Ready for Blast-off

Overplaatsing. Bah, hij had er eigenlijk tegenop gezien. Manolo zag er eigenlijk niet zo naar uit, maar hij bleef veel liever dichtbij zijn familie, zodat hij kon zien hoe het met ze ging. Hen financieel kon steunen en het effect daarvan meekreeg. Met een overplaatsing kon hij slechts naar huis bellen; alleen met een schermpje kunnen zien of de tweeling wel goed gevoed werd en of zijn ouders wel genoeg slaap kregen. Hij wist het effect van een lange afstand, want dat had hij al een keer meegemaakt met zijn oudere broer. Guillermo woonde zelf ook niet meer in Kanto, maar Arceus wist waar. Het kon Manolo niet echt schelen, want als zijn broer echt contact met hem had gewild, dan had hij die wel vaker geprobeerd te leggen. De jongeman haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak, stak er één op en nam er een teug van terwijl hij van de loopplank af liep. Zijn Gastly bevond zich aan zijn zijde, zwevend op een hoogte dat vlakbij zijn schouders begon. Manolo wilde net geagiteerd grommen dat hij geen idee had waar hij zijn moest, ondanks het feit dat hij zich inmiddels een eind bij de boot vandaan bevond, toen er opeens een harde knal klonk.

Verbaasd hief hij een wenkbrauw op en liet zijn blik vallen op een uitgeschakelde Graveler een aantal meter bij hem vandaan. Huh, hij had de pokémon niet eens gezien. Niet zo bijzonder, aangezien het dan vanuit zijn ooghoeken had moeten gebeuren, maar hij gokte erop dat de Graveler Selfdestruct had gebruikt en daarmee het loodje had gelegd. De felle lichtflits had hem op zijn minst moeten opvallen. Zijn blik gleed verder door naar een meisje die languit op de grond lag en een andere pokémon aan haar zijde had. Een Feraligatr? Manolo had eigenlijk geen interesse of het meisje wel in orde was, maar hij was toch wel redelijk nieuwsgierig naar wat zich hier net had afgespeeld. Terwijl hij de sigaret uit zijn mond haalde en de rook uitblies, begaf hij zich naar de drie figuren. “Jouw pokémon?” vroeg hij, nonchalant wijzend naar de Graveler. “Of besloot je gewoon even te vechten met eentje hier in de haven?”

De Graveler was niet van haar, maar werd inderdaad aangevallen door haar Feraligatr. Fronsend keek Manolo naar de grote, blauwe pokémon en maakte een nadenkend geluid vanuit zijn keel, want hij had zijn lippen op elkaar geperst. Manolo nam nog een teug van zijn sigaret en probeerde die van het meisje weg te blazen, want ondanks dat veel dingen hem niks konden boeien, respecteerde hij nog wel andermans grenzen. Misschien dat hij daarom die van zichzelf nooit opzocht. “Je pokémon heeft rare humor,” merkte de jongeman op, terwijl hij zijn blik terug op het meisje richtte. “En dat zegt nogal wat, aangezien ik rondloop met een Gastly.” Hij wees even scheef grijnzend naar zijn partner. Hades had een erg lugubere humor, maar daar stonden de pokémon dan ook om bekend. Manny had het beest daarom de toepasselijke naam gegeven, want dat werd immers ook wel eens gezegd van het wezen waar hij naar vernoemd was. De Gastly in kwestie stak zijn tong uit, hoewel hij niet kon beslissen of hij dat naar zijn eigen trainer deed of naar het meisje, dus was het maar van korte duur. “Hades, gedraag je. We zijn pas net in Kalos en ik heb geen zin om nu al problemen te hebben,” zuchtte Manolo naar zijn pokémon. Vaak hield hij wel van de fratsen die Hades uithaalde, maar als het hem in de problemen bracht, dan had hij er juist een hekel aan. Gelukkig had de pokémon hem vaker gered dan hem echt iets bezorgd, dus dat was een pluspuntje. Desondanks was Manolo er zeker van dat hij meer op Hestia kon vertrouwen.  

