Member Lilium FlorbellePunten : 700
Gender : Female ♀
Age : 18 years
Type : Ranger
Rang : Student Ranger
Regions : Kalos
Icon :   |  Onderwerp: Shocking Static vr jan 16, 2015 11:01 pm | |
|
De lift ging etage voor etage omhoog. De lichtjes die voorbij kwamen staarden haar aan. Lilium kon niet ontkennen dat ze nerveus was voor de Gym Battle. Het was alweer een tijdje geleden dat ze een gym had uitgedaagd en dat was met haar oude team geweest. Met Oz, met Jack, Alyss… Nu stond ze hier, met een hele jonge Eevee aan haar voeten die af en toe achter de lichtjes aansprong voordat ze uit het zicht verdwenen. Lilium keek met een lichte glimlach naar de onbezorgde Pokémon, die maar wat zat te spelen in de lift. Snowflake had geen zorgen. Het zou Lilium verbazen als Snowflake überhaupt wist wat er precies aan de hand was hier. Een Gym Battle had de Pokémon in haar korte leven immers nog nooit bijgewoond. Daarom mocht ze nu gewoon eventjes lekker blijven kijken. De Eevee sprong nog een keer de lichtjes achterna, tot ze onder de vloer verdwenen en Lilium leunde weer tegen de wand van de lift aan, proberend haar razende zenuwen te kalmeren. Zelfs voor Coumarine was ze nog niet zo bang geweest. Het was bijna belachelijk, maar het was vooral omdat ze haar nieuwe team moest uittesten op het moment. Dit was het moment om te testen namelijk. Clemont was een sterke Gymleader en gebruikte elektrische types. Vandaar ook dat ze Elliot had, vandaar ook dat ze Dig geleerd had aan haar Fennekin en vandaar dat Leo sinds kort Earthquake kende. Leo zou het het zwaarst hebben vandaag waarschijnlijk, aangezien de Pokémon zijn Flying Type nog steeds bij zich droeg. En dat zou hem absoluut niet gaan ondersteunen in dit gevecht, Lilium wist het zeker. Al die elektrische aanvallen… Hij moest voorzichtig zijn. Eventjes keek het meisje naar de Pokéballs die aan haar riem hingen en daarbij naar één Pokémon in het bijzonder. Cheshire. De Banette was zijn Pokéball niet meer uitgeweest sinds hij geflipt was in zijn Mega vorm. Ze voelde er dan ook weinig voor om de Pokémon nog in te zetten, maar als ze ertoe gedwongen was, zat er niks anders op. Lilium haalde eventjes huiverig adem. Hopelijk zou de Pokémon er niet voor zorgen dat ze zou verliezen. Dan was het over, dan zou ze hem boxen. Snowflake was ondertussen weer op haar af gelopen en was aan haar voeten gaan liggen. Normaal duurden liftreizen ook niet zo lang. Het was dat de Prism Tower zo onmogelijk hoog was. Hoeveel verdiepingen had dat ding? Het gaf haar veel teveel bedenktijd, veel te veel ruimte voor twijfels. En het maakte haar ziek. Ze was nog zo naïef geweest bij haar vorige gym battle. Het was slechts twee maanden geleden, misschien iets minder, en toch voelde ze zich jaren ouder. Ze had niet durven dromen dat er zoveel zou gebeuren in de tussentijd, tussen haar twee gym battles door. Haar ouders waren dood gegaan, haar hele team was veranderd op Leo na, haar band met verschillende mensen was duizelingwekkend erg veranderd, haar leven werd zo nu en dan best wel erg bedreigd. Het was allemaal vermoeiend en beangstigend. En toch wilde ze doorgaan, voorwaarts lopen. Ze wist immers zeker dat als ze stopte met voorwaarts gaan, dat ze in zou storten en dat wilde ze voorkomen. Ze kon nu ook niet ophouden. Als ze zou ophouden en opgeven, stoppen met trainen en sterker worden, dan zou ze sterven. Dit was niet langer meer alleen voor de lol een reisje doen. Dit was een kwestie van zelfbescherming. Als ze niet sterker zou worden, zouden ze haar vroeg of laat komen halen en zou ze verloren zijn. Daarom was het ook zo belangrijk dat Cheshire toch na verloop van tijd naar haar zou luisteren… Ze wist alleen nog niet heel erg goed hoe, maar ooit zou ze er wel achter komen. Het meisje haalde diep adem. "Ik zal leven, ik zal winnen en ik zal niet opgeven..." Mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Snowflake spitste haar bleke oortjes en hief haar kopje, waardoor haar dikke bontkraag ietwat op en neer deinde. Lilium leunde naar voren en gaf de Eevee een aai over haar bolletje, waardoor het genietend een knorrend geluidje maakte. Lilium glimlachte breed en bleef het achter haar oren krabben, waarop de Eevee zachtjes met haar achterpoot trappelde. Ze moest stilletjes toch wel toegeven dat ze het beste cadeau was wat ze ooit gehad had. Het was echt een schat, die Eevee natuurlijk. Het was nog zo schattig en naïef, zich niet bewust van de boze buitenwereld en wat er allemaal kon gebeuren. Had Aiden dat bedoeld toen hij haar vroeger 'Simpel' noemde? Vroeg Lilium zich afwezig af, waarna ze zichzelf weer overeind hief. "Snow, ik wil graag dat je bij de gym battle bij mij in het vak blijft. Niet het gevechtsveld oprennen, niet je ermee bemoeien en me ook niet afleiden. Na de gym battle gaan we wat Poképuffs voor je halen als je je gedraagd, oké?" zei Lilium met een glimlach, er meteen maar een beloning aanhangend zodat de Eevee er ook belang bij had om zich te gaan gedragen. Ze had toch langzaam maar zeker geleerd dat dat de beste opvoedingsmethode was voor de jonge Pokémon. De eevee luisterde stukje bij beetje steeds beter naar haar. Na de gym battle zou ze beginnen aan de training van het jonge ding en hopen dat het ook goed ging luisteren. Het was voor nu een zeer rustige Pokémon, al had ze natuurlik wel eens haar speelse buien. Maar kon ze dat de Pokémon kwalijk nemen? Het was nog maar een baby. Baby's mochten speels zijn wat Lilium betrof, vooral als ze zo schattig waren. Cheshire was immers ook speels, op zijn geheel eigen manier. Maar dat was minder grappig en leuk. Die was eerder destructief. Lilium zuchtte lichtjes. Ze moest sowieso binnenkort maar eens onderzoek gaan doen naar Eevee evolutions. Ze had 8 mogelijkheden, nou ja, eigenlijk 7. Ze had Lacie al gehad en wilde niet een tweede Sylveon. Lacie was heel lief geweest uiteraard, maar de Pokémon was haar iets te roze en girly, met alle strikjes. Misschien was dat wel de reden waarom deze Pokémon ook nooit de box had verlaten, zelfs met haar geringe tijd in haar team. Lilium keek eventjes naar Snowflake, die alweer afgeleid was geraakt. Al bleef de Pokémon nu wel rustig op haar plek zitten, misschien was ze bang dat het Poképuff aanbod nu al was ingegaan. Snowflake moest uiteraard zelf meebeslissen wat de uitkomst zou worden van haar evolutie. Het was immers Snowflake's lichaam en daar mocht niemand haar mee dwingen. Sowieso was de Pokémon voor nu te jong om te evolueren, maar na de gym zou Lilium langzaam gaan opbouwen met trainingen. Eens kijken waar de Pokémon van gemaakt was. Uiteraard had ze er alle vertrouwen in. Ze kende de moeder van de Pokémon en wist dat je daar ook ábsoluut niet mee moest sollen. Heck, als ze Snowflake iets aan zou doen, dan zou Élise haar waarschijnlijk roosteren en daarna Tyrion er nog eventjes achteraan sturen om het karwij af te maken. Wat nou Team Rocket? Élise was het echte gevaar in dit verhaal! Lilium grinnikte eventjes zachtjes bij de gedachte. Nee, ze zou ervoor zorgen dat Snowflake niks zou overkomen. Daar konden Aiden en Élise van op aan.
