In my head it went better (open)

toxic

wait 'till you've seen this

De badge werd elke dag wel een keer uit zijn doosje gehaald en door schitterende ogen bekeken. Nog altijd kon ze het niet geloven. De blik die Roxeanne op haar gelaat had gedragen, de verslagen gekrompen mond en de uitgetelde Nosepass op de grond. Met zelfverzekerde stappen was ze op de nietige gymleader afgelopen en nooit had ze haar ogen van die van de rock type specialist afgehaald, ook niet toen ze de badge had aangenomen. Zonder iets te zeggen had ze zich met een ruk omgedraaid en haar ivysaur teruggekeerd. Roxeanne murmelde nog een compliment, maar dat ving Caroline allang niet meer op. Ze was ingenomen door de badge dus ze stevig tussen haar vingers hield. Ze was een stapje dichterbij de achtste badge en een grote stap dichterbij het vernederen van die Jason! Ha! Hij zou er vast prachtig uitzien in het water, proberende om op een wailmer te klimmen en er op te blijven staan of zitten of wat hij er ook mee wilde doen.

Het meisje uitte een uitgelaten zucht, terwijl ze al haar spullen op een hoop gooide. Vandaag zou ze weer een beetje terugtrekken, naar plekken waar ze al was geweest. Ze zag het echter niet als een stap terug. Ze moest nu zo snel mogelijk naar dewford trekken, zodat ze de tweede gym kon uitdagen. Na natuurlijk weer hard getraind te hebben. Met een ivysaur en een whirlipede ging ze het niet redden, misschien wel met een venusaur, een scolipede en een nieuwe aanwinst? Ach, ze zou vanzelf wel een gave nieuwe pokemon tegen komen. Veel poison types waren er helaas niet en de degene die er waren brachten haar veel nadeel in volgende gymgevechten. Dus ja, ze moest ook rationeel nadenken als ze een wilde pokemon tegen zou komen. Maar goed, eerst moest ze maar een ticket zien te bemachtigen voor een bootreisje naar Dewford. Dat ticket zou vast ook van pas komen bij die andere eilanden in hoenn. Veel geld zou het haar wel kosten, helaas, maar goed, bijna alles werd door haar ouders vergoed.
Met een grote grijns op haar lippen stapte ze het pokemon center uit. Haar spullen waren gepakt, nog best wel licht voor een hele reis, maar ze raakte van alles kwijt onderweg en veel souvenirs kocht ze niet echt. De stenen straten maakten al snel plaats voor gras en modder en hier en daar een beetje gevallen sneeuw. Koud was het gelukkig niet, dus Caroline wist het allemaal te overleven met een legerprint vest en een kort spijkerbroekje met daaronder een maillot. Pas toen ze zich onder de bomen bevond, herinnerde ze zich dat ze Aria nog iets moest sturen voordat ze echt verdween. Met veen gefruts haalde ze haar holo caster uit haar tas. Voortaan zou ze die in haar zak stoppen, dat ding was verdomde belangrijk als ze gebeld werd (door bijvoorbeeld Jordan oh my, wacht.. had die haar nummer wel?!) met een zucht schudde ze haar hoofd. (Nee ze had nooit haar nummer kunnen stamelen tegenover hem. Arceus wat een hel!) Met al een redelijk geïrriteerde mood begon ze te typen.

Yo! Ar! Ik heb die Roxeanne echt geownd! :D Maar goed ik ben nu even op weg naar Petalburg om een bootticket op te halen. So don’t worry ik ben gewoon daar aan het chillen! See ya soon!

Ze stopte het ding weer terug in haar zak, nadat het berichtje wel een paar minuten had genomen om te verzenden. Ja, want er was altijd zoo veel bereik onder de bomen. Gelukkig lag Rustboro niet heel erg ver van Petalburg, dus was het misschien een half uurtje lopen? Met rennen een kwartier, maar ha! Caroline zou voor alleen een groep grommende lairons rennen. Zelfs een knappe jongen in de verte, daarvoor zou ze haar pas nog niet eens lichtelijk versnellen (oke misschien een beetje). Midden op het pad bleef ze echter staan, toen ze zich herinnerde dat Aria ook maar een beetje als een breeder in rustboro zat. Wacht.. wat deed ze daar nog? Waarom ging ze niet mee met haar? Met een frons ritste ze haar zak open en haalde haar holo caster weer tevoorschijn. Ja ze ging natuurlijk geen eeuwigheid wachten op haar vriendin!

