Its just a little climb.

Het leek wel dagen dat Josh bezig was geweest met trappen om vooruit te komen en stopte uiteindelijk na een lange tijd met fietsen kneep hij in de rem. Uitgeput van het vele fietsen hing hij over zijn stuur heen terwijl hij keek naar een bord waar route 123<->122 op stond. Zijn achterwerk was helemaal stijf geworden van het zadel dus stapte Josh af en zette het voertuig op zijn standaard neer. Sparky sprong vlak voor zijn op de grond en keek even vragend naar de jongen. “Man het voelt alsof ik dagen achter elkaar heb gefietst,” verzuchtte hij en pakte de kaart uit zijn voor vak terwijl hij over zijn onder rug wreef. “Pika,” reageerde zijn Pikachu en plofte op het gras neer, zitten op een bagagedrager kon ook vermoeiend zijn. Josh volgde zijn voorbeeld terwijl hij naast de Pikachu in kleermakerszit ging zitten en zijn bruine ogen op de plaatsnamen liet vallen. Op de kaart had hij een route gepland en zo te zien was Josh met Sparky net Mauville City uitgereden. Nu pas zag hij ook dat het over tweeën in de middag was terwijl hij rond een uur of elf was vertrokken.. dus eigenlijk ging het met de fiets best snel, als je maar door trapt. Hij grijnsde lichtjes toen hij zich voorstelde hoe zijn moeder  uit haar dak ging omdat hij er niet was.. ergens voelde het wel gemeen om zijn moeder zo ongerust te laten zijn maar hij kreeg nooit eens een kans om zichzelf te bewijzen dat hij op reis kon. Alleen met zijn Pikachu. Altijd moest zij weer roet in het eten gooien omdat ze te overbezorgd was.. wat kon er nou gebeuren? Als je naging dat sommige kinderen nog jonger dan hem waren en dan al naar het lab gingen om een starter te halen en door regio’s te trekken(de meeste kinderen waren  tien). Zijn opa was zelfs nog jonger dan tien geweest, op zijn negende zelfs. Josh keek even naar zijn Pikachu die een pecha bes had geplukt en er vrolijk van aan het eten was. Hierdoor kreeg hij een kleine glimlach op zijn gezicht en legde een hand op het hoofdje van Sparky. “We hebben een plan van aanpak nodig,” sprak Josh die uit zijn tas een aantekenings blok pakte en een pen. “Pika?” antwoordde Sparky en sprong met een vragende blik op zijn schoot. “Ik denk niet dat deze Vulpix zichzelf zo makkelijk laat vangen,” legde Josh uit aan de Pikachu die een geluidje maakte dat hij het begreep. “Je zult me dus moeten helpen, maatje.. met jouw snelheid weet ik zeker dat we dit kunnen,” voegde hij eraan toe. Sparky sprong met een vastbesloten grijns van zijn knie waar hij zijn handje tot een vuistje balde. Aantekeningen maken waren  voor nu niet nodig dus stopte hij het blokje weer terug in zijn tas. Hierna kwam Josh langzaam overeind terwijl hij het hengsel van zijn rugzak om zijn arm duwde en het vervolgens op zijn rug hees. Op een sjokkend tempo liep hij naar zijn fiets.

