EGGS

Hij had zijn avondmaal al lang al weer achter de kiezen en leunde een beetje verveeld tegen de schappen aan, toen de griet ineens vroeg wat zijn naam eigenlijk was. Zijn poging tot antwoorden werd echter al snel ruw onderbroken door het lawaai van brekend glas. De herrie galmde door de donkere ruimte en Raven stond meteen recht overeind op zijn plek. Wat.
'Rave!!?' weerklonk er luid. Bij het horen van de naam en de bekende stem draaide hij instinctief zijn hoofd in de juiste richting. Zowel verrassing als zenuwen dansten plotseling door zijn normaal lege ogen. Of Arceus. Waarom, van alle mensen.. Hij liep naar voren en ging naast de vakkenvuller staan, om daar tot de ontdekking te komen dat zijn vermoedens inderdaad juist waren. "Seven?" bracht hij uit. Voor Ravenna zou het klinken alsof hij enkel verbaasd de naam van een vreemde herhaalde. Voor Seven moest het heel anders overkomen. Hoe was het mogelijk dat zij nou net die vriendin moest zijn..

Een beetje ongemakkelijk bleef Raven op zijn plek staan. Nee, van alle scenario's die hij had kunnen bedenken, was een Seven met haar wreckingspheal wel het laatste wat hij verwacht had. Raven wist niet of hij dan gewoon liever een nacht in de winkel had gespendeerd. Toch kon hij niet ontkennen dat hij blij was haar weer tegen te komen. Ongedeerd. Zonder dat hij daarvoor weer een grunt moest neerslaan. Om die reden verscheen er even een zachte blik in zijn grijze ogen en hij wierp Seven een kort knik.
Naast hem leek het al snel tot de conclusie te komen dat ze elkaar kenden. "Ja, zo zou je het kunnen noemen," reageerde hij, nog altijd een beetje beduusd. En wat was dat met Rave? Raven draaide zijn hoofd naar de vakkenvuller, ervan uitgaande dat dat dan wel haar naam zou moeten wezen, en trok zijn wenkbrauwen op. Toen ze een opmerking maakte over zijn kleding en haar, voelde hij de warmte naar zijn wangen stijgen. Hoewel hij zelf wel beter wist dat dat niet waar was, werd hij zich er toch weer even bewust van dan hij hier zonder shirt stond. De woede van eerst had het doen lijken dat hem dat niet zoveel kon schelen, maar nu dat was weggezakt was dat wel anders. Zijn lippen perste zich in protest samen tot een strakke streep toen hij zijn hoofd van zowel Seven als Rave, of hoe ze dan ook mocht heten, weg draaide. "Raven," verbeterde hij haar toen nors, voordat ze nog meer dingen ging verzinnen.

Arceuszijdank. Seven reageerde net zo luchtig als hij op de mysterieuze vraag hoe ze elkaar kenden. Nee, hij had geen zin om aan vakkenvuller uit te gaan leggen in wat voor idiote situatie ze elkaar hadden ontmoet. En welke idiote dingen ze daarna nog allemaal hadden meegemaakt. Straks ging ze nog dingen aannemen die er helemaal niet waren. De jongen draaide even onopvallend met zijn ogen over de opmerking van Rave en gebaarde toen simpel naar het grote gat dat Seven had achtergelaten. "Graag," mompelde hij. Hij wilde hier net zo graag weg als zij. "Gaan jullie maar alvast, mijn shirt ligt nog achter." Het was in de eerste plaats niet eens de bedoeling dat hij hier zo topless rond rende. Raven liet de vakkenvuller voor gaan, maar voor hij zich omdraaide, raakte hij nog even licht de bovenarm van Seven aan om haar tegen te houden. "Alles oké?" vroeg hij zachtjes, op een fluistertoon zodat alleen zij het kon horen. Hij was haar immers niet meer tegen gekomen sinds het incident in Lumiose.

Alles was beter dan in Lumsiose. Daar kon hij haar niet echt ongelijk in geven. Raven snoof even tevreden en knikte toen kort. "Goed," reageerde hij fluisterend, waarna er weer een stilte viel. Meer viel er toch niet over te zeggen, zeker niet nu vakkenvuller in hun buurt rond paradeerde. Het was voor hem al goed genoeg om te horen dat ze ongedeerd was. Zijn mondhoek vormde zich automatisch een weg naar boven, maar toen leek de jongen zich weer te herinneren dat hij zijn shirt zou gaan halen en liet hij haar snel weer los. Hij schraapte met zijn keel en gebaarde naar achter. "Ik ben zo terug," mompelde hij, waarna hij zich omdraaide om zijn shirt te gaan halen. Hopende dat die nu eindelijk droog was.

Geïrriteerd luisterde de blonde coördinatrice naar het knorren van haar maag. Arryn wierp een snelle blik op haar mobiel. Het was al redelijk laat. Dom, ze had veel eerder eten moeten gaan halen. Misschien kon ze het nog halen, maar dan moest ze wel snel wezen. Gestrest wenkte ze de Sylveon om haar te volgen. Met Alloira op haar hielen en de Skitty in haar armen sprintte ze zo snel als ze kon richting de supermarkt. Het begon al wat te schemeren. Shit, ze moest nu echt opschieten.
Remmend kwam ze tot stilstand bij het zien van een gebroken raam. De supermarkt was dicht, maar niemand zou het merken als ze even snel iets te eten zou halen, right? Ze zou het geld wel ergens op de toonbank laten. Of niet.
Voorzichtig stapte ze naar binnen. Wow, een verlaten supermarkt zag er best chill uit. Allerlei schappen vol gratis eten, nice. Het knorren van haar maag was verergerd. Gefrustreerd rende ze naar een van de schappen. Dom. Dankzij een klein plasje water op de grond gleed ze uit en verloor direct haar evenwicht. Om haar evenwicht nog een beetje te redden greep ze naar een van de schappen. Deze had niet gerekend op haar plotselinge gewicht, en besloot gezellig met haar mee te vallen. Binnen een mum van tijd lag er allerlei soorten voedsel over de vreselijk slecht gedweilde vloer. Vloekend wreef ze over de pijnlijke plekken op haar lichaam. Alsof het nog niet erger kon worden, klonk er plots een vreemd alarm, gevolgd door ijzeren spijlen die alle mogelijke in (en uitgangen) afsloot. Arceus, en alles wat ze wilde was gewoon wat eten. Ze wierp een snelle blik op haar pokémon, gelukkig waren die twee oké. Of nouja, oké was een groot woord. Ze zaten opgesloten in een supermarkt. Al hoewel ze nu wel genoeg eten zou hebben. Dit overleefde ze wel!
Helaas werd haar geruststellende gevoel al snel onderbroken door vreemde stemmen van ergens achterin de supermarkt. Snel keek Arryn om zich heen en pakte het eerste het beste 'wapen' dat er te vinden viel. Een komkommer, ok. Ze seinde haar pokémon om heel zachtjes achter haar aan te lopen, en voorzichtig sloop ze langs ze vele schappen naar de richting van de stemmen. Ze was nu dichtbij. Na een paar keer diep in en uit ademen nam ze een sprint en stormde regelrecht op het schap af waar de stemmen vandaan kwamen, haar komkommer in de aanslag.

- HET IS IETS. LOVE ME.