Ready for Blast-off

Zonder een tel over te slaan knikte hij als antwoord op haar vraag. Ze gebruikte het woord ‘ook’ in haar zin, dus Manny ging er automatisch van uit dat ze zelf ook graag dingen leerde of dat ze iemand kende die net als hem was. Ernaar vragen deed hij echter niet. Het was niet echt van belang verder. “Het ligt bij mij wel aan het onderwerp,” voegde hij eraan toe. Er waren immers veel dingen die niet van belang waren voor hem, dus deed hij er de moeite ook niet voor. Zoals welke tandpasta je moest gebruiken wanneer je ’s ochtends en ’s avonds boven de wasbak hing om je tanden te poetsen. Van elk merk werd altijd wel gezegd dat negen van de tien tandartsen het aanbeval, dus waarom zou hij verder onderzoek moeten verrichten? Maar hij dwaalde af. Manolo keek op toen Lilium bekendmaakte dat ze hem niet begreep en opende zijn mond om het wat voor haar uit te leggen. “’k Was vroeger een meisje, maar dat zinde me niet, dus nu ben ik een dude,” legde hij simpel uit. “Alleen heb ik het geld niet voor medische ingrepen, dus moet ik het met medicijnen doen en ben ik, biologisch gezien, nog steeds een meid.” Ooit. Ooit zou hij genoeg geld bij elkaar hebben gespaard. Maar nu nog niet. “Panseksueel; aangetrokken zijn tot welk geslacht dan ook. Je kan het zien als geslachtsblind, maar het houdt gewoon in dat ik iedereen hot vind,” voegde hij er simpel aan toe. Misschien dat zijn verwoording iets minder nonchalant had kunnen zijn, maar dat was precies waar het op uitdraaide.

Hij knikte instemmend over haar opmerking betreft de interesses van mensen. Daar kon hij immers niet omheen draaien, daar had Lilium gelijk in. Haar volgende reactie was lichte verwarring, waarschijnlijk omdat dit allemaal nieuw voor haar was en ze het zich nog in zich op moet nemen. Toen ze zijn uitleg samenvatte, deed ze dat op een twijfelende toon. Manolo kon hieruit opmaken dat ze haar best deed om het te begrijpen, maar ze had het nog niet volledig door. “Bijna, maar niet helemaal,” begon Manny dan ook. “Laten we het erop houden dat ik gevangen zit in het lichaam van een meisje, terwijl ik eigenlijk een jongen ben.” Dat was immers hoe transgenders en transseksuelen zich voelden. Ze waren niet hun biologisch geslacht, maar zaten daar eigenlijk aan vast. “Oh, even een tip voor de volgende keer dat je zo iemand als mij tegenkomt,” vertelde Manolo verder, terwijl hij knipoogde naar het meisje. “Vraag nooit naar het biologische geslacht van diegene, want lang niet iedereen is zo makkelijk als mij daarin.” Terwijl Manny erg graag toegaf dat hij transgender was, vond hij het ook alles behalve erg om toe te geven dat hij origineel niet als jongen was geboren. Maar hij had daartegenover wel weer verhalen meegekregen van mensen die in hetzelfde schuitje zaten en niet graag wilden dat anderen van hen wisten wat het biologische geslacht was. Dat hoefden niet eens bij transgenders zo te zijn. “Maar dat laatste had je wel al goed, dus tien punten voor het blonde team,” grijnsde hij tegen Lilium.

Vervelend. Dat was nog zacht uitgedrukt. Manolo kon het zelf nog accepteren, maar er waren andere mensen waar woorden tekort bij schoten om die irritatie uit te drukken. Hij knikte op haar vraag of hij als jongen behandeld wilde worden. “Dat is wel het idee,” vertelde hij, terwijl hij aan zijn medicijnen dacht. Was het niet voor die dingen, dan had hij er nog minder als een jongen uitgezien. Had hij die überhaupt wel ingenomen vanochtend...? Voor zover hij wist wel. Arceusdank. Lilium scheen verward te zijn waarom hij de tip had gegeven. “Nee hoor, het is gewoon een tip,” reageerde hij nonchalant. Hij haalde zijn schouders op. “Aangezien het op het onderwerp aansloot.” Als hij ergens een hekel aan had, dan waren het wel mensen die hem expres het verkeerde geslacht gaven, omdat het zijn “echte” geslacht was volgens hen. Bloedirritant. Bij Lilium’s verhaal moest Manny moeite doen om zijn lach in te houden; iets wat hem uiteindelijk dan ook mislukte. “Dat klinkt bijna alsof je ervaring hebt,” begon hij. “En ik zou er bijna bij denken dat het inderdaad zo is.” Misschien dat ‘ie het zelf wel eens gedaan had vroeger, als kind, maar dat wist hij al niet meer. Het was immers ook niet erg van belang.

Lilium gaf, een beetje met tegenzin, reactie op zijn opmerking. Hij grijnsde, want hij was lang niet zo terughoudend als de blondine was met het delen van ervaringen. Als ze er naar vroeg, dan had hij graag zijn eigen momenten daarmee gedeeld, maar dat deed ze niet en zo erg van belang was het nu ook weer niet. “Bij de andere niet?” lachte Manolo. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd, alleen was het geen afkeurende motie. In feite was het zelfs een wonder dat Lilum maar twee keer zo’n blunder had gemaakt. “Ja, het klopt dat iedereen zulke blunders maakt,” sprak hij, waarbij hij zijn armen over elkaar kruiste en zijn gewicht op zijn andere been verplaatste. “Alleen dat heb ik wel vaker dan twee keer meegemaakt. Je komt er nog makkelijk van af, zo,” grijnsde hij. Jeetje, hij moest er niet aan denken hoe vaak hij de mis in was gegaan. Gelukkig waren het niet zo’n grove fouten als het verkeerde geslacht geven aan iemand – althans, niet expres – maar dat kwam alleen maar omdat hij de geslachtstermen probeerde te vermijden wanneer hij het niet zeker wist. “Misschien omdat je zo hard bent aangepakt, hmm?” vroeg hij plagerig. Hoe harder je een ander aanpakte, hoe sneller ze geneigd waren om de fout niet nog eens te begaan. Dat was wat hij geleerd had na anderen zo streng te hebben toegesproken op zijn geslacht.    

