Ready for Blast-off

Verlegen en bescheiden, was het? Manolo weerstond de neiging om speels met zijn ogen te rollen. “Misschien. ‘k Heb geen idee hoe dapper jij kan zijn, mevrouwtje vijf badges,” grijnsde hij naar de blondine. Had een gymgevecht niet ook moed nodig? Iets waar hij te lui voor was, want hij nam de moeite daar niet eens voor. “Je bent dapper genoeg om met mij te blijven praten. Dat is al heel wat,” voegde hij er schouderophalend aan toe. Sommigen vonden hem intimiderend vanwege zijn ongeïnteresseerde gelaatsuitdrukking, maar velen wisten niet dat Manolo een goede gesprekspartner kon zijn. Misschien was dat wel zijn eigen schuld, maar dat kon hem eerlijk gezegd bitter weinig schelen. Veel mensen spraken anderen toch maar aan om te klagen – en dat ging bij een wildvreemde gewoon een heel stuk beter. Bij het horen van de woorden Team Rocket keek Manny op. “Ken jij Team Rocket?” vroeg hij verbaasd. “Heb je contact met ze gehad?” Ze had dan wel net gezegd dat ze er geen deel van uitmaakte, maar het feit dat ze al eerder een aanvaring had gehad met Team Rocket... Wat als hij hier en nu al ontmaskerd werd? De jongen schudde inwendig zijn hoofd. Dat hoefde niet te gebeuren als hij gewoon deed alsof zijn neus bloedde. Manny richtte zich vervolgens tot zijn Gastly. “Na al die jaren heb ik me dan eindelijk beseft... Dat jij de enige voor me bent, Hades,” sprak hij op een overdreven toon. De pokémon was even in de war door het verschil van reacties en had toch wel een paar tellen nodig om te beseffen dat het gewoon een grapje was. Om mee te spelen, stak hij zijn tong opnieuw richting zijn trainer uit, maar Manolo hief vlug zijn handen voor zijn gezicht. “Ah, dat was een grapje! Een grapje!”

Manolo fronste. Gymgevechten waren anders? Hoe anders? Had hij het verkeerde dan voor? Hij schudde zachtjes met zijn hoofd. Nee, Lilium deed waarschijnlijk weer eens bescheiden. Ondanks dat besef haalde hij zijn schouders op en nam de opmerking gewoon aan. “Als jij het zegt. Jij weet het beter dan ik,” sprak hij, zijn gebruikelijke ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Mensen zoals dit blondje vielen vaak in een herhaaldelijk patroon en dat kon hij nu wel merken. “Ik doe het wel eens,” begon Manny op de retorische vraag of het onbeleefd was. Hij keek even naar Hades, maar richtte zijn amberkleurige ogen uiteindelijk weer op Lilium. “Waarom zou je je tijd verdoen aan mensen waar je het niet eens aan wilt besteden? ’t Leven is te kort daarvoor, als je het mij vraagt. Geniet ervan.” Manolo viel altijd net op het randje als het om slecht gedrag draaide. Het was niet zo dat hij niet van socialiseren hield; het was eerder zijn manier van denken die vaak als ‘slecht’ kon worden gezien. De helft van de mensen die hij kende zouden waarschijnlijk verbaasd zijn of schrikken van het nieuwtje dat hij een Team Rocket lid was.

Daarover gesproken – Lilium gaf hem sterk de indruk dat het niet alleen bij sappige roddels was gebleven wat betreft haar kennis van de groep. Ondanks dat knikte hij, want hij ging er natuurlijk niet verder over vragen. “Ja, ik ook,” reageerde hij nonchalant. Gelukkig kon hij wel goed liegen; een vaardigheid die hij tijdens zijn straatleven had opgepakt. “De meeste dingen zijn echter vage roddels. ‘k Geloof er vrij weinig van.” Dit was half gelogen. Hij had inderdaad wel eens dingen opgepikt over Team Rocket die volledig nergens op sloegen. Natuurlijk was hij hier nooit op ingegaan, want dat had hem waarschijnlijk ontmaskerd. Opkomen voor een criminele organisatie deed je imago niet veel goeds. “Maar het lijkt me geen pretje om zo’n lid tegen te komen, dus wees goed op je hoede.” Het klonk wel ironisch uit zijn mond. Ha. Niet dat Manny hardop lachte, hij wist wel beter dan dat. Lilium merkte op dat de twee schattig waren, waarop hij zijn hoofd schudde. “Je hebt een rare definitie van schattig,” grijnsde hij. Manolo en Hades, schattig? De blondine moest eens weten.

