Gotta Fire Up [Aiden Stark]

Kwaad grommend keek Cecille naar haar glas frisdrank die voor haar op de bar stond. Ze had haar armen over elkaar heen gevouwen en op het stuk hout neergelegd, terwijl ze haar kin op haar armen liet rusten en daarmee de onderkant van haar gezicht verdween tussen kleding en ledematen in. Ze was boos op zichzelf, omdat ze nog minderjarig was en niet snugger genoeg was geweest om daar rekening mee te houden. Normaal gesproken deed ze dat wel, maar nu was het haar geheel ontglipt. Ze was ook kwaad op de barman, die haar schijnbaar geen alcohol wilde geven, ondanks het feit dat de blondine over twee maanden achttien werd. Ze had best zin gehad in een sterker drankje dan iets dat stijf stond van de suiker. Helaas was het niet toegestaan en moest ze het nu met een colaatje doen. Sivar, die naast haar op een barkruk zat, zei er maar niks van en staarde doelloos voor zich uit. Hij wist beter dan Cecille aan te spreken tijdens één van haar buien en hoewel dit om iets onbenulligs ging, was het nog altijd gevaarlijk terrein. “Stomme barkeeper,” bromde ze tussen haar tanden door. Ze pakte kwaad haar glas op en nam er een slok of twee van. “Wilt niet eens geld verdienen, ofzo.” De blondine zette het voorwerp met een klap terug op tafel en wierp de man achter de bar nog eens een felle blik toe. Bah, daar ging haar middagje plezier.

Ze was zo bezig met haar eigen vervloekingen naar de man, dat ze niet door had gehad dat er een ander persoon naast haar was komen zitten. Cecille kreeg ook niet mee dat hij een Whisky bestelde, hoewel haar aandacht wel werd getrokken door het glaasje zodra het gevuld en al was. Meteen keek ze op, haar blik het voorwerp volgend, en kreeg toen oogcontact met de vreemdeling die naast haar zat. Zijn gezichtsuitdrukking stond haar eerlijk gezegd niet aan, maar toen hij vroeg of ze een slokje nodig had, verdween de sceptische frons van haar voorhoofd. Dat hij haar blondje had genoemd, ontging haar volkomen. Ze was er inmiddels zo erg aan gewend dat mensen het als bijnaam gebruikten, dat het gewoon een bijnaam was geworden. Cecille ging rechtop zitten en keek van de jongeman naar het glas en terug. “Meen je dat serieus of wrijf je het er nu even in?” vroeg ze aan hem. Ergens voelde ze zich wel vermaakt. Zelf zou ze waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan en gevraagd. Misschien een andere verwoording, misschien ook niet, maar feit bleef dat hij haar wel erg aan het plagen was.

De jongeman leek haar een echte plaaggeest. Ze wist niet of ze zich gelukkig moest prijzen daarmee of niet, want met de huidige situatie kon ze zich er wel aan ergeren. Was zij niet zijn doelwit geweest, maar iemand anders, dan had Cecille het ook wel amusant gevonden. Misschien had ze dan zelfs met hem mee gespeeld, hoewel twee tegen één niet bepaald heel eerlijk was. Hij scheen echter wel goede bedoelingen met haar te hebben, want hij schoof haar het glas uiteindelijk toe met een aantal woorden. Eerlijk gezegd had ze het nu ook weer niet zo nodig; haar hart was verre van gebroken en ze was geen alcoholist, maar een goed drankje van tijd tot tijd deed zo zijn wonderen, dus ze sloeg het aanbod uiteraard niet af. Cecille nam het glas aan en goot een teug naar binnen, hoewel ze niet alles in één keer opdronk. Desondanks had ze nog altijd iets dat op een schuldgevoel leek en wilde ze niet dat hij nog meer geld uit moest geven aan drankjes. “Dank,” zuchtte ze na het welbekende branderige gevoel in haar slokdarm en maag te voelen. Ah, heerlijk. Sivar oogde haar maar streng. Daar lette ze echter niet op. “Ik ben Cecille, trouwens,” stelde ze zichzelf dan maar voor. Was wel zo netjes, niet waar? “En dit is Sivar,” voegde ze er nog aan toe, gebarend naar de Tyrogue die naast haar zat.        

