A heart cold as ice. [&NATHAN MALONE]

Een verveelde uitdrukking gleed over het gezicht van Kaito terwijl hij naar het welkomstbordje van Snowbelle City keek, de stad van de sneeuw. Hij haatte het. Hij haatte alles wat met regen, sneeuw, hagel, harde wind en andere vervelende weersomstandigheden waardoor zijn uiterlijk er slecht uit zou komen te zien te maken had. Hij was dan ook echt een ijdeltuit. Hij wilde geen muts of kap opzetten omdat dat zijn haar in de war zou brengen, maar sneeuw zou smelten tot water en zou zijn haar nat maken. En dat vond hij nog tien keer erger. Bovendien kon hij zijn haar weer in orde maken nadat hij een kap had opgezet, maar als het door sneeuw nat werd zou het nog wel even duren voordat hij zijn haren droog had. Hij zuchtte om dit dilemma en keek naar Psycho welke geen last leek te hebben van de uit de hemel vallende sneeuw. Hij zuchtte en keek vervolgens naar voren. Een glimlachje speelde om zijn lippen toen hij naar de sneeuw keek dat op de grond lag. Dat kon makkelijk tot een ijslaag te maken zijn met een Confusion. ‘Psycho, gebruik Confusion op die sneeuw om het glad te maken,’ sprak hij grijnzend. Psycho stak zijn twee lepels naar voren en de sneeuw werd doorgeschoven waardoor er een gladde ijslaag ontstond. Verderop stond een bankje. Kaito veegde het sneeuw weg, ging zitten en keek vervolgens naar de ijslaag. Het lag nog redelijk verborgen onder een paar hoopjes sneeuw die dankzij de Confusion van Psycho mee naar voren waren gevlogen, dus zou het voor iemand die toevallig voorbij liep niet echt opvallen. Hij grijnsde al bij het tafereel dat het hem zou kunnen opleveren en vol leedvermaak keek hij toe toen er een persoon in de verte aan kwam. Let the show begin!

Snowbelle City. Om de een of andere reden kwam de groenharige er altijd terug, hij had niets met kou, dus dat had er niets mee te maken. Ergens verderop hoog boven Nathan vloog Agrona, Arceus wist wat ze deed. Een kleine zucht kwam van Nathan terwijl hij nonchalant doorliep met zijn handen in zijn zakken keek de jongen om zich heen, er was echt niemand te bekennen, op twee enkele zielen na. Een mens en Pokémon zag de jongen, de Pokémon een Alakazam, die zag je ook niet vaak zeg. Verder werd er weinig tot wel geen aandacht aan besteed, terwijl hij doorliep, voelde de jongen ineens iets glads. Het sneeuw was minder dan op andere plekken, een van de dingen die hij meteen al als eerste opmerkte. Dit was niet echt iets natuurlijks te noemen, eerder iets als het werk van een mens. Hij probeerde wat slomer te lopen, echter was zijn snelheid al te snel en dus viel hij zo naar achter, vrij hard. Aw, dat deed nog best wel veel pijn ook.