Ze vertelde dat ze zich verzekerde voelde in een gymgevecht. Hmm. Opmerkelijk, maar niet onmogelijk of iets in die richting. “Iedereen heeft zijn eigen drijfveer,” reageerde Manolo op de woorden. Iedereen had immers hun eigen grenzen en dingen die hen daarover heen kon helpen. Voor hem gold dat precies hetzelfde, alleen lag het bij hem niet tussen een menigte en een gymgevecht. Lilium reageerde vervolgens op een soortgelijke wijze op zijn woorden. “Da’s waar. Gelukkig maar, anders zou de wereld maar saai zijn.” Hij glimlachte even, want hij moest hierdoor even terugdenken aan de tweeling. Ze zagen er misschien ongeveer hetzelfde uit voor zover dat kon, maar qua karakter waren ze heel verschillend en daarmee complimenteerden ze elkaar. Er waren vast nog meer vriendschappelijke relaties of romantische relaties die dezelfde dynamiek hadden.

De blondine voelde zich ongemakkelijk. Manny was geen expert als het op mensenkennis aankwam, maar hij kon wel emoties inschatten als ze gewoon voor zijn voeten werden geworpen. Dat Lilium naar haar voeten keek, was een teken van ongemak. Hij nam zichzelf daarom voor om niet al te lang op het onderwerp te blijven hangen – hoewel hij dat sowieso niet van plan was. Arceus wist hoe slim het meisje was; misschien was ze wel hoogbegaafd en kon ze binnen een mum van tijd ergens achter komen. Nee, dat risico wilde hij niet lopen. “Geen enkele,” reageerde hij abrupt. “Roddels zijn roddels. Alleen iets geloven als er echt bewijs van is.” Manolo hield niet van roddels. Alleen van feiten. De jongeman lachte even bij haar opmerking over haar pokémon. “Ik zou ook wel opletten met zo’n bakbeest als een Feraligatr als tegenstander!” Daar wilde hij echt niet tegen vechten. Misschien als Hades een Gengar was, maar dat duurde nog een hele lange tijd waarschijnlijk. “Dat maakt dan twee van ons,” sprak hij vervolgens. Om te zeggen dat Manny normaal was, was wel een erg vergezochte opmerking. Al niet vanwege zijn geslacht, dan was het wel voor zijn manier van leven.    

Lilium was het in ieder geval met hem eens betreft het anders zijn. Gelukkig dachten de meesten er zo over, dus wat dat betreft zat de mensheid wel op één lijn daarover. De blondine vertelde hem vervolgens dat ze zich niet zo bang moest laten maken door roddels. “Precies ja. Mensen vinden het nodig om rare dingen te verzinnen,” vertelde hij. “Waar zij bang voor zijn hoef jij niet op je dak te krijgen.” Manolo had niet veel angsten en al helemaal geen die op hem geforceerd waren door anderen. Het boeide hem gewoon te weinig waar de rest bang voor was om er zelf bang voor te zijn. Voor hem? Een fijne eigenschap. Maar voor de mensen om hem heen werd het na een tijdje irritant. Lilium vertelde vervolgens dat Lethe, de Feraligatr, nog niet eens de meest intimiderende was. Manny hoefde de rest eigenlijk niet eens te zien, voornamelijk omdat hij de pokémon ooit wel eens eerder had gezien. “Dan is het maar goed dat je ze nu niet uit hun pokéball haalt. Straks gaat Hades nog beven,” grapte hij. De Gastly wierp hem wederom een kwade blik toe, want net als zijn trainer kende hij geen angst. Hestia, dat was de pokémon die nog wel eens bang uit de hoek kon komen. Maar Hades? Absoluut niet. “Kijk, jij snapt het tenminste,” grijnsde Manolo als laatste naar haar. “Helaas kan ik dat niet van iedereen zeggen.” Hij werd wel eens nagekeken. Dat was extreem irritant. Mensen konden elkaar niet accepteren als het op vreemde dingen aankwam. En dat was één van de redenen waarom hij de mensheid niet mocht.

Of Hades zo’n held was? Manolo brieste even van het lachen. “Hades is alles behalve een held. Ik zou eerder voor plaaggeest gaan,” reageerde hij, terwijl hij de klemtoon bij het woordgrapje legde. De Gastly grinnikte. “Hij is geen angsthaas, hoor, maar hij’s ook geen held.” Manny overwoog om nog een grapje te maken over ‘held op sokken’, maar dat kon hij sowieso al niet. De Gastly had geen benen en dus ook geen voeten. Jammer. De jongen kon de grap vast wel ergens anders een keer maken. “’k Zou eerder chaotisch neutraal voor hem gebruiken,” voegde Hades’ trainer er als laatste aan toe. Dat was de juist term, toch? Het zal wel.
Mensen waren vervelend. Ja, daar kon Manolo erg in komen. “Inderdaad,” mompelde hij. Daarom liep hij vaak ook weg als een gesprek hem niet genoeg boeide. “Ooit eens een gesprek gehouden met iemand die heel erg in zwart wit denkt?” vroeg hij aan de blondine. “Ik heb het een paar minuten volgehouden. Vreemde kerel.” De ideeën die de man had en op Manny probeerde over te brengen... Nee, hij huiverde er nog steeds van.

