We could be
immortals
Al de hele dag had Lori het gevoel dat ze werd bekeken, en niet alleen door Taylor. De Shuppet had haar wel vaker de kriebels gegeven door onzichtbaar te worden en haar dan te achtervolgen, maar die had de hele dag in haar zicht doorgebracht. Mount Pyre was niet bepaald een gebied waar spook Pokémon zich bevonden, en toch wist zeker dat dit bekeken gevoel de oorzaak was van een spookje. Lori kende dat gevoel beter dan vele anderen, want zij was dol op spookjes. Ze overwoog heel hard om alleen Ghost Pokémon te gaan breeden op haar toekomstige daycare, maar was daarvoor te verzot op alle andere types. Spook types hadden echter altijd voorrang. Lori vond ze zo leuk, dat het de reden had kunnen zijn waarom ze nog niet van de berg vertrokken was. Wonderbaarlijk genoeg was dat het niet. Lori was hier juist om de andere Pokémon te onderzoeken en meer over ze te leren. Misschien wilde ze er zelfs eentje vangen.
Lori was echter niet de enige die last had van een vreemd gevoel. Taylor was ook ontzettend onrustig. Normaal was ze gewoon een klier, hoewel ze zich wel kon gedragen wanneer Lori serieus aan het werk was. Ze was klieriger in de buurt bij mensen, en die waren hier nu zeker niet. Behalve Lori dan, maar zij was een uitzondering. Lori werd ook wel eens geplaagd door de Shuppet, maar haar reacties vond Taylor meestal minder leuk. Lori zelf vond de reacties van vreemdelingen meestal minder leuk.
“Kom Taylor, ik denk dat ik het wel gezien heb.” De Shuppet liet een opgeluchte zucht horen en draaide een pirouette in de lucht. Lori keek haar fronsend aan. “Je kan ook doen alsof je het leuk vond, hoor.” Hierop kreeg ze een tong naar zich uitgestoken, dus stak Lori de hare ook uit. Wat was ze toch dol op haar spookje. Wetend dat Taylor haar zou volgen, begon ze zich een weg naar beneden te banen. De lift nemen was voor watjes. Mensen als Lori liepen de berg op en af. Zelfs als dat ten koste ging van haar nieuwe sneakers.
Ze was nauwelijks onderweg naar beneden, of het bekeken gevoel werd al erger. Lori wilde het eerst koppig negeren, maar het trok toch haar interesse. Als er inderdaad een spook in de buurt was, wilde ze die ontmoeten. Het kon haar niet schelen wat voor spook het was. Zelfs als hij kwade bedoelingen had, dan werd Lori daar graag het slachtoffer van. Okay, misschien dat nog net niet, maar ze wilde wel weten met wat voor spook ze te maken had. “Voel jij dat ook, Tay?” Lori draaide zich om, en keek de Misdreavus aan. “Het wordt steeds st– Wow wacht wat?!” De Misdreavus scheen net zo geschrokken te zijn als Lori, want zijn ogen werden groot en hij deinsde achteruit. De zwartharige hoorde Taylor’s speelse grinnik van haar linker zijde. “Wat de Houndoom! Dat is niet grappig!” Lori hoopte dat de Misdreavus het met haar eens was, maar ook hij begon nu te grinniken. Dit verwarde haar alleen maar meer. “Wat gebeurt hier?”
Taylor stopte met lachen en kwam weer in Lori’s zicht. Ze nam vervolgens de tijd om uit te leggen wat er was. Als Lori het goed begreep, dan had Taylor meteen al de Misdreavus gevonden en een praatje met hem gemaakt toen de zwartharige niet oplette. Vervolgens had ze een plan in actie gezet om Lori te laten schrikken. Het plan was eerst anders, maar Lori werkte niet mee, dus moest het maar zo. Beide Pokémon vonden het geslaagd, en zweefden nu met twee grijnzen voor de persoon. Die schudde met haar hoofd en legde haar armen over elkaar. “Wat moet ik toch met jou?” De woorden klonken afkeurend, maar de toon totaal niet. Eigenlijk klonk de toon wel een beetje trots. Ze wist nu waarom ze zich de hele tijd zo voelde, én wist dat de Pokémon qua karakter in haar team paste. De neiging om hem te vangen was nu belachelijk groot. En weet je wat, waarom zou ze ook niet? Ze wilde dolgraag een tweede spookje om van te houden.