Kaito’s mondhoeken krulden heel lichtelijk omhoog terwijl hij naar de jongen keek. Van de afstand van de jongen zou het waarschijnlijk als een vriendelijke lach aangezien kunnen worden en om er een schepje bovenop te doen – zodat hij echt een onschuldige ziel leek – knikte hij de jongen vriendelijk toe. Hij voelde zich net een klein kind nu. Hij zat gewoon echt te wachten en te hopen dat de jongen uit zou glijden… wat ook gebeurde. Hij had zin om in lachen uit te barsten. Hij wist dat Psycho die drang niet echt voelde. De Pokémon was op dat vlak vrij emotieloos. De man stond op, klopte eerst rustig de sneeuw van zijn haren en liep toen pas naar de jongen toe. Hij maakte zijn pas wat sneller toen hij in de buurt van de jongen kwam zodat het net leek alsof hij zich naar de jongen haastte. Hij boog zich voorover en keek de jongen zorgelijk aan. Of dat was toch wat de jongen moest denken hoe hij keek, want eigenlijk interesseerde het hem geen zak of de jongen zichzelf nu wel pijn had gedaan of niet. ‘Gaat het, jochie?’ vroeg hij. ‘Dat was een vrij harde val, zeg. En dat is waarom ik steden zoals deze zo erg haat. Te veel kans op gladde plekken en op hard vallen.’ Hij stak zijn hand uit naar de groenharige jongen. Psycho kwam naast zijn trainer staan en keek ook naar de groenharige jongen, maar hij werd wat alerter toen hij de Charizard merkte die in de lucht vloog. Dat kleine detail was Kaito namelijk nog niet eens opgevallen. Nee, die had het te druk met net alsof te doen dat het hem ook maar iets interesseerde dat de jongen gevallen was en zich mogelijk ook pijn had gedaan.

Auw, dat deed eigenlijk meer pijn dan het er uitzag. Met een ietwat pijnlijk gezicht kwam hij voorzichtig overeind en probeerde al stilstaand zijn evenwicht te behouden, om natuurlijk dan niet te vallen. Pas zodra hij stond viel het Nathan op dat het persoon van eerder bij hem was gekomen en vroeg of het ging, waarop hij nors antwoordde "Ja." hij wou gewoon doorlopen, het maakte hem niet uit of andere mensen iets van de groenharige wouden hebben. Er werd vervolgens gerateld waarom het persoon voor hem dit soort steden haatte, waarom namen mensen serieus altijd aan dat hij een gesprek met hen wou. Toch sprak de jongen zijn eigen gedachten tegen om droog te vragen "Waarom ben je hier dan." hopelijk ging dit maar niet te lang duren.

Kaito wist niet zo goed hoe hij zich moest voelen. Hij voelde zich zeker niet bezorgd, maar toch… De jongen had zich vreselijk veel pijn gedaan. En hij wilde eigenlijk geen moord op zijn geweten hebben. Want als de jongen verkeerd viel en hij zijn nek brak, was hij daar wel verantwoordelijk voor. Hij wist niet of er grunts waren die moorden op hun geweten hadden, maar daar wilde hij in elk geval niet bij horen. Het moest wel leuk blijven. En dat hij dan eens uit zijn slof schoot en iemand aanviel met een Confusion zoals hij bij zijn oppasser had gedaan jaren geleden, tja, dat kon natuurlijk altijd gebeuren. De man met zijn vieze sigaretten en drank. Nou ja, Kaito was aan beiden al begonnen. Hij rookte heel soms een sigaretje – niet te vaak omdat hij te ijdel was – en kon soms wel losgaan als hij veel drank op had, maar sinds hij bij Team Rocket was, was dat ook veel minder geworden. Bij de vraag van de jongen keek hij hem even aan. ‘Dat is een goede,’ zei hij al even droog terug. Psycho liep naar de jongen toe, boog zich voorover en trok hem aan zijn polsen overeind. Kaito ging op één knie zitten en wreef even over het gladde gedeelte met zijn hand. ‘Vreemd,’ mompelde hij vervolgens geacteerd verbaasd. ‘Het lijkt wel alsof… nee, dat kan toch niet?’ Hij boog zich voorover en bestudeerde het gladde gedeelte met opgetrokken wenkbrauwen, alsof hij zijn hersens werkelijk kraakte over dit gedoe. ‘Het lijkt wel alsof dit opzettelijk door iemand gedaan is. Wat een rotstreek, zeg.’ Nog een goede eigenschap van hem was dat hij heel goed kon liegen én heel goed kon acteren. Het had hem al uit veel benarde situaties geholpen. En misschien had deze jongen wel waardevolle Pokémon die hij later kon stelen. Maar nu niet. Nu moest hij zijn vertrouwen winnen. Zo kon hij later uit een onverwachte hoek aanvallen.