De lift kwam met een lichte bons tot stilstand en eventjes bleef Lilium wankelig staan, haar hand op de wand leggend. Een lichte pling gaf aan dat ze de juiste etage hadden bereikt en Snowflake spitste haar oren lichtjes, verbaasd om zich heen kijkend. Waar kwam dat geluidje dan weer vandaan? Lilium glimlachte eventjes door haar Eevees nieuwsgierigheid. Snowflake moest nog zoveel leren. Met een licht gezoem gingen de liftdeuren uiteen en Lilium moest haar ogen eventjes lichtjes vernauwen om te voorkomen dat ze verblind raakte. Het was best duister in de lift geweest en het felle zonlicht dat naar binnen viel door de grote ramen van de Prism Tower was dan toch wel eventjes iets anders. Haar ogen begonnen lichtjes te tranen en ze hield haar mouw eventjes voor haar gezicht totdat ze haar ogen weer langzaam aan het licht had kunnen laten wennen. Ondertussen klonk er een schaterlach van de andere kant van de zaal. "Als je nu al verblind raakt, wacht maar tot je de schitterende elektriciteit van mijn Pokémon ziet!" Langzaam liet Lilium haar mouw zakken. Haar blik viel op een… apart figuur. Het was een blondharige jongen, misschien wel iets jonger dan zij zelf en hij droeg een vreemde outfit. Het was een lichtblauwe kloffie, iets wat toch niet de beste kleur was als je aan dingen ging sleutelen leek haar, en hij had vreemde instrumenten op zijn rug. Je moest wel een heel vreemd typetje zijn om een gym leader te worden zeg. Lilium maakte dan ook de mentale notitie dat ze er goed over na moest denken of ze beledigd moest zijn als ze ooit gevraagd werd voor Gym leader. Want, kom op zeg, wat had ze nou allemaal gehad? Een oude man met een heggenschaar als wandelstok, een bergbeklimmer met excentrieke stenen in zijn kapsel, een rolschaatster, een vrouw met een fascinatie voor insecten en nu dit. Het moest niet veel gekker meer worden. Wist zij veel dat dat best nog wel mogelijk was, een nog gekkere gym leader. "Ik weet zeker dat mijn Pokémon dat aankunnen," reageerde ze, toch wel ietwat fel van toon, "ik daag je daarom uit voor een Gym Battle!" Sprak Lilium, met toch wel een lichte trotse toon in haar stem. Dit haalde echter niet weg dat het meisje echt heel nerveus was. Ze had haar handen in haar zakken gestoken om te maskeren dat ze toch wel best erg trilden. En het feit dat haar vingers zo trilden, irriteerde haar nu al mateloos. Het meisje richtte haar blik op de Gym Leader, die naar haar grijnsde. Hij vond zichzelf duidelijk beter dan dat zij was. Snowflake bleef een beetje achter haar benen staan en leek met een nieuwsgierige, maar toch licht wantrouwige blik naar de andere jongen. “Als je me wilt bevechten met een Eevee, zal je toch wel met wat beters moeten komen meisje, wat… inventievers,“ sprak de jongen met een grijns, waarna de robot armen op zijn rug eventjes heen en weer bewogen. Arceus, ze wist nu al zeker dat ze hem niet echt mocht. Snowflake snoof ook eventjes kort, niet blij zijn met de opmerkingen van de man. “Aangezien ik hier al sta met vier badges op zak, zou je toch wel moeten weten dat ik hier niet kom met enkel een Eevee,“ sprak Lilium op een toon die toch wel koeltjes te nemen was. Ze klikte een Pokéball van haar riem los en speelde er even mee met haar vingers, al hield ze haar blik nog altijd strak gericht op het blondharige jongetje. “Ik had een Gym leader op mijn beurt wel wat ouder verwacht,“ sprak ze luchtig. Ondertussen had ze wel geleerd om wat minder zich aan te trekken van wat anderen zeiden. Als ze dat zo erg deed als voorheen, was ze haar ouders ondertussen wel achteraan gegaan immers. En nee, dat ging niet gebeuren. Alles behalve dat. De Gym leader leek niet blij te zijn met haar woorden en snoof. “Grote woorden voor zo’n klein meisje,“ reageerde hij op een licht bijtende toon, “laat maar eens zien waar je van gemaakt bent dan.“ Hij draaide zich om en liep met rustige, ietwat sloffende passen richting zijn helft van het strijdveld. Het veld zag er een beetje… sjofel uit. Alsof ze het nog bezig waren te repareren. Lilium vernauwde haar ogen lichtjes. Dat kon niet anders of dat was Aiden geweest. De jongen had er een handje van om de velden van Gym Leaders op te blazen die hij niet mocht. En ergens had ze een flauw vermoeden dat Aiden deze jongen niet aardig had gevonden. Maar, dat was enkel een gokje. Met Snowflake op haar hielen liep ze naar het vak waar ze moest blijven tijdens het gevecht. Lilium keek eventjes om naar de Eevee, die rustig ging zitten en haar staart rond haar voorpootjes vouwde. Het meisje keek naar de overkant, waar Clemont erg rustig zijn Robot armen van zijn rug af tilde en zijn Pokéballs erbij pakte. Vier in totaal. Zij had vier Pokémon die strijdbaar waren. Dat kwam mooi uit. Lilium keek eventjes naar haar Pokéballs. Twee minder dan gebruikelijk. Bij Coumarine had ze strijdkracht teveel gehad. Dit was meer een uitdaging. Een lichte glimlach verscheen de lippen van het meisje. Ondanks de spanning die ze voelde, de zenuwen die door haar aderen gierden, was de uitdaging wel iets verfrissends. Het meisje haalde eventjes adem en klikte de eerste Pokéball los. Liet hen maar beginnen met dit spelletje. Eén ding wat ze namelijk wel zeker wist, was dat haar Pokémon hoger geleveld waren. Daar had ze hard genoeg voor getrained.
