Mourning for the lost

Glimlachend liep Kate op Mt. Pyre, het was geen gelukkige glimlach. Meer zo eentje die je had als je aan iets nostalgisch dacht. Nibbles lag ergens begraven op de berg en dat was iets pijnlijks om aan te denken. Kate had het bezoek aan de berg uitgesteld met steeds een ander excuus aan zichzelf, maar nu moest ze er heen voor een missie. Aangezien Mt. Pyre niet aan een bepaalde Ranger basis hoorde verschilde het steeds wie er heen ging. En omdat zij de nieuwste was mocht zij dit klusje gaan doen. Een Skarmory, de partner van een andere Ranger, had haar op de berg gebracht en nu moest ze van boven naar beneden gaan en een ijsblok weghalen. Hoe dat ijsblok er was gekomen wist het meisje niet, maar ze moest het weghalen. Samen met een vuurpokémon. Gelukkig woonden er heel wat Vulpixen op de berg en die zouden erg goed te pas komen. “Zie jij al een vos?” Kate keek naar de Vibrava die vrolijk boven het gras zweefde, na het tweede gymgevecht had Tara weer een heel nieuw enthousiasme gekregen. De libelle zoemde en landde naast een ruïne. Kate volgde haar pokémon en keek voorzichtig naar binnen. Zes staarten waren daar te zien, een Vulpix leek het als een rustplek te hebben uitgezocht. Stil naderde het meisje de wilde pokémon en spande ondertussen haar tol aan. Toen ze op maar een meter afstand stond schoot Kate de tol af en trok daarmee de aandacht van de vuurvos. De Vulpix kon nergens heen en binnen een halve minuut kon de Ranger hem bevrienden met haar styler. In tegenstelling tot andere pokémon die ze hadden gevangen met de styler was deze Vulpix helemaal niet schuw en kwam dichterbij. Kate bukte zich en aaide het dier, waarschijnlijk was de vos gewend aan mensen en zag ze niet als dreiging. “Ik heb je hulp nodig kleine, ga je mee?” Een schril kefje kwam als antwoord en samen met de Vulpix begon de Ranger richting ingang te lopen.
Binnen waren er veel grafstenen, een paar Ghosttypes waren ook te zien aangezien ze van de omgeving hielden. Misschien waren de Ghosttypes die hier woonden wel de overleden geesten  van de begraven pokémon. Dat dat de reden was dat ze bleven spoken. Kate glimlachte bij het idee, het was leuk om te denken dat een pokémon niet echt stierf. Maar alleen geesten die nog iets moesten af maken hadden een kans geesten te worden. Of het leven als Ghosttype leuk was, het meisje wist het niet. Maar Nibbles zou ze waarschijnlijk nooit meer terug zien, die was verdwenen. Kate huiverde, al had ze geen idee wat voor een pokémon Nibbles was geweest miste ze hem. Het was alsof ze een deel van zichzelf was verloren. Naar wat ze had gehoord had ze de Garchomp al lang gehad en nu was hij weg. Ze kwamen weer bij een trap en liepen naar onder. “Wacht even,” mompelde het meisje toen ze zag waar ze waren. Hier moest de Garchomp liggen. Kate keek even rond en begon toen richting een paar graven te lopen, waarom ze dacht dat Nibbles daar lag wist ze niet, maar ze voelde het. Voor één van de stenen bleef ze staan, in mooie, gekrulde letters stond: ‘De laatste rustplaats van Nibbles, de beste vriend, Garchomp en partner die je je maar kan wensen. 2003 – 2015.’ Kate zakte door haar knieën en voor ze het wist rolde er een traan over haar wang. Tara en de Vulpix kwamen wat verward dichterbij en keken naar het huilende meisje. De Vulpix drukte troostend haar vacht tegen de zij van de Ranger en Tara zoemde zachtjes met haar vleugels. “Hier ligt Nibbles,” bracht Kate gesmoord uit, ze had haar sjaal voor haar mond getrokken. “Hij was mijn partner en nu is hij weg, door een stomme steen.” Terwijl ze haar tranen probeerde af te vegen met haar mouw keek ze even naar Tara. “Hij heeft me gered, zichzelf opgeofferd, en ik kan me niks herinneren,” Tara probeerde iets te doen, maar wist niet hoe ze het meisje kon troosten. “Ik ben een vreselijke trainer.” Kate trok de Vulpix naar zich toe en liet haar tranen maar gewoon lopen. Ze miste haar oude leven, haar oude pokémon en ook al zou ze Tara voor geen goud willen kwijt raken, Nibbles had een leeg gat achter gelaten. Een fel licht leidde haar aandacht af, Tara was gaan gloeien en veranderde. De Vibrava groeide bijna een meter hoger, kreeg armen en krachtige achterpoten, een mooie staart en een set vleugels. Toen het licht ophield met gloeien stond er in plaats van een libelle een machtige Flygon. Tara keek haar trainer met zachte ogen aan en maakte een ‘ruuu’ achtig geluid. Troostend drukte de net geëvolueerde pokémon haar kop tegen het meisje aan en maakte kalmerende geluiden. “Dankje Tara,” kwam er na even stilte van Kate. “Laat me nog heel even.”
Even later waren ze weer op pad, Kate met wat rode ogen, maar dat maakte haar niks uit. Tara was deze keer niet zo enthousiast over haar evolutie als de vorige keer, vast omdat ze al kon vliegen, maar toch leek ze haar nieuwe lichaam geweldig te vinden. De Vulpix trippelde weer mee, het was een leuk beest. Na nog een a twee verdiepingen naar onder te zijn gelopen kwamen ze op de begane grond aan. Daar was het een stuk kouder door het ijsblok. “Wow,” bracht Kate uit toen ze het masieve ijs zag. “Hoe is dat hier gekomen?” Niemand antwoordde natuurlijk en het meisje richtte haar aandacht op de Vulpix. “Kun je het smelten met Fire Spin?” De vos keek naar het ijsblok, kefte en concentreerde zich. Al snel laaiden er vlammen op rondom het ijs en begon het te smelten. Het duurde even en de Vulpix had er een paar Fire Spins voor nodig, maar toen was het enige in de ingang van Mt. Pyre een grote plas water. Kate liep naar buiten en keek naar boven, nu nog de Vulpix terug brengen. “Tara, kan ik op je rug zitten?” De Flygon was zeker twee meter hoog, dus dat was een beetje een overbodige vraag. Samen met de Vulpix kon Kate op de rug van haar shiny gaan zitten, die klapperde met haar vleugels en vloog naar de top. Eenmaal boven liet het meisje de Vulpix los. “Bedankt kleintje,” mompelde ze ter afscheid aan de kleine vuurvos. Missie geslaagd.

Oh-oh, daar was de rest. De leidende Ninetales gromde kwaad, de Vulpix was vast haar jong, en kwam woest op Tara en haar trainer af. "Tara, Fly," mompelde Kate, ze had geen zin in een vlammenzee over zich heen. De Flygon was snel, maar de gouden vos jammer genoeg sneller. De Ninetales blies een grote vuurwolk uit die recht op de twee afkwam. Tara twijfelde geen moment en ging voor haar trainer staan, de Flygon vormde een Protect ter bescherming. "Boomburst," riep het meisje, al had ze er meteen spijt van. Tara sloeg hard met haar vleugels en het geluid was vreselijk. Het leek alsof haar oren helemaal kapot gingen door het geluid, de groep vossen vond het zelfs erger en renden er als Buneary's vandoor. Kate plofte op de grond, meteen een bezorgde Tara over zich heen krijgend. "Het.. het gaat wel," wist het meisje uit te brengen met suizende oren. "Laten we terug gaan."