EGGS

Haar reactie bracht weer een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht. "Ik ben niet degene die met eieren begint te smijten," verweet hij haar kwaad. Arceus ze waren net een kibbelend getrouwd stel. Of twee vechtende katten die klaar stonden elkaar in de haren te vliegen. Dat was misschien een betere vergelijking.
Bij zijn dreigement om de deur open te breken deed ze oogrollend een stap opzij, en na de opmerking of hij blind was - waar Raven niet op in ging -, zei ze dat ze zelf ook niet de zwakste was. Als zij het niet kon ging hij het zeker niet voor elkaar krijgen. Raven fronste ongeloofwaardig. Uit ervaring wist hij dat het postuur van een meisje inderdaad niet altijd wilde zeggen hoe sterk ze was, maar op de manier hoe zij het bracht kon hij het niet laten te denken dat ze enkel haar kippenkracht wilde verbergen. 'Maar ga je goddelijke gang. Echt ga je gang maar geef me dan wel popcorn zodat ik tenminste nog iets heb om over te lachen.' Raven snoof. Dacht ze echt dat hij zo gek was om zelf tegen die deur aan te gaan beuken? Hij had geen wens om opnieuw in het ziekenhuis te belanden. Hij zei echter niets, maar klikte met een uitdagende uitdrukking Luca's pokeball van zijn riem en vergrootte het ding in zijn handen. Garantie dat die de hele tent niet ging slopen kon hij niet geven, dus als ze niet nog een groter probleem met haar baas wilde moest ze maar snel iets anders verzinnen.

Haar ogen kneep ze langzaam nog meer samen terwijl ze haar nagels in haar handpalm drukte en staarde hem strak aan. "Oh kom op zeg HET WAS NIET NAAR JOU!" Ze flipte nu echt bijna gadverdamme hoe lang kon iemand in een slijmerig verleden blijven hangen? Het was nou echt niet alsof ze zo graag hem had willen raken. Tenminste niet tot nu. Nu deed ze niets liever dan eieren tegen hem aan smijten. En de moglijke scherpe wapens.. Als dat kon dan. EEn grijns gleed even over haar lippen voor ze haar hoofd wegdraaide van hem en snoof. "Oh ja ga je gang.Het gaat m niet worden geloof me." Ze siste geiriteerd terwijl ze hem aankeek. Ze had hier echt geen zin in. Ze deed hier niets verkeerd en meneer probeerde haar gehele dag te duidelijk ziek te maken.

Raven uitdrukking verdween niet toen bleek dat haar oh zo goed gemikte eieren niet eens op hem waren gericht. Het kon het om eerlijk te zijn niet eens zoveel meer schelen, het was meer haar houding die hem niet aan stond. Ze moesten zo snel mogelijk deze kamer uit anders gingen er nog lelijke dingen gebeuren. Raven was maar al te graag bereid dit voor haar op te lossen. "Oké, best," sprak hij stug, waarna hij de ball in zijn hand open klikte en de Lucario in de kamer verscheen. Luca wierp eerst even een vragende blik op het meisje, maar omdat het niet echt zeldzaam was voor een persoon om ruzie te hebben met zijn meester, draaide hij al snel afwachtend zijn zicht naar hem toe, benieuwd wat die van hem wilde. "Luca, denk jij dat je die deur open kunt breken?" mompelde Raven met een knikje naar de afgesloten doorgang. De Lucario begreep al snel wat er aan de hand was en volgde zijn beweging met een peilende blik. "Dat moet niet al te moeilijk zijn meester," concludeerde hij uiteindelijk, waarna er een grote Bone Rush in zijn poten verscheen, klaar om die vol tegen de deur te rammen.

Even trok ze haar wenkbrauw op de pokemon ziend. Nee op eerste gezicht had ze nieteens gedacht dat deze flikker voor haar neus het geduld zou hebben om iets van een pokemon aan zijn zij te kunnen hebben of dat een pokemon uberhaubt naar hem zou willen luisteren maar scheinbaar was niets minder waar. Impressed? Niet zo zeer. Nog geiriteerder? Absoluut. Zacht zuchtte ze en deed een stap naar achteren. "Ga je goddelijke gang. Je hebt kans dat we hier alsnog vast zitten. Die deur sluit alleen maar na sluitingstijd." Mompelde ze drootjes maar wachtte rustig af. Als ze hier uit waren kon ze verdomme tenminste wat vreten haar maag begon zichzelf zometeen nog te verteren.

Oke, zij haar zin. Raven negeerde haar opmerking verder en gaf een knikje aan Luca dat hij zich mocht gaan uitleven. Er verscheen een korte glimlach op het gezicht van de Lucario - want wie vond het nou niet leuk om dingen te slopen - en hij schoot naar voren om toe te slaan. De Pokémon deed niet eens de moeite om voorzichtig te doen, uitslovers dat ze waren, waardoor de deur met een gigantische kracht uit zijn scharnieren vloog. Het bleef daarna echter verdacht stil. Geen woedende manager die kwam controleren waar de herrie vandaan kwam, om vervolgens te ontdekken dat zijn deur keurig in twee delen op de grond lag. Raven draaide zijn gezicht fronsend naar haar, waarna hij door het gat stapte en toen al snel het onheilspellende gevoel kreeg dat ze - tot zijn ongenoegen - gelijk had. Hij kon geen mens meer ontdekken. De winkel was gesloten. Fijn.