De scheidsrechter begon met hetzelfde eeuwige riedeltje van de regels. Ze wist zeker dat ze ze ondertussen wel uit haar hoofd kende. Geen wisselingen voor de gym leader, als alle Pokémon van 1 partij niet meer in staat waren te vechten, dan was het verhaal over. Ja, het was een bekend verhaaltje. En ze zouden toch wel mogen verwachten dat Lilium het wel zou kennen na vier gyms al gedaan te hebben. Maar goed, blijkbaar dus niet. De scheidsrechter hield zijn vlag in de lucht en Lilium liet haar eerste Pokéball groot worden. “Begin!“ De stem van de scheidsrechter galmde over het strijdveld en Lilium gooide haar eerste Pokéball omhoog. “Ga ervoor Duchess!“ De Pokéball sprong open en in een gloed van wit licht verscheen de Fennekin op het strijdveld, eventjes wat glitters uit haar pels schuddend terwijl deze uit de Pokéball sprong. Het was niet voor niks een Shiny. “Kom maar, Emolga!“ De eekhoorn Pokémon landde met een zacht plofje op de grond en rekte zich eventjes uit. “Ik ben benieuwd of je wat intimiderenders bij je hebt, Florbelle,“ sprak de Gym leader op een rustige toon. Lilium’s gezicht vertrok eventjes in een geërgerde grimas. “Lilium,“ reageerde ze, “en wacht jij maar af. Ik zal dit gebouw niet verlaten zonder Badge.” Arceus, deze jongen irriteerde haar hopeloos. En hij moest zo nodig zeggen! Hij was degene die een Mukkin Emolga inzette! Alsof dat zo intimiderend was. Duchess zette haar nekharen lichtjes op en siste naar de Pokémon van de tegenstander. Blijkbaar was de Fennekin ook niet zo blij met de concurrentie. Lilium besloot niet meer te wachten of de Gym Leader een zet zou doen. De eerste zet zo van haar zijn. “Flame Charge, Duchess!“ Riep ze haar Fennekin toe. De Pokémon bundelde haar kracht in haar achterpoten en sprong toen naar voren, haar kaken wijd open spreidend. Vlammen lekten weg uit haar mond en omhulden haar hele lichaam terwijl ze met razende snelheid op de Emolga af sprintte. De uitvoer van de aanval was prima en Lilium moest toegeven dat ze trots was op haar kleine Fennekin. Ze was nog best snel groot geworden immers. “Emolga, Acrobatics!“ De Emolga schoot omhoog, waardoor de aanval van Duchess compleet miste. De Fennekin haar vlammen verdwenen en de Pokémon keek wat verward om zich heen, niet doorhebbend dat de Emolga hoog boven haar zweefde en met een hoge snelheid weer naar beneden kwam. Hier schrok Lilium van. Tauros crap, wat was dat ding snel! “Duchess, boven je, Flamethrower!“ riep ze naar haar Pokémon toe, de Fennekin opende haar bek om de aanval uit te voeren, maar de Emolga klapte al op haar neer, Duchess wat naar achter werkend. De Pokémon schudde eventjes verward haar kop. Dat moest zeer gedaan hebben. “Sunny Day!“ Riep Lilium. Tijd om haar voordeel dan maar te vergroten. Ze had geen Pokémon met water aanvallen in haar team. Ze zou alleen maar voordelen kunnen trekken uit Sunny Day. Duchess sloot haar ogen eventjes en spuwde toen een gloeiende bol van licht uit die naar boven steeg, als een gloeiende zon. Het werd meteen warmer binnen en het licht feller. De Emolga werd er even door verblind en Lilium moest ook even een paar keer met haar ogen knipperen, maar Duchess leek te genieten van het extra licht. Maar goed, daar was het ook een Fire Pokémon voor. “Fire Spin!“ Riep Lilium. Ze had het trucje al snel door gehad, ze moesten de Emolga afremmen voordat deze te raken viel. Het had geen zin om op een Pokémon in te hakken die je niet te pakken kon krijgen. De Emolga was nog licht verblind door de zon en reageerde te laat op de spiralen van vuur die zijn kant op werden geworpen. De Pokémon slaakte een kreet toen deze werd ingesloten door de vlammen en uiteindelijk geraakt. “Will-O-Wisp!“ Riep Lilium onmiddellijk. Ze wilde de Pokémon geen kans meer geven om aan te vallen. Of tenminste, niet meer zo sterk aan te vallen. Want de Acrobatics aanval had wel degelijk zijn effecten gehad. Ze kon het zien aan de manier waarop de Fennekin bewoog. Ze had pijn, maar wilde het niet te erg laten merken voor nu. De sinistere blauwe vlammen schoten op hun doel af en drongen de Fire Spin aanval in. De vlammen maakten contact en de Emolga gilde. Brandwonden moesten immers zeer doen. Lilium huiverde eventjes zachtjes. Ze wist wel zeker dat brandwonden zeer deden. De Fire Spin liet de Emolga los, die eventjes op de grond plofte. Maar het gevecht was nog lang niet over. De Emolga stond binnen een mum van tijd op. “Double Team!“ Riep Clemont naar zijn Emolga, die binnen een paar tellen tientallen kopieën van hemzelf had gemaakt. Lilium’s gezicht vertrok eventjes lichtjes, welke was de echte. “Quick Attack, Emonga!“ Riep Clemont naar zijn Pokémon. Alle Emolga’s begonnen door elkaar te sprinten en doken op Duchess af, die even geïntimideerd haar oren plat legde. “Flamethrower!“ Riep Lilium, liet haar de juiste kiezen.. Alsjeblieft. Maar nee, de Emolga’s waar Duchess haar Flamethrowers op har gericht verdwenen allemaal, totdat elke kopie verdween. De echte Emolga had Duchess in haar rug gebeukt met de Quick Attack. De Fennekin vloog licht naar voren en schoof op de grond, al krabbelde ze snel genoeg overeind. “Psychic!“ Riep Lilium haar Pokémon toe. Duchess sloot haar ogen eventjes kort en haar oren gloeiden eventjes licht, waarna ze een intens starende blik op de Emolga wierp. Deze kermde in pijn en kromp ineen op de grond. Lilium wist niet precies hoe dit werkte, maar het moest niet prettig zijn. Clemont herhaalde echter zijn voormalige strategie weer. De Double teams kwamen weer tevoorschijn en Lilium beet eventjes licht op haar lip. Hoe kon ze dit aanpakken. Als het Leo was geweest, had ze Flame Burst gedaan. “Nuzzle!“ Riep Clemont. “Flamethrower!“ Probeerde Lilium nog een keer. Maar de Fennekin wist opnieuw niet het juiste doel te vinden en werd geraakt door de verlammende aanval. Eventjes bleef ze staan, terwijl statische elektriciteit door haar pels heenjoeg. De verlamming had wel degelijk effect gehad en de Fennekin schudde haar kop eventjes, af en toe afgeremd door de elektriciteit. “Kom op Duch, je kan het!“ Gromde Lilium haar Pokémon toe. En dat was het moment dat de Fennekin begon te gloeien.