Maar ik wacht niet forever op je hoor! >:(

Een frons verscheen op haar gelaat toen ze dit typte. Jordan was daar ook nog. Had Aria niet een hele tijd zitten zeuren dat ze nog nooit verliefd was geweest? Had ze niet een hele tijd haar geduwd toen ze in Jordan’s buurt was? Zocht ordan misschien die ene dag naar iemand? Een specifiek iemand met witte haren en een torchic. Opeens balde ze haar vuisten en beet ze een beetje hard op haar lip. Oh als Aria ook maar één hand zou leggen op zijn schouder dan ..! Met een zucht schudde ze haar hoofd. Nee, zo was haar vriendin niet. Zo mocht ze niet over haar denken.
Na een kwartiertje gelopen te hebben was haar hoofd wat opgeklaard en voelde ze geen eeuwige wrok meer tegenover haar vriendin. Het was immers haar beste vriendin, bijna enige, want niemand vond haar echt ‘aardig’. Caroline was gewoon altijd al een fel meisje geweest. Ze kwam op voor haar rechten en vond het niets als anderen haar vertelden wat ze moest doen. Het roodharige meisje snoof even toen ze terug moest denken aan haar ouders. Weer bleef ze staan, dit keer niet om haar holo caster te bekijken, maar omdat ze een steek in haar arm voelde. Met een vertrokken gezicht van de pijn stroopte ze de mauw van haar vest op en zag dat het litteken op haar arm rood aan het kleuren was. De aanval van de zigzagoons zou haar wel voor altijd bij moeten blijven. Met haar andere arm slingerde ze haar rugzak op de grond en begon in de vele voorvakjes te graven. Ergens hierin had ze wel een zalf voor het litteken. Het deed het een beetje vervagen, maar hield vooral de bacteriën van de tere huid weg. Ze wilde geen infectie oplopen en dat vast komen te zitten in het ziekenhuid. He bah, dan zouden haar ouders sowieso ook op bezoek komen en zich weer zorgen gaan lopen maken. Toen ze het licht groene tubetje had gevonden slaakte ze een opgeluchte zucht, want het litteken was licht gaan branden. Ze drukte er een witte zalf uit en begon die voorzichtig over het litteken te smeren. Het verlichtte de pijn iets en de rode kleur werd bedekt door de witte zalf. Met een opgestroopte mauw liep ze weer verder door het bos.