Er werd al even droog geantwoord dat wat de jongen zojuist sprak een goede was, natuurlijk. Ineens klonk er een bezorgde brul van boven, waarvan de jongen enkel kon gaan aannemen dat deze van Agrona was. Ineens kwam ze zonder enkele waarschuwing -niet echt dat ze kon waarschuwen- vlak naast de jongen neer op grond, waarbij hij een minuscule hartaanval kreeg, zo voelde dat. De witharige(?) sprak dat dit met opzet was gedaan, gedaan, waarbij de groenharige met zijn ogen rolde "Dat had ik al doorgekregen ja." hij mocht niet de helderste zin, maar de groenharige was alles behalve dom.

De jongen leek totaal niet dom te zijn. En dat uitte hij ook. Het leek er echter niet op dat hij ook maar iets in de gaten had van het feit dat het eigenlijk Kaito’s schuld was dat hij zo op zijn gezicht was gegaan. Mooi zo. De Charizard die plotseling naar beneden was gevlogen had hem even doen schrikken, maar het gaf hem een rustig gevoel dat Psycho hem naar elke plaats kon brengen waar hij maar wilde als hij Teleport zou gebruiken. De jongen zou nooit meer iets van hem zien of horen en zij waren veilig. Toch leek het er niet bepaald op dat de Charizard ook maar iets in de gaten had. ‘Misschien kunnen we even naar het Pokémon Center gaan voor wat ijs te halen? Volgens mij ben je best hard neergekomen. Waar heb je ergens pijn?’ Het zou te erg opvallen als hij de hele tijd in een bezorgde toon sprak, dus keek hij de jongen nu maar vragend aan. Het zou haast raar overkomen als een man van rond de 23 jaar steeds op een bezorgde toon tegen je sprak. Daar zou hij zelf nu ook niet bepaald van gediend zijn. Zijn lichtgroene tot grijze ogen keken de jongen aan terwijl hij wachtte op antwoord.

OOC: Dacht eerst dat z'n haar lichtblauw was, maar nu begin ik toch te twijfelen xD Volgens Waz is het schijnbaar zilver (: En schijnbaar heeft hij ook heel lichtgroene ogen en niet grijs. Ik ben echt blind xD

Zodra Agrona zag dat Nathan een blauwe plek had, welke ondertussen was ontstaan op zijn benen, gromde ze lichtjes. Klaar om iedere nabije persoon behalve haar trainer aan te vallen, maar al snel draaide de groenharige zich naar de Charizard om en sprak wat sussende woordjes. Hij kon het niet echt gebruiken om een kwade Charizard een stad te laten neervikken. ‘Misschien kunnen we even naar het Pokémon Center gaan voor wat ijs te halen? Volgens mij ben je best hard neergekomen. Waar heb je ergens pijn?’ metten draaide hij zich weer om naa rhet zilverharige persoon. Eigenlijk voelde de jongen al niets meer van de pijn die hij eerder had gevoeld, immers waren er wel heel wat ergere dingen dan vallen, dus hulp had de jongen niet nodig. "Nee, dat hoeft niet." antwoorde Nathan kortaf.

En het jochie was nog dapper ook. Kaito trok rustig een wenkbrauw op terwijl hij naar de Charizard keek, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat een woedende fire type als deze hem wel zweethandjes liet krijgen als hij wist dat hij op het punt stond om verbrand te worden. De Pokémon zag er niet uit alsof hij blij was. Maar als hij wist dat het Kaito en Psycho waren geweest die de jongen zo hard hadden laten vallen, dan zou hij nu toch al wel gereageerd hebben? Nee, er was niets om voor te vrezen. ‘Mooi zo,’ sprak hij rustig. ‘Stoere Pokémon heb je daar trouwens,’ zei hij. Hij keek de Charizard rustig aan, maar Psycho stond al dichter in zijn buurt dan daarvoor. De Alakazam had het vage gevoel dat de Charizard wel eens aan kon vallen als ze één verkeerde beweging maakten en was bereid om Teleport te gebruiken als dat nodig was. ‘Ik ben ook opzoek naar een fire type, maar helaas heb ik nog niet echt iets gevonden.’ Hij grinnikte even, waarna hij naar de jongen keek en vervolgens wachtte op zijn antwoord.