“Misdreavus,” begon Lori op ernstige toon. Waarschijnlijk had de Pokémon door dat het nep was, maar dat kon haar niet schelen. Dat hoorde bij de grap. “Je begrijpt natuurlijk dat ik dit niet zomaar aan me voorbij kan laten gaan?” Misdreavus keek verward naar Taylor, die haar schouders had opgehaald als ze die had. De Pokémon had geen idee wat haar trainer van plan was, wat niet vaak gebeurde. Lori grijnsde. “Ik wil een kans om je te vangen. Met of zonder gevecht. Zeg het maar.” Het kwartje viel nu bij beide Pokémon. Misdreavus knikte met een uitdrukking die Lori alleen maar kon beschrijven als vurig. Ze nam aan dat dit betekende dat een gevecht nodig was. “Taylor, wil jij vechten of krijgt iemand anders die eer?” Taylor dacht even na, maar besloot toch om aan de kant te stappen en dus de ruimte te geven aan Lori om een andere Pokémon te kiezen voor het gevecht. De keuze verbaasde haar, want normaal vond Taylor vechten wel leuk. Misschien wilde ze van een afstand de Misdreavus kunnen inschatten. Het kon ook zijn dat ze Lori het voordeel van haar spook aanvallen niet gunde. Ze zou het waarschijnlijk nooit weten.
Lori deed een paar stappen naar achteren, ruimte makend om te vechten. De keuze voor haar Pokémon was snel gemaakt. Ze wilde wel eens weten hoe Patrick vocht, dus wierp ze zijn Pokéball op en stond niet veel later de groene gekko op het veld. Het zag er naar uit dat hij wel zin had in een goed gevecht. Lori grijnsde breed. Heerlijk, al die enthousiaste Pokémon. “Begin jij maar, Misdreavus.”
Haar tegenstander begon met wat leek op een Confuse Ray. Een aanval waar Lori een ontzettende hekel aan had als het tegen haar gebruikt werd, omdat het voor zo veel problemen kon zorgen. Helaas was het moeilijk te ontwijken, en was de enige manier waarop ze het kon vermijden puur geluk. Dat geluk stond niet aan haar zijde, want Patrick werd geraakt en raakte meteen verward. De blik in zijn ogen veranderde volledig, en hij leek zwaar gedesoriënteerd. “Shellder,” vloekte Lori binnensmonds. “Patrick! Hey Pat! Kan je me horen?” Patrick reageerde niet, en zwiepte in plaats daar van woest met zijn staart. Misdreavus grijnsde breed, duidelijk trots op zijn werk. Lori herkende die grijns. Het was het soort grijns wat zei ‘ik heb dit in de pocket’. Het soort grijns wat mensen (en Pokémon) te vroeg op hun gezicht zetten, want dan werden ze overmeesterd door hun trots en verloren ze alsnog. Het was dus Lori die wist dat ze dit in de pocket had, en niet omdat ze nog drie andere Pokémon had om mee te vechten als het niet lukte met Patrick. “Als je me hoort, doe een Absorb!” riep Lori, wetend dat dit niet goed zou gaan. Al snel maakte Patrick een nog hardere zwaai met zijn staart en verloor hij zijn evenwicht. Daar lag hij dan, op de grond. Als een perfect doelwit voor de aanval die Misdreavus nu klaarmaakte: Psywave. De psychische golf had absoluut geen moeite om de Treecko te raken. Moeizaam, duidelijk lijdend aan zijn nieuwe wonden, stond hij weer op. De blik in zijn ogen was nog steeds gedesoriënteerd.
