Welcome Home [Open]

Het eerste wat Manolo opviel tijdens zijn binnenkomst in Lumiose was dat het er veel te groot was. Hij zag zichzelf hier veel te snel al verdwalen en hoewel hij normaal gesproken op die manier aan de binnenstraatjes kwam en zo de stad uit zijn hoofd leerde, wilde hij nu niets liever dan meteen op zijn bestemming aankomen. Ergens in de zogenaamd ‘welbekende’ achterbuurt van Lumiose was zijn tijdelijke nieuwe woning en eerlijk gezegd kon hij wel een douche en een bed gebruiken. Manny had de poten uit zijn lijf gelopen op weg naar deze stad en hij wilde heel graag zijn schoenen uit gooien. Oog voor de gigantische toren die overduidelijk om aandacht schreeuwde in het midden van de stad had hij niet. Nee, hij stapte nors door, zoekend naar een uitgangspunt dat hem misschien wel kon vertellen dat hij daarheen moest, hoewel hij hier nog nooit van zijn leven was geweest. Ervan uitgaan dat hij de weg dus kende was een grove fout en dat besefte hij zich niet veel later, want hij stond in één van de drukste straten stil en zuchtte diep. Negerend dat iets naar hem werd geroepen omdat hij midden op het pad was gestopt met lopen, haalde hij de pokéball van Hestia erbij om wat gezelschap te hebben. De Abra kon hem vast wel helpen, of niet soms?

“Hestia, ik geef het niet graag toe, maar ‘k weet bij Arceus niet waar ik heen moet,” verzuchtte hij tegen de pokémon. Het gele wezentje gaf geen reactie en Manolo vroeg zich voor een moment af of ze wel naar hem keek of juist door hem heen staarde. Wellicht was Hades een betere keuze geweest... Maar ze gaf uiteindelijk toch een reactie. Of, nou ja, ze bewoog. Ze wikkelde zich om zijn arm heen. “... Wat moet ik in Arceusnaam met jou?” mompelde Manny ietwat geïrriteerd tegen de Abra, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden en keek rond voor een plattegrond van de stad. Tot zijn ergernis vond hij die niet – hoewel hem niet veel later te binnen viel dat hij een Holocaster had. Daar zat vast wel een plattegrond bij, niet waar? Zichzelf prijzend dat hij een genie was haalde hij het ding tevoorschijn en begon driftig te zoeken naar een kaart van Lumiose. Het duurde even, maar hij had dan eindelijk de goede straat voor zich. Waar moest hij ook alweer heen..?

Na zo’n tien minuten te hebben gezocht, kreeg Manolo het dan toch voor elkaar om een begin te maken aan zijn barre zoektocht. Hij stapte een aantal straten door en kwam uit bij één van de straatjes die hij hebben moest. De jongen wist echter niet wat hij ervan moest denken. Vergeleken het drukke gedeelte van de stad, was dit echt een afknapper voor de gemiddelde mens. De huizen zagen er hier een stuk minder goed verzorgd uit, met hier en daar afgebladderde verf of een stuk uit de muur. Laat staan voor het ijzeren trappenwerk naast hogere gebouwen, dat in principe als brandtrap moest dienen, maar bij lange na nog veilig was om te gebruiken. Bovendien heerste hier een misselijkmakende stank die Manny wist te plaatsen als de sterke geur van alcohol. Kortom; dit was hem niet geheel onbekend en als hij niet beter wist, dan zou hij zeggen dat hij in de buurt van zijn thuis in Kanto te werk gesteld was.

“Ik denk niet dat we hier heimwee gaan krijgen,” grapte Manolo, hoewel zijn toon erg serieus was. Hestia gaf geen reactie op zijn woorden, maar klemde haar lichaam strakker om zijn arm heen. In een gebaar van automatisme legde de jongen zijn vrije hand tegen haar gele lichaampje aan. Vervolgens begaf hij zich verder het deel van Lumiose in dat hem het afgedankte woongebied leek; het gebied waar mensen woonden die een gewoon huis in de rijke stad niet konden betalen en het daarom met kwaliteit als deze moest doen. Het maakte hem een beetje kwaad, want dat was hoe de maatschappij nou eenmaal werkte. Had je niet genoeg geld? Dan verdiende je het schijnbaar niet zo goed om te leven. Dat was immers waar de maatschappij alleen maar om draaide. Geld. Met pokémon op de tweede plaats, natuurlijk.

Manny keek een laatste maal op zijn Holocaster en zag dat hij zijn bestemming bijna bereikt had. Toen hij opkeek zag hij inderdaad het bordje met de straatnaam die hem was verteld en haalde hij vanuit zijn broekzak een kleine sleutel tevoorschijn. De sleutel van zijn nieuwe woning. Hoe die er ook aan toe mocht zijn. Hestia verplaatste zich naar zijn schouders toen hij stilstond voor de deur met het nummer dat hem was toegewezen en het open probeerde te krijgen. Het had wat kracht nodig, want de deur klemde schijnbaar, maar hij kon dan eindelijk naar binnen. Met een zwaai gooide hij de deur dan ook open en stapte hij vooruit, waarna hij begroet werd door een lange gang en hij zijn deur weer dichtgooide. Manolo liep recht door de gang naar binnen en stapte toen een kamer in waar een tweepersoonsbed in stond, met daartegenover een bureautje en een televisie op. Er zat een keukenblok een aantal meter bij het bed vandaan, waarbij het aanrecht de grens was tussen de keuken en de slaapkamer. Recht tegenover zijn bed, vlak naast het bureau, zag hij een deur. Nieuwsgierig opende hij deze om te kunnen concluderen dat het een badkamer met wc was. “Niet slecht,” mompelde de jongeman tegen zijn Abra, die inmiddels op het bed zat. Hij keek haar even aan en vertelde haar toen dat hij even snel ging douchen voor ze misschien wat meer van de stad gingen verkennen. Hestia wachtte geduldig op zijn terugkomst.

Het kleine appartementje was beter dan Manny in eerste instantie had verwacht. Alles was lekker dichtbij elkaar, dus hij hoefde minder stappen te zetten en dus minder z’n best doen om dingen voor elkaar te krijgen. Hij had eigenlijk ook wel even het bed willen proberen, aangezien het douchen ook niet met koud water hoefde en hij verwachtte dat het bed dan ook wel lekkerder zou liggen dan verwacht, maar het was nog middag en hij zou Lumiose toch wel even willen bekijken. Misschien kwam hij nog wel wat interessants tegen. Met Hestia terug op zijn schouders liep hij het appartementje weer uit en sloot hij de deur zorgvuldig, hoewel hij betwijfelde of het echt weerstand bood tegen indringers. Niet dat hij spullen daar had staan die niet gejat mochten worden. Praktisch niks was van hem, behalve een kleine tas met wat kleren in. Manolo draaide zich om en beende toen weg van zijn woninkje, richting het drukkere gedeelte van de stad. Wellicht trakteerde hij zichzelf wel op wat eten van een restaurantje vanavond. Mits hij dat kon betalen, natuurlijk.