Met zijn voet liet hij het standaard inklappen waarna hij het stuur beetpakte. Sparky had inmiddels ook door dat zijn trainer verder ging trekken en sprong soepeltjes op de bagagedrager voorop het stuur. Vervolgens stapte hij op en reed een klein stukje naar de richting aanwijzer. Deze vertelde dat hij nog maar een paar kilometer hoefde te fietsen om op Route 122 te komen want daar moest Mount Pyre in de buurt zijn. Josh grijnsde waarbij hij even knikte toen hij het gezichtsveld van zijn Pikachu ving. Ergens hoopte hij er een nieuwe aanwinst voor in zijn team te krijgen zodat zijn partner niet meer alleen was en hij op deze manier er aan kon gaan wennen dat er dadelijk meer Pokémon zouden komen, mocht hij hierna toestemming hebben om op reis te gaan. Josh trapte stevig door en steeds meer kreeg hij het gevoel dat hij eindelijk zijn droom kon vervolgen en dat voelde eerlijk gezegd wel heel erg goed. De omgeving waar hij fietste was prachtig, er waren op het moment best veel Wingull en Taillow die hij over zag vliegen.. waarschijnlijk zochten deze Pokémon broedplaatsen. Wat zou hij toch graag een Taillow willen hebben.  In de verte zag hij boven de vele boomtoppen langzaam een bergtop uit de groene bladeren doemde. Josh begon breed te grijnzen en slaakte een klein kreetje van vreugde. “Kijk Sparky! we zijn er bijna!” riep Josh uit en wees met een van zijn vingers naar de bergtop die langzaam dichterbij kwam. De Pikachu keek op waarna hij licht grijnsde naar zijn trainer die de snelheid wat opvoerde waardoor de twee binnen de kortste keren aan de voet van Mt Pyre raakte. Snel fietste hij het laatste stukje over de brug naar de ingang van de berg en remde vlak voor de ingang, waar een man wat ijsbeerde voor de ingang. De jongen zette het voertuig tegen een boom en draaide het slot om zodat hij de sleutel er uit kon halen. Sparky sprong van zijn plek over op zijn schouder en liep op een rustig tempo naar de man toe. Deze keek op met een vragende blik zodra de jongen hem naderde, waarschijnlijk verwachtte de man dat er een volwassene bij hem was maar helaas moest Josh hem teleurstellen.. hij was in zijn eentje samen met zijn Pikachu. “Kan ik je ergens mee helpen, knul?” vroeg de man waarop Josh het briefje uit zijn zak viste en deze naar de man uitreikte. Josh keek toe hoe de grijzige ogen van de man over het papier gleden. “..Wacht jij bent niet James Bentley,” sprak de man toen hij klaar was met lezen en overhandigde het briefje aan de jongen terug, waarop Josh het aanpakte en weer terug in zijn zak propte.

“Klopt! Ik ben zijn zoon, Josh. Josh Bentley,”ze de jongen toen en wees vervolgens naar zijn Pikachu die op zijn schouder zat. “En dit hier is mijn partner Sparky,” voegde hij er aan toe. “Pi-pikachu!” groette Sparky de man terwijl hij een van zijn pootjes omhoog stak. De man knikte op de woorden van de jongen en stak vervolgens zijn hand naar Josh uit. “Ik ben Chris, de zoon van de eigenaar hier hier op Mt Pyre,” stelde Chris zichzelf voor waarop Josh zijn hand vastpakte en deze schudde. “Ik neem aan dat je komt voor de Vulpix?” vroeg Chris toen hij de hand van de twaalfjarige jongen losliet  en vervolgens naar Josh wenkte dat hij mee moest komen. Josh volgde lichtelijk verbaasd dat hij niet hoefde uit te leggen waarom hij hier alleen was, in plaats van zijn vader. Waarschijnlijk was het welzijn van de Vulpix toch een stuk belangrijker dan een uitleg door twaalfjarige jongen die van huis was weggelopen. “Wat is er eigenlijk precies met deze Vulpix aan de hand? Waarom kan je haar  zelf niet vangen?” gaf Josh als wedervragen en ging hierdoor vlak naast Chris lopen. De man had een ietwat sombere blik in zijn ogen gekregen toen de jongen deze vragen had gesteld. “Kom maar mee dan laat ik het je zien,” reageerde de man. Josh merkte dat ze langs een aantal graafplaatsen liepen en vervolgens bleven staan bij een grafsteen. Deze was bezet met kleine vlammetjes gegraveerd op de steen, en toen Josh door zijn knieën zakte zag hij dat het een Ninetailes moest voorstellen. Wat hem vrijwel meteen opviel was dat er geen sterfte datum bij stond of een geboorte datum. Josh draaide zich vragend om naar Chris toen hij weer overeind kwam, Sparky had met een verwarde blik naar de jongen en Chris gekeken. “Deze Ninetailes is slachtoffer geworden van stroperij.. denken we,” begon Chris waarna hij zijn fotocamera erbij pakte en een foto liet zien. Josh zag dat er twee jonge Vulpix  opstonden afgebeeld met een Ninetailes die daar lag te slapen, precies waar Josh, Chis en Sparky  nu voor het graf stonden, in een hoekje van een stukje ruine. “Wat er precies is gebeurd weet ik niet maar sinds dat we het lichaam van deze Ninetailes hebben gevonden en begraven.. vrees ik voor haar dochters leven,” weerklonk de stem van de man weer en draaide zich naar de jongen die een blik met zijn Pikachu uitwierp. “Ze hebben de andere Vulpix ook meegenomen dus ik ben bang dat ze ook terug komen voor de laatste van het nest.. zelf vangen gaat niet ze laat zich niet vangen,” voegde Chris eraan toe. Josh balde zijn hand tot een vuist en keek naar het graf van de Ninetailes waarop hij zag dat Sparky zijn oren droevig naar beneden had laten zakken. Wederom sloeg Josh zijn vuist tegen zijn platte hand en keek zelfverzekerd naar zijn Pikachu, die door had wat zijn trainer van plan was. Even moest hij denken aan de Ninetailes van zijn opa. “Dat laat ik niet gebeuren!” sprak Josh fel waarop Sparky zijn gebalde vuistje in zijn platte handje sloeg, en hierdoor Josh imiteerde. “Ik ga haar vangen,” voegde hij er zelfverzekerd aan toe. Josh wilde net in beweging komen toen Sparky hem aantikte op zijn been waardoor de jongen omlaag keek naar het gele wezentje.. ze wisten helemaal niet waar ze moesten zoeken. “Weet je waar je moet zoeken om haar te vinden?” vroeg Chris waarop de jongen even vreemd naar de man keek. “..Uhm.. oh wacht!” riep Josh uit en grijnsde breed waarop hij knikte, vervolgens wenkte de jongen zijn Pikachu die hem naar de uitgang volgde.

