Caitlynn beet kort op haar onderlip toen ze besefte wat dit allemaal betekende. Ze moest met een wildvreemde jongen een nacht doorbrengen in Santalune Forest. In een donker bos vol wilde Pokémon die hun ’s nachts konden steken, bijten, in de fik konden steken, konden snijden, konden verteren, konden… oké, nu draaide ze misschien een beetje te veel door. En het feit dat ze met deze jongen in een bos moest gaan slapen viel haar ook minder lastig dan dat ze het voor deed komen. Ze vond Oskar een aardige jongen. Hij was niet zoals de andere jongens die ze tegenwoordig steeds vaker leek tegen te komen. Je kende het wel. Die types die zichzelf alles vonden en over alles konden opscheppen van wat ze gedaan hadden, maar waarschijnlijk niet eens in het echt hadden beleefd als ze realistisch en eerlijk moesten zijn. Oskar was zo niet en dat merkte ze maar al te goed. Ze voelde zichzelf warm worden bij het idee dat ze met hem in het bos moest gaan slapen, maar ze besefte zich dat het geen gevoel van gêne of irritatie was. Maar wat was het dan wel? Voordat ze daar kon achter komen liet Oskar haar met zijn opmerking er weer aan herinneren dat ze helemaal geen slaapzak bij zich had. Ze ging er altijd meteen vanuit dat ze wel op tijd een Pokémon Center zou bereiken of een leegstaand huisje waar ze kon overnachten. Of een grot, hoewel die optie haar meestal ook niet echt aansprak. Of ze zorgde dat Iron uit zijn Poké Ball was en kroop daar helemaal tegenaan. De Steelix vond het niet erg om een nachtje wakker te blijven voor zijn trainster. Om haar te beschermen deed hij immers alles. Maar het idee dat ze Oskar had die haar kon beschermen zorgde ervoor dat ze niet eens opteerde om Iron erbij te halen. ‘Ik heb geen slaapzak bij,’ zei ze tegen hem. ‘Maar hé, we vinden wel een oplossing,’ liet ze er snel op volgen. Bovendien was het niet eens heel warm, dus als ze een vest over zich heen zou leggen zou het al warm genoeg zijn. Of als ze samen met Oskar in zijn slaapzak kon gaan liggen. Of onder zijn slaapzak, want in principe kon je het ding ook gewoon losritsen en dan had je ook een deken. Het idee om zo dicht bij Oskar te zijn liet haar blozen. ‘Je zorgt echt veel te goed voor me,’ zei ze op een bestraffend toontje toen hij over het eten begon, maar haar gifgroene ogen gleden hongerig naar het broodje dat hij vasthield. Ze dacht dat ze het verpest had door hem te laten vallen, maar schijnbaar had Oskar er de aluminiumfolie zo goed omheen gewikkeld dat het niks geleden leek te hebben ondanks de val. Toch wilde ze niet al te hebberig zijn en liet ze het nog steeds aan Oskar over of hij het wilde delen of niet. ‘Hmm,’ zei ze bedenkelijk. ‘Dan moeten we natuurlijk wel een goede slaapplaats gaan zoeken.’ Ze keek om zich heen. Ze nam aan dat Oskar akkoord ging met het feit dat er geen andere optie was dan te overnachten in het bos. En ze hoopte dat hij daar geen probleem van zou gaan maken. Want tja… wat dacht hij eigenlijk van al dit? ‘Ik denk dat het het veiligste is als we op een niet al te open plek gaan liggen, maar ook niet weer direct onder een boom. Daar kunnen wilde Weedle’s, Kakuna’s of Beedrill’s zitten,’ zei ze rillend tegen hem. ‘Iets dat zich bevindt tussen bomen én een open plek zou ideaal zijn.’ Maar ja, waar vonden ze dat? Een mooi plekje onder de sterrenhemel vlakbij een beekje zou toch zo ideaal zijn. Zo ideaal dat ze meende water te horen stromen. Nee, dat was vast haar verbeelding. Of niet…?

