De vrouw waar ze een half uutje mee had gepraat op het terras was al ruim een kwartier weg toen Cevella op haar schouder werd getikt. “Hey, sorry dat ik laat ben,” zei een vriendelijke mannen stem achter haar. Alpha, haar Umbreon die aan haar voeten lag, keek even op. Rustig draaide de blondine zich om op haar stoel naar de zwartharige jonge man. “Deze zijn voor u, madame!” Zei de man terwijl hij een bos rozen achter zijn rug vandaan haalde. Cevella had het allemaal al wel door, ze begon behoorlijk medelijden met hem te krijgen. "Ga alsjeblieft even zitten," vroeg ze aan de jongen. Ze kon dit beter even vertellen als hij zat, je wist nooit hoe hij zou kunnen reageren. Zodra de man zat wendde ze zich tot hem, haar hoofd met een hand tegen haar wang ondersteunend. Hopenlijk zou het niet al te hard bij hem aankomen. "Luister, de vrouw waar mee jij een date had is al ruim een kwartier weg. Volgens haar was je al drie kwartier te laat toen ze vertrok. Maar jou zo zient denk ik dat zij de verkeerde tijd had."

Cevella zag de jongen nerveus worden. “Wha…” Blijkbaar kwam het nog behoorlijk hard bij hem aan. De verwarde blik in zijn ogen legde genoeg uit. “Drie kwartier? Hoe kan dat. Het is nu toch…” Zei hij waarna hij naar het horloge om zijn pols keek. Hij legde de rozen op tafel en ging helemaal achterin zijn stoel zitten. De arme ziel, het was echt heel hard bij hem aangekomen. “Het spijt me dat ik u heb lastiggevallen. Je. U?” Met een scheve grijs probeerde de man zijn onhandigheid te verbergen. Cevella glimlachte vriendelijk naar de man. "Geeft niet, en noem me maar Cevella," zei de vriendelijk. De Umbreon onder de tafel maakte een geluidje en gaf een zacht duwtje tegen haar been. Het was wel duidelijk dat ze ook voorgesteld wilde worden. "Dit hier is Alpha," stelde de blondine haar pokémon voor. De Umbreon rolde zich onder tafel weer rustig op. "Ik neem aan dat je niets te doen hebt? Anders beschouw je mij maar gewoon als he date voor vandaag," stelde ze met een vriendelijke lach op haar gezicht voor. Nee ze was verre van verlegen, dat was meer dan zeker.

“Wat een prachtige naam voor een prachtige vrouw,” zei de man. Cevella bloosde lichtelijk, ze was wel gewend aan complimentjes. Maar nooit eigenlijk over haar naam of uit vriendelijkheid. De man leunde even voorover zodat Alpha aan zijn hand kon snuffelen. De zwarte pokémon vond het na een keertje snuiven al weer goed waarna ze haar kop weer weglegde. “Oh, dat hoeft niet!” Antwoordde hij meteen op haar voorstel. “Ik bedoel, tenzij jij dat graag wil, natuurlijk.” Cevella lachte, handig was hij zeker niet, dat maakte hem wel grappig. Beter dan al die stijve harken uit de modellenindustrie. Die stijve harken die nergens anders dan over werk en schoonheid konden praten. Ze had een hekel aan dat soort mensen. "Ik sta er op," ze had niets te doen en een date met hem leek haar wel gezellig. “Ik ben trouwens Oskar,” stelde de zwartharige zich voor. Cevella knikte, "Aangenaam Oskar." De blondine voelde hoe de pokémon aan haar voeten ging verliggen. Misschien was het toch een goed plan om Alpha terug in haar pokébal te stoppen. “Wilt u iets te drinken?” Zei een vrouwenstem nog voor ze actie kon ondernemen. Het meisje keek opzij naar de serveerster die beide een menukaart aanreikte. “Een colaatje is wel goed. Wil jij ook wat, Cevella?” Kort dacht het meisje na, zou dit dan wel doen? Ach waarom ook niet, het kon alleen maar gezellig zijn. Oskar leek haar niet iemand met slechte bedoelingen. "Voor mij het zelfde graag." De vrouw knikte waarna ze weer weg liep. Onder tafel pakte ze een pokébal en trok er de Umbreon met een rode straat terug in. "Wat doe je eigenlijk in je vrije tijd? Ben je een trainer?"

“Oh, wel, zo kan je het wel zien denk ik,” antwoordde Oskar. Hij was dus een trainer, dat betekende dat hij ook pokémon had. Misschien een goed onderwerp als het gesprek stil zou vallen. “Al sta ik ingeschreven als coördinator, maar ik ben meer een contest-enthousiast, snap je. Ik kijk liever.” Verklaarde hij zijn twijfel bij het vorige antwoord. Cevella knikte, hij was dus een coördinator net als zij. Dan zou het misschien wel leuk zijn om samen over contests te praten, sinds ze was gaan reizen was ze nog niet veel coördinatoren tegengekomen. “Ik denk wel dat ik me ga inschrijven voor het eerstvolgende contest, gewoon om te weten of het echt iets voor mij is of niet. Al denk ik dat ik het wel leuk ga vinden. Ik vind bijna alles wel leuk.” Een kleine grijns verscheen op het gezicht van de blondine. Als hij ook met het eerst volgende contest zou meedoen zou hij best eens haar tegenstander kunnen worden. “En jij?” Vroeg hij vervolgens aan haar. Snel ging ze wat rechter op haar stoel zitten voor ze een antwoord aan hem gaf. "Ik ben jou tegenstander in de finale van het eerst volgende contest," grapte ze. Hoewel het als grapje was bedoeld kon het best nog wel eens de waarheid worden. Oskar leek haar in ieder geval een goede en leuke tegenstander om te hebben dan. "Heb je al lintjes dan? Ik heb zelf nog met geen een contest mee gedaan al heb ik al wel veel geoefend met mijn pokémon. Jaren. Je kan wel zeggen dat ik ook veel heb gekeken naar contests en ook met geweldige coördinatoren gepraat."