Eenmaal buiten moesten Josh en Sparky nog een stukje omhoog klimmen om bij het voormalige nest van de Vulpix te komen. Eigenlijk was het meer de jongen die het loopwerk deed want Sparky zat op zijn schouder, omdat de Pikachu zo meteen aan de beurt was met het gevecht. Josh liep daarom ook op een stevig tempo door terwijl hij in zijn hoofd al een plannetje aan het maken was om de Vulpix te benaderen. Van nature zijn wilde Pokémon erg schuw dus hij moest eigenlijk gelijk in de aanval gaan mocht het niet lukken om met haar een band te scheppen, zoals zijn moeder hem had geleerd. Het was nogal ingewikkeld om nu al in te schatten hoe hij dit moest aanpakken. “Pikapi!” weerklonk de stem van zijn Pikachu, die naar een ruïne wees. Het was niet de plek waar ze moesten wezen voor de Vulpix maar het was wel de goede richting die hij op was gelopen. Nog eigenlijk voor hij goed en wel de omgeving in zich op had kunnen nemen hoorde hij een hoop herrie dat vanuit een ruïne weerklonk. Het leek wel op een gevecht dat gaande was.. hoewel het meer klonk alsof iemand in het nauw was gedreven. Josh aarzelde geen moment en sprintte richting het geluid waarop hij slippend tot stilstand kwam en een grote Pokémon met een ijzeren pantser woest op iets neer zag kijken. Hij beukte met zijn kop tegen de stenen plaat om de beschutting van zijn tegenstander omver te krijgen, dit lukte echter niet zo snel. Josh haalde zijn Pokédex tevoorschijn, die hij richtte op de onbekende Pokémon;

Lairon is een ijzeren harnas Pokémon. Lairon is de geëvolueerde vorm van Aron. Door mineraalwater te drinken versterkt hij zijn stalen lichaam. sprak het robotachtige stemmetje.

Josh klapte het apparaatje en stak het weer terug in zijn broekzak, waar hij even vertwijfeld op zijn onderlip beet toen hij naar zijn eigen Pikachu keek. Hij kon niet van het gele wezentje vragen om de Lairon uit te schakelen.. daar was deze Pokémon te sterk voor daarbij was zijn Pikachu zwaar in nadeel. Desondanks liet Sparky niet merken dat hij bang was voor de kolossale Pokémon en sprong de elektrische muis van zijn schouder af. “Sparky nee, niet doen! Die Lairon is veels te sterk!” brulde Josh waarop hij achter de Pikachu aanliep en deze van de grond pakte. Sparky en Josh waren echter te dichtbij toen de Lairon zich met een woeste kop omdraaide en met diens zware poot over de grond schraapte. Ten teken dat hij twee nieuwe doelwitten had. De jongen wist met moeite overeind te komen terwijl hij het pad volgde waar hij vandaan was gekomen. De Lairon brulde luid toen deze de achtervolging inzette en achter Josh aanrende met zijn Pikachu onder zijn arm. “Dit stond niet in de planning!” riep hij naar zijn Pikachu die moeite had om zichzelf vast te houden aan de mouw van zijn trainer door de schokkende beweging van het rennen. “Pikapi!” brulde Sparky waarschuwend en wees naar een doodlopend pad waar de twee in liepen. Slippend kwam Josh tot stilstand en draaide zich met zijn rug tegen de muur. De wilde Lairon versperde zijn weg en was waarschijnlijk ook niet van plan om hem te laten gaan. Opdat moment merkte de jongen dat twee goude bruine ogen hem van onder een spleet aankeek, het had ook een rode kleur vacht, maar door alles zag hij dat het wezentje wilde helpen.

