haar dan ook breed. Fijn dat het hem amuseerde. “Ik neem aan dat je een uitdager bent?” riep hij naar beneden zodra hij door had dat hij contact had gemaakt. “Dat klopt,” antwoordde Sara. Ze wist de trilling in haar stem te onderdrukken, maar klonk nu stijf en gespannen. Ze wist niet wat ze erger vond. “Tof! Nou, dan zie ik je zo hier boven!” Zijn hoofd verdween weer achter de muur, Sara verward achterlatend. Ze moest naar boven? Hij verwachtte toch niet dat ze ging klimmen? Niet alleen was ze daar al slecht in, maar zonder tuigje was dat ook nog eens levensgevaarlijk. Wat bezielde deze man?
Niet in de stemming om haar leven op het spel te zetten, besloot Sara voor een makkelijkere optie te gaan. Ze haalde een Pokéball tevoorschijn en liet deze openen in haar hand. Vanilla verscheen voor haar, klaar om aan te vallen. Ze keek verward toen ze zag dat ze nog niet op het strijdveld stond. “Sorry, er komt even iets tussen. Kan je mij naar boven teleporteren?” sprak Sara haar Pokémon aan. Die grinnikte zachtjes, meteen doorhebbend dat het eigenlijk de bedoeling was dat Sara de muur zou beklimmen. De Kirlia had waarschijnlijk dezelfde keuze gemaakt als ze in haar schoenen had gestaan. Daarom pakte ze haar hand vast en teleporteerde ze met Sara en al naar een punt vlak boven het bovenste van de klimmuur. Sara en Vanilla landden zachtjes op hun voeten, om direct begroet te worden door de gymleider. “Teleport huh? Jammer.” Zijn grijns was plagerig, iets wat Sara totaal niet aan stond. “Sorry, sommigen onder ons zijn nou eenmaal niet zo sportief,” beet ze hem toe. De man scheen niet echt geraakt te worden door haar botte opmerking, en deed in plaats daar van een stap naar haar toe om zich voor te stellen. “Mijn naam is Grant. Ik ben de Gymleider van Cyllage City, en ik zal vechten met steen type Pokémon.” Sara knikte. Dit wist ze allemaal al. “Ik ben Sara Sweets uit Camphrier Town. Ik vecht niet met een bepaald type, maar heb wel een voorkeur naar fairy Pokémon. Overigens doe ik ook mijn research voor ik een gym bevecht, dus ik weet ongeveer wat me te wachten staat.” Sara wist een klein zelfvoldaan glimlachje op te zetten, die beantwoord werd door een grote geamuseerde grijns bij Grant. “Oh? Is dat zo?” vroeg hij op plagerige toon. “Dat zullen we nog wel eens zien. Scheids?”
Sara had niet eens gezien dat de scheidsrechter inmiddels op het veld was aangekomen. Het zien van zijn gestreepte kleding bracht een nieuwe golf van zenuwen door haar lichaam, maar ze hield zich verder rustig. Het had geen zin om hysterisch te worden, zeker niet zo vlak nadat ze een goede indruk op de gymleider had geprobeerd te maken. Grant was de eerste die zich naar zijn plaats begaf, en Sara volgde al snel door naar de andere kant van het veld te lopen. Eenmaal op haar plaats, herinnerde ze zich dat Vanilla nog uit haar bal was. Ze overwoog om haar terug te laten keren, maar vond dit vrij zinloos aangezien het gevecht toch zo van start zou gaan. Ze ademde een laatste keer diep in een uit voor de scheidsrechter zijn zegje deed. De regels waren hetzelfde als bij Viola, maar toch luisterde Sara zo goed ze kon. Ze wilde het niet missen als er wel iets anders was. Zodra de scheidsrechter stil was, haalde Grant de Pokéball van zijn eerste Pokémon tevoorschijn: Tyrunt. Het wezen verscheen op het schrijdveld en veegde één maal zijn poot strijdlustig over de grond. “Vanilla, het is jouw beurt.” Sara keek haar Pokémon niet aan terwijl ze sprak, wat de Kirlia lichtelijk bezorgd maakte. Er was nu echter geen tijd om de witharige tot rust te stellen, dus stapte ze sierlijk het veld op. Met beide Pokémon op hun posities, haalde de scheidsrechters de vlaggen op en gaf het beginsignaal. “Ladies first.” Sara rolde met haar ogen, maar ging er niet op in. Het was nu tijd voor een gymbattle.
vs.
