Het was lang geleden dat ze voor een gym had gestaan. Ze meende zich te herinneren dat het in September geweest moest zijn, wat nu dus alweer een half jaar geleden was. In die tijd was er veel veranderd. Niet alleen was ze van Elite naar Executive gepromoveerd, ook was Stitch naar de box gestuurd en was haar manier van vechten veranderd. De laatste keer dat ze in een gym had gestaan, had ze immers niet eens haar eigen Pokémon gebruikt. Nee, ze had de gym verslagen met Leo, de Charmander van Lilium. Of, Charmander… Het had niet lang geduurd voor hij geëvolueerd was in een Charmeleon en een eind had gemaakt aan die verdoemde Vivillon. Een lichte glimlach trok over haar gezicht, terwijl ze de gym langzaam binnen wandelde. Haar blauwe ogen gleden over de gym, over de mensen die zich erin bevonden. “
Ik zoek de gymleider,” sprak ze, haar stem bijna streng, terwijl ze een jong grietje aankeek. Deze begon iets te mompelen, voor ze wegliep. Allison rolde eens met haar ogen, voor ze haar partner aankeek. De Lucario had haar oren gespitst, terwijl haar blik een bepaald geluid leek te volgen. Allison had zich altijd gefascineerd in de synesthesie van de Pokémon. Ze had er immers weleens van gehoord. Mensen die door welke reden dan ook geluiden als kleuren gingen zien. Vaak ging dit gepaard met een kleine fout in het brein en kwamen ze erachter als ter sprake kwam dat anderen dit niet zagen, dachten mensen dat het volkomen normaal was. Een lichte glimlach trok over Allison’s gezicht. Nee, dit was met Lucy niet het geval geweest. Zij was een van de Speciale Pokémon binnen Team Rocket, één van de Pokémon met een speciale gave. Luca was sterk, maar ze dacht dat Lucy ook een gigantische potentie had. Die moest ze er alleen nog uit krijgen.
Een bot werd gecreëerd en naar voren gehouden, waarna een donkere man zich om de hoek waande en tot stilstand kwam bij het zien van zijn uitdager. ‘Goedendag jongedame,’ klonk er en Lucy liet haar bot zakken. “
Geen tijd voor kletspraatjes, Grant. Ik neem je badge in ontvangst en ga er weer vandoor,” sprak ze kalm. Allison was misschien wat overmoedig te noemen. Maar, ze was deze gym ingestapt om te zien in hoeverre ze Lucy kon vertrouwen qua kracht. Lucy was de zwakste Pokémon in haar team en de enige die nog in staat was om deze gym uit te dagen, gezien de recent ingevoerde regels om de Pokémon van gymleiders te sparen. Al kon ze natuurlijk ervoor kiezen om deze regels te overtreden, wist ze dat het geen nut was. Als ze die uitdaging wilde winnen, moest het enigszins eerlijk. En anders had ze altijd Abbas nog om een einde te maken aan deze gym. Een lichte glimlach trok over haar gezicht.
‘Prima, maar ons gymgevecht zal aan de top van deze berg plaatsvinden! Je zult dus eerst naar de top moeten klimmen,’ zei Grant en als dit Skype was geweest, had er een knipoogje achter gestaan. Maar, dat was het niet. Was het maar zo’n feest, want dan stond die gigantische berg niet in de weg. Wat deed een berg eigenlijk in een gym? Ze gleed even met haar hand door haar lange, tweekleurige haren terwijl ze toekeek hoe Grant zich uitsloofde en de berg beklom. Nou, mooi niet dat zij dat zou doen, dus. De jonge vrouw pakte een Pokéball van haar riem en liet een Flygon verschijnen. “
Breng me naar de top, wil je?” vroeg ze met een onschuldige glimlach.