Duchess werd groter en hief zich op van haar voorpoten. Op het moment dat het gloeien ophield, stond een Braixen op het strijdveld, eentje die er strijdbaarder uitzag dan ooit tevoren. Lilium keek er eventjes verbijsterd naar en glimlachte vervolgens breed. “Goedzo!“ Juichte ze haar Pokémon toe. “Gebruik Psychic!“ Dat werkte de vorige keer immers ook best goed. De Braixen trok een twijg uit haar staart en bewoog deze op een bijna plaerige manier richting de Emolga, wie ineens stil bleef hangen in de lucht, geschokt kijkend. De Pokémon werd heen en weer gesmeten dankzij de psychische aanval. De Emolga werd met een klap op de grond gedropt door Duchess, wie moest ophouden omdat de Paralysis haar weer teveel werd. “Spark!“ Riep Clemont zijn Pokémon toe. “Ontwijk het Duchess!“ riep Lilium, wat misschien niet de slimste actie was geweest om uit te voeren. De Braixen had op dit moment maar weinig snelheid om te ontwijken dankzij de Paralysis. Dit had dan ook tot resultaat dat de Braixen tijdens de ontwijkende manoeuvre door de Spark geraakt werd en voorover viel. Eventjes sprak Lilium een zacht excuusje uit aan Duchess. Dat commando was niet handig van haar geweest. Maar geen tijd om erover te tobben. “Flamethrower!“ sprak Lilium luid uit. De Emolga had geen kans meer te ontwijken, het was te dichtbij. De Flamethrower raakte zijn doel compleet en de Pokémon viel op de grond neer, uitgeteld. Eentje was neer, nu nog drie te gaan. Lilium haalde eventjes opgelucht adem, al leek Clemont er niet zo blij mee te zijn. “Keer terug, Emolga,“ sprak de jongen, lichtjes knarsetandend. Ergens wilde Lilium er nog wel een opmerkinkje achteraan werpen, vragen of er nu nog iets mis was met schattig, maar ze besloot de eer aan zichzelf te houden. Ze had geen behoefte eraan om de Gym leader na te trappen. Als hij dat zo nodig wilde doen, dan was dat zijn zaak. Lilium keek met een uitdagende blik naar de jongen, wachtend op zijn volgende Pokémon. “Kom maar op,“ sprak ze rustig, al voelde ze zich nog steeds zenuwachtig. Tenminste was haar Fennekin, oh nee wacht Braixen, niet de eerste die was neergegaan. Vooral nu ze evenveel bruikbare Pokémon had als de Gym leader, vond ze het wel zo praktisch dat ze op gelijke grond met hem stond. Het liefste zelfs nog op een voorsprong. Ze keek eventjes naar Duchess. “Gaat het nog meid?“ vroeg ze. De Braixen keek eventjes om en zwaaide met haar takje op een plagerige manier, maar daarna werd ze wat serieuzer en knikte ze. Lilium glimlachte naar de Pokémon. “Mooi zo, dan gaan we er nog steeds voor.“ Beloofde ze haar Pokémon, die grijnsde. Anders had ze haar volgende Pokémon ingezet. Braixen had nog een aanval beschikbaar die ook goed zou werken op elektrische Pokémon, alleen niet op die stomme Emolga vanwege het flying type. En Lilium stond te popelen om de aanval uit te gaan proberen en zover ze wist, wilde Duchess dat ook graag. De blondine, toch met wat nieuw zelfvertrouwen, sloeg haar armen over elkaar heen en wachtte tot Clemont zijn volgende Pokémon tevoorschijn zou halen.
En de volgende Pokémon kwam al snel genoeg tevoorschijn. Met het vreemde gekraak van statische elektriciteit verscheen een Magneton op het strijdveld. Dat was toch een stuk minder schattig. Duchess hield haar twijg waarschuwend omhoog naar de Pokémon, die er maar vreemd uitzag met z’n Magneten. Alle drie de ogen van de Pokémon stonden strak op Duchess gericht, wie zachtjes naar de Pokémon siste. Blijkbaar mocht ze de Magneton niet, maar zo te zien was het geheel wederzijds. Lilium glimlachte er zachtjes door. Dat zou haar Pokémon hopelijk wat strijdlustiger maken en dat maakte dat ze de kans zag dat Duchess misschien ook wel de Magneton kon neerhalen. Nu het nog uitvoeren natuurlijk. Ze wierp eventjes een zijlingse blik naar de scheidsrechter, wie zijn vlag opnieuw hief om aan te geven dat de strijd bijna weer kon beginnen. Met een korte beweging ging de vlag opnieuw naar beneden. Clemont twijfelde op dit moment niet meer, gaf haar niet meer de kans om als eerste aan te vallen. “Electric Terrain!“ riep de jongen naar zijn Magneton. De magneten van de Pokémon draaiden eventjes in het rond, waarna een enorme lading statische elektriciteit de grond in schoot. De vonken knetterden van de grond af en Duchess keek wat verbijsterd on zich heen, haar rode ogen vernauwend. De Pokémon siste eventjes opnieuw terwijl de elektriciteit aan haar voetjes kietelde en keek om zich heen. Het was niet echt een beschadigende aanval en Lilium moest zeggen dat ze hem ook niet kende. De Sunny Day was ondertussen alweer verdwenen, tijd om het strijdterrein dan maar opnieuw te veranderen. “Sunny Day!” Riep Lilium. Duchess knikte en spuwde opnieuw een bol vuur uit die omhoog steeg als de zon. Nu waren beide typen in het voordeel, een interessante ronde zou het dan ook worden. Clemont klapte eventjes kort in zijn handen, waarna hij naar zijn Magneton keek. “Electro Ball!“ Droeg hij de Pokémon op. De Magneten kwamen bijeen en een bol van elektriciteit vormde zich ertussen. Lilium’s ogen vernauwden zich. “Je weet wat je moet doen Duchess! Gebruik je Flamethrower en daarna meteen Will O Wisp!!“ De Braixen liet zich dat niet twee keer zeggen. Met een vlugge beweging bewoog ze haar twijg in de rondte, Lilium moest daar op zich nog wel eventjes aan wennen, en schoot eruit een Flamethrower weg. De Flamethrower en de zojuist afgeschoten Electro ball botsten in de lucht en bleven eventjes wedijveren. Maar juist toen het leek dat de Electro ball van de Magnetron zou gaan winnen, ontplofte de hele handel. Duchess sloeg haar poot eventjes voor haar gezicht, maar liet zich niet te lang afleiden. Er stond immers nog een commando in de wacht die uitgevoerd moest worden. De Braixen grimaste en liet het kille vuur uit haar twijg ontsnappen. Het danste om de Magneton heen, die wel een poging deed om het te ontwijken, maar de door psychische kracht beheerste bollen lieten zich niet zo makkelijk foppen. Een licht sissend geluid klonk toen metaal de Will O Wisp ontmoette. Lilium had altijd al zo gevochten als het even kon, werken met status effecten en andere technieken zoals dat. Terwijl de Magneton nog probeerde te herstellen van zijn burn, besloot Lilium nog een andere techniek uit te voeren. “Light Screen,“ stelde ze simpel. Duchess wist dan genoeg. De Braixen draaide haar stafje in de rondte en liet het scherm verschijnen. Zo zouden de elektrische aanvallen minder effect hebben op de Braixen. Dit was erg belangrijk, aangezien deze al redelijk vermoeid was door het gevecht met de Emolga. Elk extra schadepuntje kon teveel zijn. Toch was Clemont vastbesloten om wel wat te proberen. “Zap Cannon!“ Riep de Trainer. Lilium vernauwde haar ogen lichtjes. “Flamethrower Duchess!“ De Braixen liet opnieuw de zee van vlammen verschijnen, maar duidelijk was de Zap Cannon een stuk sterker dan de Flamethrower. Het brak gewoon door de vlammen heen en raasde op Duchess af. De Braixen spreidde haar ogen nog wat verder open en rolde naar achter, zelfs met het Lightscreen. Lilium beet eventjes op haar lip. Dat was duidelijk een krachtige aanval. Maar dat mocht niet baten. Dutch was nog altijd in het voordeel. Ze wierp eventjes een vuile blik op Clemont, wie een brede grijns op zijn gezicht had, waarna ze Duchess weer aanmoedigde om op te staan. Met enige moeite kwam de Braixen weer overeind. “Flamethrower!“ Riep Lilium, zich realiserend dat ze het commando maar wat vaak herhaalde. Maar de Magneton had in ieder geval niet genoeg tijd om de aanval af te weren. Het maakte gepijnigde geluidjes toen het geraakt werd door de verzengende vlammen. Staal kon niet goed tegen vuur, waarom hij de Pokémon dan ook had ingezet tegen Braixen wist Lilium dan ook niet. Misschien toch niet zo getalenteerd als van hem gedacht werd. Ze dacht het met alle liefde van hem, als ze terugkeek naar hoe ze behandeld was door hem tot nu toe. “Supersonic Magneton!“ Het hoge geluid wat de magnetische Pokémon uitstootte, deed Lilium even naar haar oren grijpen. Arceus, wat een rotgeluid. Braixen leek er op dezelfde wijze over te denken. De Pokémon greep naar haar grote en gevoelige oren en haar blik was dof geworden, alsof ze niet meer goed kon zien. Lilium keek er geschokt naar en riep naar haar. “Duchess! Wakker worden!“ Tauros crap, waarom moest dit nou weer gebeuren. Duchess ging zo lekker. Maar de combinatie van de Paralysis en Confusion was zeer lastig om mee om te gaan. Het bracht je Pokémon bijna altijd in de houding dat het niet meer goed kon vechten. “Zap Cannon!“ Riep Clemont zijn Pokémon toe. De Magneton begon zijn aanval op te laden, zijn magneten bij elkaar brengend om de elektriciteit op te wekken. Paniekerig keek Lilium naar haar Braixen. “Kom op Duchess! Flamethrower!“ Riep ze naar haar Pokémon, maar Duchess leek het niet te horen. De Braixen bewoog maar wat afwezig rond met haar twijg alsof ze het een of andere vreemde dansje uitvoerde. Toen ze eenmaal door had dat er inderdaad een aanval aankwam, was het te laat. De knetterende elektriciteit maakte contact met het paarse lichaam van de Braixen en de Pokémon werd naar achter geworpen. Met een plof landde Duchess op de grond en gespannen keek Lilium toe of de Pokémon zich nog overeind kon heffen. “Duchess..?“ Vroeg ze. De Braixen bleef echter stil liggen op de grond, totaal uitgeteld. Eventjes wierp Lilium een blik op de scheids, welke aangaf dat Duchess niet meer in staat was om te vechten. Lilium beet eventjes op haar lip. Jammer, zoveel schade had Duchess niet kunnen aanrichten op de Magneton, die heel erg tevreden met zichzelf leek te zijn. De ogen stonden vrolijk en de Pokémon maakte tevreden geluidjes. Bijna net zo irritant als zijn trainer, besloot Lilium. Dan was het geen tijd meer voor genade. Haar vingers strekten zich naar de volgende Pokéball die aan haar riem hing. Dan was het tijd om het met zwaardere geschut te komen. En ze wist zeker dat deze Pokémon geen genade zou kennen.