De mega stone die om haar nek zat, leek Agrona weinig te deren, al leek het er wel op dat ze echt trost was met het ding en licht grinnikte de jongen. Ze moest niet overmoedig gaan worden hoor, dat was nooit slim geweest, bij niemand. Agrona werd gecomplimenteerd als een stoere Pokémon, waarbij een vage "Bedankt." van Nathan kwam. De Charizard was eerder een heethoofd, agressief op alles en iedereen als haar of haar trainsteriets overkwam. Zodra er werd gesproken dat de zilverharige ook een fire type nodig had, knikte de jongen enkel. "Succes met het zoeken." wist hij veel wat de jongen anders moest zeggen.

Kaito had opgemerkt dat de jongen niet het meest spraakzame type was. Of misschien was dat enkel bij hem zo en was hij bij andere mensen veel losser. Hij had wel vaker meegemaakt dat hij niet zo van die spraakzame types naast zich had zitten. Meestal was dat nadat hij een ongeluk had veroorzaakt. Dan spraken de mensen schijnbaar nogal fel tegen je. Nou ja zeg, alsof het zijn fout was dat de jongen gevallen was. Hij probeerde zijn lach in te houden. Oh ja, het was ook zijn fout. ‘Bedankt,’ antwoordde hij simpel op de woorden van de jongen. Succes wensen was nergens voor nodig. Hij kreeg toch wel wat hij wilde. Hij zou een goede fire type uitzoeken die perfect was om mee te vechten en te zorgen dat ze een rang hoger zouden komen en mooie Pokémon zouden stelen. Maar daar zou hij nog veel voor moeten trainen. Maar goed, je kon niet alles in het leven bereiken zonder er iets voor te doen. Hij keek opzij naar de jongen. ‘Mijn naam is trouwens Kaito en dit is Psycho,’ sprak hij terwijl hij naar zijn Alakazam wees. Ondanks dat hij de naam had afgeleid vanwege de type van de Pokémon, vond hij het wel eens leuk om te denken dat zijn naam afgeleid was van ‘psychopaat’. Hij, gek in zijn hoofd? Wel nee joh, alleen prettig gestoord. Hehe.

Kort fronsde de jongen toen het nog onbekende persoon iets leek tegen te houden, juist ja.. Hij werd kort bedankt, waarna de zilverharige zichzelf voorstelde als Kaito en de Alakazam als Psycho. Kort knikte Nathan, hmm, hij zou zichzelf dan maar ook eens moten voorstellen he? "Ik ben Nathan." sprak hij kort, waarna hij met zijn hand naar de Flame Pokémon wees "Dit hier is Agrona." een kleine grom kwam van haar, zo moeilijk was het toch niet om iemand te vertrouwen? Of wel, de jongen had niets met het 'heilige' gedoe van de dusgenoemde Kaito. Het was eigelijk best wel leuk van hoe wel zeker dr helft van de namen was afgeleid van iets grotendeels series, bijvoorbeeld mensen welke hij vroeger aardig vond, deels. Maar ook weel hoe sommige namen Keltisch waren, wat een intressante betekenissen konden ze hebben.

