This problem lies in me

Oké, het was nog geen zomer. En toch was Alex al in Vaniville. Mabel had haar verteld dat de bloemen hier mooi zouden bloeien in het voorjaar, voornamelijk in de zomergetij, maar ze was te nerveus om later in het jaar pas te komen kijken. Ze wilde graag weten hoe de lay-out van dit dorpje werkte, voor ze in de zomer zou verdwalen en er veel te lang over moest doen om de bloemenvelden te mogen bezichtigen. Haar zorgen waren echter voor niets geweest, want Vaniville was, zoals het meisje haar al had verteld, en erg klein dorpje waar amper iets te beleven viel. Ze had de winkelstraat al gevonden waar de bloemenzaak van Mabels moeder te vinden was en had nu dus geen enkele rede meer om hier te zijn. Alex haar hand gleed over de rug van de Rhyhorn die naast haar stond rond te kijken. “Denk je dat ik me aanstelde?” vroeg ze aan hem, waarop hij zijn blik loom op haar richtte en vervolgens zacht zijn hoofd heen en weer schudde. De blondine glimlachte dankbaar. “Wat zou ik toch zonder jullie moeten.” Haar pokémon hielden haar tenminste nog op de been. Iets wat ze van haar familie niet kon zeggen, op haar jongere zusje na dan.

Alex en Taurus besloten maar weer te lopen, hoewel geen van beide een idee had waarheen. Taurus volgde zijn trainer, maar die had echt geen flauw benul waar ze vanuit hier heen moest. Ze was dan ook diep in gedachte verzonken hierover, overgaand in automatische piloot. Hierdoor botste ze bijna tegen een persoon op, maar die kon ze nog net op tijd ontwijken. “Whoa,” begon ze verrast, terugkomend op aarde. Haar blik viel op de vreemdelinge; het was een meisje met roodoranje haar en groene ogen. “Sorry, ik zag je niet en–” Alex wist niet hoe het kwam, maar ze kreeg vaag het gevoel dat de roodharige niet in orde was en niet omdat zij bijna tegen haar was aangelopen. “Hey, gaat het wel?”        

Het meisje zette eerst een stap achteruit en bleef even stil. Alex vroeg zich af wat ze misdaan had, buiten het bijna opbotsen tegen haar, maar dat was bijna. Het was niet alsof ze van plan was een mes in haar lichaam te steken of iets. Misschien overdreef ze zelf wel een beetje. Misschien had de vreemdelinge het niet op lichaamscontact met een wildvreemde en dat kon ze ergens wel begrijpen. Ze mompelde iets, waarbij Alex moeite moest doen om het te verstaan, maar de manier waarop ze sprak was erg tegenstrijdig met haar woorden. “Geen idee,” begon de blondine schouderophalend. “Er zijn een heleboel dingen waar mensen een slechte dag door hebben. Ik ken je verder niet, dus dat kan ik niet echt inschatten.” Klonk dat niet een beetje betweterig? Ja, ze had mensenkennis, maar dat betekende niet dat ze ermee moest lopen pronken. Alex stak al snel haar handen omhoog. “Ah, sorry, ik wil niet je privacy of iets schenden,” vertelde ze. Of overkomen als een betweter. De drieëntwintigjarige besefte zich al snel dat ze nog redelijk wat gezegd had in de afgelopen minuut en keek licht blozend weg. Dit was niet hoe ze haar dag had voorgesteld.