Een lichte grimas verscheen op Lilium’s gezicht toen ze de Pokéball van haar riem los klikte en deze groot maakte. Deze Pokémon zou nog eens verderf en destructie aan kunnen richten op het gevechtsveld, dat was één ding waar ze zeker van was. Maar ze vond het voor de verandering niet erg. Voor de oude Coumarine Gym Leader Ramos vond ze het wel erg, deze had iets hulpeloos over zich heen gehad omdat hij zo oud was. Deze snotneus wilde ze het liefste een lesje leren wat hij niet snel meer zou vergeten. Hij had vanaf het begin van het gevecht immers al haat gezaaid en dat was niet iets wat Lilium snel zou vergeven en vergeten. Ze was Jirachi niet en ze had ook geen Alzheimer. Ze gooide de Pokéball naar voren. “Leo! Grijp ze!“ De Charizard kwam brullend uit zijn Pokéball. Het commando ‘grijp ze‘ kende de Pokémon ondertussen al wel. Dat betekende dat hij helemaal los mocht gaan en alles mocht afmaken wat hij wilde afmaken. En het kon ook betekenen dat zijn trainer in gevaar was, zoals de laatste tijd wel vaker gebeurde, maar dit leek gelukkig dit keer niet het geval te zijn. De Pokémon richtte zijn donkere ogen op de Magneton voor hem. “Dat ding, mag je roosteren,“ sprak Lilium haar Pokémon rustig toe, waarna ze een blik wierp op de scheidsrechter. Deze zag dit als een teken dat Lilium weer klaar was voor de volgende ronde en hief zijn vlag opnieuw. “Begin!“ Lilium richtte haar blik meteen weer op de Magneton. “Gebruik je Flare Blitz!“ Riep Lilium. Screw alle voorzichtigheid, er nu meteen even hard in en laten voelen hoe krachtig Leo was. De Charizard brulde eventjes en klapte met zijn vleugels, om vervolgens naar voren te schieten. Vlammen omhulden zijn lichaam en hij sloeg nog een keer extra sterk met zijn vleugels om nog wat meer vaart te maken. De Magneton deinsde wat weg, die zag het duidelijk ábsoluut niet zitten om door zo’n aanval geraakt te worden. “Tri Attack, Magneton!“ Riep Clemont zijn staal Pokémon nog toe en de Magneton vuurde zijn aanval af. Leo knalde er echter recht doorheen, een techniekje die hij en Lilium misschien een beetje gestolen hadden, en liep daardoor wel wat schade op. Maar de Charizard was sterk genoeg om erdoorheen te komen. Hij knalde tegen de Magneton op, die tegen de muur klapte en daar een lichte deuk achterliet. Lilium grijnsde lichtjes. Dit was kracht en dit zou hij mogen voelen. Dit zou Team Rocket ooit ook mogen voelen, maar dat kwam allemaal vanzelf wel. Ze zouden er komen. De Magneton kwam echter wel weer overeind, wat op zich wel te verwachten was van een Gym Pokémon. Er zaten echter nu wel flink wat schroeiplekken op het metalen lichaam van de Pokémon, iets wat Lilium wel deugd deed. Hij zou betalen voor wat hij Duchess had aangedaan. Nu hoorde het bij de gevechten, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat de Pokémon niet zou boeten. En Leo dacht er precies hetzelfde over. De Charizard klapte eventjes kort met zijn vleugels en gromde lichtjes naar de Magneton. Hij vond het maar een raar ding, een hoopje bolletjes met ogen en magneetjes. “Thunder Bolt, Magneton!“ Riep Clemont zijn Pokémon toe, waarna deze elektrische schokken op Leo afschoot. De Charizard drukte zijn vleugels eventjes tegen zich aan en kromp ineen, toch wel flink wat schade krijgend van de elektrische aanval, maar hij brak uiteindelijk los van de elektriciteit en gromde naar de Magneton, kwader dan ooit eigenlijk. “Gebruik je Earthquake, precies zoals we geoefend hebben!” Riep Lilium. Dat zou een flinke hoeveelheid schade aan moeten brengen aan de Magneton. Het zou vier maal moeten werken. Clemont trok eventjes bleek weg en Lilium had ook wel eventjes haar twijfels, aangezien ze hoog in een gebouw zaten, maar alle twijfels werden voor nu even het raam uit geschoven. Hij had een elektrische gym, hij zou toch bedacht moeten zijn op aanvallen zoals Earthquake. Leo klapte met zijn vleugels en steeg een stukje op, waarna hij met een flinke plof weer op de vloer terecht kwam. De vloer trilde onder Lilium’s voeten, wie eventjes moeite had om in evenwicht te blijven, maar (gelukkig) bleef ze uiteindelijk wel staan. Het meisje grijnsde lichtjes toen de grond begon te scheuren en diverse stukken rots toch wel omhoog kwamen en de Magneton raakten. De Pokémon knalde eventjes tegen de grond aan en kwam wankelig weer omhoog. Dat zou hem leren. “Flamethrower Leo!“ beval Lilium vervolgens, aangezien ze niet van plan was de Magneton een opening te schenken om Leo nog een keer aan te vallen. De Sunny Day en het Electric Terrain begonnen al te vervagen. Beter dat ze nog eventjes goed gebruik zou maken van het voordeel wat ze nu had. De Magneton werd opnieuw naar achter geblazen door de Flamethrower en maakte wat pijnlijke geluiden. Het had duidelijk effect. “Zap Cannon!“ Riep Clemont naar zijn Magneton. Lilium kromp eventjes lichtjes in elkaar. Dat zou niet prettig zijn. “Probeer het te ontwijken Leo!“ Riep Lilium, maar de Charizard kon zijn best doen, hij was niet snel genoeg. De Pokémon werd naar achter geblazen en schoof eventjes op zijn rug verder. “Leo..?“ Sprak Lilium, eventjes met haar tanden over elkaar knarsend. De Charizard kwam echter snel genoeg weer overeind, al was hij wel beschadigd door de Zap Cannon. Hij gromde naar de Magneton en spreidde zijn vleugels dreigend. Speelkwartier was afgelopen. “Gebruik je Heat wave!“ Sprak Lilium op strenge toon. Dat zou de Magneton de das om moeten doen. De Charizard siste eventjes lichtjes en zwiepte daarna fel met zijn vleugels, hitte golven opzwepend. De Magneton zweefde nog iets omhoog in een poging om het naderende gevaar te vermijden. Het mocht echter niet baten. De Heat wave maakte contact en een geluid alsof een computer crashte ontsnapte aan de Magneton. Lilium kon het weten, ze had thuis genoeg computers laten crashen. Zo handig was ze immers niet. De Magneton deed nog eventjes een poging om te blijven zweven, draaide met zijn magneetjes, en zakte daarna als een baksteen naar de grond, achterover klappend. Leo snoof eventjes lichtjes, waarbij kleine vonkjes zijn neusvleugels verlieten. De Pokémon stampte nog een keertje op de grond en klapte zijn vleugels tegen zich aan, zijn nek lichtjes strekkend om naar zijn verslagen doelwit te kijken. De Magneton kwam niet meer overeind en bleef stil liggen. Een brede glimlach verscheen op Lilium’s lippen. “Goed gedaan Leo!“ jubelde ze. De Magneton was volledig uitgeteld en kon niet meer verder vechten. Haar blik gleed naar de scheidsrechter, die het bevestigde door zijn vlag te heffen. Ze waren op de helft. Nog maar twee Pokémon te gaan en zij had er nog drie over.
