Just relaxing. [&WEST AUSTIN]

Een rustige blik werd geworpen op de klok die boven haar hoofd hing. Haar broodje ham en kaas lag voor haar op de tafel, maar Rose was te veel bezig met haar Holo Caster om daar ook maar enige aandacht aan te schenken. Ze was wat gesprekken terug aan het lezen, want ze verveelde zich wel een beetje. Ze wist dat ze dringend aan de slag moest om haar Chikorita te trainen. En niet alleen haar Chikorita, want Storm had ook wel wat training nodig. En Zippo ook. En… nou ja, eigenlijk iedereen wel. Ze had echter zitten na te denken. Ze had nog maar één Pokémon nodig en dan was haar team volledig. Maar ze had echt geen idee wie ze zou kiezen. Ze haalde haar schouders op. Dat kon later ook nog wel. Snel at ze haar broodje op, stopte haar Holo Caster daarna in haar tas en stond op. Ze kende Lumiose City ondertussen al wel vanbuiten, hoewel er waarschijnlijk nog wel delen waren waar ze niet was geweest. Ze was ook al wel verder geweest dan Lumiose City, maar ze zocht gewoon een plek waar ze haar Chikorita goed kon trainen. Het was nog maar een baby en Rose wist dat ze de Pokémon op een plek ergens in het begin moest trainen, dus het was grote kans dat ze weer terug naar het Santalune Forest ging. Haar blik gleed door het café, waarna ze opstond en wat geld neerlegde. Ze groette de ober en liep toen weg. Omdat het een redelijk warme dag was had ze zich vandaag luchtig gekleed. Een jurkje, een panty en een stel hakken. Ze had natuurlijk wel nog een jas aan, want ze wilde niet verkouden worden. ‘Wat zal ik eens gaan doen…?’ vroeg ze zich hardop af. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Haar voeten straften haar gelijk omdat ze zo lui was geweest in de voormiddag. Ze struikelde en viel naar voren. In plaats van dat ze op de grond viel, viel ze echter tegen iemand aan. Yep. Geweldig.

_{Tobi was op alle vlakken een bijzondere pokémon. Hij hield van aandacht en was nieuwsgierig, zo nieuwsgierig dat de fossiel pokémon had besloten op onderzoek uit te gaan wanneer West naar een kaart aan het staren was. Hij was slim, maar een kaart was Chinees voor hem. Hij kon er nooit aan uit en liep enkel verkeerd als hij daarop vertrouwden. Het was pas wanneer Skull hem had aangetikt en wees naar de Kabuto die een eind verder aan het kruipen was dat West het opmerkten. ‘Uh?’ was wel zijn eerste reactie wanneer de Dusknoir zijn aandacht trok en wees naar de pokémon verderop. ‘Wat doet di-’ het drong niet meteen tot hem door wat de pokémon aan het doen was. ‘Tobi!’ riep hij dan ook luid toen het wel bij hem doordrong. Zonder verder na te denken liep hij op de pokémon af. Zijn rugzak lag nog steeds bij het stadsplan en hij liet het daar ook liggen. Skull volgde zijn trainer natuurlijk als de trouwe pokémon dat hij was. Dat en hij hield er niet van om alleen ergens te staan. Hij moest zijn trainer aan zijn zijde hebben anders kon de paniek was eens toeslaan.
Door dat hij zelf zoveel haast had keek de jonge man niet echt uit. West was van mening dat andere maar voor hem uit de weg moesten gaan. De pokémon die net van hem weg was gekropen was net wat belangrijker. Jammer genoeg was hij de enige met die mening. Iemand liep hard tegen hem op - vooral omdat hij zelf zo haastig was - en West viel achterover de grond op. Hij kwam aardig had neer met zijn hoofd op de grond. Als hij niet beter wist zou hij kunnen denken dat zijn hersenen even alle kanten op botste. Zo voelde het uiteindelijk wel. Een hoofdpijn was meteen opgekomen. ‘Auwsh!’ zijn handen gingen meteen naar zijn hoofd. Dat was al het tweede dat mis ging. Als de andere nu ook nog op hem zou vallen kon zijn dag niet meer stuk. De andere zou in ieder geval soort van zacht vallen.}

Rose had half en half gehoopt dat de persoon tegen wie ze zou vallen haar tegen zou kunnen houden. Dit was echter niet het geval. De persoon tegen wie ze botste verloor zelf zijn evenwicht en Rose had niet meer de kracht om zichzelf overeind te houden. Haar hart schoot in haar keel toen ze op de persoon belandde en haar gezicht enkele centimeters verwijderd was van de zijne. Hierdoor werd ze niet enkel rood, ze voelde zich ook nog eens ongemakkelijk. De positie waarin ze nu lag was absoluut niet prettig. Ze kreeg beelden in haar hoofd die ze een lange tijd geleden had proberen te verdrijven en snel rolde het meisje van hem af. Ze voelde de kleur uit haar gezicht trekken en beet op haar onderlip. Haar hart begon sneller te kloppen en haar ademhaling versnelde. Nee, niet hier. Niet weer. Niet bij een jongen in de buurt. Het was haar al eens een keer overkomen bij Zeke, hoewel dat op een andere manier gebeurd was. Ze concentreerde zich op haar ademhaling en het ging beter. Daarna draaide ze zich naar de jongen toe. ‘Sorry,’ bracht ze verontschuldigend uit. Ze kroop overeind en stak haar hand naar hem uit. Het was nu immers wel zo netjes om hem op te rapen. Ze had niet uitgekeken en was vol tegen hem gebotst, hoewel ze zich niet voor kon stellen dat hij daardoor zijn evenwicht was verloren. Zij was gewoon gestruikeld. In elk geval had ze een zachte landing gehad, ook al was het niet de landing die ze zich gewenst had. Het zou echter nog erger zijn geweest als hij op haar gevallen was, want dan zou het misschien langer hebben geduurd tot ze van elkaar verwijderd waren. Hij leek immers heel erg versuft te zijn. ‘Gaat het?’ vroeg ze en een tikkeltje bezorgd trok ze haar wenkbrauwen naar hem op, waarna ze wachtte op antwoord.