Manny haalde nonchalant zijn schouders op. Hij kon de humor van Hades wel begrijpen en zag het dan ook wel zo, maar misschien dat een willekeurige pokémon uit het niets aanvallen helemaal niets met een grapje te maken had. Daar kon het meisje nog wel gelijk in hebben. Hij grijnsde weer toen ze vertelde dat ze wel bekend was met de fratsen van ghost types. “Heb je er zelf ook eentje?” vroeg hij. Dat was namelijk zijn eerste assumptie, maar hij kon het natuurlijk ook mis hebben. Hades scheen hierdoor zijn aandacht te verscherpen, hoewel Manolo hem een waarschuwende blik toonde. Een ghost pokémon erbij was misschien geen goed idee, zeker niet als ze inderdaad het plagerige karakter gemeen hadden. De blondine stelde hem vervolgens een vraag die betrekking had tot zijn vorige opmerking en hoewel Manny het niet echt had op nieuwsgierige types kon hij het in dit geval wel begrijpen. Hij had het immers vlak voor haar neus gezegd. Nee, het enige wat hij echt niet kon hebben waren van die mensen die je expres afluisterden zonder dat ze er iets mee te maken hadden. Hij verwees met zijn duim over zijn schouder naar de boot waar hij zonet van was afgestapt. “Dat was mijn ticket hierheen,” antwoordde hij. “Erg saai boottochtje. Hopelijk is deze regio wat minder saai.” Hades had hier en daar wat personeel laten schrikken om even te kunnen lachen, maar dat was het verder wel. Het enige wat hij verder nog had gedaan was op zijn kamer liggen luieren. “Manolo,” stelde hij zichzelf vervolgens voor. Het was niet dat hij het idee had dat ze erg lang zouden praten of bevriend zouden raken, maar hij vond het persoonlijk irritant om geen namen te weten. Misschien spoorde hij het meisje hiermee aan om de hare te geven.

Zijn blik viel even op de hand van het meisje, die op één van de pokéball op haar riem tikte. Zo zo, mevrouw had redelijk wat pokémon op zak. Manolo zou bijna geneigd zijn om er eentje mee te pikken, maar hij had allang door dat het niveau van zijn pokémon te laag was. Die Feraligatr van net zou Hades en Hestia levend verslinden. Hij moest het zelf dan ook niet van kracht hebben, maar van zijn vingervlugheid. En als hij geluk had, dan kon hij nog net ontsnappen met Hestia’s Teleport. Manny had vandaag echter geen interesse in het stelen van een pokémon en het feit dat de blondine haar pokémon van een hoger niveau waren dan de zijne was slechts één van de redenen. Nee, hij vond dat hij vandaag toch wel als vakantiedagje mocht zien. Om de regio te verkennen, hield hij zichzelf voor. En om later zijn nieuwe optrekje te bekijken. De vreemdelinge maakte een grapje, dat was duidelijk. Manolo glimlachte dan ook toen hij zich dat besefte, want hij begreep wel waarom ze de Banette liever verborgen hield. Soms wilde hij dat ook wel eens met Hades doen, maar dan had hij geen gezelschap meer. “Begrijpelijk,” reageerde hij, waarop hij nog een trekje van zijn sigaret nam en het vervolgens op de grond gooide om het peukje te kunnen vertrappen.

“Oh?” begon de jongeman bij haar volgende opmerking. “Dat klinkt alsof je me wel wat aan kan raden.” Veel tijd had hij niet aan onderzoek van de regio besteed. Daar was hij veel te laks voor. Manny nam zichzelf voor dat hij het wel zou zien wanneer hij in Kalos was, maar hij moest toegeven dat wat wegaanwijzingen niet verkeerd waren. Het meisje stelde zich vervolgens voor als Lilium, waarop hij een kort knikje gaf om aan te geven dat hij de naam gehoord had. Bij haar volgende vraag plaatste hij zijn rechterhand in zijn nek. “Ah, ja, zo zou je me kunnen noemen. Ik ben niet echt actief op ‘avontuur’ zoals de meeste trainers,” loog hij tussen zijn tanden door. “Ik verzamel ook nog niet echt badges. Misschien dat ik dat maar eens moet overwegen.” Hij keek even naar Hades, die schijnbaar wat enthousiast reageerde op voorstel. Manolo zelf zag het echter niet zo erg zitten. Veel te veel nadenkwerk. “Hoe zit het met jou?” weerkaatste hij de vraag, proberend interesse te tonen in zijn medemens. Na jaren oefenen lukte hem dat al een beetje, hoewel hij van zichzelf al kon zeggen dat hij beter nog wat meer kon oefenen.

Zijn voorkeuren. Goede vraag. Had hij die überhaupt wel? Manolo had eigenlijk geen idee, maar naar zijn mening boeide dat ook helemaal niet. “Als ik maar iets te doen heb,” gaf hij schouderophalend toe. Hij propte zijn handen in zijn zakken. Lumiose? Was dat niet de hoofdstad? Dat moest haast wel, want Lilium vertelde hem dat er genoeg te doen was. Bovendien klonk het wel bekend in zijn oren. Maar waarom ook alweer? Ah, ja, daar moest hij zijn, of niet soms? Manny fronste even en probeerde zich te herinneren wat zijn instructies waren, maar besloot daar nog maar even niet aan te denken. Vakantiedagje. Hij krabde even achter zijn hoofd bij haar volgende opmerking. Bug. Had hij daar een voordeel bij? Voor zover hij wist was alleen vuur en vlieg daar effectief tegen. Moest hij ook nog eens andere pokémon erbij betrekken. “Met een typevoordeel wel ja,” merkte hij op. Toen de blondine hem vertelde dat ze bezig was voor de zesde gym floot hij, toch wel onder de indruk van de prestaties. Als Lilium’s Feraligatr het niet al duidelijk had gemaakt, dan wist hij nu wel dat hij geen partij voor haar was. “Logisch dat de eerste gym je dan een fluitje van een cent lijkt. Zou ik ook zeggen.” Hij knikte even naar haar riem. “Welke pokémon heb je dan nog meer?” Dit keer vroeg hij het niet uit interesse met voorbedachte raden. Manolo was oprecht nieuwsgierig naar haar team.