En zo was ze aan de top gekomen. Lucy had besloten haar ego te beschermen en was wel aan de klim begonnen, terwijl Allison haar Flygon terug liet keren. “
Mooi niet dat ik jou mijn jurkje laat verpesten,” zei Allison met haar bekende, oh zo onschuldige glimlachje. De man leek even te fronsen, maar hij zuchtte al snel. ‘Ah, wel, ik kan er verder niets aan doen,’ leek hij al snel genoeg te concluderen en Allison glimlachte. Toch fijn dat hij dat in zijn eentje uit had weten te vogelen, want de zin om het hem uit te gaan leggen had ze niet echt. Nooit gehad en die zou ook nooit komen, als het aan haar lag.
Lucy verscheen al snel genoeg en zette zich voor haar trainer neer, opnieuw een klein bot creërend en het richting de vent houdend. “
Het lijkt erop dat het geduld van mijn Pokémon op is, dus laten we beginnen,” zei Allison. De gymleider leek even verbaasd door het feit dat ze brutaal de leiding over zat te nemen, maar zuchtte al snel. Niets aan te doen. Hij dacht toch wel dat hij haar zou verslaan. Met zijn stomme steentjes in zijn haar. Want, echt waar. Wie had er nou weer steentjes in zijn haar? Die zou ze er nog wel uitkrijgen na het gevecht.
‘Beide partijen zullen gebruik mogen maken van twee Pokémon. De uitdager, Allison, mag wisselen van Pokémon tijdens het gevecht - de uitgedaagde, Grant, mag dit niet.’ Allison zuchtte een keer terwijl de scheidsrechter zijn regels uitsprak. Het was zo saai, zo standaard. Maar, daar had ze maar mee te leven. ‘De uitdager heeft gewonnen als beide Pokémon van de uitgedaagde zijn uitgeschakeld. Dan kan het gevecht beginnen!’ En dat liet Grant zich geen tweede keer zeggen, bleek maar weer. Een eerste Pokéball werd de lucht in gegooid en hieruit kwam een Tyrunt. Tyrunt, hmn? Zo één had Marcus er ook. Een glimlach trok over Allison’s gezicht. Prima, dat kon Lucy wel hebben. Vooral aangezien rock, normal, dark en dragon-aanvallen de Pokémon niet veel deden. Lieten dat nou de enige type aanvallen zijn in de aanvalsset van een Tyrunt. Mits hij al level dertig had bereikt, tenminste. Anders viel het dragon-gedeelte ook nog eens weg. Liet Lucy nou net wel een Fighting, Ground, Steel en Dragon-type move kennen. Allemaal aanvallen die weer super effectief zouden zijn tegen de Tyrunt. Wat types betrof, moest dit gevecht dus eigenlijk vrij simpel gaan worden. Maar, het ging om kracht. En die had Lucy ook. Want, Allison zou dit niet overlaten aan geluk. Met een grijns op haar gezicht drukte ze op de Keystone die als ketting langs haar nek hing. “
Lucy,” sprak ze, “
Mega-evolve!” De Gymleider hield zijn mond van verbazing open toen de Lucario begon te gloeien. De hangoren werden veel langer en ook de vacht van de Pokémon werd langer. Zwarte markeringen waren vindbaar over het lichaam van de Lucario en de punten op haar poten waren vermenigvuldigd. Haar lange oren wapperden in de wind en Lucy grijnsde haar tanden bloot. Nu kon het gevecht pas echt gaan beginnen.