Manny knikte, maar stopte direct toen ze zelf probeerde te ontcijferen wat het was. Hij schudde grinnikend zijn hoofd. “Nee, hij heeft nou niet bepaald handen of voeten, dus hij heeft ook niet echt spullen,” begon hij plagerig. Vervolgens nam hij een iets serieuzere toon aan, hoewel zijn mondhoeken nog altijd waren opgekruld. “Hij neigt meer naar de ‘slechtere’ kant, als in; hij plaagt mensen graag en doet er alles aan om anderen te irriteren. Maar hij is geen superschurk, voor zover ik weet.” Manolo probeerde de Gastly in zo’n apenpakkie voor te stellen, hoewel hij daar al gauw mee stopte. Niet gezond voor zijn netvliezen. Lilium had het vervolgens over haar ouders. De jongen kende dat probleem niet direct; hij had wel eens met mensen opgetrokken die heibel hadden met hun ouders, maar zelf had hij wat dat betreft erg open ouders. Niet dat ze wisten waar hij zich mee bezighield, maar dat interesseerde hen waarschijnlijk ook niet. Misschien had hij daar zijn gedrag vandaan. Was zoiets genetisch bepaald? “Dat ken ik dan weer niet,” sprak hij. “Wel ‘ns van horen zeggen, maar verder,” voegde Manny eraan toe. Wat dat betreft had hij geluk met de zijne, want zoiets leek vrij zeldzaam tegenwoordig. “Jammer dat sommige mensen de kleuren niet willen zien, maar zoiets zit gelukkig niet in je genen.” Hij grijnsde weer naar Lilium. Wat dat betreft durfde hij wel te zeggen dat de blondine die wel zag.

In welke categorie hij zichzelf zou stoppen? Shiftry. Hij had die vraag niet van haar verwacht. “Waarschijnlijk dezelfde,” sprak hij, nonchalant zijn schouders ophalend. “Misschien wettelijk slecht. ‘k Vind het erg handig om mijn eigen dingen soms te doen, ondanks wat de mensen ervan zeggen,” vertelde Manolo. Dat hij de wetten daar soms mee brak, hield hij maar voor zichzelf. Dat was precies wat wettelijk slecht betekende; hij luisterde naar zijn superieuren, maar wat de rest ervan dacht of tegen hem zei kon hem vrij weinig schelen. Dus wilde hij nog wel eens een wet of iets breken om zijn doel te bereiken. Manny oogde Lilium even, proberend in te schatten waar zij dan in viel, maar daar kon hij onmogelijk een antwoord op geven met de weinig info die hij had. Natuurlijk kon hij een profiel van haar proberen te schetsen en daarvan uitgaan, alleen had dat weinig nut als hij haar verder niet kende. Wie weet was ze heel anders dan hij inschatte. Oké, nee, want ze probeerde nu haar ouders te verdedigen. Lilium was waarschijnlijk een goody two-shoes, dus paste ze perfect bij het wettelijk goed profiel. Of niet soms? “Arceusdank wel,” reageerde Manolo op de vraag. “’t Zou een beetje gek zijn als ik dat niet deed, namelijk.”

Ze reageerde verbaasd op zijn woorden. Manolo grinnikte zachtjes. “Ik pleeg ook geen moorden hoor. Wettelijk slecht houdt gewoon in dat je alles naar jouw smaak ombuigt en dat is wat ik doe,” vertelde hij nonchalant. Nee, zelfs hij had zijn grenzen en Team Rocket had hem niet opgedragen om iemand om te brengen. Nog niet tenminste. Hij haalde zijn schouders op. “Ik weet er verder ook niet alles van. Alleen een beetje basis research.” Zo ging dat altijd bij hem. Hij vond iets interessants, begon erover te lezen, maar deed er verder niets mee. Op de mythologie na dan, want dat was één van zijn weinige hobby’s geworden. Hij was echter niet iemand die een gesprek vulde met willekeurige feitjes; zo erg was het nog niet. Het meisje besloot vervolgens te vragen waarom het raar zou zijn als Manny niet in kleuren zou denken. Wederom haalde hij zijn schouders op, hoewel dat dit keer niet nonchalant gebeurde. “Tja, als je transgender en panseksueel blijkt te zijn, dan begin je voor veel dingen open te staan,” reageerde hij breed grijnzend. Hij had zich immers nooit geschaamd voor zijn geslacht en oriëntatie. Het kon hem ook bitter weinig schelen als anderen het maar walgelijk vonden – dit was hoe hij was en hij ging zichzelf niet veranderen voor hen. Dat gold ook voor zijn ongezonde levensgewoontes, hoewel hij daar al open voor had gestaan voordat hij ook maar wist wat transgender en panseksueel inhield.