Clemont siste wat binnensmonds en haalde zijn volgende Pokéball tevoorschijn. “Manectric! Ga ervoor!“ riep hij, terwijl hij de Pokéball naar voren wierp. Manectric.. Die Pokémon kende Lilium nog niet. Ze viste dan ook eventjes kort haar Pokédex uit haar zak om hem te scannen. Je wist immers maar nooit wat voorn informatie je daaruit kon krijgen. Ze hield het apparaatje omhoog naar de nieuw verschenen Pokémon. Het leek wel een beetje op een Pyroar, vond Lilium. “Manectric, the Discharge Pokémon. Manectric collects electricity from the air, creating a thundercloud above its head. Its mane gives off a strong electric current. The sparks sometimes ignite forest fires. When it enters a battle, this Pokémon creates thunderclouds.“ Nou, daar had de Pokédex inderdaad gelijk in. En de beschrijving klonk wat Lilium betrof ook wel best dreigend. Donkere wolken verschenen inderdaad rond de Pokémon en verhulden de Sunny Day. Die bonus was dan ook definitief afgelopen. Fijn om te weten. Lilium beet eventjes lichtjes op haar lip. Tijd om er dan weer vol tegenaan te gaan dan. Toen de scheidsrechter aangaf dat het gevecht weer kon beginnen, begon Lilium meteen met een nieuw commando. “Heat wave!“ riep het meisje, haar stem klonk luid door de zaal heen. Leo spreidde zijn vleugels en blies de heette lucht uit, snel grond winnend door het met geklapper van zijn vleugels te verspreiden. Clemont had echter al een tegenaanval om uit te voeren. “Quick Attack!“ riep de jongen, zijn ogen vernauwend. De Manectric sprong feilloos weg van de Heat Wave, zijn snelheid van de quick attack gebruikend om vlug en gracieus de aanval te ontwijken. Met een staart van wit licht achter zich aan sprong hij naar de Charizard toe en beukte deze tegen zijn buik aan. Leo stapte eventjes wat versuft naar achter. “Thunder Bolt!“ riep Clemont meteen. De Manectric grijnsde en zijn vacht begon te vonken. Een bliksemstraal kwam los uit de manen van de Pokémon en schoot Leo’s kant op. De Charizard maakte een gepijnigd geluid toen hij geëlektrocuteerd werd en zette weer een stap achteruit. “Flamethrower!“ Riep Lilium onmiddellijk, in stilte biddend aan de Arceus dat haar Pokémon nog wel oké was. Elektrische aanvallen moesten zeer veel pijn doen aan Leo. Maar ze had er wel vertrouwen in dat de Charizard het nog even kon volhouden. De Manectric werd naar achter gedwongen, en ook geraakt door, de Flamethrower en schudde zijn hoofd eventjes, grommend zijn nekharen wat overeind zettend. “Spark!“ Riep Clemont, waardoor de Pokémon weer op Leo afraaste met enorm hoge snelheid. Lilium keek er even verschrikt naar. “Fire spin Leo!“ Beval ze haar Pokémon, die zijn bek opende en de draak van vuur op de tegenstander afschoot. Zijn ogen waren begonnen met gloeien en zijn staartvlam brandde mte blauw vuur. Lilium schrok ervan. Blaze. Ze had helemaal niet doorgehad dat Leo zo dicht bij het randje was geweest. En ergens was ze bang dat de Pokémon weer zou doordraaien. De Manectric werd wel degelijk door de Fire spin geraakt, maar liet zich er niet door afschrikken. De pijn blijkbaar negerend schoot de Pokémon door, met zijn Spark aanval Leo rakend. Leo incasseerde en kneep zijn ogen eventjes eventjes dicht. “Flare Blitz!“ riep Lilium, in stilte biddend aan de Arceus dat de Charizard alsnog zou luisteren, zelfs nu Blaze begon te gaan werken. De Charizard keek eventjes om, alsof haar commando van ver moest komen, maar knikte daarna wel. De Charizard omhulde zichzelf met blauwe en rode vlammen. Het was alsof de Blaze de flares van de Flare Blitz ook beïnvloedde. De Charizard klapte nog een paar keer zijn met zijn vleugels en vloog vooruit, tegen de Manectric aancrashend met een best enorme kracht. De Manectric gleed achteruit en schudde met zijn kop, waarna Leo de vlammen weer liet verdwijnen, eventjes de tijd nodig hebbend om op adem te komen. En Clemont greep deze kans om zijn tegenaanval uit te voeren. “Manectric, gebruik je Thunder bolt aanval!“ riep de jongen op een triomfantelijke toon, alsof hij wist dat de Charizard geen kant op kon op het moment. De Manectric slaakte een brul en liet de elektrische stralen neerregenen op Leo. De Charizard slaakte op zijn beurt ook een brul, maar niet om de reden die de Manectric had. Zijn brul was van pijn. De Charizard zette nog een pas naar achter, slaakte nog even een pijnlijk geluid en zonk toen ineen. Leo was niet meer in staat om verder te vechten. De snelheid en de elektrische aanvallen waren de arme Pokémon teveel geworden. Lilium keek er eventjes met een moeilijk gezicht naar. Leo had al zijn energie nu al opgebruikt. Ze moesten echt meer gaan trainen. De Pokémon was uit conditie geraakt in de tijd dat hij in de box was en hij had natuurlijk ook te kampen gehad met de super effectieve aanvallen. Triomfantelijk keek de Manectric op Leo neer. Als Lilium niet beter wist, zou het zo meteen zelfs zijn poot op zijn nieuwste slachtoffer gaan zetten om aan te geven dat het verslagen was. Lilium siste eventjes wat binnensmonds en hief haar Pokéball omhoog. Gelukkig had ze nog meer Pokémon dan Leo. En ze wist zeker dat de Manectric geen schijn van kans zou maken tegen Elliot. Ze keek toe hoe de Charizard opgezogen werd door de rode straal van de Pokéball en op deze manier weer bij haar terug kwam. Ze keek nog eventjes naar haar Pokéball. “Je hebt het goed gedaan knul,“ murmelde ze haar Pokémon toe, waarna ze de Pokéball weer aan haar riem klikte. “JE kan het nog opgeven,“ tartte Clemont rustig. Lilium keek hem met een vuile blik aan. “Ik had gezegd dat ik je team van de tafel zou vegen, dus dat ga ik ook doen,“ reageerde ze op een chagrijnige toon. Arceus, ze wist niet wát ze gedaan had om zo’n problemen te hebben met deze Gym Leader, maar ze wist in ieder geval dat ze hem totaal niet aardig vond. Zo’n gevoel had je soms nou eenmaal van mensen en je kwam er niet makkelijk vanaf.
