Battle Ignition

Huh. Ze was nu al in Cyllage City? Dan had ze wel erg haar best gedaan om bij de tweede gym uit te komen. Cecille haalde nonchalant haar schouders op. Ach ja, dat betekende gewoon dat ze haar gymgevecht eerder kon houden en daar had ze met Sivar en Dahlia hard voor getraind. Hierdoor had ze de rest van haar team een beetje verwaarloosd, maar het was voor een goed doel! En na dit gevecht ging ze ook weer hard aan de bak met de rest. Dat beloofde ze niet alleen zichzelf, maar ook haar team. “Goed, waar is die gym?” vroeg ze aan niemand in het bijzonder, maar haar Tyrogue was, zoals altijd, uit zijn pokéball en liep langs haar, dus hij kon net zo goed mee helpen zoeken. Dit deed hij dan ook. Cyllage was een stukje groter dan Santalune was geweest – hoewel het gewoon niet kon tippen aan Lumiose, maar dat was dan ook de hoofdstad – dus het kostte hen flink wat moeite om de weg te vinden. Zelfs zo erg, dat ze eerder het Pokécenter hadden gespot dan wat anders, dus besloten ze daar maar even navraag te doen.

Cecille was van plan om het aan de zuster te vragen. Helaas was die druk bezig met trainers die hun pokémon verzorgd wilde hebben en de blondine was echt niet van plan om te wachten op die rij. Dus deed ze wat iedereen in deze situatie zou doen; ze stapte op een willekeurige trainer af en besloot die om hulp te vragen. Ze legde haar hand op het meisje haar schouder en wierp een verontschuldigende blik naar haar toen deze wel erg hard schrok van het plotselinge lichaamscontact. “Mag ik je even wat vragen?” vroeg Cecille vervolgens vriendelijk. Het meisje bedaarde even en besloot toen maar te knikken; erg veel zin in een sociaal gesprek leek ze niet te hebben. Aangezien ze in het Pokécenter was en er nogal met verward haar rondliep, nam de zeventienjarige aan dat ze wellicht aan de dood was ontsnapt. Al was dat misschien een beetje extreem. “Ik ben op zoek naar de gym. Waar kan ik die vinden?” Opgelucht van de simpele vraag zuchtte de vreemdelinge, om vervolgens een uitgebreide uitleg te geven over hoe Cecille daar moest komen. De blondine bedankte haar voor de hulp, wenste haar het beste toe en verliet toen het Pokécenter weer met haar Tyrogue achter zich aan. Zo, dat was dan ook weer dat. Tijd om die gymleader in het stof te laten bijten.

Dankzij de wegaanwijzingen kon Cecille de gym dit keer wel gemakkelijk vinden en stond ze binnen de kortste keren voor de deur. Voor ze naar binnen ging, echter, wierp ze een blik uit met Sivar. “Ben je er klaar voor?” vroeg ze aan hem. Hij dacht even na, maar knikte vervolgens enthousiast. Cecille grijnsde trots naar hem, maar haalde toen zijn pokéball tevoorschijn. “Sorry Sivar, maar ik wil ‘m verrassen met jou,” verontschuldigde ze zich. De Tyrogue wuifde het weg en maakte een instemmend geluidje. Vervolgens keerde hij terug in zijn eigen pokéball, wachtend tot hij een terugkeer in de bewoonde wereld kon maken – dit keer op het strijdveld van de gym. De blondine haalde eenmaal adem en stapte toen de gym binnen.

Een gigantische muur. Dat was hoe ze werd begroet zodra ze langs de balie was gelopen en het strijdveld wilde betreden. Er waren overal inkepingen en handvaten op de muur te zien, waaruit Cecille dus kon constateren dat dit een klimmuur was. Was het strijdveld dan boven? Vragend keek ze omhoog, om niet veel later over de rand van de muur een hoofd te zien. Een man met een vreemd uitziend kapsel. Het was voornamelijk zwart, maar Cecille kon verschillende tinten kleur erin opmerken. Wat het echter was, dat zag ze vanaf hier niet echt. “Ben jij een uitdager?” riep de man naar beneden. Cecille fronste. Was dat de gymleader? “Ja, dat ben ik,” reageerde ze. “Moet ik deze muur beklimmen? Is daar het veld?” vroeg ze vervolgens. De man lachte. “Jazeker! Als je de badge wilt, zul je eerst moeten klimmen!” De blondine grijnsde naar hem. Hij dacht haar zeker te kunnen pesten met dit obstakel, maar ze was een sporter. Dit was één en al adrenaline en plezier voor haar. “Is er een tijdslimiet?” vroeg ze aan hem. Hij fronste verbaasd en schudde vervolgens met zijn hoofd. Ah, om het de niet-sporters onder hen makkelijk te maken zeker. Cecille deed een stap naar achter en schatte even de grootte van de muur in. “Drie minuten!” riep ze vervolgens naar boven. Het verwarde de man alleen maar meer. “Wat?” vroeg hij. “Dat is mijn tijdslimiet. Over drie minuten ben ik boven, hou het maar bij.” En met die woorden liep ze naar de muur toe en pakte één van de handvaten met haar rechterhand vast.