Alex keek even schuldig naar het meisje. Nee, dat klopt. Ze hoefde de ander helemaal niet in te schatten en dat was ook helemaal niet haar bedoeling geweest. Even was ze bang dat ze de vreemdelinge beledigd had, maar dat scheen niet het geval te zijn, want ze liep niet boos weg. De blondine krabde twijfelend achter haar hoofd. “Ja, euh... Dat is een goede vraag, haha,” reageerde ze nerveus. Bah, mensen ontmoeten wanneer ze een meisje was ging een stuk lastiger dan op jongensdagen. Gelukkig werd ze verlost door de volgende woorden die werden gesproken. Alex glimlachte vriendelijk. “Die dagen heb ik ook weleens,” sprak ze. Eigenlijk waren het meer momenten in plaats van dagen, want ze had elke dag wel dat ze een keer in gedachten verdronk. Ironisch genoeg was dat ook de rede waarom ze bijna tegen het meisje aan was gelopen. “Sterker nog, daarom liep ik bijna tegen je op. Nogmaals sorry daarvoor.” Ze keek even naar Taurus en toen terug naar het meisje. Was dit het moment dat ze zichzelf nou voorstelde of moest weglopen? Het eerste klonk wat mensvriendelijker. “Ik ben Alex en dit hier is Taurus,” zei ze uiteindelijk maar. Bij de laatste woorden gebaarde ze naar haar Rhyhorn, die een grom liet horen dat als begroeting moest worden gezien. Een voorzichtige glimlach verspreidde zich over Alex’ haar gezicht, terwijl haar grijze ogen afwachtend naar de roodharige blikten. Misschien wilde die het contact wel helemaal niet en stond ze hier ieders tijd te verdoen.

Het meisje vertelde haar dat het wel goed zat – dat zij evengoed tegen Alex was opgelopen als geen van beide het had opgemerkt. Vervolgens zag ze een glimlach rond de lippen van de vreemdelinge verschijnen, hoewel dat duidelijk een beetje geforceerd was. De blondine besloot er echter geen opmerking over te maken en glimlachte vriendelijk terug. De roodharige ging haar niks aandoen, kon ze hieruit constateren, dus voelde ze zich wat meer op haar gemak. Deze stelde zich overigens ook voor zodra Alex dat had gedaan en stak toen haar hand uit. De drieëntwintigjarige schoof haar eigen hand voorzichtig in die van Ravenna en schudde die een keer of twee. “Aangenaam Rave,” knikte ze toen ze de verkorting van de naam had gehoord. Ze wist niet of het een bijnaam was, maar het meisje wilde daar mee aangesproken worden, dus dan deed ze dat. Zelf wilde ze immers ook Alex worden genoemd. Het enige verschil hier was dat ze haar meisjesnaam niet gebruikte. Taurus knikte een keer loom bij de laatste woorden die door de roodharige werden gesproken en hield zich verder gedeisd. De Rhyhorn was immers niet iemand voor beweging of energiek geklets. Zijn naam was daarom erg toepasselijk, vond zijn trainer zelf. “Was je ergens naar op weg?” vroeg Alex toen een beetje schuldig aan het meisje. Het was namelijk niet haar bedoeling om de ander op te houden, was dat wel het geval.

Ze kreeg allereerst een veelzeggend antwoord; eentje die duidelijk maakte dat ze Rave niet in de weg had gelopen, op letterlijke wijze na dan. Het volgende antwoord was echter mysterieuzer en een beetje tegenstrijdig, maar de manier waarop het werd gebracht had vele betekenissen, dus daar kon Alex niet over oordelen. Ze fronste even bedenkelijk, proberend te verzinnen wat achter de woorden zat, maar ze wist in principe al na een paar tellen dat ze zoiets onmogelijk kon ontcijferen. “Hoe bedoel je, iemand die je niet kan vinden?” stelde ze uiteindelijk toch de vraag – hoewel ze niet nieuwsgierig over wilde komen. Het was gewoon te sterk. Alex beet even op haar onderlip. “Ah, je hoeft het niet te zeggen als je dat niet wilt!” voegde ze er gehaast aan toe, misschien ietsje te hard naar haar smaak. Ze praatte immers normaal gesproken op een zachter volume dan de gemiddelde mens. Bezorgd wisselde ze even een blik uit met haar Rhyhorn, alleen scheen die er niet echt verbaasd over te zijn, dus misschien had ze wel gewoon op een normaal volume gesproken. Haar grijze ogen gleden uiteindelijk terug naar Ravenna, hopend dat het meisje niet al te kwaad op haar nieuwsgierigheid zou reageren.