De bomen begonnen weer uit te dunnen en op het eind was het ook bijna weer spannend geworden, want in de verte was ze er zeker van geweest dat ze een zigzagpatroon had gezien. Een wilde zigzagoon of zelfs die van een trainer, nooit meer wilde ze die pokemon zien. Dan zou ze daar meteen haar ivysaur op af sturen, want die had ook een duidelijk appeltje te schillen met die pokemon. Gelukkig was het ver weg geweest, maar de grom of wat de pokemon ook maar voor een geluid maakte, deed haar toch rillingen over haar rug lopen. Het bos begon toch echt te verdwijnen en maakte plaats voor een wat duidelijk pad. In de verte zag ze de wel redelijk bekende gebouwen van Petalburg en ook.. het strand! Ja, in de zee zag ze toch echt boten dobberen. Haar ticket naar haar volgende gymgevecht! Als een klein kind rende ze verder (oh ja, nu rende ze wel) en de grond ging weer eens over van gras naar steen. Het kleine haventje werd door haar betreden en nieuwsgierig boog ze voorover en zag het zeeschuim aan de witte boten kleven. Achter haar hoorde ze iemand lachen en nieuwsgierig keek ze op. Daar stond een redelijk oude man, een wingull op zijn schouder en een pijp vrolijk in zijn mond gestoken. Alleen nog maar zo’n kapiteinspetje en het stereotype beeld was af. De man knikte naar haar en zij knikte maar terug, want ja, wat moest ze anders doen? Ze stond immers naar zijn boot te gapen. Hoofdschudden stapte ze op de man af en bekeek hem eerst voor een paar zwijgende moment voordat ze haar mond opentrok. “Zorgt u hier voor de tickets voor de boot?” Vroeg ze toen met grote vragende ogen en de man knikte. Yes! “Is er ook een pas die ervoor zorgt dat ik naar alle eiland in hoenn kan?” Ze had er namelijk wel van gehoord, of er iets over gelezen in de krant, she didn’t care, het moest er wel zijn! Tot haar geluk knikte de man weer. Nog steeds had hij niets tegen haar gezegd en dat baarde haar lichte zorgen. “Zou ik er een mogen ..?” Vroeg ze toen, een dik vraagteken aan haar zin plakkende en de man knikte, maar verrichte niet echt een actie. Huh? Caroline’s frons werd dieper en ze krabde aan haar hoofd. “Uh..” De glimlach op het gezicht van de man werd groter, maar nog steeds bleef hij als een standbeeld op zijn plaats staan. Wat was er met deze vent? Waarom gaf hij haar gewoon geen kaartje of een ticket? Ze had gewoon geld genoeg voor dit spul! “Ik kan het betalen hoor!” Brieste ze toen, een beetje al haar geduld verliezende en weer knikte de man. WAT?! Met een vurige blik keek ze hem aan en haalde haar portemonnee uit haar tas en smeet vijftig pokedollars op de tafel. “Ziet u?!” Gromde ze toen en weer, weer waagde deze vent het om te knikken.
Pas na een paar seconden had ze door wat hij wilde. “A-alstublieft ..?” Was dat het dan? En ja hoor, dit keer knikte de man niet, werd zijn grijns wel breder en pakte hij de redelijk verkreukte pokedollars nu op. “Beleefd zijn tegen mensen is wat je ver krijgt in dit leven.” Lachte hij en draaide zich om, om het geld in een ijzeren kistje te doen. Even later kwam hij tevoorschijn met een plastic pasje. De regio hoenn was er in het blauw op afgedrukt en de routes naar de verschillende eilanden waren er met rood op uitgestippeld. “Met dit pasje kan je naar alle eilanden in hoenn varen, elke boot zal je hiermee toelaten.” Legde hij uit en overhandigde haar het pasje. “Uh.. bedankt.” Murmelde Caroline, haar wangen rood gekleurd door haar vreemde uitbarsting van daarnet. Wow, ze was soms echt een heethoofd.

Even later stond ze in het centrum van Petalburg en haar eerste doelwit was het pokemon center. Daar nam ze plaats in de lounge en ze slaakte een opgeluchte zucht toen ze haar tas eindelijk van zich af mocht gooien. Om Danny gelijk ook op te vrolijken liet ze hem los uit zijn pokeball. De ivysaur moest even wennen aan zijn nieuwe omgeving, want de laatste keer dat hij op de vaste grond had gestaan was in een gym. “Nog even en we liggen aan het strand.” Grijnsde Caroline triomfant en ze liet het pasje zien. Danny begreep natuurlijk niet wat dat pasje precies zou kunnen doen, maar vrolijk uitte hij met geluidjes. De bulbasaur-Danny zou heel druk hebben gereageerd, maar de ivysaur was gewoon rustig, alleen luidruchtiger. In gevechten was de gras pokemon echter vurig en dat verlangde Caroline ook van haar pokemon. Ze wilde niet met vredelievende pokemon verliezen en dan met lege handen eindigen. Verliezen was sowieso iets waar ze meer dan een hekel aan had. Want ja, wat had je er aan? Altijd waren er mensen met de mening dat je er ‘iets van leerde’. Als dat niet een grote stinkende hoop van tauruspoep was, dan wist zij het ook niet meer hoor! Je moet altijd willen winnen, verliezen was nooit een optie. Als ze had verloren van Roxeanne zou ze waarschijnlijk niet gestopt zijn voordat de hele gym was afgebroken.
Haar pokemon haalde haar uit haar dagdromen door met een van zijn roedes tegen haar wang aan te tikken. Caroline schudde haar hoofd en keek haar pokemon met een verbaasde blik aan, maar Danny keek alleen maar met ondeugende ogen haar kant op. Hmpf, eigenwijze drol. Plots begon haar holo caster te trillen. Ze dacht eerst gebeld te worden – misschien door Aria, maar nee, het was niet eens een gesprek, het was een bericht. Ze haalde het vervloekte ding uit haar zak. Ze drukte op het knopje en zag het bekende scolipede lockscherm dat ze had ingesteld (misschien in de toekomst met een foto van Piper haha?) en zag tot haar schrik een bericht van haar vader. Het was echter geen ‘hoi, hoe gaat het?’ wat ze van hem gewend was. (nee echt, haar vader sprak nooit meer dan vier woorden met haar en ging toen weer verder met zijn o zo belangrijke werk) Maar het was een lap tekst, die niet eens op haar scherm paste. Het meisje beet kort op haar lip en besloot toen toch het te lezen, want anders werd ze straks honderd keek gebeld op een dag. Het scherm gleed open en daar verscheen de berichten optie. Het gesprek met Aria stond hiervoor bovenaan, maar nu zag ze de foto van haar vader. Nieuwsgierig was ze niet naar zijn nieuws. Het bericht verscheen en ook op dit scherm paste het niet. Hij stond nog als online weergegeven, dus had hij nu vast wel gezien dat ze zijn bericht had gelezen. Na een korte schouderophaal begon ze het te lezen.