vs 
‘Stomp!’ werd er geroepen. Het was bijna idioot te noemen, maar Allison besloot dit voor zich te houden. De Tyrunt schoot op de Lucario af, welke zonder angst op haar plek bleef staan. “
Goed zo, Lucy,” sprak Allison. Immers was rust en kalmte hetgeen wat hen naar de winst zou leiden. “
Wacht maar af.” De Tyrunt versnelde zijn pas en Allison wachtte op het laatste moment, voor ze knikte. “
Nu.” Want, dat was het mooie aan Lucy. Lucy was niet zoals elke Pokémon, had geen commando nodig om het beste uit haar potentie te halen. Nee, Lucy wist vaak precies wat haar te doen stond en ook nu deed ze precies wat Allison van haar verwachtte. De Lucario bracht de punten aan haar poten samen en creëerde witte geluidsgolven, samen met een hoog geluid dat richting de Tyrunt schoot. De Tyrunt kwam tot stilstand en schudde zijn kop wild heen en weer, pijn voelend van het geluid dat de Lucario creëerde. Iets wat alles natuurlijk nog zoveel mooier maakte, want nu kreeg Allison zowaar de kans om nog een commando aan haar Lucario te geven. “
Aura Sphere,” zei ze daarom. De Metal Sound stopte en terwijl de Tyrunt zijn kop hief, hield Lucy haar poten weer bij elkaar. En Allison kon het zien, er was geen twijfel mogelijk. Die angst in de ogen van de Tyrunt terwijl hij een pas naar achteren deed, terwijl hij erop hoopte dat zijn trainer hem zou bevelen te ontwijken. Maar, er gebeurde niets. Lucy creëerde de bal en schoot hem op volle kracht af op de Tyrunt, welke vol geraakt werd. De dino schoof meters naar achteren en gromde luid, maar leek niet veel te betekenen in dit gevecht. Het mooiste was nog dat Grant dit doorhad, want hij balde zijn vuist en ontblootte zijn tanden, duidelijk niet tevreden met de huidige reeks aan gebeurtenissen. ‘Je Lucario is sterk, maar met alleen kracht kom je er niet!’ riep hij. Juist, ja. Was dat net zoiets als geld maakt niet gelukkig? Iets wat iemand alleen riep als ze het niet hadden? Want, met Lucy’s kracht kwam ze aardig ver.
‘Rock Tomb!’ werd er dit keer geroepen. Allison hoorde het verschil in toon. Aan het begin had Grant zelfverzekerd gehoord, maar binnen de enkele tellen die dit gevecht tot nu toe geduurd had, had zij die zekerheid al de grond in geboord. En dan had ze hem nog niet eens persoonlijk bedreigd. Het ging tegenwoordig wel steeds makkelijker en dat was goed, echt heel goed. Want, ze had geen zin in de moeite die ze er anders in zou moeten steken. Nee, ze ging het leven heel graag heel simpel door. En, nu ze die kans kreeg, nam ze deze met beide handen aan. Haar zou niemand horen klagen.
De Tyrunt werd omlijnd door een witte energie en tilde zijn grote kop op. Meerdere grijze rotsen, welke ook omhuld waren door diezelfde witte energie, werden rond zijn hoofd gevormd in de vorm van een ring. Het duurde niet lang voor de rotsen naar beneden vallen, klaar om Lucy in te pakken. Een lichte glimlach trok over Allison’s gezicht. Immers was dit nog geen hele slechte zet, maar erg spannend was het helaas ook niet te noemen. Niet dat ze anders had verwacht, maar een mens mocht altijd hopen, was het niet? “
Detect, Lucy.” In haar stem was geen enkel beetje spanning te horen, terwijl ze haar Lucario beval (beveelde, ja, Maaike) om een Detect uit t voeren. De ogen van de Lucario gloeiden en elke steen werd ontweken door de Pokémon, waarna deze haar tanden bloot grijnsde en de Tyrunt aankeek. “
Nu, Dragon Pulse,” commandeerde Allison Lucy, welke opnieuw haar poten bij elkaar zette. Een blauwe bal werd tussen Lucy’s handen gecreëerd en het duurde niet lang voor deze richting de Tyrunt schoot. ‘Ontwijken!’ klonk er, maar het was tevergeefs. Lucy was veel sneller dan de Tyrunt ooit zijn zou, dus opnieuw werd hij enkele meters naar achteren geschoven en klonk er een laag gegrom uit de Tyrunt, terwijl Allison nog altijd dezelfde glimlach op haar gezicht had staan. Tot nu toe was de Tyrunt immers al geraakt door een Metal Sound, Aura Pulse en een Dragon Pulse. Allen super effectieve aanvallen. Erg lang zou het vast en zeker niet meer duren. Nee, dit gevecht hadden ze in de hand. Nu was het enkel nog hopen dat dit bij de volgende Pokémon ook zo zou zijn.