Zodra ze zichzelf een startsignaal gaf, begon ze aan haar klim naar boven. In het begin verliep het niet zo heel erg goed, maar naarmate ze langer bezig was, hoe soepeler het ging. Het verbaasde Cecille eigenlijk hoe soepel, want zo vaak had ze een klimmuur niet beklommen. Klimmen was dan ook niet echt een ding waar ze zich mee bezighield. Waarom ze die uitdaging dan voor zichzelf had neergezet? Daar hield ze van. Het zorgde ervoor dat ze beter haar best deed voor dingen. Toen ze bijna boven was, duwde ze zich met flink wat kracht over de rand heen en ademde zwaar. Voor ze haar aandacht op de gymleader vestigde, ademde ze een keer of twee diep in en uit, om vervolgens haar paarse ogen triomfantelijk op de man te richten. “En?” vroeg ze aan hem. “Wat is mijn tijd?” Hij keek haar stomverbaasd aan – waarschijnlijk voor het feit dat ze sowieso al sneller naar boven was geklommen dan de gemiddelde trainer – en liet zijn mondhoeken toen omhoog krullen. “Je had nog drie seconden te gaan,” meldde hij. Cecille knikte, hoewel ze eigenlijk voor minder tijd had willen gaan. Het was echter niet anders en het was nog altijd beter dan over tijd te zijn. “Heh, mooi.” Ze stond op en trok haar kleren recht, waarop ze dichter naar de man kwam toegelopen. Hij wachtte al tot ze dit deed en besloot zich toen voor te stellen.

“Mijn naam is Grant, gymleader van Cyllage City en ik moet toegeven dat je al flink wat doorzettingsvermogen hebt getoond. Maar hebben je pokémon dat ook?” Cecille kreeg een uitdagende glinstering in haar ogen. “Ik ben Cecille van Ecruteak City en daar zul je zelf achter moeten komen, beste Grant,” reageerde ze ietwat arrogant. Hij lachte even. “Touché.” Een scheidsrechter kwam al tevoorschijn, maar voor die zijn werk kon doen, moest de blondine nog één ding bekendmaken. “Ik neem aan dat je Viola al hebt verslagen en dat je weet hoe het werkt?” grijnsde hij. Ze knikte. “Gymleader Grant, ik daag je uit voor een gevecht!”

Terwijl ze alle twee op hun respectieve plek gingen staan op het veld, legde de scheidsrechter de regels nog een keer uit. Cecille luisterde maar half, want ze kende het zo onderhand wel. Twee pokémon ieder en alleen zij mocht wisselen van pokémon. Wanneer een pokémon niet in staat was om op te staan en verder te vechten, was deze uitgeschakeld. Als allebei de pokémon van Grant waren verslagen, bla bla bla. Ze kon het inmiddels al dromen. “Ik ben benieuwd, Cecille,” sprak de man, voor hij zijn pokéball het veld op gooide. De blondine deed hetzelfde. Sivar kwam strijdlustig voor haar staan en hief zijn gebalde poten meteen omhoog naar een gevechtshouding. Aan de overkant kwam een Tyrunt te staan; een pokémon die Cecille en Sivar vaag wisten te herkennen. De evolutie van deze pokémon had Sivar immers geveld tijdens hun bezoekje aan de Safari Zone en het meisje wilde nog steeds wraak voor haar pokémon. “Uitdager mag beginnen, hm?” kwam toen nog van Grants kant. Dat liet ze zich geen tweede keer zeggen.

