Shocking

Het resultaat van je pokémon volgen was altijd het zelfde. Je raakte ofwel in de problemen of je kwam ergens uit waar het type zich thuis voelde. Met twee electric types was het dan ook logisch dat je ergens met elektriciteit uit kwam. De groenharige had überhaupt geen idee of ze hier wel mocht komen. Ach, het zal wel. De Luxio liep een stukje voor hun uit terwijl haar Elekid naast haar liep. Ze had al meerdere pokémon rond zien lopen in het gebied. Die voelde zich hoogstwaarschijnlijk hier allemaal het beste thuis. In de verleiding om er een te vangen was ze nog niet gekomen. Het karakter of de pokémon sprak haar meestal gewoon niet aan. Zuchtend draaide ze om bij het horen van een geluid achter zich, waarschijnlijk de zoveelste pokémon die hun moest komen storen.

{Eerste post voor Ygor}

Het was voor een keer iets anders dan een pokémon. Deze keer keek ze naar een volwassen man, een heel eind ouder dan zij zelf was. Een rood witte zonnebril stond op zijn neus waardoor ze zijn ogen niet kon zijn. Ze moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten door d roze veren jas die de man aan had. Wat was dat nou weer voor kledingstijl? Veel verstand van mode had ze niet, wel wist ze dat dat er niet uit zag. Op zijn schouder zat een electric type pokémon, een Joltik. Dat was dan waarschijnlijk ook de reden dat de man zich in dit gebied bevond. Geen beweging, geen geluid. Ook zij zelf hield zich stil en keek de man enkel en alleen aan, voor zo ver dat kon tenminste. Na een tijdje begon dat echter te vervelen en besloot de groenharige toch haar mond open te trekken. "En? Ga je nog wat doen? Door lopen? Een gesprek proberen aan te knopen?" Vroeg ze terwijl ze licht met haar hoofd schudde. De man kon er immers niet voor eeuwig blijven staan, en van haar mocht er ook wel wat gebeuren.