Gotta Fire Up [Aiden Stark]

Cecille lachte toen Aiden vertelde dat hij daar geen last van had. “Zeker weten? Meiden kunnen er ook wat van hoor,” reageerde ze met een grijns. Ze had daar immers ook ervaring mee en niet alleen omdat ze zelf wel eens handtastelijk wilde zijn. De jongeman vertelde vervolgens dat Amore hem eerder als doel had gekozen in plaats van anderen, wat toch wel een verrassende wending was van dit gesprek. Cecille was immers gewend dat pokémon hun trainer beschermde en niet aanvielen. “Oh. Eerlijk gezegd is dat niet wat ik verwachte,” vertelde ze daarom verbaasd. Ze fronste even. “Als Amore zo’n probleempokémon voor je was, of is, waarom nam je dan de moeite om haar te houden?” vroeg ze vervolgens geïnteresseerd. “Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zo’n trainer die pokémon als ruilmiddel ziet in plaats van levende wezens, maar ik zou denk ik wel al vaak mijn geduld zijn verloren bij haar.” Misschien dat ze, in het ergste geval, voor een andere trainer om hulp had gevraagd om Amore over te nemen, maar ze zou de Pikachu nooit aan haar lot overlaten. Dat lag sowieso niet in haar karakter. Ze vroeg zich eerder af welke monsters dat klaar konden spelen.

Om Aidens volgende opmerking hield ze met moeite haar lach in. “Maak je daar maar niet druk om,” begon ze, terugdenkend aan de vele feestjes die ze tot nu toe gevierd had. “’k Zie er misschien niet zo uit, maar mijn tolerantie ligt vrij hoog.” Ze had geen idee of het door het vele drinken kwam of dat ze van nature al vrij goed tegen alcohol kon, maar het koste in ieder geval wel meer dan één glaasje Whisky om haar zelfs al aangeschoten te krijgen. Bovendien, als ze echt teveel op had en het in haar hoofd kreeg dat ze niet met Aiden mee moest gaan, dan werd het waarschijnlijk nog heel moeilijk voor de jongeman. Dat wilde ze hem eerlijk gezegd ook niet aan doen.

Hij grijnsde en vertelde dat hij hen ook wel wist weg te pesten als hij er geen behoefte aan had. Cecille lachte. “Pesten? Hm, is dat net zo effectief als ontwrichten?” Nee, zij was lang niet zo makkelijk erin als zij geen aandacht wilde van een jongen. Of meisje. Jongens waren soms zo... Opdringerig en hoewel meiden dat ook konden zijn, waren jongens agressiever. Dus dan werd de blondine dat ook maar. Aiden vertelde vervolgens over zijn Pikachu, waarop Cecille even begon te glimlachen. Die zwak kwam haar inderdaad bekend voor. “Ik voel je,” mompelde ze daarom ook tussen zijn uitleg door, want zij had immers flink wat geld uitgegeven aan Elias. En dan had je nog Minnoo, die arme, halfblinde Torchic. “Weet je, ondanks de omstandigheden klinkt dat wel als een mooie band.” De blondine richtte haar paarse ogen op Amore, die inmiddels op Aidens schoot was gaan liggen, en constateerde dat de pokémon lang niet meer zo agressief was naar haar nieuwe trainer.

Cecille zuchtte vervolgens. “Breek me de bek niet open, daar heb ik er ook genoeg van meegemaakt.” De meeste feestjes waar ze vroeger heen was gegaan, eindigde perfect. Af en toe, echter, was er nog wel eens een knul of een meid die een erg lage alcoholtolerantie had en of het hele feest op zijn kop zette of het nodig vond om ruzie met haar te zoeken. Ze had dan ook flink wat lichaamsdelen gebroken of gekneusd voordat ze op reis ging in Kalos, hoewel een groot deel daarvan ook was ontstaan door kickbokswedstrijden.  

Aiden scheen de vraag ietsje verkeerd te hebben begrepen. Cecille wuifde met haar hand. “Nooit beweert dat je dat zou doen,” begon ze. “Ik ook niet hoor. Wel in wedstrijden, maar daar zijn die dingen voor.” Ze grijnsde even naar hem. Nee, als je aan kickboxen deed, dan kon je heel wat pijn verwachten. De blondine had altijd van haar gevechten kunnen genieten zonder die vervelende pijn, maar dat kwam dan ook door de enorme hoeveelheid aan adrenaline die op zo’n moment door haar lijf gierde. Wanneer dat was afgezakt, dan werd het echt een hel voor haar lichaam. “Maar sommige jongens leren het niet totdat je hen letterlijk bij de kraag pakt,” voegde ze er nog aan toe, terwijl ze zich op haar kruk omdraaide en nonchalant achterover tegen de bar aanleunde met haar ellebogen. Sivar boog zich voorover naar de glas Whisky en rook er eens aan, omdat hij toch wel benieuwd was, maar trok zich meteen weer terug met een vies gezicht. Bah, hoe konden mensen dit naar binnen werken? Cecille grinnikte en klopte hem zachtjes op z’n hoofd. “Dat zou ik niet nog eens doen,” stelde ze aan hem voor, waar hij instemmend op knikte. Nooit meer van zijn leven.

