Here comes this rising tide +Vivienne

Ze staarde naar de gele badge in haar handen, een paar dagen geleden had ze het voor elkaar gekregen om de Lumiose City Gym te verslaan en daarbij Team Rocket een trap tegen hun schenen te geven. Jammer genoeg had de overwinning een bittere nasmaak gehad, aangezien ze rond die tijd ook erachter was gekomen dat ze geen familie meer had. Zelfs geen geadopteerde familie meer. Alleen Marcel was er nog, maar door het zooitje bij Team Rocket zag ze hem ook niet echt vaak meer. Naast de brunette stond een blauw Gardevoir, die de omgeving goed in het oog hielt. Er lagen zo veel gevaren op de loer dat de Gardevoir graag zo veel mogelijk bij haar trainster wilde zijn en er voor wilde zorgen dat er haar niets over kwam. Een stille belofte die ze aan Jace had gemaakt toentertijd.
Vivienne deed de badge terug in het doosje en liet de doos verdwijnen in haar tas, naast de doos met haar twee gewonnen lintjes. Ze deed het best goed in Kalos, al vond ze het zelf, maar het kon altijd beter. Ze zuchtte zachtjes en wilde net weer verder lopen toen er opeens iemand tegen haar aan knalde. "Sorry," hoorde ze, terwijl de jongen weer verder liep. Iets wat beledigd draaide ze zich om en greep de jongen bij zijn schouder. "Pardon?" vroeg ze, licht geïrriteerd. "Is dat het enige wat je zegt als je tegen iemand aan loopt?"

Fiora had al direct door dat Vivienne's lontje korter was dan gewoonlijk en een arm werd op de schouder van het meisje gelegd. Deze keek haar shiny Gardevoir eventjes aan en liet de jongen los. Daarna snoof ze zachtjes en keek 'm terug aan. "Je kan 't in ieder geval zeggen alsof je het meent, in plaats van gewoon door me heen te stampen en er weer vandoor te gaan. Ooit manieren geleerd?" De brunette kreeg een kneepje in haar schouder van de Gardevoir en ze flinchte even onder de pijn. Arceus toch, haar humeur stond echt niet goed sinds het hele gebeuren met Valerie, Marcel en Peter. Fiora keek van de jongen naar haar trainster en liet een zachte zucht horen. "Kalm aan, Vivienne, je hoeft niet zo kwaad te reageren." De brunette snoof zachtjes. "Ik reageer zoals ik wil reageren, Fiora," beet ze de Gardevoir toe, die geschrokken een stap achteruit zetten. Ze was niet gewend dat haar trainster zo fanatiek kon reageren.

Met vuur in haar ogen keek de brunette van haar shiny Gardevoir naar de groenharige jongen en binnen enkele seconden stond haar vlakke hand tegen zijn wang aan. Ze wist dat haar gedrag niet helemaal normaal was, maar na de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen had ze nog wel wat moeite met haar oude karakter vast te houden. "Rustig Vivienne, zo maak je het alleen maar erger." Haar lichaam trilde, terwijl ze de stem van Fiora probeerde buiten te sluiten. "I feel so much anger in me," mompelde ze zachtjes, terwijl ze naar de grond keek. Ze wílde niet agressief zijn, ze wilde niet weer iemand het ziekenhuis in slaan zoals ze vroeger had gedaan. Maar nu wilde ze gewoon het liefst op iemand in gaan hameren, gewoon om van al die woede af te komen.

Fiora begon door te hebben dat het niet goed ging met Vivienne en probeerde een gesprek aan te knopen met de Lucario. De brunette deerde het niet eens meer, ze wilde gewoon iets slaan, maar aan de andere kant mocht ze van zichzelf niemand meer slaan. Ze trilde, een combinatie van woede en angst. Ze had zichzelf niet echt meer in de hand en Fiora probeerde er een stokje voor te steken. "Niet schrikken," liet de ze de groenharige jongen weten. "Mijn trainster heeft een zware tijd achter de rug en heeft de laatste tijd wat problemen met woede aanvallen. Het is niet jouw schuld, je kwam alleen op het verkeerde moment langs. Zou je me misschien willen helpen om d'r rustig te krijgen?" de stem van Fiora klonk rustig, maar bezorgd. Ze wist niet helemaal zeker hoe ze Vivienne moest helpen en had daarom besloten haar stem te laten horen aan een complete vreemdeling.

Fiora was langzaam weer bij Vivienne gaan staan en had haar armen over de schouders van de brunette geslagen. Ondertussen luisterde ze naar wat de onbekende jongen te zeggen had. De Gardevoir dacht eventjes na. "Hoe sterk zijn jou pokémons? Ik denk dat een gevecht d'r wel kan helpen, zodat ze iets heeft om zich af te leiden," stelde ze toen zachtjes voor. De Lucario van de jongen zag er aardig sterk uit, maar Fiora wist als geen andere dat Vivienne een team had waar ze aardig wat mensen kon inmaken. Het zou dus een flink gevecht kunnen worden. De brunette slaakte toen opeens een zucht en schudde haar hoofd. "Hoeft niet, Fiora," zei ze zachtjes, ze had het hele gesprek mee gekregen. Ze keek op en keek de jongen daarbij aan. "Sorry, ik had niet mogen uithalen. Zullen ... uh. Zullen we overnieuw beginnen?" vroeg ze daarna voorzichtig, terwijl ze wat ongemakkelijk wegkeek.

De brunette glimlachte voorzichtig en stak haar hand uit, met de intentie die van de jongen te schudde. "Aangenaam Nathan, mijn naam is Vivienne en dit is Fiora, zoals je al door had waarschijnlijk," zei ze zachtjes, waarbij ze probeerde de jongen aan te kijken. "Je Lucario ziet er erg sterk uit trouwens," complimenteerde ze hem daarna, met een kleine glimlach op dr gezicht. Ze hoopte maar dat dit niet vaker ging gebeuren, ze wilde wat vrienden maken, aangezien ze naast Jace niemand meer echt had, maar als ze zich als zo'n btch bleef gedragen kwam daar niet echt wat van. Ze zuchtte zachtjes en voelde hoe de Gardevoir een arm op haar schouder had gelegd. "Dank je, Fiora," mompelde ze zacht.

Oké, zo ging het gesprek een stuk soepeler. Geen geschreeuw, geen geslaan. Ze schaamde zich een beetje voor d'r gedrag, misschien dat ze weer eens aan het mediteren moest gaan om zichzelf tot orde te dwingen. Ze zuchtte zachtjes en wreef over haar hoofd heen, ze was moe, ontzettend moe. Vanavond maar vroeg naar bed toe gaan dus. Fiora was ondertussen naar de Lucario toe gegaan en glimlachte vriendelijk, terwijl ze in haar eigen taaltje een gesprek probeerde aan te knopen. De Gardevoir was altijd al een socialer type dan haar trainer. "Dus uh .. Nathan, is Lugus je enige pokémon?" vroeg ze daarna, nieuwsgierig, aan de groenharige jongen.