Tijd om hetgeen in te zetten wat als het goed is de vloer zou aanvegen met deze gym. Lilium grijnsde eventjes lichtjes terwijl ze de Pokéball van Elliot losklikte van haar riem en deze omhoog wierp. “Elliot, ga je gang,“ sprak ze rustig. De Nidoking kwam uit zijn Pokéball en landde met een plof op de grond, waardoor de vloer nog net iets verder scheurde. De Nidoking keek eventjes om zich heen en snoof daarna lichtjes, zijn blijkbare tegenstander in zich opnemend. Wat Elliot betrof, stelde het niet zo heel erg veel voor dat ding. Het was maar een Manectric. Lilium maakte zich echter meer zorgen. De Manectric was snel, Elliot was niet bijster snel. Maar ze mochten het toch niet opgeven. Lilium vernauwde haar ogen lichtjes en wees naar de Manectric. “Earth Power!“ riep Lilium haar Pokémon toe. “Quick Attack en dan Bite!“ Riep Clemont zijn Manectric toe. De Pokémon sprong tussen de uit de grond stekende rotsen door, al werd hij zo nu en dan geschampt, en klemde zijn kaken rond de arm van Elliot. De Nidoking grimaste en keek boos op de Manectric neer, die grommend aan zijn arm zat te trekken. Dat moest zeer doen. “Horn Attack!“ Gromde Lilium Elliot toe. Dit liet Elliot zich geen tweede maal zeggen. De Pokémon liet zijn hoorn hard neerkomen op de kop van de Manectric, die toen wel gedwongen werd om los te laten. De Pokémon stapte eventjes licht verdwaasd naar achter. “Earth power! Snel!“ riep Lilium vervolgens, haar Pokémon dwingend om snel te handelen. Ze wilde niet dat de Manectric weer weg kon springen. De Earth Power raakte zijn doel en slingerde de Manectric naar achter, maar dit nam niet weg dat deze weer netjes op zijn pootjes landde, grommend. “Fire Fang!“ riep Clemont zijn Pokémon toe. De tanden van de Manectric ontvlamden en hij sprong voorwaarts. “Fury Attack!“ Riep Lilium haar Pokémon toe. Maar de Manectric was te snel, sprong over de Nidoking heen en beet deze in zijn rug. Dit was een fout geweest. De stekels van de Pokémon boorden zich in de gevoelige bek van de Pokémon en Poison Point activeerde. De Pokémon wist zijn aanval wel af te maken, maar het nam niet weg dat deze een poisoning opliep. De Manectric sprong achteruit en wist op deze manier een Double Kick te ontwijken die Lilium haar Pokémon had opgedragen. Lilium grimaste. Rotbeest dat dit was. “Elliot, Poison Sting!“ riep ze. Op dit moment waren aanvallen met ver bereik gewenst. Dan kon de Manectric minder ver weg springen. En het plan werkte. De Manectric maakte een pijnlijk geluid en schudde zijn kop eventjes, hoestend van de poisoning. “Earth Power!“ Riep Lilium vervolgens. De grond van de gym werd ondertussen een echte puinhoop. De Manectric sprong naar achter toen de eerste steen hem raakte en gromde lichtjes. Het was een taaie deze Pokémon. “Quick attack en bite!“ Droeg Clemont de Pokémon op. De Manectric siste eventjes lichtjes en sprong daarna met ongelofelijke snelheid weer naar voren, de stenen gebruikend om zich af te zetten en om extra snelheid te maken. “Mega Horn!“ riep Lilium geschrokken. Maar de aanval miste de Manectric, die weer diep in de arm van de Nidoking beet. De Nidoking gromde nog wat meer. “Thrash!“ riep Lilium haar Pokémon toe. Elliot liet zich dat geen tweede keer zeggen. De Pokémon begon als een malle rond te stampen en de Manectric op de grond te slaan met zijn arm totdat deze los liet. “Double Kick!“ riep Lilium vervolgens, waarna deze de Manectric twee trappen gaf om hem weg te laten vliegen. De Manetric begroef zijn tanden nog wel eventjes diep in de poot van Elliot toen deze trapte, maar werd daarna toch echt weggeslingerd. De Manectric gromde, waarna hij zich weer overeind hief, een poging doende om een laatste aanval uit te voeren. “Maak het af, Fury Attack!“ riep Lilium. Elliot stormde naar voren, een duidelijke grom in zijn stem. “Ontwijk het Manectric!“ probeerde Clemont zijn Pokémon nog te waarschuwen. Maar het mocht niet baten. De Manectric kon geen kant meer op. Elliot boorde zijn hoorn meerdere malen in de flank van de Manectric, die bij de laatste stoot naar achter viel en met een plof stil bleef liggen. De Manectric was uitgeschakeld en Elliot was de triomfantelijke winnaar. De Nidoking hief zijn kin eventjes trots en keek neer op de Manectric, maar zakte daarna toch eventjes door één van zijn poten heen, zijn ogen dichtknijpend. Blijkbaar had de Manectric toch redelijk wat schade aangericht. Maar Elliot kon nog wel doorvechten toch? Ze zou het vanzelf zien.
De laatste Pokémon verscheen al snel genoeg op het veld, een Heliolisk. De Pokémon zette zijn kraag op en siste naar Elliot, die op zijn beurt terug gromde. “Razor Wind, Heliolisk!“ droeg Clemont zijn Heliolisk op. De Pokémon spreidde zijn kraag nog wat verder en een snijdende wind verscheen, Lilium wist eigenlijk niet eens van waar. Maar het ging regelrecht op Elliot af, die alleen maar versuft keek. “Ontwijk het Elliot!“ Riep Lilium. De Pokémon wilde wegstappen, maar zakte opnieuw door zijn poot heen. De aanval ontwijken ging op deze manier niet en de Nidoking werd vol geraakt. Lilium kneep haar ogen eventjes dicht toen Elliot kermde en zich wegdraaide van de Razor Wind. De Manectric had blijkbaar toch meer schade aangericht dan dat Lilium verwacht had en het had ervoor gezorgd dat de Pokémon net iets van zijn behendigdheid kwijt was geraakt, behendigheid was net hetgeen wat hij nodig om dit gevecht te winnen. Toch nog eventjes proberen… “Gebruik je Earth Power!“ riep Lilium. De Nidoking kermde eventjes lichtjes terwijl hij zijn voeten hard neerstampte op de grond. Hij had duidelijk erg veel last van zijn achterpoot. Desalniettemin werd de Heliolisk vol geraakt door de Earthpower en naar achter geworpen. “Poison Sting!“ riep ze vervolgens, waarna de Nidoking zijn giftige naalden in de Heliolisk boorde. De Pokémon kermde van pijn, maar begon al vlug met zijn tegenaanval. Lilium twijfelde eventjes, keek naar de Pokéball aan haar riem en keek daarna weer naar Elliot. Opnieuw werd de Nidoking bestookt door een Razor Wind aanval waarvoor hij niet kon uitwijken. Lilium zuchtte zachtjes. Nee, het ging zo niet langer. Elliot werd op deze manier een niet zo goed wandelende schietschijf. Ze hief haar Pokéball op en liet de Nidoking terug keren. “Ik wissel mijn Pokémon,“ sprak Lilium.
