Rythm of the rain

Ondanks dat de lente op het punt stond om aan te breken, was dat niet te merken aan het weer. Het was constant grauw en regenachtig, bijna alsof het herfst was, en Sara was eerlijk gezegd niet gemotiveerd om veel te reizen. Het was niet dat ze vast zat in Santalune City, of dat ze geen mogelijkheid had om te reizen. Sterker nog, ze was pas kort geleden weer terug in de stad gearriveerd. Santalune City was niet bepaald haar favoriete toeristische trekpleister en wat dat betreft zou ze eigenlijk ook meteen weer weg willen gaan. Het weer had echter een dieptepunt bereikt, en Sara vond dat ze gedwongen was om nog een dag in het Pokécenter door te brengen. Het was een goed excuus om dat boek uit te lezen wat ze al sinds haar vertrek in haar tas mee droeg.

Sara voelde zich heel dubbel bij deze keuze. Niet alleen vanwege haar zelf, maar ook omdat ze wist dat haar Pokémon het reizen fijner vonden. Ze kon ze allemaal uit hun Pokéball laten in het Pokémon center, maar dat was niet hetzelfde als de buitenlucht. Om haar Pokémon naar buiten te doen, had ze echter niet voldoende vertrouwen in. Cinnamon was sinds zijn evolutie nogal onvoorspelbaar geworden, en de rest was nog zo klein. Voor ze het wist waaiden haar Pokémon weg. Vooral haar nieuwe aanwinst, Marzipan de Swablu, gaf die indruk. Gelukkig scheen hij meer interesse hebben in haar hoofd dan in de buitenwereld.

Dat zitten op haar hoofd was even wennen geweest voor de witharige. Als iemand die altijd te veel tijd besteedde aan haar haar, wilde ze niet dat het door de war raakte. De pootjes van de Swablu hadden best stevige klauwen, die maar zo een lus konden trekken. Dan moest haar hele staart weer opnieuw en daar had ze nou eenmaal geen tijd voor. Helaas wilde de Swablu dolgraag bij haar zijn, en waren haar schouders geen optie. Daarom had Sara een oplossing bedacht. Een afspraak. Als haar haren los waren, mocht Marzipan er in zitten. Als het vast zat, moest hij een andere plek om te zitten vinden. Binnen twee weken had ze hem deze nieuwe regel aangeleerd. Best een mooie prestatie, al zei ze het zelf. Zijn karakter scheen zich nog erg te moeten ontplooien, maar gehoorzaam was hij in ieder geval al wel. In tegenstelling tot Cinnamon de laatste tijd.

Sara wist wonderbaarlijk genoeg haar gedachten redelijk van haar ‘puberende’ Braixen af te houden terwijl ze zich mee liet slepen door het verhaal. Meestal las ze kookboeken of dingen over wetenschap, dus een roman was even omschakelen. Desalniettemin kon ze niet zeggen dat ze er niet van genoot. Of ze het vaker zou lezen wist ze nog niet, maar voor een keertje was het een aangename verandering.

Het leesplezier van de witharige werd echter al snel verstoord. Toen ze opkeek, wilde ze al gefrustreerd Cinnamon’s naam uiten, maar hij was deze keer niet degene die rommel maakte. Het was Vanilla. De jonge Ralts bonkte op het raam met haar handje, wat nog bijzonder veel geluid veroorzaakte. “Doe maar niet, Vanilla. Straks worden we er uit gestuurd.” Vanilla trok een pruillipje – iets waardoor Sara zich af vroeg waarom ze op het raam had gebonst. De Pokémon was enorm goed in het aanvoelen van emoties. Misschien was er iets buiten aan de hand?