Josh merkte op dat aan de zijkant een spleet in de ruïne zat die groot genoeg was voor een mens.. hij aarzelde daarom ook niet en ging zijdelings door het spleetje in de wand. Nog voordat hij goed en wel door de spleet heen was beukte de Lairon tegen de stenen plaat aan waardoor er stukken van de ruïne en een zwaar stuk puin op zijn uitgestoken arm terecht kwam. Josh liet nog net geen gil vrij maar wist zich toch op tijd voor de volgende aanval door het gat te krijgen, en viel vervolgens op de grond. Sparky sprong nog net op tijd op de grond voordat de jongen de grond raakte, daar greep Josh met een pijnlijk gezicht naar zijn elleboog. Bezorgd boog het gele wezentje zich over zijn trainer die alweer recht was gaan zitten en met zijn rug tegen de stenen plaat was gaan zitten. “Pikapi?” piepte Sparky bezorgd en keek met zijn bruine oogjes naar de arm van de jongen. Josh stak zijn duim op naar de Pikachu terwijl hij een grijns op zijn gezicht forceerde. Dit zou niets meer dan een kleine kneuzing zijn, daar was hij zeker van. Nu pas merkte hij dat er twee goudbruine oogjes op hem gericht stonden die vragend naar hem keken, het wezentje was naast Sparky gaan zitten die verbouwereerd naar de verschijning van het wezentje staarde. Josh herkende meteen de Vulpix van de foto en kreeg een lichte grijns rond zijn lippen. “Dus jij bent deze Vulpix waar Chris zich zo druk om maakt, huh?” sprak Josh tegen de Vulpix die enkel haar hoofdje wat schuin hield, niet precies wetend waar deze jongen het over had. Hij keek verrast op toen de kleine Vulpix op zijn schoot sprong waar ze haar kopje onder zijn hand duwde, en Sparky zich angstig tegen de jongen aanduwde toen de Lairon weer tegen de stenen plaat beukte, en puin deeltjes neer dwarrelde op de drie. De Vulpix keek op toen de jongen beschermend zijn arm om de twee Pokémon had geslagen. “Vuulpix,” piepte Vulpix toen het geschud even leek op te houden, legde ze haar kopje op zijn hand. Josh voelde een kleine steek van verdriet toen hij naar het kleine vosje keek die al veel gemaakt moest hebben, ze moest altijd in haar eentje door mt Pyre trekken op zoek naar iets te eten, had geen moeder meer. Hij trok een gezicht toen hij aan zijn eigen moeder dacht.. voor geen goud wilde hij dat zijn moeder iets over kwam, ook al was ze zo overbezorgd. Hij liet zijn bruine ogen even naar de Vulpix glijden die inmiddels weer voor hem was gaan zitten en enkel naar de jongen staarde. Zo te horen was de Lairon alweer verdwenen, Arceusdank.. hoewel hij mocht niet te vroeg juichen. “Mijn naam is Josh,” stelde Josh zichzelf voor aan de Vulpix en stak vervolgens zijn hand voorzichtig naar het vosje uit. “En dit is mijn partner; Sparky,” voegde hij er aan toe en legde zijn hand op het gele hoofdje van de Pikachu. Vrolijk liet de Vulpix een geluidje vrij en ging vervolgens op haar achterpootjes staan waar ze vervolgens een van haar poten in zijn hand zette. “Eigenlijk kom ik hier om je uit te dagen tot een gevecht, maar daar kwam wat tussen,” grinnikte Josh tegen zowel Vulpix als Sparky, hij doelde op de wilde Lairon, die hem en Sparky achter na zat. Vulpix grinnikte terwijl zijn Pikachu zijn handpalmen tegen zijn hoofd sloeg  toen ze weer op de grond was gaan zitten. Josh had verwacht dat deze Vulpix schuw zou zijn maar in tegendeel; ze was juist sociaal en niet bang voor hem, terwijl Chris had gezegd dat ze niet makkelijk te vangen was en hij was er vanuit gegaan dat de Vulpix dus bang voor mensen was. “Volgens mij is de kust veilig.” Josh kwam half overeind en tuurde door het spleetje naar de buitenkant en zag dat de Lairon het had opgegeven.. hij was weg.


