We are the jack 'o lanterns in July

Zijn handen werden naar beneden geduwd waarna en met een grijns werd gemompeld dat ze hem teveel verwende, kort grinnikte de jongen. Ineens werden haar lippen op de zijne gedrukt, maar in tegenstelling tot normaal, zat hij daar maar, niet echt meegaand. Gewoon een beetje plagen zou natuurlijk wel een keertje grappig zijn, voor hem dan. Hoe het voor Riddle zou zijn wist hij natuurlijk niet, maar Nathan zou in welk geval zijn lolletje hebben. Het was te voelen hoe een stel armen om zijn nek werden gelegd, toch wel iets wat hem van binnen blij maakte, gewoon die kleine dingen die het waren. Die kleine dingetjes die een dag net iets beter zouden kunnen maken.

Hij moest zich inhouden om niet in het lachen te gaan uitbarsten bij Riddle’s reactie, het was echt grappig. Hij werd scheef aangekeken, iets wat hij enkel beantwoorden met een plagerige grijns. Er werd extreem verward gevraagd wat er was, waarna hij, met diezelfde grijns zijn hoofd schudde ”Niets hoor, hoezo?” oh, wat was dit ook grappig. Hij vouwde zijn benen samen op de bank, waardoor hij nu dus in een kleermakers zit zat. Er was echt helemaal niets aan de hand, enkel een jongen die een grapje aan het uithalen was, niet meer, niet minder.

Ze leek nog extreem in de war, waardoor de groenharige wel erg veel moeite kreeg om diezelfde gezichtsuitdrukking te behouden en niet in het lachen uit te barsten. Oh Arceus, dit was echt te grappig voor hem. Er klonk een extreem verwarde maar van Riddle, vervolgd dat hij niet reageerde. Haar rode kop was de druppel en de jongen sloeg, al lachend, achterover. Dit was echt te grappig. ”Ah, je weet toch wel dat ik een grapje maak.” klonk er van hem, nadat Nathan klaar was met lachen ”Gekkie.” het was een grapje geweest, niet meer dan een simpel, toch hilarisch, grapje.

Het was te zien hoe riddle fronste, dit was echt zo grappig ook nog. Er klonk nors dat ze geen gekkie was, iets waarbij de jongen kort moest gaan grinniken. ”Natuurlijk.” hij geloofde er geen snars van. Langzaam liet hij zijn hand over haar wang gaan ”Kan je niet zo goed tegen een grapje?” ook lekker gezellig deed ze nu, ach, dat zal wel aan hem liggen. Het was voor hem extreem grappig, ja, dat zeker. Alleen mevrouw leek er een stuk minder blij mee te zijn, iets wat het echter alleen maar nog grappiger voor hem maakte.

Zodra hij zijn hand op haar wang legde werd de groenharige weer aangekeken, waarna ze probeerde een norse nee te zeggen. Kort grinnikte hij, dit was grappig zeg. Ineens vloog ze hem letterlijk de nek om, waarop een verraste roep kwam ”Eh?” wat? Er werd gemompeld dat hij zich niet mocht gaan bewegen. Eh? Wat? Ineens voelde hij iets afzakken. Oh. Ja, hij snapte het al. hij snapte nu al heel goed ja. ”Ik beweeg niet.” maar ze zouden ook niet echt daar de hele tijd kunnen zitten, dat was wel duidelijk natuurlijk. Maar tja, wat dan?

En daar zaten ze dus, Riddle tegen hem aangedrukt zodat het niet nog erger werd. Niet echt beiden in staat om te bewegen, oh Arceus. Er klonk al stamelend van haar dat ze aan het bedenken was wat ze er aan kon gaan doen ”Doe jij dat maar ja.” als hij voor oplossingen ging denken, was de groenharige er wel vrij zeker van dat het geen goed idee zou gaan zijn. Zijn ‘ideeën’ werden dus maar niet uitgesproken, dat zou maar het beste zijn voor de meeste mensen. Dat hij geen shirt aan had, geen probleem, prima. Echt dat Riddle nu ook geen shirt aan had deed zijn hoofd rood kleuren, oh dear. Ergens was dit wel.. prettig. Maar toch wou de jongen dat het weer overging.

Ineens werden zijn handen naar zijn ogen gebracht en er werd gemompeld dat hij niet mocht spieken, oke, duidelijk. ”Okay.” ook gewoon vanzelf, als een automatisme sloot hij zijn ogen, waarschijnlijk omdat hij zo gewoon prettiger zat. Hij hield zijn ogen al die tijd gesloten, geen idee hebben wat er in de wereld voor hem gebeurde. Na een klein tijdje klonk er dat het weer zat, open de groenharige jongen vrijwel meteen weer zijn ogen. Een fel licht drong zijn ogen binnen, dus om daar even gewend aan te raken knipperde hij enkele keren met zijn ogen, om vervolgens naar Riddle te kijken, welke overeind probeerde te komen. onderhand wist hij dat ze gewoon hulp zou gaan nodig hebben, dus hij kwam maar overeind, om had vervolgens een handje proberen te helpen.

Zodra hij haar hielp werd er niet meer tegengestribbeld, wat dus betekende dat Riddle het eindelijk doorhad dat ze gewoon zijn hulp nodig had. Zodra ze richting de trap kwamen liet hij haar voorgaan, zodat als het fout ging, de groenharige haar nog kon gaan helpen. Er werd gemompeld dat zij haar eens ging omkleden, iets waarop de groenharige jongen grinnikte, waarna hij vervolgens sprak ”Dat zou misschien wel eens handig zijn ja.” het zou immers niet altijd handig zijn dat het ongelukje van zojuist weer zou gaan plaats nemen, het zou dan nog ongemakkelijker worden dan eerder. Al was het zojuist ook wel heel erg ongemakkelijk, dus of het nog erger kon… Niet iets waar Nathan nou al te graag achter wou gaan komen.