Een geïrriteerde blik werd geworpen op de bossen die zich om haar heen bevonden. Caitlynn zuchtte, zette haar handen in haar zij en keek nog eens rond. ‘Toch zou ik zweren dat ik deze bosjes al gepasseerd ben,’ mompelde ze, kijkend naar de struiken die verdacht veel leken op de struiken die ze eerder gepasseerd was. Misschien zou Amare haar wel kunnen helpen. Haar Espeon had meestal wel een goede richtingsgevoel en bovendien was het hier ook nog eens vrij donker, wat een vrij griezelig effect gaf. Caitlynn liep naar de struik toe om hem te bestuderen en gilde het uit toen een Beedrill tevoorschijn kwam. Ze sprong naar achteren en landde vervolgens hard op haar rug. Geschrokken keek ze naar de Beedrill die wegvloog en snel schudde ze haar hoofd, waarna ze overeind kwam. Oh, wat was ze toch ook een schijterd! De meeste meiden van haar leeftijd waren niet eens bang en zij stond hier al te gillen als er een Beedrill tevoorschijn kwam. Maar ja, ze moest eerlijk toegeven dat ze ook niet echt een held was in griezelige situaties. Het was nu ook weer niet dat ze bescherming zocht bij iemand anders dan haar Pokémon, maar ze moest ook weer eerlijk toegeven dat ze een schijterd was. Ze besloot om zich gewoon om te draaien en in het vervolg gewoon geen struikje meer te bestuderen. Ze voegde dan ook de daad bij het woord, draaide zich om… en knalde vervolgens tegen iemand op. Opnieuw slaakte ze een kreet en geschrokken hield ze haar handen voor haar gezicht. ‘Doe me alsjeblieft geen pijn!’ volgde er vervolgens.

Als ze niet zo bang was geweest, zou ze het eigenlijk best hilarisch hebben gevonden hoe ze hier nu stond. Er was overduidelijk niks om bang voor te zijn – behalve misschien die Beedrill’s, maar dat was ook enkel als je ze lastig zou vallen – en zij stond hier weer idioot te gillen. Oh well. Door de knal – dat tegen een Pokémon bleek te zijn en niet tegen een mens – wankelde ze naar achteren. Ze was bijna haar evenwicht verloren als ze niet gauw haar ene voet naar achteren had gezet om een val te voorkomen. Het was een voor haar onbekende Pokémon, maar het maakte haar angst er niet minder op omdat het een onbekende Pokémon was én omdat het een grote Pokémon was. En het er ook nog eens gevaarlijk uitzag. Haar opmerking werd beantwoord door een jongen die ze nu pas zag. Haar hart klopte in haar keel van de schrik en ze legde haar hand even op haar hart om het weer tot bedaren te brengen. Hij klonk behoorlijk van streek en ze voelde zich een tikkeltje schuldig toen ze besefte wat hij zei. Dus hij wilde haar geen pijn doen en haar niet van streek brengen. Ze vond het wel fijn dat ze tegen iemand was gelopen die haar geen pijn wilde doen én die haar niet uitlachte met het feit dat ze zo bang was. Nee, het leek eerder alsof hij het verschrikkelijk vond dat ze zo bang was. Of dat ze hem beschuldigde van iets wat hij absoluut niet wilde doen, dat kon ook natuurlijk. ’S-Sorry,’ bracht ze stotterend uit terwijl ze om zich heen keek en hem aan. Hij leek ook niet echt als iemand die anderen pijn wilde doen als ze eerlijk moest zijn. ‘Ik kwam net een groep Beedrill tegen en raakte een beetje overstuur. En het helpt er ook niet echt bij dat ik nogal een schijterd ben in dit soort plaatsen,’ mompelde ze er achteraan. Ze was wel blij dat ze iemand had gevonden. Als ze een groep wilde Beedrill tegen zouden komen, zouden ze meer kans maken om ze te verslaan met hun tweeën. En ze had haar electric type en steel type natuurlijk nog. En haar psychic type. Jep, het was in orde nu. 'Ik ben nogal... verdwaald.'