{Sivar VS Tyrunt}
“Sivar, begin maar met een Fake Out!” riep de blondine naar haar Tyrogue. Grant hief zijn wenkbrauw verbaasd omhoog. Ze gebruikte een vechtsoort, maar geen vechtaanval? Dat was nieuw. Zeker omdat vecht erg effectief was tegen zijn team. Tyrunt hoefde niet veel moeite te doen om het te ontwijken; zelfs een commando van zijn trainer was niet nodig. Sivar begaf zich nu op gevaarlijk territorium, want hij was wel erg dichtbij zijn tegenstander nu. “Tyrunt, Bite,” droeg Grant zijn pokémon kalmpjes op. De tanden van de kleine dino zetten zich meteen vast in de schouder van Sivar, die toch wel een beetje piepte van de pijn. Cecille grijnsde echter. “Brick Break! Nu!” De Tyrogue herstelde vrijwel direct en hief zijn poot omhoog, om die niet veel later hard tegen de schedel van Tyrunt aan te laten knallen. Deze liet meteen los en wankelde verward achteruit, zijn hoofd bonkend van de pijn. Zo, die zat. Grant besefte zich nu dat het gewoon een strategie was geweest van de blondine. Ze had met opzet haar pokémon in gevaar gebracht. Interessant.

“Ancient Power!” Eens zien hoe ze zich hieruit ging redden. Oh, die blik in haar ogen was misschien het beste te omschrijven als paniek. Al was het niet echt goed zichtbaar, dus Grant betwijfelde of ze het wel zo sterk voelde. De Tyrogue kreeg een immense kracht tegen zijn kleine lichaampje aangebeukt en liet zich achterover op de grond vallen. “Sivar!” riep zijn trainer naar de pokémon, maar ze had geen rede voor bezorgdheid, want hij stond vastberaden en koppig weer op. Een steentype aanval had immers niet zoveel effect op een vechttype. “Oké, doe een Low Sweep!” De Tyrogue boog voorover en zwiepte gevaarlijk met zijn poot naar de poten van zijn tegenstander, maar die sprong er behendig over heen. “Stomp!” commandeerde Grant zijn pokémon, die vervolgens hard een voet op de poot van Sivar terecht liet komen. Hij piepte even, maar hij haalde met zijn andere poot uit in een uppercut en vloerde de Tyrunt daarmee. “Goed zo, Sivar!” complimenteerde Cecille haar pokémon, waarbij ze haar ene vuist ietsje de lucht in gooide en de ander gebald naast zich hield. “Tackle hem nu tegen de grond!” droeg de blondine hem op. Sivar gooide zijn volle gewicht in de strijd en duwde het beest tegen de vlakte, waarna hij bovenop de Tyrunt ging zitten en zichzelf ervan verzekerde dat de dino niet ontkomen zou.

“Tyrunt, probeer te ontsnappen,” waren de woorden van Grant, maar Cecille schonk de man al een triomfantelijke grijns. Dit ging hij niet winnen. Hij was sowieso al sterk in het nadeel qua types, maar nu zijn pokémon geen kant meer op kon, was het afgelopen. “Maak het af met nog een Brick Break!” riep het meisje. Sivar hief zijn poot genadeloos de lucht in en liet die neerkomen in de nek van de Tyrunt, die nog even zijn adem liet ontsnappen en vervolgens verslagen op de grond bleef liggen. De Tyrogue stapte van hem af en ging triomfantelijk naast de kleine dinosaurus staan. “Tyrunt kan niet verder vechten! Tyrogue wint!” riep de scheidsrechter vanaf de zijlijn, zijn vlag omhoog houdend aan de kant van Grant. De gymleader liet zijn pokémon terugkeren en liet zijn blik op Cecille rusten. “Niet slecht,” gaf hij grijnzend toe. “Je weet duidelijk hoe je met je typevoordeel om moet gaan.” De blondine liet haar tanden aan hem zien, haar mondhoeken omhoog gekruld. “Ja,” reageerde ze. “Mijn team bestaat voornamelijk uit vechttypes.” De enige die dat niet was, was Elias. Grant lachte vermaakt en haalde een andere pokéball tevoorschijn. “Interessant. Zullen we dan maar verder gaan?” vroeg hij. De zeventienjarige knikte, maar riep toen Sivar bij zich. Dit gevecht ging voor Dahlia zijn.

{Amaura VS Dahlia}
Opnieuw werden twee pokéball tegelijk het strijdveld op geworpen. Uit de ene verscheen Cecille’s Riolu. De pokémon stond er koeltjes bij en hief langzaam ook haar poten op om in de gevechtshouding te kunnen staan. Haar ene poot hield ze naar voren, de palm vlak naar haar tegenstander gericht, terwijl de ander zich tot een gebalde vuist vormde en vlak naast haar hoofd werd geplaatst; haar arm gebogen in een scherpe hoek. De blondine had moeite gehad met de vechtstijl te herkennen, maar na wat onderzoek kwam ze erachter dat het chaquan was, een oude vechtstijl die aftakte van de ‘Kung Fu’. Al was dat meer een verzamelterm aan vechtstijlen dan een vechtstijl op zich.