“Double Team!” Beide Sara en Vanilla begonnen meteen met het gevecht. Sara had de aanval nauwelijks uitgesproken of vijf extra Kirlia’s waren al verschenen. Grant keek zijn tegenstanders even onderzoekend aan, maar ging al snel in de tegenaanval. Sara ging er van uit dat hij veel gewend was en haar indirecte techniek vast al bij hem bekend was, dus ging ze er ook van uit dat hij er iets op tegen had. Het besluit om een Stomp te gebruiken was een soort verrassing voor Sara, al meende ze zich te herinneren dat Tyrunt niet veel aanvallen had die tegen meerdere doelwitten effectief was. Ook begreep ze het als hij het rustig aan begon. Veel gymleiders schenen dat te doen, en Sara zelf vond het ook leuker om haar sterkere aanvallen te bewaren.
De Stomp raakte twee kopieën van Vanilla voor Sara een volgend bevel gaf. Ze moest dit doen vóór alle kopieën weg waren, zodat ze nog het element van de verrassing had. “Magical Leaf!” was de aanval die ze koos. Eén van de Kirlia’s, de echte Vanilla, liet gekleurde bladeren om zichzelf heen verschijnen en vuurde ze met een rotgang op de Tyrunt af. De Pokémon werd volop geraakt, maar heel veel schade leek het niet te doen. Sterker nog, het leek alleen maar het strijdvuur in hem aan te wakkeren. “Tyrunt, Bite aanval!” hoorde Sara aan de andere kant van het veld. De Tyrunt maakte een onwaarschijnlijk grote sprong en even stond Sara met open mond te kijken. Het beest had in één klap Vanilla te pakken. In tegenstelling tot de Tyrunt, deed dit Vanilla wel duidelijk pijn. De Kirlia was duidelijk een stuk fragieler dan haar tegenstander, en even vroeg Sara zich af of ze niet moest wisselen, maar ze weigerde. Ze had Vanilla dit gevecht beloofd, en zou haar het laten afmaken ook.
“Teleport en dan Confusion, Vanilla!” Vanilla teleporteerde zich weg uit de kaken van Tyrunt. Ze nam genoeg afstand dat haar Confusion hopelijk zou raken, maar niet zo dichtbij dat hij haar meteen weer kon bespringen. Haar berekeningen bleken echter niet correct te zijn, want Tyrunt kon zonder al te veel moeite haar Confusion ontwijken, na het bevel van Grant natuurlijk. Die grijnsde breed en terecht, want zijn Pokémon was een hele krachtige vechter. Sara was echter niet van plan om op te geven. “Magical Leaf, kom op!” riep ze vastberaden. Grant riep zijn bevel nog voor Sara was uitgeroepen. Ze verstond hem niet, maar te zien aan hoe zijn Pokémon stil bleef staan, was het een Bide aanval. Shiftry. Magical Leaf raakte hem sowieso, wat betekende dat Vanilla de schade dubbel terug zou krijgen. Tenzij Sara het slim speelde. Of sterk. Helaas wist ze dat Vanilla niet sterk genoeg zou zijn om Tyrunt met haar volgende aanval uit te schakelen, dus moest ze in de verdediging gaan. “Vanilla, gebruik Calm Mind, en daarna opnieuw Teleport.” Sara wist niet of haar Kirlia genoeg tijd had om beide aanvallen uit te voeren, maar ze durfde het risico te nemen. Ze keek toe hoe Vanilla haar geest tot rust liet komen. Precies toen ze haar ogen weer opende om Double Team uit te voeren, kwam ook Tyrunt weer in beweging. Vanilla moest sneller zijn dan hij om aan zijn pijnlijke kaken te ontkomen, en dan was het nog maar de vraag of hij inderdaad in één van haar kopieën beet. Sara durfde bijna niet toe te kijken, maar hield toch haar ogen open. Tyrunt opende zijn kaken en beet in de Kirlia – die tussen zijn stevige beet door verdween. Vanilla had precies op tijd een kopie weten te creëren en was aan de aanval ontsnapt. “Goed zo meissie!” Een last viel van Sara’s schouders, en ze had het gevoel dat ze het gevecht naar haar haar voordeel kon ombuigen. Met de verhoogde Special Attack van Calm Mind kostte het niet veel rake klappen meer om Tyrunt uit te schakelen. “Psychic, Vanilla!” riep ze daarom vlug. De minimale ruimte tussen de twee zorgde er voor dat Tyrunt volop geraakt werd. Grant liet dit echter niet zomaar gebeuren. “Tyrunt, doe Ancient Power!”
De hele ruimte trilde van de kracht van de aanval. Enorme stenen vlogen op Vanilla af. De Kirlia probeerde nog enkele van de stenen te ontwijken, maar het lukte niet om ze allemaal te vermijden. Ze liep grote schade op, schade waarvan Sara zich af vroeg of het wel slim was om haar door te laten vechten, maar zoals ze eerder ook al besloten had, zou ze de Pokémon nu ook door laten vechten. Immers hadden zij ook nog maar één aanval nodig om Tyrunt uit te schakelen, en Sara wist precies wat ze wilde gebruiken. “Vanilla, we maken het af,” kondigde ze aan. Grant keek haar met een frons aan. Waarschijnlijk geloofde hij niet dat Vanilla sterk genoeg was om Tyrunt uit te schakelen, maar Sara had er het volste vertrouwen in. “Disarming Voice!”