De jongeman bestelde nog een glas Whisky, waarschijnlijk denkend dat Cecille het glas voor zichzelf had geclaimd, en kreeg een vuile blik toegeworpen van de barman. Triomfantelijk grijnsde ze naar laatstgenoemde zodra die zijn blik naar haar had laten glijden en om er nog een schepje bovenop te doen, stak ze haar tong naar hem uit. Verder besloot ze hem maar met rust te laten, want ze wilde nou niet bepaald deze tent uit worden gegooid nu ze eindelijk iemand had waar ze mee kon praten – en haar tevens alcohol aan had geboden. Hij stelde zich voor als Aiden en wees naar de Pikachu op de grond om ook haar voor te stellen. In alle eerlijkheid had Cecille de pokémon nog niet eens gezien. Aiden vroeg haar vervolgens of er een reden was voor het drinken, maar voor ze zichzelf ook maar de kans gaf om daar voorzichtig over na te denken, had ze er al wat uitgefloept. “Heb ik daar een reden voor nodig, dan?” Een bedenkelijke frons verscheen op haar voorhoofd. Had ze wel een reden? Eigenlijk wel, ja. “Om... Iets te vieren?” begon ze, haar volledige aandacht weer op Aiden gericht. Haar mondhoeken waren lichtjes opgekruld tot een voldane glimlach. “Yeah, ik ben zeker iets aan het vieren.”  

Moeite. Eigenlijk had hij alle moeite gedaan, want zij had hier alleen maar chagrijnig zitten zijn op haar barkruk. Had ze hem daar überhaupt wel voor bedankt? Nope. Oeps. Dat deed ze wel wanneer ze afscheid namen van elkaar of iets in die trant. Nu zou het alleen maar raar zijn. Reactie geven op zijn opmerking deed ze echter niet. Aiden moest eens weten hoe makkelijk het was om aan alcohol te komen. Je moest alleen weten waar je zoeken moest en, gezien haar ervaring, was het voor haar vrij makkelijk geworden. Helaas was het in een café nog wel eens anders. Dat was dit keer wel het geval. Cecille speelde onschuldig met haar glas door het spul wat erin zat zachtjes rond te draaien, waarna ze een slok ervan nam en naar Aiden zijn vraag luisterde. Ze grijnsde met ontblootte tanden. “Het is eigenlijk heel cheesy,” gaf ze eerlijk toe. Nee, ze zat hier niet om de winst van haar zoveelste gymbadge te vieren. Nu ze erover nadacht, had ze die uitdaging best verwaarloosd. Ze kon zich nog geen gelukkige noemen, want ze had geen enkele badge in haar bezit. Best sneu als je naging dat ze om die rede juist naar Kalos was gekomen. Niet dat ze lang de tijd nam om daarover na te denken. Ze was in een vrolijke bui. Dat was ze eigenlijk altijd, maar dat ter zijde. “Het meisje waar ik een tijdje achteraan heb gezeten, daar heb ik nu een relatie mee.” Cecille kon het amper wat schelen dat ze misschien met iemand een drankje deelde die fel tegen zulke relaties was. Aiden had er zelf naar gevraagd, dus gaf ze eerlijk antwoord. “Hoe zit het eigenlijk met jou?” besloot ze de vraag maar terug te kaatsen. “Heb jij eigenlijk een rede om nu te drinken?”

Cecille zag de verbazing. Het was vanzelfsprekend dat iemand verbaasd erover was, want het was nou niet bepaald normaal om als meisje zijnde achter een ander meisje aan te zitten. Die begreep ze nog wel, die verbazing. Gelukkig bleek Aiden niet zo iemand te zijn die er negatief over dacht en feliciteerde hij haar ermee. “Bedankt,” reageerde ze erop, zijn grijns weerspiegeld op haar gezicht. Eerlijk gezegd was hij de eerste, buiten Sara natuurlijk, die ervan afwist. De eerste buitenstaander. En het deed haar goed om te weten dat mensen het niet erg vonden. Nu was ze niet zo’n persoon die de mensheid gehoorzaamde en de relatie dan maar verbrak of iets in die richting – het deed haar gewoon goed om te weten dat ze niet alleen stonden.