Sara legde de boekenlegger tussen de bladzijden van haar boek en legde het op de tafel die zich bij de bank bevond waar ze op had gelegen. Om hem op de bank te leggen zou haar verzekeren van haar plek, maar was best asociaal om te doen. Als de bank werd ingepikt, zocht ze haar bed wel gewoon op. Ze stapte richting haar Ralts, die ze over haar hoofd wilde aaien, maar voor ze dat kon, leidde de Pokémon haar af door naar het glas te wijzen. Zonder verwachtingen wendde Sara haar blik af naar buiten. Donkere wolken en sterke wind gaven haar al meteen spijt van dat ze op was gestaan. Er was echter nog iets buiten te zien. Een stukje in de verte herkende ze een kleine, witte vlek. Ze duwde haar gezicht tegen het raam in een poging om haar zicht te verbeteren, maar veel nut had het niet. Het raam was te nat om te zien wat het was. Vandaar dat Sara zich weer tot Vanilla richtte. “Je voelt iets, hè?” De Ralts knikte direct. “Wil je dat ik er heen ga?” Opnieuw knikte ze, deze keer wel iets twijfelachtiger. Sara wist waarom. De Ralts voelde niet alleen de Pokémon buiten, maar ook dat Sara helemaal geen zin had om naar buiten te gaan. De witharige legde haar hand op het groene hoedje van de Pokémon. “Maak je geen zorgen. Ik doe dit graag voor je.” De glimlach op Vanilla’s gezicht was al genoeg om Sara duidelijk te maken dat ze de juiste keuze had gemaakt. Dus pakte ze zo snel mogelijk haar regenjas en liet ze haar Pokémon terugkeren – behalve Vanilla. De kleine Pokémon keek even verward om zich heen. “Vanilla,” begon Sara, terwijl ze voor haar neer hurkte. “In de tijd dat ik je heb, heb ik je nooit echt bedankt voor de toevoeging die je aan ons team geeft. Ik kan Cinnamon, Gelato, of welk ander teamlid nu meenemen, maar ik denk dat dit jouw moment is om te laten zien waar je van gemaakt bent. Ik wil je die kans geven.” Met een brede glimlach deed Vanilla een paar stappen naar voren en knuffelde ze Sara’s knie. Die pakte de kleine Ralts met haar handen op. “Maar ik hou je wel vast tot de wind wat is gaan liggen, anders krijg je die kans alsnog niet.” De Ralts liet een zachte grinnik ontsnappen.

Als het niet voor Vanilla was geweest, had Sara spijt gekregen van haar keuze. Het was koud, ontzettend nat, en hoewel de wind nu wel meeviel, was het wel ijzig aan haar nu al natte huid. Ze hield Vanilla stevig vast in haar armen terwijl ze zich verplaatste naar waar ze de kleine, witte gedaante had gezien. Ze had nauwelijks door dat ze het gebied van route 3 op liep. Binnen een minuut had ze de gedaante alweer gevonden, en herkende ze eindelijk wat het was. Cottonee. Drie Cottonee, om precies te zijn. Sara wilde ze benaderen, maar ze hoefde daar nauwelijks moeite voor te doen. De kleine wezens sprongen namelijk al haar kant op toen ze in de buurt kwam. Ze klonken alle drie erg van slag, zoals Vanilla had aangevoeld. In plaats van zelf uit te vogelen waar de Pokémon het over hadden, zette ze haar Ralts op de grond. Die wist vast beter wat te doen dan haar trainer. Binnen enkele seconden had ze het zelfs al voor elkaar om te weten wat er mis was. Zonder enig idee wat er gaande was, sprongen de Cottonee er vandoor, met Vanilla achter zich aan. Sara nam aan dat zij ze ook moest volgen, dus liep ze ietwat gedesoriënteerd achter ze aan.

Een klein groepje bomen verscheen in het zicht, en niet veel later ook een grote, afgebroken tak. Op het eerste gezicht leek het een doodnormale gevallen tak, maar al snel viel het Sara op dat er zich iets onder bevond. Een klein, wit met groen wezentje, net als de wezentjes die haar hierheen hadden geleid.
Bij het zien van dit, versnelde Sara haar pas, voorbij Vanilla en de Cottonee die hen hierheen hadden gebracht. Ze knielde bij de vastzittende Cottonee neer – tenminste, ze ging er van uit dat hij vast zat, want hoewel Cottonee er om bekend stonden om te drogen onder bomen, was dat geen reden voor de rest om hulp te zoeken. Het werd Sara al snel duidelijk dat haar vermoeden juist was en dat deze Cottonee klem zat.