Haar gezelschap meldde dat de Pikachu er inmiddels wel bij hoorde, waarop de blondine vrolijk glimlachte en een zachte ‘mooi’ erachteraan mompelde. Ze moest er niet aan denken dat een pokémon buiten het team viel. Gelukkig had ze sowieso wel makkelijke pokémon en viel niemand buiten het bootje. Op Aidens volgende opmerking lachte Cecille geamuseerd. “Jirachi, je klinkt als een opa,” begon ze, waarop ze hem met een plagerige grijns aankeek. “De jeugd van tegenwoordig is niet meer zo onschuldig hoor. Het zijn juist de minderjarige die niet tegen drank kunnen... En dat is goed te merken op zo’n feestje.” Bah, als ze er aan terugdacht alleen al. Je kon er zo uithalen wie net begon met zuipen en wie niet. Wat dat betreft had zij nog geluk met haar hogere tolerantie, maar ze had geen idee wie ze daarvoor moest bedanken. Kon zoiets in de familie zitten? Ach ja. “Sinds ik aan mijn reis ben begonnen ga ik niet echt meer naar feestjes, mocht je je daar zorgen om maken,” voegde ze er toen grappend aan toe. Nee, ze had inmiddels wel betere dingen aan haar hoofd. En een vriendin waar ze haar geld nu aan uit kon geven.

Het concept van een wedstrijd was hem niet helemaal duidelijk. Logisch natuurlijk, want Aiden wist niet dat Cecille aan sport deed. “Kickboxen,” reageerde ze, nonchalant zwaaiend met haar hand alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze begon echter al snel gevaarlijk te grijnzen en boog de arm die het dichtste bij Aiden was in een hoek van negentig graden, waarop de haar spieren aanspande. “Hoe denk je anders dat ik hieraan kom?” vroeg ze aan hem. Oké, de blondine was lang niet zo gespierd als haar mannelijke medesporters, maar dat had ook met testosteron te maken. Wat ze niet kon aantonen in spierkracht, kon ze wel laten zien in de ring. En dat was eigenlijk waar de sport om draaide. Toen Aiden opmerkte dat ze het niet moesten proberen, knikte Cecille instemmend. “Inderdaad. Daar zullen een aantal kids het ook wel mee eens zijn,” sprak de blondine. Oké, zo vaak had ze nou ook weer niet fel hoeven optreden, want ze vond het vaker prima dan wat anders, maar mocht ze tegenwoordig benaderd worden, dan had ze nog altijd haar ervaring in het vechten. “En ik heb nu een aantal bodyguards,” voegde ze er lachend aan toe, wijzend naar Sivar en in gedachte de rest van haar team erbij betrekkend. Die zouden het immers ook niet zomaar toestaan.

Hij was al een beetje een opa? Cecille brieste even van het lachen. “Oh? Waar zijn je grijze haartjes dan?” Ze zag alleen maar rode. En een hoedje. Misschien dat z’n hoed wel een indicatie was, maar daar liepen pubers tegenwoordig ook al mee over straat. Aiden merkte vervolgens op dat het wel een slimme keuze was om wat te minderen met de alcohol. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze richtte haar blik op de jongeman naast zich. “Dat klinkt bijna alsof je ervaring hebt,” grinnikte ze. “Bijna.” Hij had echter wel gelijk. Als ze een kater had, dan vervloekte ze de gehele wereld en kwam haar nest niet uit. Haar eigen bed lag nog wel lekker, maar het bed van een pokécenter was niet van haar en hoewel dat in tegenstelling tot een hotel gratis was, wilde ze het wel zo snel mogelijk weer beschikbaar stellen voor iemand anders.

Ze was er zeker zo één. Wacht, wat voor één eigenlijk? Cecille hield haar hoofd een tikje scheef, maar toen Aiden zijn verhaaltje afmaakte, begreep ze waar hij op doelde. Ze lachte even. “Ik ben geen moeilijke hoor,” gaf ze als commentaar, terwijl ze haar wangen lichtjes bol blies voor komisch effect. “Eerlijk gezegd heb ik véél liever mensen om me heen dan dat ik ze afschrik.” Gelukkig was dat niet al te vaak gebeurd en was Sara ook niet van haar weggelopen om meerdere redenen dan alleen haar spierkracht. Nee, als ze een gokje moest wagen, dan was dat eigenlijk juist waar de witharige voor was gevallen. Nou ja, naast haar goede looks natuurlijk. En haar geweldige karakter. Yep, Cecille was van meerdere partijen lid. Vond ze zelf dan.