Toen Aiden vertelde dat het wellicht om dezelfde reden was, kon Cecille het niet laten om te grinniken. “Heb je daarom je Pikachu naar de liefde vernoemd?” merkte ze plagerig op. De naam ‘Amore’ had tot nu toe erg in contrast geleken met het karakter dat ze tot nu toe van hem had gezien, maar misschien had hij daar wel zijn redenen voor. Een liefde in zijn leven kon er misschien wel eentje zijn, toch? De blondine keek toe hoe Aiden zijn glas achterover gooide en was eigenlijk geneigd om hetzelfde te doen, maar ze genoot nog liever wat langer van wat waarschijnlijk haar enige alcoholische drankje was van vandaag. “Daar heb ik nooit een rede voor nodig gehad,” gaf ze eerlijk toe. Het klonk alsof ze al jaren dronk, en hoewel ze inderdaad als minderjarige was begonnen, was het niet langer dan anderhalf jaar. In het begin was het nog heel tam en bleef het maar bij één of twee glaasjes op een feestje. Ze kon niet wachten tot ze meerderjarig was en dit soort problemen niet meer had. Cecille nam nu ook een slok van haar drankje. “Behalve dan dat het gewoon lekker is,” grijnsde ze naar de jongeman.

De reactie die ze kreeg, was niet eentje die ze verwacht had, maar ondanks dat amuseerde het haar best wel. Zijn geïrriteerde houding zorgde ervoor dat haar grijns alleen maar breder werd, tot op het punt dat het bijna pijn begon te doen aan haar kaken. Toen hij echter vertelde dat de Pikachu nog een eigenaar voor hem had gehad, viel haar grijns meteen van haar gezicht. Fronsend wilde ze vragen waarom Amore weg wilde bij die eigenaar, hoewel ze het misschien wel al kon raden. “Hoezo wilde ze weg? Zorgde hij niet goed voor haar?” Als Cecille ergens een hekel aan had, dan was het wel aan het soort tuig dat zichzelf trainers noemden en niet voor hun pokémon konden zorgen. Ze dacht er verder niet over na dat ze nu best nieuwsgierig overkwam, maar ze zaten dan ook in een bar en ze hield een gesprek met een compleet vreemde voor haar. Zo vreemd was dit ritueel niet eens. Het enige wat hier anders was, was het feit dat ze haar eigen slaapkamer of de zijne niet als einddoel had van de dag.

Terwijl Aiden zijn glas opnieuw liet vullen, stelde hij haar een vraag. Even de tijd nemend om een passend antwoord te verzinnen, nam ze een slok van haar Whisky. “Nou, niet bepaald lang,” reageerde ze. “Maar ik was er inderdaad vroeg bij. Als je op je vijftiende naar je eerste feestje wordt meegesleept, dan gebeuren er nog wel eens dingen,” vertelde ze hem, haar mondhoeken omhoog gekruld tot een lichte grijns. Misschien was het ook maar beter dat ze op deze manier in contact was gekomen met ‘soortgenoten’, anders had ze waarschijnlijk al een triljoen exen gehad of iets.

Haar frons werd alleen maar dieper zodra ze bevestiging kreeg op haar vermoedens. Dat niet alleen, maar schijnbaar was de Pikachu ook een liefhebber van bijten. Huh. “Lijkt me eigenlijk wel een prima afweersysteem tegen handtastelijke pubers,” floepte ze eruit. Daar had ze namelijk ook vrij veel ervaring mee en hoewel ze er meestal wel van hield, wilde ze sommigen inderdaad net als Amore in hun jatten bijten. Waarschijnlijk had de pokémon het ook alleen maar zo bedoeld, die verdediging, maar Cecille kon begrijpen dat Aiden dat niet zo gewaardeerd had. Waarschijnlijk zou zijzelf het ook niet waarderen. Misschien dat ze het geduld niet eens had om met Amore om te gaan. De blondine wierp even een blik op de Pikachu onder de kruk van de jongeman, dagdromend over hoe het zou zijn als zij de trainer was van de pokémon. Ver kwam ze echter niet, want buiten het bijten wist ze bij Arceus niet hoe Amore’s karakter lag.

“Uhhuh,” reageerde Cecille nonchalant op Aidens constatering. Het was eigenlijk overbodig, maar ze was nu eenmaal een persoon die graag haar stem liet horen. Praten was in dit geval dan ook geen optie voor haar, maar een must. Ze draaide onbewust zachtjes met haar glas en keek hem aan bij zijn volgende woorden. “Daar heb ik gelukkig nooit last van gehad tot nu toe,” grijnsde ze naar hem. “Maar bedankt voor het, euh, complimentje?”