Aan de andere kant verscheen nog een pokémon die prehistorisch uitzag. Grant noemde hem Amaura en het was best een schattig beestje, maar het trok Cecille’s aandacht niet volledig. Een vechttype was het immers niet, toch? “Verliezer mag beginnen,” herhaalde de blondine haar vorige woorden bij Viola. Dit keer, echter, was ze voorbereid en had ze van pokémon gewisseld. Haar partner zou nu dus niet in één klap worden uitgeschakeld. Grant lachte weer, maar nam het aanbod aan, aangezien hij vrijwel direct een aanval naar zijn Amaura riep. “Thunder wave.” De blondine keek toe hoe een elektrische schok het lichaam van Dahlia wist te raken en daarmee de Riolu wist te verlammen. Verbitterd keek het wezentje naar haar tegenstander. Dit vond ze namelijk niet leuk. “Take Down.” Een aanval die niet alleen schade bij het slachtoffer maar ook bij de gebruiker aanbracht. Een erg riskerende aanval, maar steentype aanvallen hadden weinig effect op een pokémon als Dahlia.

“Kom op Dahlia, wees sterker dan die verlamming!” De Riolu lag op de grond door de kracht van de Take Down en probeerde op te staan, maar ze kon niet bewegen. “Ik weet dat je dat bent! Ik vertrouw op je!” Dahlia knarste haar tanden en wist zichzelf moeizaam overeind te duwen. Een schok ging door haar lichaam, maar die probeerde ze te negeren. Ze was sterker dan dit. Cecille geloofde in haar. Het duurde even voor ze dan eindelijk weer op haar twee achterpoten stond, maar het was haar gelukt. “Goed zo Dahlia,” grijnsde de zeventienjarige naar haar gevechtspartner. “En dan is het nu tijd om terug te vechten! Force Palm!” De Riolu haalde scherp uit naar haar tegenstander zodra ze soepel naar voren was bewogen. De blondine nam nu even de tijd om de stijl van Chaquan te bewonderen, want ze had het niet vaak mogen meemaken. Slechts dankzij haar laatste aanwinst. De aanval was raak en deed zelfs meer schade dan Cecille eigenlijk verwacht had. Huh. Ging dit echt zo makkelijk zijn?

“Mooi gedaan, Dahlia!” Sivar grijnsde naar de Riolu en stak zijn duim omhoog, terwijl de blondine haar een trotse glimlach schonk. Dahlia was even stomverbaasd door alle complimentjes die ze kreeg, maar het was een mooie verandering van zaken. Een zeldzame glimlach vormde zich rond haar lippen, waarop ze niet veel later begon op te lichten en begon te groeien. Cecille liet bijna een gil van enthousiasme ontsnappen uit haar keel, want ze wist wat dit betekende. De Riolu was aan het evolueren! Het leek wel uren te duren, maar in werkelijkheid gingen er een paar seconde voorbij voordat er een Lucario op de plek stond van hat blauw met zwarte wezentje. “Oh. Mijn. Arceus!” gilde ze energiek. Ze wisselde een veel te brede grijns met Sivar uit. Dat was de derde evolutie al! Van Dahlia nota bene! Dahlia schonk haar een arrogante grijns en richtte zich toen op de gymleader, dezelfde uitdrukking nog op haar gezicht. Grant ging dit echt niet meer winnen nu.

“Amaura, Round!” Toch deed hij nog een poging. De dinosaurus trok z’n bek open en begon te zingen. Het deed pijn aan Dahlia’s oren, want ze greep meteen naar de zwarte flappen aan haar hoofd. Cecille liet zich echter niet kennen en was niet van plan om datzelfde met haar pokémon te laten gebeuren. “Counter het met een Counter!” Het klonk heel gek nu ze het zichzelf zo hoorde zeggen, maar het was de beste aanvalskeuze voor dit moment. De schade die Dahlia had opgelopen, werd nu verdubbeld aan de Amaura doorgegeven en omdat de dino sterk in het nadeel was, had het nog eens zoveel effect. De klap was raak, waarmee de kleine pokémon achterover werd geslagen en op de grond belandde. Vervolgens was het een strijd tegen de zenuwen. Bleef het liggen of kwam het weer omhoog?