Caroline. (Een serieuze aanhef, ook al was ze die gewend van die draak van een vader van haar, maar het gaf haar toch wel een rilling) Je moeder en ik hebben gehoord dat een trainster de rustboro gym heeft uitgedaagd en heeft gewonnen. Het stond zelfs in een klein artikel in de krant! We waren om eerlijk gezegd best wel verrast toen we lazen dat je al zo ver was gekomen in iets minder dan een maand. (Om eerlijk te zijn was ze best wel trots om het zo te lezen, maar haar moed zonk haar alweer in de schoenen toen ze verder moest lezen. Het bericht kon immers niet zo lang zijn zonder een grove omkering te maken, right?) We zagen ook dat er met een ivysaur was gevochten, dus Danny is.. erm.. geëvolueerd ..? Wat goed .. Het spijt me schat, maar je moeder en ik hebben de afgelopen weken toch even overlegd. Je moeder en ik maken ons grote zorgen om jou en je gezondheid tijdens deze reis. Wat als je ziek wordt? Je hebt niet in elke stad een ziekenhuis en we laten je zeker niet .. in een gratis ehbo pand onderbrengen! Daarom lijkt het ons beter dat je terug naar huis komt, bij ons. Je mag je pokemon houden, maar ze mogen alleen in onze tuin komen, niet binnen. Anders gaan onze dure meubels verloren. We vonden het heel dapper van je dat je op deze reis wilde, maar we willen graag dat je nu weer thuis komt, het is te gevaarlijk voor een meisje van zeventien zo alleen in hoenn, wat als je wordt beroofd, wat moeten wij dan zonder jou? Er komt een chauffeur je ophalen, ik zag dat je nu in petalburg was, over een kwartiertje staat hij buiten het pokemon center op je te wachten. Dag.

Als versteend las ze die laatste regels keer op keer en de holo caster gleed uit haar handen. Danny schrok en liep naar haar toe, zijn kop op haar knieën leggende en met opengesperde ogen keek ze haar pokemon aan. “Ze willen dat we terugkomen.. naar huis.” Murmelde ze, nog steeds versteend. De ivysaur knipperde een paar keer verrast met zijn ogen, niet begrijpende. “Ze denken dat wij het niet aankunnen, die reis..” Een wat panische glimlach verscheen op haar gelaat en ze haalde haar handen een keer door haar warrige rode haar. “Ze willen dat jij en Piper.. in de tuin blijven, voor altijd.” Ze lachte kort en Danny keek geschrokken op. Al snel ontvlamde er een vuur in zijn ogen en hij pakte de holo caster op met een van zijn roedes en reikte hem haar aan. Ja, ze ging die vader van haar eens bellen.