OOC: No problem. We weten allemaal dat er buiten RPG ook 'n leven bestaat c:

Het was nogal een opluchting dat de jongen het niet al te serieus opvatte dat ze een schijterd was. Tja, het was wel serieus, maar hij maakte er geen probleem van, dat bedoelde ze. Wauw, want ze was dan ook weer zo goed in uitleggen. Not. Haar groene ogen fixeerden zich op hem en ze probeerde om een antwoord op zijn vraag te bedenken toen ze weer geritsel hoorde. Deze keer bevond het zich aan haar rechterkant en met een zucht deed ze een paar stapjes naar achteren. Ze hield absoluut niet van dit soort plaatsen en eigenlijk moest ze één van haar sterke Pokémon tevoorschijn halen, maar zo’n watje wilde ze nu ook weer niet zijn tegenover hun. De roodharige keek even nog naar het bosje en daarna weer naar de jongen. Oh ja. Zijn vraag. ‘Ik ben het door al dat gedoe een beetje vergeten,’ zei ze verontschuldigend. Ze dacht even na. ‘Ik ben er vrij zeker van dat ik naar Santalune City wilde gaan.’ Ze glimlachte opgelucht toen ze besefte dat dat inderdaad de richting was die ze op wilde gaan. Soms leek het net alsof haar hersenen zich uitschakelden bij een enge gebeurtenis zoals deze. En het bosje dat vlak naast haar stond en zo aan het trillen was, hielp er ook niet echt aan. Ze wist niet hoe sterk de Pokémon van de jongen waren, maar haar eigen Pokémon zouden vast wel effectief zijn. Steel was goed tegen bug, psychic was er ook goed tegen en electric ook. Zeker tegen een Beedrill of een Butterfree. Ze schrok toen het bosje weer ritselde en sprong opzij zodat ze tegen de jongen belandde. ‘Kom,’ zei ze op een dwingende toon. ‘Laten we hier weggaan. Het maakt me momenteel niet uit welke kant we opgaan. Alles is goed, behalve hier.’ En vervolgens pakte ze zijn hand en begon ze maar gewoon een kant op te lopen. Maakte niet uit waar, als ze maar van dat ritselende bosje uit de buurt waren.

Oké, misschien was ze een schijterd. Misschien zou de jongen vriendelijk tegen haar reageren, maar zou hij haar vanbinnen echt helemaal uitlachen. Maar dat kon haar op dit moment helemaal niks schelen. Ze wilde weg bij dat bosje, wilde weg van dat enge gedoe daar. Ze was bang en dat liet ze nu misschien wel merken, maar dat was tien keer beter dan dat ze haar gevoelens tegenover hem zou opkroppen. En zich stoerder gedragen dan ze was vond ze in een situatie als deze ook maar niks, want dan zou de jongen misschien weggaan en zou zij zichzelf moeten beschermen. Het was niet dat ze dat niet kon, maar ze vond het wel fijner dat ze met hun tweeën waren. Ze voelde zich meer op haar gemak en het gaf haar een veiliger gevoel, iets wat ze graag zo wilde houden. ‘De weg zoeken naar Santalune City, dacht ik,’ zei ze omdat ze eerlijk gezegd dankzij al die stress gewoon niet meer precies wist waar ze naar aan het zoeken was. Ze wilde de weg vinden en uit dat bos gaan, dat was iets wat zeker was. En of dat nu naar Santalune City of Aquacorde Town zou leiden, dat maakte haar niks uit. Ze wilde een pad vinden die haar van al deze enge en ritselende bosjes weg zou leiden. ‘Geen van beiden,’ sprak ze vriendelijk op zijn vraag. ‘Ik kom uit Johto, uit Ecruteak City. Ik ben naar Kalos gekomen omdat ik hier de League uit wilde dagen,’ vertelde ze hem. Praten over Johto gaf haar ook wel een goed en vooral veilig gevoel. Johto deed haar weer denken aan haar ouders en aan haar huis die ze best wel miste. Ze miste haar dekens waar ze ’s avonds lekker onder kon kruipen als ze bang was. Op haar kamer had ze ook van die donkere gordijnen die ervoor zorgden dat ze geen schaduwen zag ’s avonds, maar de zachte, witte satijnen gordijnen van het Pokémon Center namen dat effect helemaal weg. ‘En jij?’ vroeg ze aan hem. ‘Ben jij van Kalos of ergens anders van?’ Ze besefte dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld aan hem. ‘Oh ja, ik ben trouwens Caitlynn.’ Ze besefte nu pas dat ze zijn hand nog niet los had gelaten en met een lichte ongemakkelijke glimlach liet ze deze los zodat hij haar op eigen houtje kon volgen.

