Ready for Blast-off

Ze was minderjarig, dus ze mocht dat. Manolo fronste. “Wacht even, hoe oud ben je dan?” vroeg hij. Niet dat het per se een nieuwtje was dat hij echt moest weten, maar hij was toch wel een beetje nieuwsgierig geworden. Hij had Lilium zo tegen de twintig aan geschat – niet ouder dan dat, zeker – maar om te horen dat ze nog minderjarig was, was voor hem een verrassing. Ach, schatten was nou niet bepaald zijn sterke punt. Wie weet was ze wel vijftien en had hij er nooit vanaf geweten. “Hmm,” mompelde hij als reactie op haar volgende woorden. “Dat verschilt dan ook per persoon, denk ik. Nooit zo’n last van gehad.” Hij sloot zijn ogen even en wreef met zijn hand over zijn achterhoofd heen. Daarna opende hij zijn ogen weer en richtte zijn ambergekleurde ogen op de blondine.

Het verbaasde hem nog steeds dat dat beest niet eens de sterkste van haar team was. Nu kwam Manny sowieso al niet in aanraking met veel pokémon, zeker niet van anderen, maar om zo’n uit de kluiten gewassen ding te mogen aanschouwen en dan te bedenken dat het nog sterker kon... Daar had hij gewoon geen woorden voor. Misschien dat bij hem zelfs nog wel het angstzweet uitbrak als hij heel Liliums team tegenover hem had. Wie weet. Het was net alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen, want ze waarschuwde hem op dat moment dat hij op zijn tellen moest passen. Manolo hief zijn handen onschuldig omhoog, terwijl een klein grijnsje terug rond zijn lippen verscheen. “Ik zou niet durven!” begon hij. “Je zou de vloer aanvegen met Hades en Hestia. En met mij misschien. Maar dat komt er dan niet zo mooi uit te zien.” Hij grinnikte zachtjes. Manny had rare humor. “De mijne brengen me juist in de problemen,” vervolgde hij, waarop hij verwijtend naar zijn Gastly keek. Ja, hij was goed in afleiden, maar ook goed in de aandacht op zich vestigen. En dat ging niet altijd naar Manolo’s wensen.

Zeventien. Dan zat ze nog niet zo heel ver van het randje af. Conclusie; zo slecht was Manolo dus nog niet met het inschatten geweest. Hij lachte even om haar argument. “Dus ik mag dat niet meer zijn dan?” vroeg hij, terwijl hij deed alsof ze hem met een mes in zijn hart stak. “Jammer, ik genoot er net zo van.” Het verbaasde hem soms nog wel eens om te beseffen dat hij al 21 was en daarmee ook een volgroeide volwassene. Vaak zag hij de kinderen nog wel eens naar hem kijken met van die grote ogen, alsof ze daadwerkelijk naar hem op keken. Maar Manny had liever niet dat ze hem als voorbeeld zagen om meer dan één rede. Bovendien deed hij soms nog wel eens alsof hij ook nog een kind was, ook al was hij daar niet altijd trots op. Het waren dan ook maar zeldzame momentjes waarin niks hem kon boeien. Of wanneer hij weer eens een hijs van iets had genomen, natuurlijk.

Het commentaar dat Lilium leverde, kwam toch wel een beetje onverwacht voor de jongen. Hij had haar ingeschat als een goody-two shoes, maar om nu te horen dat ze bijna die vloer wilde zien... Het was geen negatieve verbazing, echter, want dit betekende dat de blondine toch wel een beetje zijn humor deelde. Manolo trok een nep gepijnigd hoofd en zuchtte vervolgens toen ze vertelde dat ze het hem zou besparen. “Oh gelukkig...” voegde hij dramatisch eraan toe. “Hoor je dat, Hades? We hebben nog een dagje langer te leven.” De Gastly keek hem grijnzend aan en de jongen schoot weer in de lach. Het meisje begon vervolgens over haar Feraligatr. Hij brieste even. “Pas maar op voor de types die wel luisteren en het onwetend op je brengen,” vertelde Manny. “Daar is Hestia heel goed in.” Hij wisselde even een veelbetekende blik uit met Hades. Wat dat betreft had hij toch liever een pokémon die hem met opzet in de problemen bracht. Dan kon hij tenminste een straf uitdelen.      