Zo snel als ze kon toetste ze het nummer in, met hardere drukken dan ze eigenlijk wilde, maar de woede die in haar buik was ontvlamd zorgde voor deze kracht. “Uh hallo met meneer Benetto?” blijkbaar had hij het te druk gehad om het nummer van zijn dochter te herkennen. Heel even bleef ze stil, withete woede trok door haar gezicht. “Met Caroline.” Zei ze toen, met een kille stem. “Caroline! Je moeder en ik waren zo ongerust, je belde nooit en--” Ze liet hem niet uitpraten, nooit meer. “Houd je mond!” Siste ze toen en een paar hoofden van vreemdelingen draaiden haar kant op, maar veel kon het haar niet schelen. Ze zou dit voor eens en voor altijd oplossen. “Wat?! Wat zei je daar Caroline, het is je geraden dat je hier een goed excuus voor hebt! Als je thuis komt heb je zo’n groot probleem, jongedame!” Ze lachte harde en kwam overeind, de rugzak weer over haar rug slaande en Danny met zich meewenkende. Ze stapte uit het pokemon center. “Wat is daar zo grappig aan, jongedame?” Beval haar vader van haar, maar koud lachte ze weer in de holo caster. “Wat wilde je er een doen dan, vadertjelief? Je zit helemaal in Mossdeep.” Snoof ze arrogant. “Thuis heb je maanden huisarrest, we zullen ervoor zorgen dat je nooit meer buitenkomt met deze houding!” Dreigde haar vader, maar caroline schudde haar hoofd. “Thuiskomen? Wie zegt dat ik dat van plan ben?” Zei ze kalm. “Wat ..?” Het bleef stil aan de andere kant van de lijn, maar toch hoorde Caroline uiteindelijk de stem van haar moeder in de verte. Het gebrom van haar vader gaf aan dat hij het hele verhaal aan haar aan het uitleggen was. “Goed gehoord, ik ga niet terug.” Ging ze verder en ze hoorde het geluid van een holo caster die werd overgegeven. Kort rolde ze met haar ogen. “Caro liefje,” De stem van haar moeder klonk bezorgd en op het punt om te huilen. Maar die tranen had ze jaren geleden al niet meer geloofd. Dat waren de tranen van een vrouw die geen goed huwelijk meer had en zo aan haar dingen moest komen. “We zijn gewoon zo ongerust, we willen je terugbrengen. Hier ben je veilig en.. het is hier toch ook leuk?” Caroline bleef stil, maar niet door een twijfel, nee ze wilde haar moeder nog extra kwellen. “Caro?” Klonk haar moeder weer, op het puntje om wanhopig te worden. “Nee.” Zei Caroline, haar stem sterk, sterker dan deze ooit geweest was. De holo caster werd uit haar moeder’s handen gegrist door haar vader. “Nog één kans heb je om nu je excuses aan te bieden tegen je moeder, anders verkopen we die pokemon van je ook nog!” Dat was een stap die haar vader nooit had moeten begaan. Vuur ontvlamde in de ogen van de roodharige en ze balde haar vuisten weer. “Luister eens goed.” Siste ze. “N--” Haar vader probeerde nog te protesteren, maar Caroline maakte haar stem luider, zodat hij er niet overheen kon schreeuwen. “Jij hebt geen recht van spreken nu.” Ging ze verder, zich niets van hem aantrekkende. “Nooit, maar dan ook nooit is er naar mij omgekeken in dat vervloekte huis van jullie.” Sprak ze kil. “Altijd was het Caroline op de tweede plek en werk op de eerste, misschien zat ik nog wel een plekjes onder werk, hm? Deze reis heeft mij al zo veel meer geleerd dan ik ooit heb geleerd in jaren op die privéschool. Ik heb meer vrienden gemaakt dan in mijn hele jeugd. En nu willen jullie mij dat afnemen omdat.. omdat..” Haar stem trilde, nog altijd van woede. “.. omdat niet alles even kwalitatief is als jullie gewend zijn?! Nou?” ze kreeg geen antwoord te horen, maar toen ze in de verte aan de andere lijn het gejammer van haar moeder hoorde, wist ze dat haar vader iets drastisch ging doen. Eerst verwachtte ze dat hij haar persoonlijk kwam halen en haar desnoods mee zou sleuren aan alles wat ze droog. Maar hoe had ze dat kunnen verwachten? Die man gaf alleen maar om zijn geld en geen reet om haar. “Oké.” Klonk zijn stem emotieloos aan de andere kant van de lijn. Heel even voelde Caroline het koude gevoel van angst in haar maag en ze slikte. Dit hoorde man aan de andere kant van de lijn, want hij slaakt een kort en koud lachje. “Dat was dan je laatste kans.” Bromde de man. “We wilden je helpen, maar jij hebt onze hulp duidelijk niet meer nodig. Vanaf nu krijg je geen financiële steun meer van ons.” Haar mond zakte open. Wat?! Dat konden ze niet maken! “En waag het om bij ons aan te komen kloppen met een excuus, want vanaf nu zie ik jou niet meer als dochter, noch als familielid!” De holo caster verbrak de verbinding en Caroline zakte neer op de grond.