“
Lucy, Bone Rush.” Dit was tot nu toe het meest gevaarlijke wat ze had besloten te doen. De Lucario zelf dichterbij laten komen. Maar, zo onderhand had ze de Tyrunt genoeg bestudeerd om te weten dat Lucy veel sneller, veel sterker ook was. Lucy knikte en schoot op de Tyrunt af, één klein bot in haar hand creërend. Typisch weer. ‘Tyrunt, grijp het bot beet met je Bite!’ klonk er. Terwijl Lucy uithaalde, greep de Tyrunt het bot beet. Dit was precies waar ze al op gerekend hadden en de reden dat Allison Lucy had aangeleerd er twee te gebruiken, in plaats van één grote zoals Luca deed. In haar andere hand creëerde Lucy nog een bot en met deze ramde ze de Tyrunt tegen het hoofd, waardoor het bot werd losgelaten. “
Nu, maak het af met je Metal Sound!” riep Allison uit. De twee botten verdwenen en de ijzeren punten aan haar poten werden samen gezet, voor er een hels geluid uitkwam, samen met de witte geluidsgolven. De Tyrunt werd naar achteren gegooid en belandde met een gigantische klap op de snoeiharde vloer.
‘Tyrunt is uitgeschakeld en kan niet langer verder met vechten! De winnaar is uitdager Allison met Lucy!’ Allison keek haar Pokémon aan, welke voor een kort moment om besloot te kijken. Het kleine knikje was genoeg goedkeuring voor de Pokémon, want deze keek de man al snel weer aan, welke zijn Tyrunt terug liet keren met een zucht. ‘Je gevechtsstijl zegt veel over je,’ besloot de man enkel te zeggen en Allison hief een wenkbrauw. “
Als die van jou dat ook doet, snap ik dat je nog geen vriendin hebt. Al kan dat ook aan die steentjes liggen.” Knipper knipper. Met zijn domme, rechte manier van vechten… Als hij ook zo was tegen de meiden, zou er immers vrij weinig interesse in hem zijn. ‘Dat zien we nog wel.’ Het klonk brommend, terwijl de man een tweede Pokéball het strijdveld op gooide. De Pokémon die zich liet zien was een Amaura en Allison glimlachte lichtjes. Misschien moesten ze deze gym maar eens leegroven, al was vandaag niet de dag hiervoor.
vs 
‘Mist!’ werd er onmiddellijk geroepen en Allison hief haar wenkbrauwen. Serieus? Ging hij het gevecht beginnen met het ontnemen van Lucy’s zicht? Datgeen wat zeg maar haar slechtste zintuig was? Allison begon te lachen en streek even vermaakt langs haar oog. Oh, Arceus. Hij moest echt beter op zijn tegenstanders gaan letten. Lucy was niet blind, maar er lag een waas over haar ogen en ook kleuren waren iets wat de Pokémon niet zag, behalve als haar brein iets ervan maakte. Bijvoorbeeld geluiden werden wel weergegeven met kleuren, maar dat kwam omdat het eigenlijk niets met de lichtinval te maken had: het was een fout in haar brein. Maar, door dit slechte zicht hadden ze haar gehoor getraind. Nu zou de Amaura waarschijnlijk meer last hebben van haar eigen weersomstandigheid dan Lucy.