Drukte in Lumiose. Dat had hij wel verwacht van een hoofdstad en om eerlijk te zijn vond hij drukte zo erg nog niet. Als Lumiose zo groot was als hij zich voorstelde, dan waren er vast wel een aantal steegjes waar hij in kon ontsnappen of rusten.”Niks wat ik niet aankan,” sprak Manolo. “Hopelijk,” voegde hij er grijnzend aan toe. Kijk, hij had toch humor. Of het dezelfde was als die van Lilium moest nog blijken. De blondine vertelde hem vervolgens dat bug pokémon een lage verdediging hadden en dat zette hem toch wel aan het denken. Als dat zo was, dan zou hij met een beetje training de eerste gym wel uit kunnen dagen. Alleen zou hij dan voor de zekerheid toch een teamlid erbij willen hebben, want Hestia was niet bepaald het type voor een gevecht. Ze kende wel een aanval, maar om daar de gym mee te doen? Nee, hij kon zich beter focussen op zijn werk. Geld binnenhalen voor zijn familie. Al kon dat natuurlijk ook met het winnen van een gymgevecht. Lilium keek omlaag en Manny volgde voor een moment haar blik, maar hij richtte die al snel weer op haar gelaat toen hij zag dat ze simpelweg naar haar schoenen staarde. Het verlegen typje, dus. Dat verbaasde hem niet echt. Wat hem wel verbaasde, was hoe sterk haar team wel niet klonk. Ach, meestal waren het de stille types, niet waar? Manolo kon zijn lach echter niet inhouden bij haar volgende woorden. “Asjeblieft niet, ik ben pas 21,” reageerde hij. “Jij en je is prima. Zelfs Manny mag van mij.” Die bijnaam had hij immers niet voor niets. Klonk wat aangenamer dan Manolo. “Buiten Hades heb ik nog een Abra. Niet veel bijzonders voor gevechten, maar ze zijn prima gezelschap.” De Gastly scheen tevreden te zijn met dat antwoord, want hij deed een poging de jongen te likken, maar die ontweek de tong met gemak. Het was niet de eerste keer. “Vandaag niet,” sprak hij droog tegen de gasbol. Dat deed hij maar bij andere mensen.

Ha. Dapper. Hij en dapper? Nee, hij was verre van dapper. “Dat valt reuze mee,” vertelde hij dan ook. Manny rende liever weg dan dat hij de confrontatie aanging. Maar als hij die aanging, dan werd het wel een zooitje, want ondanks dat wist hij nog wel hoe hij moest vechten. Een bijwerking van het op straat leven, waarschijnlijk. Lilium was het er in ieder geval mee eens dat het geen u hoefde te zijn, maar ze zei verder niks over zijn bijnaam. Hm. Misschien geen bijnamenliefhebber. Manolo maakte daar mentaal een notitie van en besloot haar ook maar gewoon Lilium te blijven noemen, mocht ze het vervelend vinden om met een bijnaam te worden aangesproken. Voornaamwoorden en bijnamen hadden dan misschien een andere betekenis, maar de jongen wist hoe vervelend het was om met het verkeerde aangesproken te worden. De blondine scheen echter wel een liefhebber te zijn van zijn tweede pokémon te zijn. “Niet te gehecht raken hoor, ze is wel van mij,” grapte hij. Hestia zou hij voor geen goud weg willen doen. Niet zozeer omdat ze een goede dynamiek hadden, maar omdat haar bekwaamheid om te teleporteren erg goed van pas kwam bij zijn werk. De twee waren er dan ook heer en meester in geworden om daarmee te ontsnappen. Manny brieste even bij het horen van Lilium’s opmerking, proberend zijn lach in te houden. “Als dat is hoe liefde echt hoort te zijn, dan hoef ‘k het voor de rest van mijn leven niet meer,” sprak hij. Hades wierp hem een verwijtende blik toe. “Behalve van jou natuurlijk,” lachte de jongen tegen de Gastly. Dat scheen hem wat meer te bevallen, hoewel Manolo het toch wel erg ironisch vond.