Caitlynn liet een opgeluchte zucht varen toen Oskar het eens bleek te zijn met haar voorstel. Mooi zo. Het was niet dat ze moeilijk had gedaan als hij iets anders had gekozen of iets anders had voorgesteld, maar zo hadden ze ook het minste gedoe en zouden ze hun zoektocht meteen kunnen vervolgen naar een plaatsje om te gaan slapen. Ze schrok zich dood van de Pidgey – die herkende ze aan zijn vorm – die op de tak vloog. Ze wilde Oskar al vastgrijpen, maar hij pakte haar al vast en gedwee liet Caitlynn zich mee sleuren door de bruinharige jongeman. Ze knikte op zijn opmerking. Dat was ze zelf ook al van plan geweest. Ze schrok toen hij opeens riep dat ze moesten stoppen. Hij had zijn arm al uitgestoken, dus het was voor haar onmogelijk om in het water te wandelen. Met grote ogen keek ze naar het beekje dat zich voor hun bevond. Ha, ze wist wel dat ze het goed gehoord had! Er bevond zich inderdaad een beekje in de buurt. Nadat ze wat van de schrik bekomen was, liet ze haar blik over de omgeving glijden. Zonder dat ze het waarschijnlijk in de gaten hadden gehad, waren ze op precies zo’n plek gekomen als Caitlynn had voorgesteld. Aan de zijkant bevonden zich een paar struiken, maar voor de rest was het een open plek dat mooi verlicht werd door het maanlicht. Er stroomde een beekje die redelijk schoon leek te zijn en waar ze haar haren ’s morgens wel mee kon wassen, want toiletspullen had ze natuurlijk wel bij. Ze reisde trouwens ook nergens naartoe zonder minstens twee rollen toiletpapier in haar zak te hebben, want je wist immers maar nooit of je tijdig op je bestemming aankwam of dat je onderweg nog naar de wc moest. Niet dat ze zo van wildplassen hield, maar als er geen andere optie was, wat moest ze dan doen? Dus niet oordelen, ja. Ze vergat bijna dat ze nog op Oskar moest antwoorden. ‘Je probeerde ons alleen maar in veiligheid te brengen,’ zei haar zachte stem tegen haar. Het was hier zo stilletjes en mooi dat ze het niet kon opbrengen om hard te gaan praten. Nu ze in het felle maanlicht stonden, kon ze hem nogmaals bewonderen. Hij had donkerbruin of zwart haar en lichtgroene ogen die iets minder donker van kleur waren dan de hare. Zijn postuur was iets breder dan de jongens die zij tot nu toe was tegengekomen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat zijn schouders ook zo wijd waren. Caitlynn vond dit echter geen minpuntje, want dat wilde zeggen dat dat spieren waren en spieren wilde zeggen dat hij haar goed kon beschermen. Ideaal voor de enge nacht in het bos dus. Ze bloosde om haar gedachten. ‘Ik denk dat deze plek ideaal is,’ zei ze snel zodat hij hopelijk niet zou doorhebben dat ze wéér aan het blozen was in zijn bijzijn. Ze vond het vreselijk. Haar rode haar leidde hopelijk de aandacht voldoende af van haar rode wangen, maar in dit maanlicht zou de verkleuring van haar wangen wel niet te verdoezelen zijn. Haar heldere gifgroene ogen keken hem aan. ‘Hoe gaan we dat doen met slapen?’ vroeg ze terwijl ze haar uiterste best deed om haar stem neutraal te houden. ‘En ik weiger dat je ook nog eens je slaapzak aan mij geeft, dus geef die optie al maar op,’ liet ze er streng op volgen, maar haar blik verzachtte toen ze hem aankeek. ‘Echt, dat je me dat broodje al wilt geven vind ik al lief.’ En hup, wéér bloosde ze. Stomme wangen.