Ze stapte achter hem aan en moest nog even extra benadrukken dat ze gelijk had gehad. De winkel moest er nu donker en verlaten bij liggen. Welke idioot sloot zijn bedrijf nou zonder eerst te kijken of er nog iemand achter was. Raven trok even geïrriteerd met zijn wenkbrauw, en liet zijn speciale visie toen door de lege gangen gaan voor camera's of een alarm. De grote schuifdeuren bij de ingang moesten ze sowieso niet proberen, dan hadden ze meteen de politie op hun dak. En om eerlijk te zijn had hij geen zin om weer een nacht in de cel te spenderen. "Is er nog een andere uitgang?" vroeg hij nors, terwijl hij eigenlijk niet eens op een antwoord wachtte en al begon met zoeken. Raven verwachtte niet echt dat hij nog veel aan der zou hebben, dat had ze net wel bewezen.

Oh, misschien kwam ze deze avond toch nog wel met iets verstandigs. Ze ging iemand bellen die hen hier uit kon halen. Raven draaide even onopvallend met zijn ogen toen hij haar door de telefoon hoorde spreken. Ze leek er nogal van overtuigd te zijn dat hij haar hier in de lege, verlaten winkel van kant ging maken. Hoewel het idee even heel aanlokkelijk had geleken, ging hij echt niet zomaar in koele bloede vermoorden. Niet zonder een goede reden in ieder geval. Raven zei er echter niks over. Als het betekende dat ze hem hier uit de winkel ging krijgen, vond hij het allemaal prima. Toen ze eenmaal weer had opgehangen, zette de jongen zijn blote rug tegen de koude wand van de muur aan en vouwde hij zijn armen in elkaar. Er zat nu niets anders op dan te wachten.. Wat een stuk makkelijker zou gaan als haar knorrende maag niet om de zoveel tijd de stilte doorbrak. "Ga eens wat eten," mopperde hij. Ze waren ten slotte in een gesloten supermarkt. Niemand ging haar tegenhouden als ze iets van de schappen pakte.

Bij het horen van haar opmerking trok hij geïrriteerd met zijn mondhoek. "Wil je alsnog een wijnfles naar je hoofd?" dreigde hij grommend. Al zou ze zo onderhand zou al moeten weten dat die dreigementen loos waren. Hij pakte zijn pokéball en liet zijn Lucario met een dankbaar knikje terugkeren, waarna hij zijn hoofd weer naar haar draaide. Of althans in de richting waar ze verdwenen was. "Wanneer komt die vriend van je?" vroeg hij toen ongeduldig, ergens verbaasd dat ze die überhaupt scheen te hebben. Raven deed geen moeite zijn stem te verheffen, die werd al luid en duidelijk door de stille ruimte meegevoerd.

Een stuk kaas naar zijn hoofd. Dat kon er na die eieren ook nog wel bij. Dan alleen nog wat brood en de maaltijd was compleet. Bij het idee aan eten begon ook zijn maag licht te knorren - hij had ten slotte gedacht dat hij na de boodschappen gewoon kon gaan koken -, maar hij was te koppig om dat op dit moment toe te geven. Ze vertelde hem dat het een vriendin was die hen hier uit de brand moest komen helpen. Raven snoof licht. "Ik hoop dat die vriendin dan een beetje handig is met inbreken?" merkte hij op, want hij had anders echt geen idee hoe ze hier uit gingen komen. Zo lang ze maar een beter stel hersens had als de ex-vakkenvuller hier voor hem. Dan kwamen ze waarschijnlijk al een heel eind.
Toen ze vroeg of hij ook wat moest eten, ging Raven uiteindelijk toch overstag. "Ja, doe maar iets," mompelde hij. Als ze hier toch nog even zaten, konden ze er maar net zo goed het beste van maken..

Hij moest zich zorgen gaan maken. Raven tilde zijn kin op en pakte toen de verpakking beet die ze naar hem toe kwam brengen, zonder verder echt op te letten wat het was dat ze in zijn handen duwde. "Hoezo?" vroeg hij argwanend. Als het nog zo'n gestoord mens was als haar, bleef hij hier liever opgesloten zitten. Hij kon niet twee van die meiden handelen. Triootje leuk man. Zijn lege blik gleed naar het voedsel in zijn handen en hij draaide het twijfelend rond, alsof hij het eerst moest beoordelen. Het voelde glibberig aan. Raven had een groot vermoeden dat het vis was. Het soort dat je niet naar binnen ging krijgen. Ja dag, dat ging hij niet eten. Raven duwde het hoofdschuddend weer terug in haar handen. "Leef je uit," zei hij droogjes, waarna hij toen zelf naar de schappen liep en een simpele zak chips pakte. Hij was misschien blind, maar niet achterlijk.