Danny wist haar overeind te helpen en met een paar bittere tranen die over haar wangen liepen kwam ze wankel overeind. De ivysaur steunde haar door zijn roedes om haar middel te wikkelen en de pokemon mompelde zo nu en dan op een kalmerende toon wat woorden, die ze natuurlijk niet kon verstaan. Pas toen merkte ze op hoe laat het was, want de zon wierp een lange schaduw over het pad waar ze op liepen. “Laten we maar een warm plekje zoeken.” Mompelde ze, met een verslagen toon in haar stem, en sjokte weg van het pokemon center. Het was een domper, maar dat kwam alleen omdat ze het leven niet echt kon inzien zonder de steun van haar ouders. Toch heerste ergens in haar het trotste gevoel dat ze voor zichzelf was opgekomen tegenover haar ongeïnteresseerde ouders. Het was haar gelukt. Of ze Aria hiermee onder ogen wilde komen, was maar de vraag, maar voor nu heersten er andere zorgen over haar hoofd. Een slaapplek. Ze had nog wel wat geld uit de bank gehaald, voordat ze uit rustboro was getrokken, dat konden haar ouders haar niet meer afnemen gelukkig.
Het meisje keerde terug bij de haven en zag in de buurt een gezellig verlicht cafeetje. Hm, het leek er wel warm en misschien kon ze er wel tot de late uurtjes verblijven. Ze sjokte de bar binnen en voelde meteen de gloeiende verwarming, die haar redelijk afgekoelde lichaam verwarmde. Oh ja, hier wilde ze wel blijven. Meteen voelde ze de priemende blik van de bartender op haar gericht worden en dus nam ze plaats aan de bar. De traansporen op haar wangen waren nog altijd niet vervaagd en ze wilde ook geen moeite doen om ze weg te vegen. “Moeilijke dag gehad, meis?” vroeg de man en kort wierp ze een blik op de bartender en knikte toen, zwijgzaam. “Dan krijg je dit drankje van de zaak.” De man liet een wel disturbing grijns zien en schoof haar een drankje toe. Het was een lang glas, gevuld met een bruine vloeistof en het rook als alcohol. Normaal zou ze er naar gesnoven hebben, want ook al was ze rebels, aan drank deed ze niet, maar nu, nu alles wat haar aangeboden werd wel aanlokkelijk leek, zette ze het glas aan haar lippen en nam een slok. “Je komt d’r wel bovenop.” Caroline grijnsde wat naar hem en trok toen een bitter gezegd door de nasmaak van het drankje. He jakkes, wat was dat toch vies, maar toch voelde ze de neiging weer om nog een slok te nemen.
Danny maakte een licht bezorgd geluidje, maar Caroline liet hem terugkeren in zijn pokeball. Zijn stem deed nu even pijn aan haar hoofd en straks zou iemand nog over de ivysaur struikelen. Dat was ook het laatste wat ze wilde veroorzaken. Met een zucht liet ze haar armen op de bar zakken en legde ze haar hoofd erop. Dit werden barre maanden, heel erg barre maanden.

Open!

toxic

wait 'till you've seen this

Ze wilde weer een slok nemen en had het glas ook aan haar lippen gezet, maar plots sprong er een zwarte schim op haar schoot. Het glas glipte tussen haar vingers door viel op de grond. Scherven spatten uit een over de grond en Caroline schoot overeind. De bartender was even weggegaan, maar ze hoorde al een zacht gevloek. Ze pakte de pokemon op haar schoot op en zag voor haar op de grond iemand liggen. "Meekomen, nu!" Piepte Caroline en keek achterom en zag een schaduw verschijnen. Met de pokemon nog altijd in haar handen rende ze naar de deur van de bar, het moment waarop ze achterom keek zag ze een gloeiend boze blik van de man achter de bar, maar toen deze zijn mond opentrok om haar te beladen met een woordenvuur, was ze al uit de bar gerend. Redelijk ver uit de buurt van misschien gegooide voorwerpen kwam ze tot stilstand. De pokemon werd op de grond gezet en meteen voelde ze zich schuldig. In het donker van de avond, misschien wel nacht, kon ze niemand zien en straks dacht diegene dat zij haar pokemon had gestolen! Of.. misschien had het meisje wel moeten betalen voor het glas. Caroline dacht er kort over na om terug te lopen, maar dan zou ze geheid gepakt worden en moest ze misschien wel meer dan het glas betalen. Nee, dan bleef ze liever hier dom staan.