Caitlynn merkte dat een opgeluchte zucht haar lippen verliet toen ze merkte dat Oskar het een goed idee vond om hier te blijven. Nog een keer bestudeerde ze de omgeving met haar groene ogen die leken te fonkelen dankzij het felle, witte licht van de maan. Haar ogen keken omhoog en ze zag dat de maan al bijna helemaal rond aan de hemel stond. De sterren er omheen maakten het uitzicht nog prachtiger. Als ze niet beter wist zou ze bijna denken dat dit het lot was: verdwaald raken met een knappe jongen aan haar zijde en gedwongen moeten overnachten onder een prachtige sterrenhemel. Menig andere meisjes zouden hier van smelten, maar zelf probeerde ze het hoofd koel te houden. Ja, natuurlijk ging ze Oskar haar nummer geven en dat soort dingen, maar het was niet de bedoeling dat ze hier omwille van de sfeer te veel achter ging zoeken. Ze hadden elkaar immers nog maar net ontmoet. Ze bloosde door zijn opmerking en beet op haar onderlip. Ze moest eerlijk toegeven dat hij echt wel een gentleman was en dat hij precies wist hoe hij goed om moest gaan met vrouwen. Ze had al veel jongens ontmoet die dat totaal niet wisten en daardoor wel eens de botste opmerkingen konden maken, maar tot nu toe was Oskar echt lief voor haar geweest. Ze rolde met haar ogen op zijn opmerking, maar haar gifgroene irissen begonnen te fonkelen toen hij met een voorstel aan kwam zetten. ‘Perfect,’ zei ze opgelucht tegen hem omdat ze nu tenminste een goede oplossing hadden gevonden die hij ook zag zitten. Zijzelf vond het totaal geen probleem om onder één deken te liggen. Tegenwoordig waren die dekens van die slaapzakken zo groot dat ze heel ver uit elkaar konden liggen, dus dat zat wel goed. Nu moesten ze alleen nog een zachte ondergrond hebben. Plotseling bedacht ze zich dat ze nog wat badhanddoeken in haar rugzak had liggen die ze had gebruikt om te zwemmen vorige week. Ze had ze uitgewassen, maar was vergeten om ze in haar kluisje te leggen in het Pokémon Center. Ze deed haar rugzak uit, legde deze op de grond en haalde twee immense badhanddoeken tevoorschijn. ‘Kan dit als ondergrond dienen?’ vroeg ze bedenkelijk. Sinds ze toch geschikt waren om op een strand te liggen, zou dat zanderige gedeelte van Santalune Forest niet zo héél veel uitmaken. ‘Of we gebruiken wat bladeren van de bomen, maar dan trekken we misschien ongewenste aandacht en het kost best veel tijd,’ zei ze en ze rilde bij het idee dat ze een zwerm Beedrill achter hun aan zouden krijgen door dat te doen. Nee, dat vond ze haar idee aanlokkelijker klinken. Ze begon het trouwens ook echt koud te krijgen, dus ze hoopte dat ze gauw een beslissing konden maken.

Caitlynn was oprecht blij dat Oskar haar idee voor de ondergrond afwees. Ze zou het zelf ook niet meer willen. Wie weet kroop er ’s nachts een Scatterbug over haar heen. Nou ja, die wezentjes vond ze nog redelijk schattig, maar een Beedrill of een Weedle was iets wat ze echt niet wilde meemaken. Weedle’s waren echt gevaarlijk met die giftige angel op hun kop. En dan hadden ze er ook nog eentje op hun staart. Ze wilde er niet aan denken dat ze daar ’s nachts mee gestoken werd en dat ze vergiftigd zou raken. Ze probeerde een tweede huivering te onderdrukken en begon ondertussen Oskar’s opdracht op te volgen: namelijk zorgen dat bandhanddoeken konden dienen als hun ondergrond. Ze zou ze later wel uitwassen, dat ze nu een fatsoenlijke ondergrond hadden we het belangrijkste. De badhanddoeken waren qua breedte wijd genoeg zodat ze niet al te veel tegen elkaar hoefden te gaan liggen. Ze kon zich voorstellen dat dat voor de eerste nacht en voor de eerste ontmoeting echt awkward kon overkomen. Aan de andere kant zouden ze het dan wel lekker warm hebben. Alleen de gedachte al liet haar blozen en snel deed ze net alsof ze enkele kreukels goed deed zodat Oskar haar blozende wangen niet kon zien. Hierdoor miste ze echter het gedeelte dat hij een gezicht als een spook trok en ze wierp een blik over haar schouder toen hij over kussens begon. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik slaap geregeld zonder een kussen. Ik leg wel één van mijn shirts languit op de grond die toch in de was moet en dat is eigenlijk al genoeg ondergrond voor me. Zo kan ik voorkomen dat mijn haren vies worden.’ Ze glimlachte naar de jongen. Het was echt waar. Ze had geen kussen nodig om op te liggen. Ze vond dat maar een lastig iets voor haar nek, hoewel velen beweerden dat je juist nekklachten kreeg als je zonder kussen sliep. Zij vond het totale onzin. Ze sliep al jaren op haar buik en zonder kussen en had nooit ergens last van. Ze pakte haar rode haren als één bundel samen en sloeg deze over één schouder terwijl ze de jongen aankeek. ‘Dan denk ik wel dat we compleet zijn,’ zei ze terwijl ze in gedachten alles even overliep. ‘We hebben een slaapzak, badhanddoeken als ondergrond, mijn shirt als kussen en… jij hebt zelf een kussen, hopelijk?’ Ze keek hem vragend aan. Dankzij het maanlicht werd hij verlicht waardoor ze kon zien dat ze beiden groene ogen hadden, maar ook beiden van een andere kleur. Waar die van haar donkerder waren, waren de zijne lichter. Het was echter niet verkeerd om in te kijken. Ze richtte gauw haar blik de andere kant op. Ze rilde toen er een koude windvlaag langs haar streek en hoopte dat ze dadelijk zouden kunnen gaan liggen, want ze begon het echt wel ijskoud te krijgen hier!