Caitlynn had haar hoofd kort geschud op de vraag van de jongen in verband met of ze ene Cecille kende. Nee, nog nooit van gehoord, maar nu ging ze goed opletten of ze dat meisje ooit zou tegenkomen. Als het meisje haar naam dan zou zeggen, zou Caitlynn dat meteen kunnen linken aan wat de jongen had gezegd. Vervolgens zette ze haar vinger nadenkend in het kuiltje van haar wang toen hij zei dat hij uit Sinnoh kwam en daarna ook een stad noemde waarvan ze nog nooit had gehoord. Sinnoh kende ze wel, maar ze had geen idee welke stad zijn geboorteplaats was. Hij zei nog iets over Ambrette Town en een broer en stelde zichzelf vervolgens voor. ‘Wat een leuke naam,’ zei ze grijnzend. ‘Leuk om kennis met je te maken, Oskar!’ En dat meende ze. Het was fijn om weer eens een vriendelijk gezicht te ontmoeten na al die tijd. Oké, het was nu niet dat ze altijd al chagrijnige mensen had ontmoet op haar reis, maar... you get the point. ‘En je zei iets over een broer?’ vroeg ze geïnteresseerd. Niet dat ze hem niet interessant vond of opzoek was naar een nieuwe liefde of zo, maar ze wilde gewoon tonen dat ze wel degelijk geïnteresseerd was in zijn leven. Want dat mocht misschien in het begin niet zo overkomen, maar het was weldegelijk zo. Ze kantelde haar hoofd lichtjes vragend. ‘Is het mooi daar in Ambrette Town?’ Ze glimlachte. Daarna draaide ze zich terug om en keek inspecterend naar een struik die ze, naar haar idee, daarnet al gepasseerd waren. Tenzij al die struiken hier zo op elkaar leken dat je ze gewoon niet fatsoenlijk uit elkaar kon houden. Ze wilde net weer iets zeggen om haar interesse nogmaals te tonen toen ze een luide gil hoorde. Oh wacht. Dat was die van haar gemengd met een Pokémon-kreet. Ze sprong rillend achter Oskar’s schouder en zag dat het een Panpour bleek te zijn die boos keek naar haar. Waarschijnlijk omdat ze hier heel de boel bij elkaar had gegild. Een tikkeltje beschaamd en met rode wangen die goed bij haar rode lokken kleurden, kwam ze achter Oskar vandaan en verontschuldigde zich tegenover de Panpour. Schaamniveau? Level tien.

