[ O ] I'm sitting across from you...

<sub>Misschien was ze iets te enthousiast geweest de laatste tijd. Ze had twee Pokémon aangeschaft, nogal snel na elkaar. Als ze eerlijk was had ze nog niet echt de tijd genomen om ze überhaupt te leren kennen, ze wist enkel wat voor soort Pokémon het waren – maar dat was het ook wel. Dus had ze vandaag een dagje voor zichzelf gepakt zodat ze haar nieuwe aanwinsten eens beter kon leren kennen. Zelf vond ze het erg belangrijk dat ze haar Pokémon kende; ze hadden allemaal, net zoals mensen, een eigen persoonlijkheid en als er iets botste met haar of haar team… Dan jammer maar helaas. Ze wilde er best aan werken, daar niet van, maar ze wilde liever dat iedereen elkaar gewoon vertrouwde. Daar begon immers alles, in haar ogen dan.
Ze wilde graag een rustige plek, dus had ze besloten om naar Santalune te gaan. Nu met de herfst was het bos vast erg mooi en rustig. Daarbij was het nog een van de eerdere plekken, als beginnend trainer, die op de route lag. Ze kon kleine kindjes met gemak wegjagen, want buiten schattig en lief kon ze er ook angstaanjagend uitzien.
 
In ’t bos zocht ze een rustig plekje op, waarna ze de twee Pokéballs erbij pakte. Het liefst deed ze dit samen met Mittens, de kat was en bleef haar rechterhand… Maar dat zou ergens oneerlijk zijn. Misschien was het nu wel handig dat ze twee nieuwe Pokémon had, want wellicht zorgde dat wat sneller voor een klik tussen de twee. Ondanks dat Crocs en Mittens erg veel van elkaar verschilden konden ze wel uitstekend met elkaar samenwerken dezer dagen – Cora twijfelde er geen seconde over dat dit mede te danken was aan het feit dat ze voor een lange tijd de enige twee in haar team waren.
De twee ballen werden open geklikt en de twee Pokémon kwamen tevoorschijn, de ene overduidelijk groter dan de ander. De Lopunny was op het moment de grootste uit haar hele team, maar dat zou nog wel veranderen als Crocs zou door evolueren. Het konijn maakte een soort van buiginkje, waarna haar blik afdwaalde naar de Cottonee. Zonder te aarzelen pakte ze de kleine op. ‘Dit is ook een nieuw team lid,’ verklaarde de roosharige met een glimlach, ‘Ik dacht dat het misschien wel een goed idee was als we voortaan samen met Cottonee verder werken aan ons vertrouwen.’ Rustig ging ze zitten, waarna ook de Lopunny plaats nam en de Cottonee op haar schoot plaatste – nog steeds haar beiden pootjes aan weerzijde ervan. De katoenen bol (dat is nog eens benaming voor een Pokémon lol) scheen dit alles echter niet erg te vinden, knipperde enkel.
‘Ten eerste: welkom bij het team,’ begon ze, ‘Er zijn ook nog wat andere teamleden, maar Cotton is net zoals jij nieuw.’ Het bolletje zei niet echt veel, maar zwijgen is instemmen in Cora’s wereld. ‘Er hoort echter wel bij dat je een nieuwe naam krijgt; dit is niet omdat ik wil dat je je oude leven vergeet, maar om dat hoofdstuk af te sluiten. Hetzelfde geldt voor Cotton -’ ze keek even naar de Lopunny die met een warme glimlach naar de Cottonee keek, ‘Dus eh… Dat.’ Het was vreemd omdat ze geen reactie terugkreeg. Cotton, Minerva destijds, had wel reacties gegeven waardoor het allemaal veel natuurlijker aanvoelde – maar dit bolletje… Ze knipperde alleen. Maar zwijgen is instemmen?
‘Je doet me een beetje denken aan een bepaalde haarstijl,’ merkte ze op, ‘Een afro.’ Ze wreef eventjes over haar kin, dacht na. Het deed haar aan nog iets denken… Oh! ‘Afro Jack!’ Het konijn maakte een opstandelijk geluid. ‘Wat is er Cotton?’ Met bepaalde gebaren wist de Lopunny duidelijk te maken dat de andere Pokémon ook vrouwelijk was. Eigenlijk zette ze de ander gewoon even neer, wees ernaar en toen naar zichzelf. Die hint was genoeg. ‘Hmn, dat verandert de zaak…’ sprak ze bedenkelijk, waarna ze een hand tot een vuist balde en deze plaatste op de palm van de ander – alsof ze een eureka moment had. ‘Jackie! Afro Jackie!’ De Lopunny faceplamde nog net niet en wilde er ook een opmerking overmaken – maar haar eigenares was haar voor. Blij pakte ze de Cottonee over en hield deze op. ‘Wat vind jij ervan Jackie?’ Enkel geknipper. Dus instemming.

Het vrolijke moment werd echter gestopt wanneer de Lopunny ineens overeind sprong en met een alerte houding om zich heen keek. Voorzichtig liet Cora Jackie weer zakken en keek ze naar het konijn. ‘Er is iemand hé?’ Iets of iemand… Ze wist niet zeker wat het was, maar het kon niet lang een mysterie blijven. Naïeve mensen zouden wel op haar afstappen, denkende dat zij ook zo naïef was. Nare mensen zouden wellicht ook op haar afstappen omdat ze op het moment een makkelijk doelwit leek voor pesterijtjes. Er waren genoeg reden te bedenken waarom iemand op haar af zou stappen, dus tenzij het een wilde Pokémon was zou het ook wel gebeuren.
Eventjes keek ze naar beneden, naar de Cottonee in haar handen. Het liefst wilde ze weggaan, maar dat zou de ander alleen nog maar stimuleren om op haar af te komen… Maar blijven zitten zou ook niet helpen en negeren was ook geen optie want mensen waren dom en zouden het alsnog blijven proberen totdat ze zich zoveel zou irriteren dat ze toch maar toe zou geven gewoon zodat ze zouden stoppen. Misschien moest ze haar best doen om er het beste van te maken, dan zouden Cotten en Jackie ook al gelijk te zien krijgen hoe haar gang van zaken was. Dus stond de roosharige op en zuchtte geluidloos waarna ze eenmaal naar adem hapte en zich omdraaide. Een natuurlijk lijkende glimlach stond op haar gelaat: ‘Je hoeft niet verlegen te zijn hoor!’ Zijdelings keek het konijn naar d’r, waarna deze rustig haar schouders liet zakken en ook van houding veranderde. Zoals verwacht pikte ze dingen snel op, ze was niet voor niets al een hoog level. Eigenlijk had ze ook nog een mega evolutie of iets in die trant, maar daar was Cora zelf nog niet klaar voor.

... And dreaming of the things I do

OOC; Open voor alles en iedereen <3</sub>