Caitlynn rolde lachend met haar ogen. En zij dacht dat jongens het sterkste geslacht waren. Het tegendeel was hier maar weer eens bewezen. Zij kon makkelijk zonder kussen slapen en hij moest er per se eentje hebben. Ze dacht wel dat hij een bikkel zou zijn en zonder kussen zou slapen, maar helaas. Ze gniffelde om haar eigen gedachte. Ze probeerde echter maar niet te denken aan het feit dat zij het bos vandaag meerdere keren bij elkaar had gegild telkens als er iets gebeurde en dat ze vaker steun bij hem had gezocht. Misschien was zij dan toch niet het sterkste geslacht van hun twee. Dan dacht ze weer aan alle dingen die vrouwen moesten doorstaan en kreeg ze weer twijfels. Het was nogal een discussie om met jezelf te hebben als je momenteel een bedje klaar aan het maken was om de nacht door te komen, zeg. Ze besloot dan ook wijselijk om Oskar niet bij deze discussie te betrekken. Ze had niet echt een idee hoe hij zou reageren op meidendingen, maar ze nam aan dat hij er net als elke andere jongen onhandig op zou reageren. Hoe zou het toch zijn geweest als zij een jongen was geweest? Zou zij dan ook gebloosd hebben als ze over meidendingen moest praten? Dat viel moeilijk te bepalen, want ze was een meisje en voor zover ze wist zou ze er ook een blijven. Oskar’s vraag bracht haar gelukkig uit haar vreemde discussie met zichzelf en ze hield haar hoofd een beetje scheef. Hoewel ze het koud had, wilde ze niet heel de nacht in haar jeans gaan slapen omdat ze dat niet lekker vond liggen. Ze had nog wel ergens een joggingbroek liggen in haar tasje, maar die was met pijpen tot vlak onder haar knieën. Een dikke trui zou echter een hoop moeten compenseren. Ze knikte naar Oskar. ‘Ik denk dat het wel gaat als je erbij blijft,’ zei ze zo neutraal mogelijk, maar ze voelde een blos over haar wangen komen terwijl ze zich omdraaide en haar wijde driekwarts joggingbroek pakte en een dikke trui. Ze keek gauw om zich heen of er naast Oskar niemand was die haar kon zien. Ze draaide haar rug naar hem toe en deed haar shirt uit. Vervolgens deed ze gauw haar dikke trui aan en trok haar jeans uit zodat haar blote benen fel verlicht werden door de maan. Ze deed haar joggingbroek aan en draaide zich weer naar Oskar, toch stiekem hopend dat hij niet al te veel gegluurd had. Haar BH paste namelijk niet bij haar ondergoed omdat ze ’s morgens geen tijd had gehad om zich echt fatsoenlijk aan te kleden en had daarom maar zwart en wit aangetrokken. Ze bloosde bij haar gedachten en legde haar kleren netjes in haar tas neer zodat er zeker geen kreukels op zouden komen. Snel gooide ze een verfrommeld shirtje neer als hoofdkussen en richtte daarna haar gifgroene kijkers op Oskar. ‘Zullen we?’ vroeg ze zo neutraal mogelijk.