“Vanilla, heb je psychische krachten die kunnen helpen bij het optillen van deze tak?” vroeg Sara, terwijl ze het stuk hout onderzocht, Het zag er zwaar uit. Ze kon hem onmogelijk optillen en tegelijkertijd de Cottonee los maken. Vanilla schudde echter haar kop. Iets wat de witharige had moeten weten, want ze kende de movepool van Vanilla net zo goed als van haar andere Pokémon. “Maakt niet uit. Kan je dan… Kan je die tak daar breken met Magical Leaf? Die onder Cottonee?” Vanilla keek bezorgd op. De blik in haar bloedoranje ogen was genoeg om te weten dat ze dit niet wilde. Het was dan ook een gevaarlijke zet, met de Cottonee zo dichtbij. “Oké, het hoeft niet.” Sara sprak haastig, alsof ze ongeduldig werd – wat misschien ook een beetje waar was. “Wat dacht je van… Haar helpen los te komen op wat voor manier je ook kan bedenken, terwijl ik de tak optil?” Vanilla trok een twijfelachtig mondje. Haar ogen kon Sara niet meer zien omdat ze weer omlaag keek, naar de Cottonee, waardoor die verstopt werden onder de kap op haar hoofd. Haar trainster had geen hoorns nodig om emoties op te vangen om te weten dat Vanilla de Cottonee dolgraag wilde redden. Ze had alleen een duwtje in de goede richting nodig. “Weet je nog wat ik zei, in het Pokécenter? Dit is jouw moment. Ik geloof in je, Vanilla.” Haar woorden schenen ietwat te helpen, maar nog niet genoeg. De Ralts staarde nog steeds naar de Cottonee die vast zat onder de boom. Sara wilde net beginnen met smeken toen ze plotseling haar aandacht op Sara vestigde. Haar blik was zelfverzekerd. Iets wat ze niet vaak bij Vanilla zag. Sara wist dat het allemaal goed zou komen. “Leid ons, Vanilla,” droeg ze op met een grijns, waarop Vanilla instructies begon te geven aan de Cottonee die tot nu toe alleen hadden staan toekijken.

Sara begreep niet wat er gezegd werd, maar ze kon wel opmaken uit de bewegingen van de Pokémon wat er moest gebeuren. Zij was de grote kracht. Zij moest de boomstam van de grond optillen. De Cottonee plaatsten zich allemaal rond de tak, samen met Vanilla. Die kwam als eerste in beweging. Ze gebruikte een Heal Pulse om de vastzittende Cottonee wat te genezen van haar wonden. Vervolgens gaf ze een teken aan Sara dat ze de stam moest optillen. Sara legde haar armen voor zo ver dit mogelijk was om het hout heen en gebruikte al haar kracht om het ding op te tillen. So far so good. De volgende stap was de Cottonee bevrijden. De losse Cottonee begonnen door aan de tak te gaan hangen, in de hoop deze zodanig te buigen dat hun vriend los kwam. Vanilla probeerde ondertussen aan de andere Cottonee te trekken, maar er kwam geen beweging in. Tenminste, niet het soort beweging wat ze wilde. De Cottonee had nu echter wel genoeg kracht om een aanval te gebruiken, want ze gebruikte een Mega Drain op Vanilla. Sara begreep het eerst niet, want Vanilla probeerde alleen maar te helpen en nu had ze minder kracht om dat te doen. Echter bedacht ze al snel dat de Cottonee zich waarschijnlijk zwak voelde en energie wilde hebben. “Vanilla, gaat het?” De Ralts knikte, al had de witharige het idee dat het alleen was om Sara gerust te stellen. Ze stopte met trekken, en gaf nieuwe instructies aan de Cottonee. Wat ze zelf niet durfde met Magical Leaf, moesten de anderen nu doen met Razor Leaf. Vanilla bleef bij de Cottonee, waarschijnlijk zodat ze haar kon helen als het fout ging.

Gelukkig waren de drie Cottonee erg voorzichtig. Hun bladeren raakten alleen de tak waar hun vriend achter klem zat. Er ontstond echter een nieuw probleem. Sara’s armen werden lam, en het zou niet lang duren voor ze de tak moest neerleggen. “Vanilla, ik hou het niet meer,” waarschuwde ze. Het was nog niet haar bedoeling om haar grip op de stam te verzwakken, maar haar spieren hadden een soort stuiptrek of iets dergelijks en door de regen gleed de tak uit haar handen. Een luid gekraak klonk. De tak waar de Cottonee achter vast had gezeten was genoeg verzwakt om bij de val op de grond te breken, en zo de Cottonee nog meer te pletten dan al gebeurde. Deze reageerde instinctief door nog een Mega Drain op Vanilla te doen. Sara wist niet of de Ralts dit wel zou volhouden. In principe moest het kunnen. Vanilla had volle health gehad toen ze van het Pokécenter kwamen en dit was nog maar de tweede aanval. Terwijl Vanilla’s leven werd opgezogen, werkte ze verder. De tak was verzwakt en kon nu de andere kant op gebogen worden, en meer ruimte creëren voor Cottonee om vrij te komen. De dikkere tak lag echter opnieuw op haar. Sara stond op het punt om hem opnieuw op te tillen toen Vanilla door haar kleine knietjes zakte. Cottonee had alsnog te veel van haar energie weg gezogen. “Cottonee, help jullie maatje,” beval Sara, terwijl ze de boom opnieuw optilde. De Pokémon gehoorzaamden – al was dat waarschijnlijk meer uit eigenbelang dan omdat Sara het hen gevraagd had. De Pokémon kwam los en Sara kon de stam weer zonder zorgen neerleggen.