Toen Aiden bekend maakte dat hij zijn haren rood verfde, liet de blondine even een korte stilte vallen. Voor een moment geloofde ze hem zelfs, terwijl ze hem stomverbaasd aangaapte, maar ze kreeg uiteindelijk door dat hij met haar aan het dollen was. “Ja. Uhhuh. Ik de mijne ook. Welk merk gebruik je?” probeerde ze zich te herstellen. Arceus, wat was ze ook naïef. En goedgelovig. Toen Aiden een reactie mompelde op haar opmerking, fronste ze even. Dat klonk niet zo enthousiast of goedgehumeurd als hij net was. Cecille besloot het onderwerp maar te veranderen en deed een poging om hem op zijn schouder te kloppen. “Nou, dat bewijst dan maar weer dat je inderdaad een beetje een opa bent. Heb je nog wat advies voor me?” Grijnzend keek ze hem aan. Wie weet had hij inderdaad nog wel wat bruikbaars voor haar.

Ze was zijn tegenpool. Goh, waar had ze dat toch eerder gehoord? Cecille grinnikte even. “In dat geval ben je dan net mijn vriendin,” sprak Cecille. Nee, Sara was ook niet bepaald een mensenmens. En buiten dat waren er nog veel andere zaken waar de blondine compleet anders over dacht in vergelijking met de witharige. “Maar wij zijn in praktisch alle aspecten tegenpolen,” voegde ze er nadenkend aan toe. Hoe het mogelijk was dat ze een relatie hadden mocht Mew weten, maar Cecille ging diens oordeel niet in twijfel trekken. Je mocht een gegeven Rapidash immers niet in z’n bek kijken, toch? De vraag of ze dan niet irritant was voor Aidens gezelschap kwam niet eens in haar op. Ze was gewend om sociaal contact te leggen en deed vaak haar naam eer aan als het op subtiele hints aan kwam. Daar was ze namelijk blind voor. In dat opzicht was ze misschien nog blinder dan Raven.

De jongeman scheen het erg leuk te vinden dat ze de mis in was gegaan. Schijnbaar was haar nutteloze poging om het te maskeren toch tevergeefs geweest, maar dat was ook haar eigen stomme schuld. Aiden noemde een merk die Cecille maar al te bekend voorkwam en als ze niet al door had gehad dat hij haar beet zat te nemen, dan had ze het nu alleen maar meer geloofd. Ze fronste even, maar hief daarna haar glas met het kleine beetje Whisky nog in omhoog. “Omdat je het waard bent,” proostte ze, waarop ze het spul naar binnen werkte en het lege glas terug op de bar zette. Toen ze de tip van hem kreeg, trok ze een bedenkelijk hoofd. Alle achttien? Hm... “Vecht, vuur, elektrisch, water, gras, normaal, gif, ijs, grond, psychisch, vlieg, insect, steen, draak, spook, staal, duister en fee,” sprak ze hardop, waarna ze trots naar Aiden grijnsde. Een applausje had ze toch zeker wel verdiend, niet? “Ben ik geslaagd voor de test?”

Hij kende het. Cecille grinnikte even. “Nou, dan hebben we dat in ieder geval gemeen.” Ze was nieuwsgierig naar waar hij het dan in herkende en in wie, maar ze was al genoeg afgeleid met haar eerder gesproken zin. Het zette haar aan het denken. Had ze überhaupt wel iets gemeen met Sara? Buiten de gym challenge. En het trainer zijn. Ah, wat maakte het ook uit of je iets gemeen had of niet. Het werkte, wonderbaarlijk genoeg, en als Aiden het ook meemaakte, dan was het geen slecht ding. Toch? Al betwijfelde ze dat hij precies dezelfde vriendin had. “Maar ik weet zeker dat Sara en jouw vriendin heel anders zijn,” lachte ze. Hij had een vriendin, toch? Ach, dat was het fijne aan hun taaltje. Je kon vriendin voor platonische en romantische relaties gebruiken.

Een applausje kreeg ze jammer genoeg niet; ze kreeg iets vele malen beter. Nog een glas Whisky. Ze kon het niet helpen en grijnsde als een klein kind dat net hoorde dat ze voor twintig euro iets uit mocht zoeken in de snoepwinkel, waarop ze zichzelf ervan verzekerde dat de barman die brede grijns ook te zien kreeg. “Kijk, daar zeg ik nou geen nee tegen.” De vraag of ze hem überhaupt wel terug kon betalen kwam in haar achterhoofd op, maar verder dan dat kwam het dan ook niet, want het bleef daar ergens rondzweven. Ze zag later wel hoe ze dat zou doen. Voor nu zou ze er gewoon van genieten. De man gaf – met een beetje tegenzin – de glazen Whisky aan Aiden, waarschijnlijk hopend dat hij dat tweede glas niet aan Cecille zou geven, maar de blondine wist wel beter dan dat.