_{Zijn ongeluk bleef maar toeslaan toen het gewicht van de andere ook nog eens op hem terecht kwam. Het was niet super zwaar maar als het zo plots op je terecht komt kan het wel hard aankomen. De ondergrond maakten het er tevens niet beter op. West keek wel even naar het gezicht dat enkele centimeters boven het zijne hing, maar het was niet logisch dat hij twee gezichten zag. Hij zou nog wel even blijven liggen. Ja, dat klonk als een geweldig idee. Het gewicht bleef zo te voelen niet al te lang op hem, want het meisje stond al snel weer recht. ‘Maakt niet uit,’ zei hij met een wat flauwe glimlach op de excuses van het meisje. Zo’n zaken konden nu eenmaal gebeuren. Een hand werd naar hem uitgestoken, maar West nam die niet meteen aan. Hij zetten zich eerst wat rechter door op zijn ellebogen te steunen en nadien zijn aandacht op de hand te vestigen. Alles draaiden nog steeds, en het zou er wat belachelijk uit zien moest hij naar de lucht grepen. Wanneer hij dan toch de uitgestoken hand aan nam kon hij de zachte huid van de andere voelen. In ieder geval had hij niet verkeerd gegrepen.
West werd rechtgetrokken, en meteen wenste hij dat hij nog rustig op de grond lag, maar dat probeerden hij niet te laten blijken. ‘Ik overleef het wel.’ zei de zwart harige jongen met een glimlach. Eén hand had hij tegen zijn achterhoofd gelegd. Damn it. Langs het meisje heen keek hij even naar de fossiel pokémon die gelukkig terug aan het kruipen was, gevolgd door de Dusknoir. Gelukkig dat hij Skull nog had. De pokémon moest hebben besloten om Tobi zelf terug te gaan halen.}

Rose was vrij opgelucht dat er niet naar haar gesnauwd werd. Deze confrontatie liet haar een beetje denken aan de confrontatie met Zeke, ook al waren zij toen niet op elkaar gevallen. Zij was echter wel tegen hem gebotst en daar was jongen toen voor uitgevallen. Dan was ze in Santalune City tegen Nathan gelopen in een café en die had daar ook niet blij op gereageerd. Dan kon ze zich Raven herinneren die ook niet blij had gereageerd toen ze in dezelfde stad als deze tegen hem opgelopen was. Ze had gewoon een gevoel voor botsingen te veroorzaken, hoewel ze nooit echt gestruikeld was tegen één van hun. Deze keer had ze gewoon pech gehad en de jongen ook. Rose trok de jongen met een ruk overeind toen deze haar hand aannam. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem onderzoekend aan. Ze zag dat hij zijn hand op zijn achterhoofd had liggen en schudde zachtjes haar hoofd. Ze had het gevoel dat de jongen zich sterker voordeed dan hoe hij zich werkelijk voelde. ‘Wacht even,’ zei ze tegen hem, waarna ze in haar tasje zocht. Waar had ze die pillen nu voor noodgevallen… aha! Tevreden zijnde nam Rose een pijnstiller tevoorschijn en drukte één ervan uit de strip, waarna ze deze aan de jongen gaf. Ze wilde de strip weer wegsteken toen ze naar de strip keek. Van de strip keek ze naar het kleine pilletje in de jongen zijn hand en haar hoofd werd knalrood. ‘Nee, wacht,’ bracht ze met een knalrood hoofd uit, waarna ze het kleine pilletje weer terug uit zijn hand nam. Ze had zin om door de grond te zakken, maar aan de andere kant kon ze het wel uitgieren. Vlak naast de strip van haar pil vond ze de andere strip die ze bedoelde. De pilletjes van de pijnstillers waren nét iets groter dan die van haar pil en daardoor had ze zich vergist. Snel drukte ze uit de daadwerkelijke strip voor de pijnstillers een pilletje uit en gaf deze aan de jongen. ‘Deze is de juiste,’ zei ze tegen hem en haar mondhoeken drukten zich omhoog. Ze begon lichtelijk te grinniken en stak beide strippen plus het kleine pilletje weer terug weg in haar handtas, maar ze durfde hem nauwelijks aan te kijken.

OOC: Ik heb hier té veel lol in xD