Natuurlijk had Caitlynn heel het gedeelte over zijn broer wel gevolgd en had ze daar geïnteresseerde vragen over willen stellen, maar deze Panpour moest het natuurlijk weer voor haar verpesten. Ze keek al even boos terug naar het beestje en stak haar tong uit, maar de Panpour leek te veel afgeleid te zijn door Oskar’s Pokémon. Waarvan ze de naam niet wist, want ze wist weinig van Pokémon van Unova. Ze nam toch aan dat deze Pokémon uit Unova kwam. Ze besefte zich dat ze er ook niet veel kende van Kalos. Haar kennis ging vooral over Kanto en over Johto, want Kanto had ze ook al vaak bezocht omdat het dichtbij Johto lag. De boot heen en weer nemen was niet al te moeilijk als je vertrok vanuit Olivine City en aankwam in Vermillion City. ‘Ja hoor,’ sprak ze blozend tegen hem en ze deed luchtig alsof ze een stofje van haar schouder klopte, maar haar hart klopte in haar keel. Ze hield niet van bossen, ze hield niet van insecten en ze hield al helemaal niet van struiken die random bewogen. Al zou het een Pikachu zijn geweest die zich daar verscholen had of een schattige Panpour in dit geval, dan was ze alsnog bang. Ze wilde dit bos zo snel mogelijk verlaten, maar had geen idee waar ze naartoe moesten. Ze had ook geen Pokémon die kon vliegen, dus dat hielp ook niet echt. Ze kon Amare gebruiken en kijken of de Pokémon hun uit het bos kon leiden. Of Iron met zijn grote kop. Die kon vast wel over het bos heen kijken en de uitweg vinden. ‘Maar dat van je broer klinkt echt cool,’ besloot ze als een laat antwoord om te geven op zijn uitleg over zijn broer. ‘En Ambrette Town klinkt de moeite om het te bezoeken waard. Ik denk dat ik het maar eens een bezoekje ga brengen. Dan kom ik waarschijnlijk ook eens langs jou.’ Ze glimlachte zodat er kleine kuiltjes in haar wangen verschenen. Haar gifgroene ogen fonkelden even vrolijk en voor even was ze dan ook afgeleid van het feit dat ze zich in een bos bevonden, dat het einde van de middag begon te naderen en dat ze hun uitweg nog altijd nog gevonden hadden. Met nadruk op voor even. ‘Ik kan mijn Steelix of mijn Espeon gebruiken zodat één van beiden een uitweg voor ons kunnen zoeken?’ vroeg ze. ‘Want een avond hier spenderen zie ik niet zitten.’ Ze rilde bij dat idee. Ze had niet echt slaapspullen bij zich en ze vermoedde dat het bij Oskar hetzelfde geval was. Vragend keek ze de jongen aan, wachtend op zijn antwoord.

Caitlynn giechelde zachtjes toen Oskar maar één naam verstaan bleek te hebben. Een Swirlix, hoe kwam hij er dan ook bij. ‘Nee, Steelix,’ zei ze grijnzend tegen hem. Andere meisjes zouden vast beledigd zijn geweest over het feit dat er geen aandacht aan hun relaas werd besteed, maar Caitlynn vond dit wel geinig. Het was dan ook best wel schattig dat hij had op proberen te letten en tegelijkertijd had geprobeerd om zelf tot een oplossing te komen, want ze vermoedde dat hij zijn ergens aan het kraken was over een manier om uit dit vreselijke bos te komen. Ze knikte glimlachend toen hij opperde om zijn Furret tevoorschijn te halen. Zijzelf legde haar hand al op Amare’s Poké Ball en was van plan om de Pokémon eruit te laten toen hij opeens met een ander idee leek te komen. ‘Goed idee,’ bracht ze glimlachend uit toen ze de Nosepass zag en de bijhorende uitleg hoorde. Nu nog maar hopen dat het noorden ook precies was waar ze naartoe moesten. Dadelijk lag hun uitgang in het westen en dan waren ze nog niet ver. Zijzelf gooide de Poké Ball van Amare tevoorschijn. De Espeon keek gedesoriënteerd zijnde om zich heen en keek toen haar trainer aan. ‘We zijn verdwaald,’ legde Caitlynn uit en de Pokémon rolde met haar ogen. Caitlynn meende ook een soort van lachje om de lippen van de Pokémon te zien, maar dat kon ze zich verbeelden. Toch grijnsde ze bij het idee dat Amare het allemaal wel grappig vond. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in een belachelijke situatie terechtkwam. ‘Laten we dan maar gaan,’ zei ze tegen Oskar. Amare gaf een kort knikje en ging naast de Nosepass staan. Haar neusje ging de lucht in en ze begon te snuffelen. Caitlynn hoopte dat de Pokémon vanaf hier één of andere lekkere geur zou kunnen oppikken die afkomstig was van Santalune City. Daar waren veel restaurants en cafés en ze durfde te wedden dat Amare nu best wel honger had. En een hongerige Espeon was altijd goed om de weg uit een donker bos te vinden, toch? Over honger gesproken, zij begon nu ook wel honger te krijgen. En daar was haar maag het mee eens, want deze begon te grommen. Blozend keek ze opzij naar Oskar. ‘Sorry, ik heb vanmiddag maar één broodje gegeten,’ zei ze blozend tegen hem en ze sloeg haar gifgroene ogen verlegen tegen de grond. Het was dan ook een niet erg mooi geluid dat haar maag gemaakt had. Caitlynn begon achter Amare aan te lopen, maar schrok toen ze een harde kreet hoorde die door het bos galmde. Zonder dat ze het echt in de gaten had, had ze Oskar’s hand vastgepakt. Man, wat was dit eng, zeg!