Dit was niet de sterkste Fairy move die Vanilla had, maar wel de enige van de twee die sowieso zou raken. Een luide gil klonk, en hoewel het niet zo indrukwekkend was als Tyrunt’s Ancient Power, was het wel net zo effectief. Tyrunt werd naar achteren geblazen en viel met een doffe dreun om. Even was Sara bang dat hij weer op zou staan, maar de aanval was gelukkig sterk genoeg geweest. De scheidsrechter verklaarde Tyrunt niet in staat om verder te vechten.
Grant was duidelijk onder de indruk. Hij had nog minder verwacht dat die laatste aanval het af zou maken dan Sara. De witharige gaf zichzelf een denkbeeldig schouderklopje terwijl ze Vanilla’s Pokéball pakte. “Goed gevochten meis. Nu mag je rusten.” Vanilla zag er moe uit, en zou het waarschijnlijk niet lang volhouden tegen Amaura. Cocoa was nu aan de beurt. Beide deelnemers gooiden bijna tegelijkertijd hun Pokéballs de lucht in, waardoor de twee nieuwe Pokémon voor elkaar kwamen te staan. Sara merkte dat haar zenuwen, zoals verwacht, langzaam van haar af waren gegleden. Ze concentreerde zich nu alleen nog maar op het gevecht. De scheidsrechter haalde opnieuw zijn vlaggen op. “Neem jij deze maar,” sprak Sara, ondanks dat ze de vorige keer gemerkt had dat dit een best slecht idee was. Het kon niet twee keer fout gaan, toch?
vs.
Grant was al net zo enthousiast als Sara in het eerste gevecht was geweest. “Begin met Icy Wind, Amaura!” riep hij luid. Zijn Amaura reageerde niet zo snel als Vanilla had gedaan, maar was desalniettemin erg snel. Een ijzige wind raasde over het veld en nam Cocoa mee de lucht in. Het deed haar schade, en flink ook, en dat wist Sara, maar ze wist dat Cocoa deze klap aan kon en vanuit de lucht had ze mogelijk een extra voordeel. Ze had met Cocoa getraind om de wind in haar voordeel te gebruiken, dus dat moest goed komen. “Leech Seed, Cocoa!” was Sara’s eerste bevel in het gevecht. De Cottonee gehoorzaamde en liet zaden naar beneden vallen, die zoals gepland door de wind mee werden genomen en zich zo over het veld verspreidden. Amaura probeerde nog te ontwijken, maar kon er niet aan ontkomen. Een zaad raakte de prehistorische Pokémon en liet een plant om het blauwe lijfje groeien. Dit was in elk geval al een win aan Sara’s kant, want nu zou Cocoa langzaam levenskracht terugkrijgen die ze was verloren. “Denk je nou echt dat dat ons tegenhoudt?” hoorde Sara vanaf de andere kant op het veld. Grant had zijn gebruikelijke uitdagende toon. “Aurora Beam!”
Het viel Sara op dat Grant niet rustig aan deed met ijs type aanvallen. Begrijpelijk, want zij had een gras Pokémon ingezet. Het type voordeel was ook waarom zij Cocoa had ingezet. Dat Amaura ook sterk was tegen haar, was een kleine tegenslag, maar eentje waarvan Sara zeker wist dat ze het kon overwinnen. Ze had er immers rekening mee gehouden bij haar trainingen. “Cotton Guard!” riep Sara vlug, hopend dat Cocoa op tijd was om de aanval wat te blokkeren. Ze bedekte zichzelf in een enorm dikke laag katoen pluisjes, waar de straal uiteindelijk tegenaan kwam. De aanval werd verzacht, maar brak na enkele seconden al door de beschermende laag heen. Cocoa liet een pijnlijke gil klinken en werd achteruit geduwd. Dat was een tweede rake en super effectieve klap, en Sara moest echt gaan uitkijken nu. Nog ééntje er bij kon Cocoa waarschijnlijk nog wel volhouden, maar een vierde zou haar toch echt te veel zijn. Sara had zelf alleen de Leech Seed geraakt, en hoewel dat van pas zou komen moest ze ook echt harde klappen gaan uitdelen wilde ze winnen. “Cocoa, gebruik je Energy Ball!” Cocoa herstelde zich van haar klap en laadde een groene bol energie, die met razende snelheid op Amaura af schoot. Grant beval zijn Pokémon om te ontwijken, en die deed dan ook een sprong opzij. Waar hij geen rekening mee gehouden had was dat de bol bij impact op de grond uit elkaar spatte en alsnog een stoot aan Amaura verkocht. Veel schade deed het niet, maar het was beter dan niks. Sara zag ook dat de Leech Seed zijn