We are the jack 'o lanterns in July

Ineens stond Riddle naast hem en vroeg of het ging, waarbij de groenharige langzaam knikte. Het kon niet beter, misschien wel als hij niet was gevallen, maar op dat na voelde de jongen zich helemaal geweldig. ”Jaa..” klonk er vaagjes van hem, zodra hij volledig overeind was gekomen, voelde het nu inderdaad een stuk beter. Het viel hem niet eens volledig op hoe Riddle erbij stond, ga na. Hij probeerde wat stappen naar voren te zetten, niet bepaald om een reden maar viel al wankelend bijna omver, snel zocht hij dus maar steun bij de dichtstbijzijnde muur. Dit ging niet opschieten, verdorie. hij kon amper normaal staan, waarom had hij gedacht dat hij zelfs kon lopen? Omdat het hem natuurlijk ook eerder lukte.

Plotseling werd hij meegetrokken naar Riddle’s kamer en hij kon haar alleen volgen, bepaald tegenstribbelen, nee, daar was de jongen echt te dronken voor. Hihi, drank was prettig. Riddle’s stem klonk vreselijk luid, welke riep dat hun gingen verkleden, wat? Veel tijd om er over na te denken kreeg de jongen niet eens, gezien hij letterlijk een kledingstuk tegen zijn gezicht aankreeg. Dat was niet prettig, kledingstukken tegen je smoel krijgen. ”Maar…” eigenlijk sprak de jongen zijn eigen woorden tegen, gezien hij het gewoon wist dat Nathan het gewoon ging doen. nu feesten, de volgende dag spijt. Ja, perfect motto was dat, dus niet.

Er klonk te enthousiast hij het maar gewoon moest gaan aantrekken. ”Okay dan..” zijn brein kon echt niet normaal gaan nadenken op het moment, wat het nog minder prettig maakte. Zijn hoofd kon het maar niet opmaken wat het ding was, verdorie. Misschien dat het namelijk toch wel iets prettiger zou zijn als hij wist wat het was. Ach. Hij keek op toen de jongen Riddle zag weglopen met wat kleding in haar hand, geen idee wat het was. Hij trok maar zijn shirt uit en deed vervolgens het ding aan. Het was nogal lang. Ach, hij zou wel de volgende dag zien wat het ding precies was. Hij zou dan ook een enorme kater hebben, ach. Wat maakte het uit. Niets wat hij er nu meer aan kon gaan doen.

Kort rekte de jongen zich uit, dronken zijn was eigenlijk best vermoeiend werk zeg. Niet echt dat het werk was, eerder enkel vermoeiend. Het duurde niet lang of Riddle kwam de kamer binnenlopen met een.. pakje aan. Te dronken om er fatsoenlijk over na te denken. Het zal wel. "Verkledeeeeen....." werd er blij geroepen door haar, waarop de jongen lichtjes grinnikte. ”Dit is wel geinig~” of hij spijt ging krijgen? Jup, zeker weten. De jongen ging maar op het bed zitten, vlak naast Riddle en grinnikte weer. Oh, wat een lol had de jongen nu toch. De dag daarna misschien ook wel, hihi.

Zijn blik ging vaagjes naar Riddle zodra er werd gemompeld dat hij moest komen. Maar hij was er toch al? Oh, hij snapte het al. De jongen moest bij haar komen liggen, kijk eens aan. Een vleugje van dat hij nog kon gaan nadenken. Ha! De jongen kwam bij haar liggen, waarna hij haar met een klein grijnsje naar Riddle keek. Dit was wel lekker, gewoon even liggen. Zijn hoofd werd namelijk best wel zwaar, wat natuurlijk niet leuk was nee. Sterker nog, zijn gehele lichaam voelde zwaar aan, jeetje. Niet normaal zeg. Eerlijk gezegd voelde het nu net aan alsof hij elk moment in een diepe, diepe slaap kon vallen. Maar dat was zielig voor Riddle, zat ze daar zo alleen. Nou, niet alleen, eerder zonder iemand die daadwerkelijk wakker was en waarmee ze contact kon houden. Niet dat dit geheel smetteloos verliep, maar toch.

Langzaam leken zijn ogen te sluiten, slaap leek hem te omhelzen en al snel, zonder dat de groenharige er überhaupt meer tegen vocht viel de jongen in een diepe slaap. Het was een nu nog prettige slaap, iets waar hij wel een tijdje in wou blijven maar al snel was het de zon die in zijn gezicht scheen welke hem wakker maakte. Nathan deed vrijwel meteen zijn ogen open en orobeerde omhoog te komen, wat niet echt bepaald een slimme zet van de jongen was geweest. Zijn hoofd voelde als een blok ijzer aan en hij voelde zijn hoofd zwaar kloppen, een enorme hoofdpijn kwam aan zijn hoofd zeuren. "Ouch." wist de jongen te mompelen, waarbij zijn hoofd enkel meer pijnlijker deel. Voorzichtig probeerde de jongen te herinneren wat er die vorige avond was gebeurd, iets waardoor hij enkel meer hoofdpijn kreeg. Even keek hij naar de kleding die hij aanhad, meteen wist hij onbewust weer wat. Zijn hele hoofd werd rood, oh Arceus.

Zodra Riddle begon te grinniken waardoor ze een zowaar giftige blik kreeg van de jongen, oh Arceus. wat een koppijn had hij zeg, hij wist wel die vorige avond dat het niet goed ging komen. Toch was hij toen te eigenwijs geweest ervoor om het uit te maken, domme zet Nathan. Voorzichtig, niet al te wilde bewegingen makend probeerde hij het ding uit te doen, waarna de jongen bromde “Nee.” gelukkig was dit niet een andere keer gebeurd, dat scheelde wel weer. Het zou wat zijn als het niet bij haar was, maar bij iemand heel erg anders. Nee, geen bedankt ook. eindelijk was het uit, waarbij hij nu dus in enkel een broek zat, geen al te rare fratsen gebeurd. Vage beelden kwamen weer te binnen, waarbij hij moest grinniken, oh Arceus. Dat was echt gebeurd ja. Het was wel.. grappig. Voor hem dan.

Er werd weer gegrinnikt, maar nu werd er geen aandacht meer an besteed door de groenharige. Misschien moest hij maar eens iets gaan doen aan die vreselijke kater. “Misschien moet je eens kijken wat je aanhebt.” klonk de stem van de jongen zodra hij zag vat Riddle aanhad. Als het kleding genoemd kon worden, licht greens hij, leuk zicht was het wel voor de jongen. Hij probeerde voorzichtig van het bed te komen, al mompelend ”Ik ga maar wat doen aan die kater.” of ze hem ging volgen, was wel snel genoeg te zien. Zelf wist hij wel een prima manier, die hem eerder had geholpen. Niet dat de jongen blij was om het te testen, maar gelukkig was het toch handig geweest dat hij het nog had onthouden. Rustig liep de jongen naar beneden, om vervolgens rechtstreeks naar de keuken te gaan, waar hij in alle gemak de kater kon bestrijden.