Caitlynn voelde een blos over haar wangen trekken. Niet alleen omwille van het feit dat ze zo hard geschrokken was en dat ze dat erg had laten merken aan Oskar, maar ook vanwege het feit dat hij zijn pizzabroodje aan haar had aangeboden. Een pizzabroodje dat nu niet meer zo lekker was, want hij lag op de grond. Caitlynn was echter te geschrokken geweest om een goede blik op het broodje te werpen. Ze kon dus ook niet concluderen of het nog goed was of niet. Wie weet had Oskar hem wel in aluminiumfolie gewikkeld. Dan was er natuurlijk niks aan de hand. Dan was ze ook nog een beetje aan het blozen omdat Oskar zo lief naar haar lachte en omdat hij haar hand vasthield. De laatste reden dat ze zo moest blozen was omdat ze erg dichtbij hem stond. Uit schrikreactie had ze namelijk niet alleen zijn hand vastgepakt, maar was ze ook dichter bij hem gaan staan. Niet dat ze Oskar’s lijf per se als schild wilde gebruiken als er iets zou gebeuren, maar het was gewoon een reflex geweest die was komen opspelen. Het gevolg daarvan was wel dat toen Oskar weer begon te spreken ze zijn stem erg dichtbij hoorde. Toen ze haar gezicht naar hem draaide, zag ze zijn mooie ogen ook erg goed en kon ze elk detail van zijn gezicht zien. En hij waarschijnlijk ook die van de hare. Ze voelde blosjes op haar wangen komen, maar was niet van plan om haar hand weg te trekken. Ze moest eerlijk toegeven dat het best wel prettig voelde dat hij haar hand op deze manier vasthield. Niet dat ze dat tegen hem ging zeggen, want ze kenden elkaar nog maar net en ze wist niet hoe het op hem zou overkomen als ze haar gedachten tegen hem ging zeggen. Ze wilde net wat zeggen tegen hem toen ze iets tegen haar been voelde. Ze keek opzij en zag dat Amare haar met een treurige blik aankeek. De Pokémon wees met haar neusje in het rond en schudde daarna haar kop. Caitlynn’s hart zakte door haar keel toen ze besefte wat de Pokémon wilde zeggen: ze kon de weg ook niet vinden. Waarschijnlijk omdat een paar belangrijke geursporen waren uitgewist. Dat moest haast wel de reden zijn. De roodharige slikte en draaide zich naar Oskar toe. ‘Amare zegt me net dat zij de weg ook niet kan vinden.’ Ze beet op haar lip waardoor er kleine kuiltjes in haar wangen tevoorschijn kwamen. Ze keek weer naar hem. Ze merkte dat ze nog steeds erg dichtbij hem stond, maar op de een of andere manier wilde ze de ruimte tussen hun niet verwijderen. Nog niet. ‘Dus dat betekent dat we of ons best moeten gaan doen om de weg terug te vinden of we moeten hier blijven slapen.’ Ze huiverde bij dat idee, maar aan de andere kant voelde ze zich redelijk veilig bij Oskar. ‘Het zal vast niet meer lang duren tot het donker wordt en meer dan dat broodje hebben we niet. Als het nog goed is, heb ik graag dat we het delen,’ zei ze glimlachend tegen hem.