“Daar houd ik je aan.” Cevella grijnsde vrijwel meteen nadat hij dit zei. Haar tegenstander was al bepaald voordat het contest überhaupt was gestart. “Ik heb wel wat geoefend met Peridot, mijn Furret, maar meer eigenlijk nog niet,” vertelde hij. Oskar had dus een Furret, met een moeilijke naam, waar hij al mee had geoefend. Furret waren mooie pokémon dat was zeker, ze zagen er zacht en schattig uit. “Lintjes heb ik dus ook nog niet, nee… Nou ja, tenzij je het lintje meetelt die ik van een vriend van me heb gekregen toen hij het Grand Festival had verloren, maar ik neem aan dat je zelf gewonnen lintjes bedoelt.” Cevella lachte zachtjes, "leuk dat hij dat voor je doet." De serveerster kwam al weer aangelopen met de drankjes. Ze zag hoe Oskar snel op de menukaart keek, waarschijnlijk wilde hij iets gaan bestellen. “Ik lust wel een stukje chocoladetaart,” zei hij tegen de serveerster. Hierna keek hij de blondine aan, “voel je vooral niet verplicht om iets te bestellen als je niet hoeft, desnoods eet je van mijn taart mee,” probeerde hij. "Nee, ik hoef niets hoor. Heb net nog gegeten," zei de blondine rustig. Toen ze met de 'originele' date van Oskar praatte had ze nog wat gegeten, na die korte tijd dat ze nog geen trek. De serveerster knikte en liep weer weg om de chocoladetaart te halen. "Heb je naast Peridi, ehm, je Furret nog andere pokémon?"

“Peridot heet ze. En ja, ik heb ook nog een Nosepass. Hij heet Obsidian.” Vertelde de jongen waarna hij een stilte liet vallen. Rustig nam de blondine een slok vaan haar cola die inmiddels was gearriveerd.  "Ik kan me voorstellen dat Nosepass een vreemde keuze is voor contests, maar ik hou gewoon heel erg van steentypes en ik durf te wedden dat hij het prima gaat doen.” Vertelde de jongen met een grijns op zijn gezicht, Cevella knikte. "Je hoeft er niet bang voor te zijn dat je punten aftrek krijgt door zijn gezichtsuitdrukking," merkte de blondine af. Het was wel een aparte keuze al zou je jury dat waarschijnlijk leuk vinden. “Ik durf te wedden dat jij ook meer Pokémon hebt dan alleen een Umbreon.” Zei Oksar vervolgens. Ze slok de cola snel door, waarna ze snel knikte. "Ik heb ook een Raichu genaamt Epsilon en een Charmander die Bèta heet," vertelde ze over haar pokémon. Ze hield van alle drie en kon zich ook niet voor stellen om er een te moeten verliezen. Alpha had ze al bijna 9 jaar en Epsilon bijna 5 jaar. Bèta had ze echter nog maar een paar dagen. "Hoe lang heb je ze al?"

“Och, pfoe. Daar vraag je me wat,” zei Oskar waarna hij achterover ging hangen in zijn stoel. Het viel haar op dat veel mensen naar de lucht keken als ze ergens het antwoord niet op wisten. Misschien was het een idee om dat zelf ook een keer te proberen, wie weet hielp het wel. “Ik heb Peridot nu denk ik al… 3? Misschien 4 jaar? Ik kreeg haar van mijn ouders toen ik nog in Oreburgh City woonde, in Sinnoh.” Cevella knikte, zelf had ze haar eerste pokémon ook van haar moeder gekregen. Dat was Alpha toen ze nog een baby Eevee was. “Obsidian heb ik nog niet zo lang. Hij was een cadeautje van mijn broer met wie ik samen woonde, omdat ik eindelijk op reis ging,” vervolgde Oskar zijn uitleg. De blondine glimlachte even, grappig. Blijkbaar had de jongen zijn reis dan een hele tijd uitgesteld. Van haar twin had ze nooit geen pokémon gekregen, er een aan gegeven had ze dan zelf ook weer niet. “Reizen doe ik nu veel, maar ik stop toch regelmatig nog thuis. Daar voelt het bed toch net iets vertrouwder aan dan in het Pokécenter.” Begrijpend knikte ze, dat deed ze zelf namelijk ook. "Dat doe ik ook, ik kom namelijk uit Lumiose wat makkelijk is om steeds naar toe te gaan. Maar je komt dus uit Sinnoh? Hoe is het daar? Als ik nog eens naar een andere regio ga dan word dat waarschijnlijk Sinnoh."