We are the jack 'o lanterns in July

De jongen glimlachte vaagjes toen hij Riddle een nee hoorde mompelen, waarna hij sprak ”Ja hoor.” hij begon zich langzaam meer en meer dingen te herinneren van die vorige avond, waarbij hij met sommige dingen echt iets had van waarom hij dat had gedaan. Natuurlijk, omdat de groenharige toen dronken was geweest. Ineens klonk er een doffe klap, waarbij de groenharige, niet al te snel, in verband met de vreselijke kater, zich omdraaide en naar Riddle wendde. ”Gaat het?” eigenlijk, hij nam aan dat het haar was. Iets of iemand anders was er niet, dus tja. Hij zelf liet niets vallen of viel zelf wat enkel haar als ‘optie’ overhield.

Hij kwam de keuken uitlopen, om vervolgens rechtdoor naar Riddle te gaan. Ze zat daar maar wat op de grond, proberend overeind te komen. Er klonk dat het niet echt ging, wat al genoeg voor de groenharige sprak. Hij zakte rustig door zijn knieën, schoof met zijn ene hand onder haar rug en tegelijk de ander bij haar benen. Vervolgens kwam de groenharige rustig omhoog en keek haar met een glimlachje aan, wat was ze ook schattig zo zeg. Er werd een klein kusje op haar voorhoofd gegeven, waarna de groenharige richting de bank liep om haar daar rustig neer te leggen. Eerst zou hij voor haar zorgen, zelf met de enorme kater, die kwam later wel.

Zodra Riddle helemaal rood werd glimlachte de jongen eventjes warm, ze was nu echt zo lief. Ze bleven elkaar aankijken, geen enkel woord sprekend, tot dat Riddle een dankjewel mompelde. "You are just like the air to me, because I can't live without you." hij haalde zachtjes zijn hand door haar haar. Als het al mogelijk was, zou de jongen meer en meer glimlachen, enkel zou dat onmogelijk zijn op het moment. Het was namelijk onmogelijk om nog meer te glimlachen, hij was echt blij dat hij haar had. De jongen zou het zich niet kunnen voorstellen als dit ooit met iemand anders was, want dan was hij alleen.

Hij kwam gewoon bij haar zitten zodra Riddle haar armen uitstak, om vervolgens zijn armen om haar heen te slaan, daarbij haar eerdere gebaar aan het beantwoorden. Auw, geen slimme zet. Meteen schoot er namelijk een felle pijn door zijn hoofd. Hij probeerde zich er weinig van aan te trekken, terwijl de jongen gewoon glimlachte. Zijn shirt nog steeds uit, maar dat maakte hem al normaal weinig uit, dus waarom zou hij daar nu op letten? Ah, well. Kort keek hij Riddle in haar ogen aan, het waren net diepe, toch heldere poelen water. Hij had zijn armen nog niet weggehaald, de jongen zat veel te prettig nu, met haar.

De brandwond op zijn linkerarm was nu duidelijk zichtbaar, maar daar lette hij niet op. Als Riddle daar nieuwsgierig naar was vroeg ze er wel naar, anders zou er simpelweg niet door hem worden gesproken. hij voelde hoe Riddle's hand op zijn wang werd gelegd. Voorzichtig knikte hij toen ze vroeg of hij iets te veel op had, dat was zwak uitgerukt. De jongen had veel te diep in het glaasje gekeken en daar voelde hij nu de consequenties van. "Dat kan je wel zeggen ja." als er ooit weer een volgende keer kwam, zou de groenharige er een stuk meer op gaan letten met wat hij ging drinken en met name hoeveel hij naar binnen zou gaan gooien.

Er werd al lachend gemompeld dat zij dat ook had gedaan, waarop de jongen even grinnikte. Echter bij haar volgende woorden fronste de groenharige kort, had ij dat echt gedaan? ”Hmm..” klonk er bedenkelijk van de jongen, hij wist niet meer alles nee, maar juist dan. Bij het volgende lachte de jongen kort ”Ja, dat weet ik nog wel.” oh Arceus, niet bepaald geweldig. Bij het volgende wat hem te binnen schoot grinnikte hij even, at was wel grappig geweest. Al snel schoot zijn hoofd gelijk rood, het was grappig -voornamelijk voor hem- maar ook om voor te schamen. Oh dear. Jup, dat had hij echt gedaan, niet iets waar hij nou nog wat aan kon doen.

Hij krabde even op zijn achterhoofd toen Riddle sprak dat hij toen wel grappig en schattig was, hihi. Het leek Riddle nog niet door te dringen in de eerste instantie, al leek het al snel door te dringen tot haar. Defensief hield hij zijn handen omhoog, waarna de groenharige mompelde ”Ik was dronken..” het was niet iets dat hij er iets aan kon gaan doen door die reden. Eigenlijk wel, maar toch. Hij was niet helder en kon dus ook niet op een normale manier gaan nadenken, wat werd er anders verwacht van hem? Dat het volledig goed ging lopen, zelfs al was hij dronken? Nou, zo wel, hadden mensen pech.