Zacht zuchtte ze en glimlachte half bemoedigend naar Alex. Ze hoefde zich echt niet zo veel zorgen te maken, Rave was geen weekdier en kon absoluut wel een stootje hebben. Het ging nu alleen over haar familie iets dat haar licht pijn deed maar ze kon het aan. Ze was een Dreyar en die zouden altijd volhouden. Ze duwde in stilte haar handen in haar zakken en keek haar aan. "Mijn broers en zus. Mijn oudste broer eigenlijk om precies te zijn. Hunter." Ze slikte bij het uitspreken van zijn naam. "Hij is.. spoorloos verdwenen na de dood van mijn ouders." Ze keek even weg. "Maar hij is net als mij, als hij niet gevonden wil worden vind je hem ook niet dus het is behoorlijk hopeloos." Ze grinnikte zachtjes en snoof. "Dus je houd me niet op. Het maakt niet uit waar ik zoek ik vind hem toch niet."

De glimlach die ze kreeg toegeworpen, verwarde haar een beetje, maar was desalniettemin meer dan welkom volgens Alex. Ze wierp een kleine, bescheiden glimlachje van haar eigen terug en luisterde toen aandachtig naar de uitleg die ze kreeg. Rave was dus familie kwijt, maar aan haar verhaal te horen was ze niet echt op zoek naar hulp voor het vinden van haar broer. “Hoe ziet Hunter eruit?” vroeg de blondine vervolgens. Ze bespaarde Ravenna maar de talloze tips die je kon gebruiken om iemand te vinden, zoals de politie erbij halen en eventuele andere hulptroepen. Iets zei haar dat het meisje die toch niet ging gebruiken, want als je het idee had dat iets onvindbaar was, dan besloot je er ook niemand anders bij te betrekken, toch? “Misschien kom ik hem toevallig eens tegen en kan ik hem vertellen dat z’n zusje naar hem zoekt.” Dit keer was zij degene die bemoedigend glimlachte naar de oranjeharige. “En je zus?” vroeg Alex toen redelijk voorzichtig. Niet zoals voorheen, maar toch een beetje alsof ze zich op ijs begaf. Ravenna mocht dan hebben aangegeven dat ze het oké vond om erover te vertellen; Alex wilde nog altijd geen verkeerde bewegingen maken en door het ijs zakken. Verdrinken was immers wel het laatste wat ze wilde.

Rave had eigenlijk niet verwacht dat Alex er nog echt verder op door zou gaan. Het was toch niet al te interresant. Het was gewoon een zoektocht die Ravenna nooit zou kunnen volbrengen dus waarom zou een wildvreemde zich er in mengen? Haar vraag liet Rave daardoor ook verbaast opkijken voor ze achter haar hoofd krabte. "Hij is 1.90 ongeveer, redelijk gespierd, blond half lang haar en dezelfde ogen als ik heb." Ze gaf de snelle beschrijving en zuchtte zachtjes. "Mijn zusje weet ik waar ze is.. Dat betekend niet dat ze niet in gevaar is maar ik kan nu niet bij haar komen.. Ze heeft besloten bij mijn grootvader in te trekken in Kanto. Ze beseft niet dat die klootzak haar zo zou verkopen net als z'n pokemon als hij de kans kreeg en ze iets zou opleveren.." Ze schudde haar hoofd verdriet wegslikkend. "En m'n andere broer is al helemaal onberijkbaar, hij is het leger in gegaan. dus de enige die ik kan vinden is Hunter."