De jongen greep zijn elleboog beet toen hier een pijnscheut doorheen ging maar hij liet zich er niet door tegen houden. Voor een tweede keer wurmde hij zich door het gat na eerst zijn tas eruit te hebben gegooid en zag Sparky de Vulpix achterna lopen die nu op hem stonden te wachten. Zonder moeite wist hij zich eruit te hijsen en grijnsde lichtjes toen hij een tintelend gevoel door zijn lijf voelde stromen, zijn grijns kon hij niet verbergen en eigenlijk zonder een verdere waarschuwing voor de Vulpix, gooide hij zijn vuist naar voren. “Sparky, doe je Quick Attack!” riep Josh naar de Pikachu, die verbaasd opkeek, toen naar de Vulpix voor hij door kreeg wat zijn trainer van plan was. Sparky stond te dichtbij maar voerde ondanks dit toch zijn Quick Attack en kwam met een flinke snelheid tegen de Vulpix aan, die even overrompeld werd door de plotselinge aanval. Ze werd omver geduwd maar Vulpix kwam zonder enkele moeite overeind. Het vosje vuurde direct als tegen aanval een Ember op de Pikachu af. “Ontwijk het, Sparky en doe je Thundershock!” riep Josh toen de regen van vuurbolletjes op de Pikachu afkwamen, Sparky balde snel zijn handjes tot vuisten waarna hij zijn elektriciteit ontlaadde. Hij incasseerde wat van de vuurballen maar de Vulpix was net iets te laat met de elektrische straal te ontwijken.. ze kreeg een klap te verduren, ze bleef even liggen maar Josh had van zijn opa geleerd dat twee aanvallen niet genoeg waren. Zijn vermoedens werden bevestigd toen Vulpix overeind kwam en met een witte streep achter haar naar de Pikachu sprintte. “Sla terug met je eigen Quick Attack!” brulde Josh waarna Sparky in beweging kwam en met dezelfde witte streep op de vos Pokémon afrende. De twee botsten op elkaar waarna beide Pokémon van elkaar afketste. Vulpix belandde door de klap tegen de grond waar Sparky zich had weten te herstellen, maar ondanks alles toch schade had opgelopen. Josh grijnsde breed toen hij dat zag gebeuren, wat dus in hield dat deze Vulpix ook niet veel ervaring had met vechten.. ergens vond hij dit niet echt eerlijk. Sparky had al wat trainingen achter de rug. Desondanks was hij niet van plan om zich in te houden. “Sparky doe je Thundershock nog een keer, volg daarna met je Quick Attack!” beval Josh zijn Pikachu, deze kwam zonder te aarzelen in beweging en ontlaadde zijn energie weer die de Vulpix raakte, gevolgd door een Quick Attack. Het was een dubbele voltreffer. Josh kreeg nu meer het flauwe vermoeden dat de Vulpix geeneens moeite had gedaan om de aanvallen te ontwijken. Wat vreemd was omdat er niet echt een band was ontstaan.. ofwel soms? De jongen aarzelde daarom  geen moment en pakte een lege Pokéball uit zijn zak waarna hij deze met een klein boogje naar Vulpix gooide, die werd opgezogen door de rode straal. Lichtelijk gespannen keek hij naar de wiebelende Pokéball op de grond.