‘Take Down!’ klonk er zelfverzekerd. Het leek er duidelijk op dat de gymleider dacht dat hij het gevecht weer naar zijn eigen hand had gezet, maar niets was minder waar. “
Counter,” sprak Allison zacht. Al kon ze nu zelf niets zien, hoorde zij de zachte plofjes die de poten van de Amaura op de grond maakten. Als zij het al hoorde, hoorde Lucy het helemaal. Het kwam dan ook niet als een verrassing dat er een harde klap, gevolgd door een kreun van de Amaura, klonk. Counter was geslaagd. “
Metal Sound,” commandeerde Allison haar Pokémon vervolgens. Het duurde niet heel lang voor de witte geluidsgolven de mist weg lieten vagen en het veld weer zichtbaar was, terwijl de Amaura zich omhoog werkte van al de tweede klap. Ook de Metal Sound was super effectief, dus het ging aardig goed, was het niet? Als ze zich niet vergiste, deden Steel- en Fighting-aanvallen immers vier keer de normale schade tegen een Amaura. Dat betekende dat alleen de Metal Sound al voor vijf aanvallen telde. En dan had Lucy nog genoeg Fighting-moves klaar liggen.
‘Ancient Power!’ klonk er. “
Power-Up Punch!” commandeerde Allison haar Lucario onmiddellijk. De Ancient Power schoot richting de Lucario en al blokkeerde deze een gedeelte ervan met haar gloeiende poot, wist Allison dat de Mega Lucario alsnog enige schade had opgelopen van de aanval. Niet dat het heel erg veel uit leek te maken, want al gauw werd de Amaura vol geraakt door de vier keer schade doende Power-Up Punch. De Amaura zakte voor een kort moment door haar voorpoten. Een domme actie, want dit gaf Lucy de kans om nogmaals aan te vallen. “
Close Combat!” riep Allison daarom. De Lucario begon op een gigantisch tempo de Amaura te slaan en te trappen, waardoor het ding gepijnigde kreetjes slaakte, voor Grant het eindelijk weer voor elkaar kreeg om een commando te roepen. ‘Aurora Beam!’ riep hij uit. Het was niet zo dat de aanval gigantische schade deed, maar het was genoeg om de Amaura de kans te geven om weg te snellen van Lucy toen het was gebeurd. Allison glimlachte rustig. “
Goed zo, Lucy,” sprak ze kalm naar de Pokémon, welke knikte. De Amaura hijgde en liep al niet meer even soepel als ze eerder had gedaan, dus Allison vroeg zich eerlijk af hoe lang deze nog mee zou gaan. Het zou vast niet heel lang zijn, want de schade die ze nu al had opgelopen was veel te groot. Alleen de laatste drie aanvallen deden al twaalf keer schade. Ze had een flink uithoudingsvermogen, dat was zeker.
‘Amaura, Rock Throw!’ riep Grant uit. Allison glimlachte. “
Aura Sphere!” riep ze uit naar haar Lucario. Rotsen werden op haar af gegooid, maar de gigantische Aura Sphere schoot er dwars doorheen, richting de Amaura. Deze deed een poging te ontwijken, maar de Aura Sphere veranderde van koers en raakte de Pokémon alsnog volop. Een glimlach trok over Allison’s gezicht. Goed zo, dit ging heel goed. Nu hoefde Lucy het enkel nog af te maken en Allison wist precies hoe.
“
Extreme Speed!” riep ze uit naar haar Pokémon, welke op een gigantische snelheid op de Amaura af stormde, terwijl deze met haar laatste beetje energie overeind probeerde te komen. “
Close Combat!” Opnieuw werd de Amaura geschopt, geslagen… Het arme ding piepte en deed, maar Allison trok zich er helemaal niets van aan, liet haar Lucario haar gang gaan. “
Aura Sphere.” Een laatste Aura Sphere vormde zich tussen de poten van Lucy en werd op de Amaura af geschoten van die ene halve meter afstand die zich tussen hen in bevond.
Nu was het afwachten of de Amaura nog op zou staan. Allison balde haar vuist lichtjes en zag hoe Lucy's borstkas regelmatig op en neer bewoog, terwijl deze neerkeek op de blauwe Pokémon, welke al zoveel te verduren had gehad. Nee, Allison's gevechtsstijl was alles behalve vriendelijk en dat had de arme Amaura mogen zien.