Ze schoot een schiet gebedje naar de Arceus. Cheshire zou niet luisteren. Ze wist het nu al. Maar hij was haar enige kans om dit gevecht nog te winnen nu de Nidoking kreupel was gemaakt door de Manectric en nu Duchess en Leo niet meer in staat waren om te vechten. Lilium haalde een keer diep adem en wierp de Pokéball van Cheshire naar voren. De Banette keek eventjes verdwaasd om zich heen, het niet meer gewend zijnd om uit de Pokéball te wezen. Maar daarna grijnsde de Pokémon breed toen hij zag dat hij in gevecht was. Meteen hief hij zijn armen, zonder op commando van zijn trainer te wachten, en voerde hij zijn Phantom Force aanval uit. “Cheshire wacht!“ riep Lilium meteen uit, maar de Banette luisterde (uiteraard) niet. De aanval werd vol op de Heliolisk uitgevoerd en de Pokémon sprong even geschrokken achteruit, om vervolgens… geen schade te hebben. Cheshire stond paf en siste eventjes. “Cheshire, luister-“ begon Lilium, maar de Pokéball vuurde zijn volgende aanval al af, een Shadow Ball. Ondertussen was Clemont enorm aan het lachen toen zijn Heliolisk opnieuw geen schade opliep. “Dus je laatste troef is een Pokémon die niet eens naar je luistert?“ Lilium knarste eventjes met haar tanden over elkaar, een gewoonte waar ze écht mee moest ophouden, want goed voor haar tanden was het niet. “Heliolisk, gebruik je Thunder.“ De donkere wolken die verspreid waren door de Manectric bundelden zich en een gigantische bliksemstraal viel neer op Cheshire. De Banette, wie tot nu toe nog praktisch nergens last van had gehad tijdens gevechten (Op de nederlaag tegen Tyrion na), was geschokt door de pijn. De Pokémon deinsde eventjes wat achteruit en keek eventjes naar Lilium. “Als je jezelf niet in de hand houdt, dan ga je dit verliezen. Vertrouw me. Deze ene keer,“ sprak ze de Pokémon toe, bijna wanhopig. De Pokémon keek haar peilend aan, vernauwde zijn ogen en gooide toen nog een Phantom Force op de Heliolisk. De Pokémon gaf weer geen krimp en gaf een Thunder terug. Cheshire deinsde achteruit en gromde eventjes wat lichtjes. “Vertrouw me,“ herhaalde Lilium, waarna de Pokémon omkeek. “Probeer je Dark Pulse maar!“ Eventjes keek Cheshire met vernauwde ogen om, waarna hij zijn poten strekte en een golf van duistere energie liet verspreiden. De Heliolisk werd achteruit geketst door de aanval en kermde eventjes. Cheshire keek eventjes verrast naar zijn handen, verrast dat de aanval effect had gehad. Daarna keek hij weer om naar Lilium, wie zachtjes knikte. “Kom, we winnen dit samen,” sprak ze met een voorzichtige glimlach, de woorden nog een keer extra herhalend om ze extra goed te laten doordringen. De Banette vernauwde zijn ogen lichtjes, maar knikte daarna. Lilium legde haar vingers op de Mega Stone die ze in haar armband had en zag hoe de Pokémon groeide, groter werd en sterker. Een brede glimlach verscheen op haar lippen. Nu kon het echt beginnen.
Cheshire stond daar met een brede grijns en wachtte zowaar op haar commando’s. Lilium’s hart klopte tegelijkertijd in haar keel, want ze wist dat als ze nu een fout maakte en de Pokémon naar het verlies zou leiden, dat het nieuw geschapen vertrouwen weer helemaal weg zou vallen. “Cheshire, gebruik je Toxic!“ Weer opnieuw die status conditie uitdelen. Cheshire zag er het nut niet van in, dat wist Lilium zeker. Maar zij vocht altijd met status condities. Cheshire twijfelde eventjes, maar liet daarna toch het gif omhoog bubbelen rond de Heliolisk, die eventjes begon te kuchen en te hoesten. “Heliolisk, gebruik je Thunderbolt!“ riep Clemont, toch licht geïntimideerd van de Mega Banette. “Gebruik je Sucker Punch Cheshire!“ riep Lilium vlug. De Banette schoot naar voren, gebruik makend van de schaduwen. Een flinke slag van de vuist van de Banette kegelde de Heliolisk naar achter en liet hem eventjes over de grond rollen. “Dark Pulse!“ riep Lilium vervolgens, waarop de Banette zijn handen weer spreidde en de Heliolisk opnieuw naar achter werkte met een nieuwe Dark Pulse. De aanvallen kwamen maar achter elkaar door en de Heliolisk had nauwelijks kans om aan te vallen. “Thunder Bolt!“ Kreeg Clemont er uiteindelijk wel tussendoor. Cheshire grimaste eventjes lichtjes, maar incasseerde de klap. De Pokémon keek eventjes om naar Lilium, om aan te geven dat hij op haar commando wachtte. Lilium knikte hem eventjes rustig toe. “Gebruik je Feint Attack en volg daarna direct met een nieuwe Dark Pulse.“ Vertelde het meisje rustig. Cheshire ging op in de schaduwen, waarop de Heliolisk verbaasd om zich heen keek. “Gebruik Thunder op jezelf, Heliolisk!“ sprak de Gym leader serieus. Lilium keek verrast op, maar werd toen eventjes wat bleker. “Cheshire pas op!“ Maar het was te laat, net toen Cheshire zijn Feint Attack had uitgevoerd, knalde er een Thunder naar beneden, waardoor de Banette naar achter geblazen werd. Arceus verdomme. “Dark Pulse! Haal hem neer!“ Sprak Lilium door opeen geklemde tanden. “Geen genade!“ Ze keek met een felle blik naar de Heliolisk, die het weer het te voorduren kreeg met een Dark Pulse. Hoe lang zou dat ding nog blijven staan? Ook Cheshire scheen geïrriteerd te raken door de standvastigheid van de Heliolisk. “Heliolisk, gebruik Thunder bolt!“ riep Clemont opnieuw. Hij leerde het niet. “Sucker Punch!“ Riep Lilium. Opnieuw schoot de Pokémon onder de Thunderbolt van de Heliolisk door. De Banette schoot vooruit, waarna een met schaduwen gevormde vuist uitschoot naar de kin van de Heliolisk. De kaken van de Pokémon klapten met een luide klap op elkaar, waarna de Pokémon nog eventjes kaarsrecht bleef staan en daarna achterover viel. Hopelijk bleef hij liggen… Hopelijk… Lilium keek gespannen toe.
|
|