Manolo kon het niet helpen. De manier waarop Lilium het uitlegde klonk gewoon zo droog dat hij meteen harder in de lach schoot. “Ach,” wist hij er tussendoor uit te brengen. “Dat kan zelfs de beste gebeuren.” En dat meende hij, want het zou hem niet verbazen dat hij dezelfde fout in de blondine haar schoenen had gemaakt. Inmiddels wist hij zich van die blunders af te houden, maar in zijn jongere jaren was hij minder subtiel. Het meisje scheen om, waarschijnlijk, die rede dan ook verrast te zijn door wat hij opbiechtte. Manny knikte geamuseerd. “Uhhuh. Zoals ik al zei, het kan de beste nog overkomen.” Hij grijnsde plagerig naar Lilium. Het was niet zo dat hij een te grote eigendunk had – verre van zelfs – maar hij was nog wel altijd een plaaggeest. En als hij een grapje kon maken, dan deed hij dat. Toen de blondine weer over haar ouders begon, maakte hij een zacht, instemmend geluid. “Hmmn. Zo leer je het anderen wel het beste,” sprak hij uit ervaring. Hoe vaak hij wel niet een sarcastische opmerking naar iemands hoofd had gegooid, maar dan waren ze tenminste wel stil. Had hij het netjes gevraagd, wat sowieso al niet in zijn karakter lag, dan was het waarschijnlijk minder soepel gegaan.

Hij mocht haar niet uitlachen. Lilium meende het overduidelijk niet zoals ze vast had gewild, maar Manolo stopte in ieder geval wel met lachen. Of nou ja, hij maakte geen geluid meer bij het lachen. De jongen had wel nog steeds een domme grijns rond zijn lippen. “Ik lach je niet uit,” sprak Manny plagend. “Ik lach je toe. Groot verschil.” Hij knikte vervolgens toen de blondine vertelde dat ze in dat geval wel met haar eigen fouten kon leven. Mooi, dat was dan ook weer opgelost. Iedereen maakte immers fouten. Dat was gewoon menselijk. Manolo pakte zijn jack vast, vlak boven de plek waar zijn hart zat, en zuchtte. “Pak van m’n hart,” voegde hij eraan toe, zijn grijns nog steeds aanwezig. Man, wat had hij al lang niet meer zo kunnen praten. Voornamelijk omdat hij te druk was met zijn werk en zijn familie zijn grapjes nooit zo waardeerde. Nee, hij had veel te lang veel te serieus moeten zijn. Nu kon hij eindelijk eens normaal doen. Dat dagje vrij was een goede keus geweest. Manny haalde zijn schouders op bij de blondine haar volgende woorden. “Vast wel,” vertelde hij. “Maar de mensen die daar niet tegen kunnen, maken ook niet van die idiote opmerkingen.” En dan bedoelde hij niet de fouten van Lilium of zichzelf, maar de mensen die niet openstonden voor nieuwe dingen. Dat waren de echte idioten in deze wereld.

Lilium stak haar tong naar hem uit, ervoor zorgend dat Manny weer lichtjes begon te grinniken. “Erg volwassen,” lachte hij met de blondine mee, want hijzelf zou het ook nog klaar kunnen spelen om dat te doen. Het was dan ook alles behalve gemeen bedoeld, voor de verandering. “Ach,” begon de jongeman toen. “Zolang je er zelf ook maar mee kan lachen.” Er was namelijk niets aan als je dat niet kon. Je moest het leven immers niet serieus nemen. Je kwam er toch nooit levend uit. “En wat anderen vinden is hun probleem. Daar hoef je niet wakker van te liggen.” Het was bedoeld als een troostend iets, maar Manolo was het niet gewend om zoiets te zeggen tegen iemand, dus wellicht kwam het er een beetje nonchalant uit. Het maakte niet uit hoe vaak hij het hoorde, maar telkens wanneer hij echt de nadruk hoorde op zijn geslacht, zijn echte geslacht en niet eentje die hem werd toegewezen, dan deed het hem zo ontzettend goed. Het was dat hij al aan het grijnzen was, anders had hij er nu eentje op zijn gezicht laten verschijnen. “Gelukkig maar,” reageerde Manny met een dramatische ondertoon. Het voelde wel heerlijk om weer eens zo’n gesprek te hebben in plaats van al die serieuze onderwerpen. Het viel hem echter op dat Liliums grijns al snel van haar gezicht viel, waardoor hij een verbaasde frons op zijn voorhoofd kreeg. Ah, waarschijnlijk weer een gevoelig onderwerp. “Maar die mensen hebben een Feraligatr die het voor elkaar krijgt om een Graveler te vloeren, dus anderen passen wel op hun tellen voor strenge opmerkingen,” grapte hij tegen de blondine. Oké, hij floepte het er sowieso wel uit, maar hij ging ervan uit dat het meisje haar team toch wel flink voor haar opkwamen als ze dat nodig had.