Manolo grinnikte, hoewel dit niet meer zo vrolijk klonk als eerst. Het klonk verbitterd, maar dat probeerde hij zo goed mogelijk te verbergen. “Oh, geloof me,” begon hij. “Ik ben het beste voorbeeld niet.” Zelfs met die grijns op zijn gezicht kwam het misschien nog een beetje serieus over. Maar dat maakte hem geen zak uit, want hij meende het ook. Hoe verkeerd hij de wereld ook vond met zijn regeltjes en normen... Hij wilde niet dat iemand op hem ging lijken. Wat dat betrof was het dus maar goed dat zijn tweelingbroertje en zusje nooit een goede band met hem hadden kunnen opbouwen. Nee, die waren veel beter af met hun twee, zeker sinds het nieuwtje dat ze slimmer waren dan de gemiddelde mens. Daar zou Manny nooit onder vallen. Hij zou er niet eens bij horen. De jongen keek toen droog van zijn Gastly naar het meisje en toen weer terug naar zijn Gastly. “Oké, correctie; jij hebt nog een dagje langer te leven,” mompelde hij eerst tegen Hades, waarop hij zijn aandacht op Lilium vestigde. “Ik dacht dat we toch al aardig op weg waren als kennissen, maar kennelijk had ik het mis,” sprak Manolo tegen haar, nog altijd op dezelfde toon. Was hij door gaan leren op school, dan was drama misschien nog zijn favoriete vak geweest. De blondine haalde vervolgens een pokéball erbij en liet haar Banette verschijnen, die hoogstwaarschijnlijk de Cheshire was waar ze het eerder over had gehad. Manny hief zijn handen defensief omhoog. “Ho, ho, je bent toch niet echt van plan de vloer met me aan te vegen hè?” vroeg hij lichtjes lachend. Als dat wel zo was, dan had hij nu een probleem. Hades kon de Banette absoluut niet aan en vluchten ging hier niet echt. Misschien dat hij in het water kon springen en weg kon zwemmen? Nah, hij was te lui daarvoor. Bovendien had hij geen zin in een nat pak.

Iedereen kon een voorbeeld zijn? Manolo betwijfelde het ten zeerste. “Oh, echt?” begon hij geamuseerd. Hij zocht met zijn blik naar de hare. “Hoe zou je mij dan als voorbeeld neerzetten?” Ze kende hem amper, maar hij was toch nieuwsgierig naar waar ze mee zou komen. Ergens verwachtte hij niet echt iets van Lilium, maar wie weet wist ze hem nog te verrassen. De wonderen waren immers de wereld nog niet uit. De blondine vertelde hem vervolgens dat hij niemand moest vertrouwen en hij grinnikte even. “Wijze woorden, jonkvrouw, wijze woorden.” Het was best ironisch dat zij het advies uitgerekend aan hem gaf. Manolo was de moeilijkste niet, maar als het op vertrouwen aankwam, dan was hij toch een flink stuk voorzichtiger. Veel dingen hield hij liever voor zichzelf, tenzij het geen nut had om het geheim te houden. Zoals zijn geslacht, bijvoorbeeld. Hij was er immers trots op. Het meisje vertelde hem vervolgens dat ze het niet van plan was, tenzij hij iets verkeerds deed. Hij grijnsde even scheef. “Oh nee toch. Hoe kan ik me dan het beste gedragen in je bijzijn?” vroeg hij alles behalve serieus, hoewel een antwoord daarop niet verkeerd hoefde te zijn voor hem. Hij was nog altijd een nieuwsgierig typetje, namelijk. Bij haar laatste woorden richtte hij zich weer op Hades. “Je hoorde de dame. Netjes gedragen,” sprak hij tegen de Gastly, maar die had zijn aandacht uiteraard bij de andere pokémon zitten. Een spookpokémon, daar had hij al een tijd geen contact meer mee gehad.

Ah, kijk eens aan. Had hij toch gelijk gehad, want ze wist hem inderdaad een beetje te verbazen met het antwoord. Daarom keek hij haar nu ook voor een seconde of twee verrast aan, waarna een zeldzame glimlach rond zijn lippen verscheen; eentje die haar bedankte voor haar woorden zonder er zelf een paar eraan vuil te maken. “Nah, daar heb je wel gelijk in, denk ik,” vertelde hij haar nadat ze zich had verontschuldigd. Hij was en bleef zichzelf en als anderen dat niet op prijs stelden, dan hoefden ze niet in zijn buurt te blijven. Zo simpel was het. En Lilium had dat door gehad, maar er toch voor gekozen om met hem te blijven praten. Zulke mensen stonden altijd al een streepje voor bij hem, hoe verbitterd hij soms ook richting de wereld kon reageren. Al moest hij toegeven dat het alleen op mindere dagen gebeurde. De blondine kreeg al snel een plagerige glimlach rond haar lippen en Manolo kon niet inschatten wat komen ging. Ze vertelde hem dat ze het niet prijs ging geven. Hij lachte even geamuseerd. “Daar zit ook weer wat in. Dan moet ik er maar met vallen en opstaan achter komen, hè?” reageerde hij grijnzend. Vervolgens vertelde Lilium dat Hades met meer weg kon komen en merkte Manny de Banette op die aan het meisje haar haren trok. Hij fronste. Daarna wees hij naar Cheshire. “Dat doet Hades niet,” merkte hij droog op. Hopelijk had ze zelf al door dat het haar eigen pokémon was, maar hij kon het niet helpen. “Dat kan hij sowieso niet,” voegde hij er dom aan toe. Gastly hadden immers geen handen. Of poten. Of überhaupt een lichaamsdeel.