“Weet je wat Pat? Als je nou gewoon even jezelf in je gezicht slaat. Dat zou mooi zijn,” riep Lori naar haar Pokémon. Ze wilde niet echt dat hij dit deed, maar hoopte dat omgekeerde psychologie bij hem werkte. Wonderlijk genoeg was het waar ook. In plaats van zichzelf te slaan zoals Lori had gezegd, rende hij met een Quick Attack op Misdreavus af. Niet helemaal wat Lori had gehoopt, want een normaal type aanval deed niks tegen spook types, maar het was iets. Als hij zo niet bij zinnen was, kon ze het nog eens proberen met een ander bevel. Eerst was het weer de beurt aan Misdreavus om aan te vallen, en hij koos er voor om nog een Psywave te doen. Weer een rake klap. Lori begon zich nu zorgen te maken of het niet een slechte keuze was geweest om Patrick te laten vechten, maar ze weigerde om nu te wisselen. “Patrick!” riep ze, alsof dit hem hielp. Hem hielp het misschien niet, maar het zorgde wel voor een andere ontwikkeling. Patrick keek namelijk om naar Lori, waardoor de zwartharige kon zien dat zijn Pokémon niet meer verward was. Nice! “Go Pat, doe Pursuit!” Een dark type aanval. Super effectief tegen ghost. Natuurlijk moest het wel raken, maar daar had Lori alle vertrouwen in. Hij sprong op, en sloeg zijn staart tegen de Misdreavus aan. Een volle treffer. Nu was het Lori die trots grijnsde, al was het eerder trots op haar Pokémon dan trots omdat ze het idee had dat ze het gevecht zou winnen, want daar was ze helemaal niet zo zeker over. Misdreavus probeerde een tweede keer Patrick te verwarren met Confuse Ray, maar deze keer ontweek Patrick het uit zichzelf al. Hij had er blijkbaar geen zin in om verward te zijn, en dat kon Lori goed begrijpen. “Goed zo Patrick! En nu… Whoa!” Lori kon haar volgende bevel niet roepen, want ze werd afgeleid door een fel licht wat van de Treecko afkomstig was. Hij evolueerde. Lori had geen idee gehad dat hij al aan evolutie toe was toen ze hem kreeg. Ze dacht dat hij van een veel lager level was, maar schijnbaar niet. Niet dat ze klaagde. Sterker nog, ze vond het geweldig.
Patrick’s gehele lichaam werd in licht gehuld en begon vervolgens van vorm te veranderen. Hij groeide een heel stuk, boog wat meer voorover, en kreeg een lang blad aan zijn kop. Het licht verdween en de nieuwe Patrick werd volledig zichtbaar. Lori wilde gillen, maar hield zich in. Gillen mocht ze nadat ze Misdreavus had gevangen. “Okay! Giga Drain!” Patrick stortte zich op Misdreavus af. Lori had dit niet echt verwacht, maar als dit was hoe hij het wilde doen, prima. Dichter in zijn buurt begonnen zijn bladeren te gloeien en zoog hij de energie van Misdreavus op. Rake klap nummer twee. Misdreavus scheen redelijk wat schade te hebben, maar nog niet genoeg naar Lori’s mening. Ze kon hem nog één keer raken en dan zou ze de eerste bal werpen. Eerst was het echter zijn beurt. De aanval die hij gebruikte herkende Lori als Astonish. Een schreeuw en een directe aanval. Patrick werd hard geraakt, maar niet hard genoeg om uitgeschakeld te worden. De Giga Drain had hem blijkbaar erg goed gedaan. Of zou het door de evolutie komen? Waarschijnlijk een combinatie van beide. In ieder geval was het tijd om het gevecht af te maken. Lori had veel keuze qua aanvallen, maar ging toch voor de aanval die het meeste effect zou hebben, omdat ze zeker wilde weten dat Misdreavus genoeg was verzwakt om in de Pokéball te blijven zitten. “Pat, doe een Pursuit.” Lori riep het niet eens meer super luid, maar in plaats daar van sprak ze met heel veel zelfvertrouwen. Te veel zelfvertrouwen, blijkbaar, want toen patrick op de Misdreavus af sprong, wist deze op het laatste moment de aanval nog te ontwijken. Lori was stomverbaasd. Dit was niet hoe ze het voor ogen had. Toch raakte ze niet al haar zelfvertrouwen kwijt, want Patrick was sterk genoeg om nog een aanval te blijven staan. Ze drukte haar kaken wel steviger op elkaar toen de Psywave die Misdreavus gebruikte raakte, maar Patrick hield het vol. Nog een aanval zou hem wel te veel worden, tenzij Lori hem opdroeg een Mega Drain te gebruiken, maar dat was ze niet van plan. Ze moest en zou die Pursuit raken, dus beval ze hem nog eens om die aanval te gebruiken. Deze keer was het wel raak, gelukkig. Misdreavus viel op de grond, erg verzwakt door de Dark type aanval, en Lori had nu even de tijd om een lege Pokéball op te zoeken en deze naar de spook Pokémon te gooien. Met grote puppyogen keek ze hoe het voorwerp heen en weer schudde en de indruk gaf dat hij elk moment weer open kon springen.
Please blijf zitten. 