Terwijl Josh met Sparky naar de wiebelende Pokéball staarde, verwachtte de twaalfjarige jongen niet dat de Pokéball openklapte waardoor de Vulpix weer voor hen verscheen. Dit keer stond het vosje in een gevechtspositie. De jongen begon breed te grijnzen toen hij door had wat ze had geprobeerd te doen.. ze had gewacht op het juiste moment om terug te slaan. Daarom had het vosje niet terug gevochten net.. of niet soms? Vulpix kreeg een brede grijns rond haar snoet en zette zich vervolgens tegen de grond af met een witte streep achter zich, ze gebruikte opnieuw een Quick Attack. Dit keer hadden Sparky en Josh niet door gehad dat de Vulpix aanviel en beukte ze in op de Pikachu die even werd overrompeld. “Sparky, gaat het?” riep Josh bezorgd naar de Pikachu, die zonder moeite overeind kwam en met zijn kopje schudde, de impact van zich afschuddend. Het gele wezentje ging weer op zijn vier pootjes staan terwijl hij vonkjes van zijn rode wangetjes liet komen, deze vonkjes gingen langzaam naar de staart van zijn Pikachu, die een soort van bal produceerde. Wacht leerde Sparky nu een nieuwe aanval? Vol verbazing keek Josh toe hoe de Pikachu een elektrische bal wegslingerde van zijn staart naar de Vulpix, die ook even perplex stond van de aanval. De snelheid die de Pikachu in deze aanval gebruikte gaf de Vulpix bijna geen kans om dit te ontwijken ondanks ze toch probeerde om een Ember op hem af te vuren. De balletjes gingen kapot toen deze in contact kwamen met de elektrische bal en een minuut later doeltreffend werd geraakt. Ondanks dat Sparky haar net had geraakt kwam de Vulpix met moeite weer overeind, waarna het vosje opnieuw met een Quick Attack op de Pikachu af kwam rennen, dit keer laadde ze ook nog eens een Ember op in haar bek die het vosje halverwege afvuurde toen het wezentje dichtbij genoeg was. Josh grijnsde, gooide opnieuw zijn vuist naar voren. “Sparky ontwijk en doe je Thundershock om de Ember te doorbreken!” riep de jongen naar de Pikachu, die precies uitvoerde wat hem werd opdragen. De twee aanvallen ketste tegen elkaar die een enorme rookwolk veroorzaakte, en de twee Pokémon naar achteren liet blazen. Sparky belandde met een klap op zijn buik terwijl de Vulpix zich niet zo snel kon herstellen als dat de Pikachu had gedaan. Ze knalde met haar kleine lijfje tegen een afgebrokkelde pilaar, waarbij ze naar de grond gleed. Josh schrok toen de Vulpix niet meer overeind kon komen maar toch nog een poging waagde, om op te staan. Ze zakte echter weer door haar pootjes waarop Josh op hoop van zegen opnieuw een Pokéball uit zijn zak viste, hij gooide met een klein boogje de Pokéball naar de Vulpix, die weer werd opgeslokt door de rode straal. Hopelijk bleef ze nu wel zitten.. hi j wilde niet dat de Vul,pix onnodig gewond zou raken. Dat was immers niet de bedoeling.

Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen de Pokéball na een tijdje wiebelen stil bleef liggen. Nog eigenlijk voor hij doorhad dat hij in beweging kwam greep Josh Sparky bij zijn pootjes waarna hij de Pikachu mee trok en als een idioot op en neer begon te springen van enthousiasme, hierdoor trok hij het gele wezentje mee. Gek genoeg vond Sparky dat helemaal niet erg die begon gewoon vrolijk mee te doen. De jongen stopte echter toen hij een steek door zijn arm voelde gaan en legde met een grimas zijn hand er tegen aan. Zijn moeder ging niet blij zijn dat hij met een gekneusde arm terug naar huis zou gaan maar wat maakte dat nou uit? Hij had zijn eerste Pokémon gevangen! De jongen merkte de bezorgde uitdrukking op het gezicht van zijn Pikachu waarna hij zich half bukte en een hand op het kopje van de gele muis neerlegde. “Laten we eens kijken naar hoe het gaat met onze nieuwe vriendin,” zei Josh om de aandacht nu op iets anders te richten, en pakte de Pokéball van zijn Vulpix van de grond, daarna opende hij het ronde voorwerp waardoor een witte straal het silhouet van een Vulpix vormde. Het vosje was een beetje gedesoriënteerd en keek de jongen met een scheef kopje aan. “Wel, zou je het leuk vinden om met mij en Sparky mee door Hoenn te gaan?” vroeg de jongen aan zijn Vulpix, die een vrolijk geluidje liet klinken en vervolgens in zijn armen sprong. Josh keek even bedenkelijk naar de Vulpix want nu ze bij hem en Sparky hoorde, was er ook een naam nodig. Vaag herinnerde Josh zich iets over wat zijn moeder hem had vertelt voor zijn kleine broertje werd geboren, een jaar terug. Ze had graag een dochter gewild waarbij zijn moeder had vertelt dat ze haar dochter graag Erin had willen noemen. Erin. Erin klonk wel leuk voor een Vulpix! “Wat dacht je van Erin?” vroeg Josh terwijl hij de twee Pokémon wenkte en zijn bruine ogen op het rode vosje had gericht. “Vuulpix!” piepte de Vulpix vrolijk waarna ze vrolijk om de jongen heen huppelde. Josh grinnikte om de reactie van zijn Vulpix, waaruit hij opmaakte dat ze het een prima idee vond. “Goed, welkom in het team dan Erin, “ grijnsde Josh naar de Vulpix, “Vuuulpiiix!”