Nou ja, zonder zorgen? Ze maakte zich juist zorgen. Vanilla deed een voorzichtige poging om op te staan, maar veel vertrouwen had Sara er niet in. Ze stopte haar Pokémon dan ook. “Vanilla nee, ik draag je wel.” Ze stak haar hand uit om haar op te pakken, maar de kleine Pokémon sloeg het aanbod af door de hand weg te duwen. Vervolgens wist ze zichzelf in beweging te brengen richting de gewonde Cottonee. Lopen was het echter niet te noemen. Het was meer strompelen. Sara verwachtte dat ze boos zou zijn, dat ze haar uit zou dagen, maar het tegenovergestelde was het geval. Vanilla probeerde haar op te tillen, waarschijnlijk om haar mee te dragen naar het Pokécenter. Ze deed haar uiterste best, maar kreeg de Pokémon niet van de grond af. Ze was te erg verzwakt. “Vanilla, stop. Ik draag–“ Sara maakte haar zin niet af, want ze werd afgeleid door een plotseling fel licht wat van de Ralts af kwam. Ze herkende dit licht van het gymgevecht, want toen had Cinnamon het afgegeven. Vanilla evolueerde. Binnen enkele seconden stond er geen kleine Ralts, maar een kleine Kirlia voor haar. Een Kirlia die wel genoeg kracht had om de Cottonee op te tillen, al was dit nauwelijks nodig, want de Cottonee sprong vanzelf al in haar armen. Vanilla hield het wezentje stevig vast terwijl ze haar bloedoranje ogen op Sara richtte, wachtend op instructies. Sara wachtte daar geen moment mee. “Kom, we gaan terug naar het Pokécenter.”

De terugweg leek sneller dan de heenweg, maar was net zo nat en winderig. Sara was dankbaar toen ze eindelijk het Pokécenter weer betraden. Ook Vanilla leek hier erg blij mee, want ze was natuurlijk flink verzwakt geraakt en kon wel een oplapbeurt gebruiken. Sara bracht de twee Pokémon direct naar de balie, waar ze gelukkig al snel geholpen werd. Er was echter een klein probleempje. De behandeling die de Cottonee nodig had, vereiste dat ze in een Pokéball zat. Als wilde Pokémon had ze die natuurlijk niet, maar Sara vond het belachelijk om haar aan haar lot over te laten alleen omdat ze geen trainer had. Ze haalde daarom een lege Pokéball van haar eigen collectie tevoorschijn. “Cottonee,” begon ze, “ze kunnen je momenteel alleen helpen als je in een Pokéball zit. Deze hier is leeg. Ik geef je de keuze. Ik leg de Pokéball hier neer, en dan mag je zelf bepalen of je er in wil en behandeld wil worden, of niet.” Terwijl ze vertelde, legde ze de Pokéball naast Cottonee neer. De keuze was aan haar.

Tot haar geluk accepteerde Cottonee het aanbod en verdween ze in de Pokéball. Het voorwerp schudde enkele keren heen en weer, waarna ze dan toch stil bleef te liggen. Opgelucht haalde Sara adem. Natuurlijk had ze het begrepen als Cottonee op eigen houtje verder had willen gaan, maar dit stelde haar een stuk meer gerust. Vanilla ook. Die had een vrolijke glimlach op haar gezicht toen Sara haar aandacht op haar vestigde. De Pokémon keek echter verlegen weg bij het zien van de glimlach, waardoor Sara verward fronste. Ze had niet echt verwacht dat haar inmiddels Kirlia zo snel een band op had gebouwd met de Cottonee. Toch was het meer een aangename verrassing dan iets anders. “Zullen we haar Cocoa noemen?” stelde Sara voor. Normaalgesproken besprak ze de namen met de Pokémon zelf, maar ze vond dat Vanilla deze keer ook er in mee mocht beslissen. Ze knikte enthousiast. Mooi. Dat was dan besloten.

Dat haar Pokémon gewond was, was Sara niet vergeten. Ze haalde daarom snel de Pokéball van Vanilla tevoorschijn. Haar terugkeren wachtte ze nog een momentje mee. “Ik ben trots op je, meis,” zei ze eerst. Pas nadat ze haar Kirlia stralend had zien glimlachen liet ze de rode straal verschijnen waarmee ook zij verdween. De twee ballen gaf ze af aan de vrouw aan de balie, die ze meenam voor hun behandeling. Sara zelf nam weer plaats op de bank waar ze eerder de halve dag had gezeten, waar gelukkig haar plekje nog bezet was. Misschien kon ze nu dan dat boek uit lezen.