Of de jongen was altijd zo, of hij was minder spraakzaam geworden door die klap op zijn hoofd. Dan had hij iemand voor het leven beschadigd. Wat vreselijk. Aanschouw het sarcasme. Hij knikte kort toen de jongen zichzelf voorstelde als Nathan en zijn Charizard als Agrona. Hoe zou de baas opkijken als hij daarmee aan zou komen zetten? Hij keek kort vanuit zijn ooghoeken naar de sterke Pokémon. Hij zou waarschijnlijk tevreden zijn. Hij liet zijn blik weer naar de jongen glijden. Hij wist niet goed wat hij nog meer kon zeggen. Hij had zichzelf al voorgesteld, dus dat viel al af. Misschien konden ze gewoon naar de stad gaan en zien of daar iets te beleven viel. Kaito had zin om nog meer mensen te laten vallen, maar Nathan zou de link nogal snel leggen als hij zou zien dat Kaito Psycho’s Confusion gebruikte om het ijs glad te maken. Dat zou een domme zet zijn, want dan zou hij vast en zeker Nathan’s vertrouwen verliezen én zou hij hoogstwaarschijnlijk geflambeerd worden door zijn Charizard. Nee, geen goed idee. ‘Wat zullen we eens gaan doen?’ mompelde hij. Hij keek naar rechts en toen wist hij het. ‘Laten we naar de Winding Woods gaan. Dat zou een bos zijn waar veel mensen verdwaald raken. Klinkt spannend.’ Hij grinnikte even. De jongen zou waarschijnlijk zijn Charizard kunnen gebruiken om terug te vliegen en hij zou zijn Alakazam Teleport kunnen laten gebruiken.

OOC: Omg jij hebt best veel punten, haha :P (420 van wat ik nu kan zien)

Dit perfecte gedoe en gedrag beviel de groenharige jongen totaal niet en dus hield hij de zilverharige goed in de gaten, klaar om een zet te nemen die misschien wel tot een heel andere situatie kon gaan leiden. Nathan deed zijn handen in zijn zakken, waarna hij kort naar Kaito keek toen deze mompelde wat ze eens zullen doen, correctie; wat hij ging doen. Als de jongen het niet wou, ging hij ook mooi niet mee, dat kon mooi vergeten worden. ‘Laten we naar de Winding Woods gaan. Dat zou een bos zijn waar veel mensen verdwaald raken. Klinkt spannend.’ nonchalant hield de jongen zijn schouders op, waarna hij sprak "Waarom niet." een simpel knikje naar de Charizard naast zich deed haar opstijgen en hoog in de lucht boven hen cirkelen. "Laten we maar gaan hé?" Nathan zelf liep alvast verder, hij zou het wel zien als de zilverharige ging volgen. Goed opletten werd dat ook, nee, geen haar op zijn lijf dacht er aan om dit persoon te vertrouwen, al ging dit schuil achter een masker van 'vriendelijkheid'. Voor zover de jongen die had.

ooc; ik weet xD ik heb nog meer dan de helft hiervan nodig ;__;

Winding Woods. Zogenaamd het bos waar je verdwaald kon raken als je niet oplette en waar je voor eeuwig de weg zou kwijtraken. Hem niet gezien. Hij zou Psycho gewoon gebruiken om terug op het juiste pad te komen. In principe kon hij met Psycho gewoon overal naar teleporteren waar hij maar wilde. Normaal gezien was dat altijd voor een Pokémon Center, maar in dreigende gevallen kon het ook ergens anders zijn. Kaito gaf een rustig knikje en ging vervolgens op weg naar de Winding Woods. Gezien dit de stad was waar de achtste gym zich bevond, zou hij denken dat zich hier sterke Pokémon bevonden. En hij had een Alakazam van rond de level twintig. Dit ging echt nog lachen worden als hij een wilde Pokémon tegen zou komen. Hij nam aan dat de jongen hem niet ging helpen. Zo zag hij er in ieder geval niet uit. ‘Vertel eens wat over jezelf,’ zei hij grijnzend tegen de jongen. ‘Anders is het ook maar zo saai om hier rond te lopen, weet je. Bovendien ben ik best nieuwsgierig.’ Dat was niet geacteerd. Hij was eigenlijk wel vrij nieuwsgierig naar wie de jongen was en wat hij hier deed.