toxic

wait 'till you've seen this

De vosachtige pokemon sprong plots omhoog en waar eerst een donkere schim stond, zweefde nu een lampachtige pokemon. Caroline deinsde geschrokken achteruit en Danny klapte uit zijn pokeball. De ivysaur keek wat nors omhoog naar de zwevende pokemon, die zijn blik had gericht op Caroline. "Ik heb geen idee wat we nu moeten doen." Murmelde ze schouderophalend. Deze pokemon de steek laten was nu de beste en voor de hand liggende optie, maar.. wie weet liep ze straks de trainer tegen het lijf en moest ze stamelen dat ze haar pokemon had achtergelaten. Het roodharige meisje beet op haar lip en schudde haar hoofd, nee, dan liever hier nog eventjes wachten en hopen op een meisje dat zo haar kant op zou lopen. Anders had ze haar best gedaan. Het was wel wat handiger, een lichtgevende pokemon, dus glimlachte ze maar wat naar de pokemon.

toxic

wait 'till you've seen this

Het licht wat de vreemde pokemon wierp was wel fijn, niet te fel, maar wel sterk genoeg om wat te zien. Danny keek de vreemde pokemon nog altijd wantrouwig aan, maar toen deze zich veranderde in zijn eigen soort, krabbelde hij verschrikt achteruit en haalde zijn twee roedes tevoorschijn die hij verdedigend boven zijn kop hield. De andere pokemon stak echter een roede vriendleijk bedoeld uit. Danny aarzelde en keek naar zijn trainer, die haar schouders wat ophaalde. De ivysaur deed een pas naar voren en raakte de uitgestoken roede aan met die van hem en mompelde een soort pokemonbegroeting.
Bij het horen van vleugelslagen keek Caroline verschrikt op. Straks was dat een pokemon van een politieagent en werd ze de gevangenis in gegooid!

toxic

wait 'till you've seen this

De vleugelslagen werden luider en luider en de rillingen over Caroline's rug werden heviger en heviger. Een best grote vogelpokemon daalde neer en al snel werd het geluid gevolgd door haastige voetstappen. Daar verscheen het meisje dat ook in de bar was verschenen. Caroline's eerste reactie was het bijten op haar lip, wat haar alleen maar een verdachte uitdrukking gaf. "Ik eh.. Amy heeft geen problemen veroorzaakt hoop ik?" In haar hoofd haalde ze opgelucht adem, geen boze uitval. "Nee." Haar gewoonlijke kortaffe toon bleef hangen, maar goed, al snel bekroop een gevoel van schuld haar. "Ik hoop dat ik je niet te veel zorgen heb gegeven? Ik bedoelde het niet om je pokemon.." Eh nu .. mens? ".. zo mee te nemen."

toxic

wait 'till you've seen this

"Het maakt in elk geval niet uit, ik heb Amy weer," Oké oké, dat stelde haar iets van gerust. Caroline knikte en wierp een wat schuldig blik op de ivysaur, die nog altijd wantrouwend in de richting van de pokemon keek. "Ik hoop niet dat je in dat café had moeten betalen voor dat glas dat ik had laten vallen?" Oh nee, geld kon ze op het moment echt niet missen ..

toxic

wait 'till you've seen this

"Ik moet ook mijn excuses aanbieden voor Amy, ze is een beetje lastig." Caroline schudde haar hoofd met een gekrenkte glimlach. "Oké vanaf nu houden we op met excuses." Glimlachte ze, zich wat ongemakkelijk voelende. Nee, excuses aanbieden was echt niets voor haar. Dan gaf ze alleen maar toe dat zij fout had gezeten. Ja dag! "Caroline." Zei ze met een knikje toen de vreemdeling zich had voorgesteld. "Dit is Danny." De ivysaur gaf een knikje en zag er duidelijk wat rustiger uit nu de drukke pokemon weg was.

toxic

wait 'till you've seen this

Hoewel de pidgeot een mooie pokemon was, vond ze hem ook maar een beetje eng. Hij was zo groot en keek zo beschermend over zijn trainer uit. Ook Danny leek die flow van gevoelens opgepikt te hebben, want de ivysaur krabbelde wat dichter bij haar. "Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik met haar aan moet," Ze fronste kort. Huh? "Waarom .. heb je haar gevangen dan?" Vroeg ze vervolgens, een beetje verward. "Als ik het vragen mag."