werk deed, want er kwam een lichte gloed van het plantje af. Het gaf haar goede moed om te zien. “En nu Razor Leaf!” De witharige was niet echt het type om zo snel achter elkaar aan te vallen, maar ze zag een gaatje en wilde dit gevecht toch graag winnen. Grant was het hier alleen niet mee eens. “Counter het met Rock Throw, Amaura!” riep hij. Amaura tilde een steen van redelijke grootte op en wierp deze tegen de bladeren in. Sara zag dat haar aanval krassen veroorzaakte op de steen. Ontwijken was geen mogelijkheid, maar ze kon wel voorkomen dat Cocoa schade opliep. “Blijf doorgaan! Let op!” riep ze naar haar Pokémon. Die had pas later door wat er gaande was, maar toen ze het door had, richtte ze meteen op de al gemaakte krassen, die steeds erger werden. Vlak voor de steen Cocoa in haar gezicht raakte, brak het uiteen. Het spleet zo dat Cocoa alleen door een klein stukje geraakt werd, en daar kreeg ze nou niet bepaald schade van. Sara wierp een blik op Grant, die een wenkbrauw ophees. Zijn gezichtsuitdrukking gaf aan dat hij onder de indruk was, en dat gaf Sara’s zelfvertrouwen een boost. Het maakte haar ook benieuwd hoe Cecille zou reageren op haar acties. Al zou die haar sowieso wel aanmoedigen.
Nu was het Grant die een opening zag om aan te vallen. Hij droeg zijn Pokémon op om opnieuw Icy Wind te gebruiken, waarschijnlijk omdat dit hiervoor zo effectief was geweest. Sara wilde niet dat het deze keer raakte, en verzon daarom een tegen strategie. “Fairy Wind op de grond!” Cocoa dacht er niet over na en voerde direct de strategie uit die haar was opgedragen. Door de windvlaag die ze op de grond richtte, werd ze omhoog geduwd. De ijzige wind die de Amaura had veroorzaakt raakte haar daarom niet meer. Haar ontwijkpoging was geslaagd. “Goed zo Cocoa! En nu mag je Fairy Wind en Razor Leaf combineren!” Cocoa vuurde nu niet alleen de windvlaag, maar ook een aantal bladeren af. Beide gingen in dezelfde richting: op Amaura af. Als eentje raakte, dan was het bijna zeker dat de tweede aanval ook raakte. Sara vroeg zich af of Grant overwoog om nogmaals tegen de aanval in te gaan met Rock Throw, maar hij koos voor iets anders. “Verdwijn in Mist!”
Sara fronste eerst, maar het werd haar al snel duidelijk wat dit betekende. Grant droeg zijn Pokémon simpelweg op om Mist te gebruiken zodat hij niet meer zichtbaar was. Zo kon Sara niet zien of de aanval raakte of niet, al vermoedde ze van niet. Anders had ze de impact vast wel gehoord, of niet?
“En nu Ancient Power!” klonk vanaf de andere kant van het veld. Eerst gebeurde er niks, toen zag Sara een licht in de mistwolk verschijnen en plotseling schoot er een enorme bal op Cocoa af. De kans het te ontwijken kreeg Cocoa niet meer. Ze werd volop geraakt en uit de lucht gehaald. Sara maakte zich zorgen of de Cottonee nog wel door moest vechten, maar deze krabbelde al snel weer overeind, met een strijdlustige blik in haar ogen. Dat was duidelijk genoeg. “Cocoa, gebruik Fairy Wind om die stomme mist weg te krijgen!” droeg Sara op. Cocoa wachtte geen moment. Zij wilde die mist blijkbaar ook weg hebben. Een krachtige wind verdunde de miswolk genoeg om de Amaura te kunnen zien, die er behoorlijk toegetakeld uit zag. Blijkbaar had de Fairy Wind of Razor Leaf alsnog geraakt. Als dat zo was, dan hield Grant’s Amaura het goed vol. Al zou dat volgens Sara niet veel langer meer duren. “Cocoa, Giga Drain!” riep ze. Ze hoorde dat Grant ook iets riep, maar kon niet horen wat omdat ze zelf een bevel gaf. Ze zag echter al snel dat het een Aurora Beam was, die recht op Cocoa af kwam. Omdat de gras Pokémon haar eigen aanval deed, kon ze het niet ontwijken. Voor zo ver Sara kon zien werden beide geraakt, en hoewel Giga Drain de energie van Amaura naar Cocoa zou over brengen, betwijfelde Sara of de Cottonee het lang genoeg vol kon houden om Amaura daadwerkelijk uit te schakelen. Beide Pokémon hielden het enkele tellen vol, om vervolgens tegelijk op de grond te vallen. Was het genoeg geweest?
