Here comes this rising tide +Vivienne

Een waterig glimlachje stond op het gezicht van de brunette, terwijl ze haar mouwen weer goed deed en een zachte zucht slaakte. Ze pakte haar koffie op en sloeg deze achterover, waarna ze met het, lichte bebloede servetje, haar mond afveegde. "Ik ben, door die aanval, licht getraumatiseerd voor Houndooms, maar nu ik er zelf een in bezit heb, is het gelukkig een heel stuk verbeterd," zei ze daarna met een glimlach. De band tussen haar en Kratos was soms nog steeds wat stroef, maar ze overwon haar angst wel het meeste door bij de Houndoom te zijn en met hem te vechten of te trainen. Ze twijfelde alleen nog steeds of ze hem een Mega-Stone wilde geven of niet.

Vivienne keek eventjes naar haar lege kop koffie, terwijl ze nadacht over wat Nathan aan haar vroeg. Ze slikte moeizaam en keek 'm met een kalm gezicht aan. "Omdat ik van mening ben dat je het beste van je angst af komt, als je je angst onder ogen kan komen, en toen een vriend van me aanbood zijn Houndoom over te nemen, was ik niet diegene om af te slaan. En het heeft best geholpen, mijn angst is minder geworden, al kom ik nog steeds niet graag bij andere Houndooms in de buurt," legde ze met een kleine glimlach uit aan de groenharige jongen. Ze dacht eventjes na. "Is er niets waar jij echt bang voor bent?" vroeg ze daarna, lichtelijk nieuwsgierig.

Rustig luisterde Vivienne naar wat Nathan te zeggen had en knikte voorzichtig. " Ik weet hoe het is om lange tijd ergens niet bang voor te zijn, ik dacht eindelijk van oude angsten af te zijn toen nieuwe erbij kwamen," het hele gebeuren met haar Scizor was daar een groot voorbeeld van. Ze zuchtte zachtjes en keek eventjes naar buiten toe, wat nu? Ze kon hem wel blijven uithoren, maar waarschijnlijk kwam daar niet al te veel goeds van. Wat moest ze dan doen? Stil blijven en hopen dat ze eens vragen terug zou krijgen, Nathan leek haar nou niet echt een nieuwsgierig genoeg typen om haar vragen te gaan lopen stellen. Nou ja, voor nu besloot ze maar om gewoon stil te blijven en af te wachten. Al stak ze wel haar hand op om de ober erbij te roepen, nog een kop koffie zou lekker zijn immers.

Ze verstarde een beetje toen Nathan begon over Hoenn en keek door het raam naar buiten toe. Ze slikte moeizaam en beet op d'r lip, terwijl zowel goede als slechte herinneringen door haar hoofd heen spookte. Ergens was ze er dan ook wel blij mee dat de ober er weer aan kwam om een bestelling op te nemen en ze snel een chococino bestelde. Ze glimlachte wat moeizaam naar Nathan en slaakte daarna een zucht. "Hoenn is een prachtige regio, erg tropisch met veel zee en stranden. Legendes over Legendarische pokémon die aarde en zee hebben geschapen en er ruzie over maakte, maar dat de pokémon uit de ruimte ervoor zorgde dat ze ophielden. Er is een hele grote vulkaan waar je een prachtig uit zicht hebt. Alles is vredig," ze zakte wat weg in gedachten, terwijl ze terugdacht aan thuis en huiverde, terwijl ze een snik terugdrong in haar keel. Nee, ze zou niet meer gaan huilen, dat wilde ze Nathan niet aan doen, dat wilde ze zelf niet meer. Ze zou sterk blijven.

Zodra Vivienne wat moeilijk keek bij zijn vraag fronste de jongen even, was het dan zo erg? Of lag het aan iets anders? Echter, zodra de brunette was uitgesproken over de regio knikte de jongen langzaam "Klinkt als een leuke regio." sprak hij, misschien dat de jongen er ooit op een vakantie kon gaan. Of iets anders, gewoon lekker uitrusten, er tussenuit glippen. Dat was nu nog niet, maar hij was er wel zeker van dat die dag ooit zou komen, ooit. Doordat de jongen zo, op deze manier, in gedachten was verzonken had hij niet eens doorgekregen dat ze het moeilijk kreeg.

Ze glimlachte eventjes. "Het is een hele mooie regio, ik zou er alleen niet zo graag weer terug naar toe willen," haar stem zwakte af en ze keek op toen de ober haar koffie kwam brengen. Ze bedankte hem en betaalde snel het resterende geld, terwijl ze een zakje suiker in het kopje gooide. "Sorry, praten over Hoenn is nogal ... pijnlijk," mompelde ze zachtjes, terwijl haar blauwe ogen op haar koffiekopje waren gericht. Ze zuchtte zachtjes en keek op. "Dus uh... hoe is Kanto eigenlijk?" besloot ze daarna maar te vragen, om het gesprek van haar af te krijgen.