Alex knipperde even verbaasd. Dat was een lange knul. Ach, zo vreemd was het nou ook weer niet voor jongens om groot te zijn. Voor meisjes, dat was zeldzamer. Het meisje keek even naar Rave’s ogen toen die erover begon en noteerde de kleur hiervan in haar achterhoofd. Vervolgens glimlachte ze. “Ik zal mijn ogen openhouden voor Hunter,” sprak ze oprecht. Waarschijnlijk kwam ze de jongen toch van haar leven niet tegen, maar ze kon het op z’n minst proberen, niet? Misschien dat ze eerder per ongeluk tien verkeerde mensen aansprak die eigenlijk geen Hunter heetten. Dat had Alex er echter wel voor over. Ravenna begon vervolgens over haar zusje direct nadat de blondine erom gevraagd had. Bij het horen van het verhaal, liet ze haar blik neerslachtig op de grond vallen. “Het spijt me dat te horen,” vertelde Alex, terwijl ze weer opkeek nadat Rave klaar was met haar verhaal. “Ik weet hoe het voelt om hulpeloos toe te moeten kijken.” Anaïs had ze in geen jaren meer gezien of gesproken en het deed haar elke dag nog pijn, maar het verschil tussen haar zusje en die van de oranjeharige was dat haar ouders Anaïs nooit zouden verhandelen. Dat was gewoon onmenselijk en nu waren haar ouders vreselijke personen, maar om te zeggen dat ze monsters waren? Maar dat was het hem nou juist. De meeste monsters waren mensen. “Hoe oud is je zusje?” vroeg Alex toen geïnteresseerd. Ze had door dat Ravenna het waarschijnlijk niet over haar opa wilde hebben en de situatie daar, maar misschien vond ze haar zusje als onderwerp wel fijn. De blondine kon immers uren aan één stuk vertellen over Anaïs en het onderwerp dan nog niet beu zijn.

Een zachte grinnik gleed over haar bleke lippen terwijl Alex verbaast keek. Ze zou eens moeten weten, Rave was dan al 1.80 net als haar vader maar Nate en Hunter waren allebei rond de 1.90, Kathsy en haar moeder waren kleintjes geweest met hun 1.60 en 1.65 echt de underdogs in de familie kon je wel zeggen. Rave was niet anders gewend en tja het was gewoon normaal geweest in haar familie maar scheinbaar was dat niet zo bij iedereen. Dankbaar knikte ze toch toen Alex beloofde dat ze haar ogen open zou houden voor haar verloren broer en glimlachte zachtjes naar haar. Het was fijn om te weten dat hoewel Rave haar nauwelijks kon Alex toch op ze minst tot zo ver zou willen helpen. Haar ogen werden echter wat verdrietiger toen Alex verder ging en ze haalde haar schouders op. "Er valt niets aan te doen, in iedergeval niet voor nu niet nu ik hem nog niet aankan." Mompelde ze zachtjes en beet op haar onderlip. Ja de rede waarom ze trainer was geworden was om te zorgen dat ze sterk genoeg zou worden om de klootzak van een grootvader van haar aan te kunnen maar niet alleen om haar pokemon sterk genoeg te maken maar vooral ook om zichzelf sterker te maken zodat ze de man aankon. "En.. ik ben niet echt een type om hulpeloos te kijken dus je kan mijn irritatie snapen." Ze grinnikte zacht al lachte haar ogen niet mee en ze zuchtte. De vraag over de leeftijd van Kath liet haar zacht glimlachen. Ze hielt van haar kleine zusje en was altijd blij geweest om haar te hebben. Het was Kath en Rave tegen hun broers, dat was altijd wel zo geweest, niet dat ze meer van kath hielt dan van haar broers. Ze kon gewoon beter met Katherine omgaan. "Kathy is nu 16, net zoals Nathan." Het liet haar zacht glimlachen om hun voor te stellen. Ja de tweeling was normaal onafscheidelijk alleen nu.. zo ver van elkaar verwijderd..